Jak silna jest twoja wiara?

„Stoicie właśnie dzięki swej wierze” (2 KORYNTIAN 1:24).

 1, 2. Dlaczego niezbędna jest nam wiara i jak możemy ją umacniać?

SŁUDZY Jehowy wiedzą, że wiara jest im niezbędna. W gruncie rzeczy „bez wiary nie można się mu podobać” (Hebrajczyków 11:6). Czynimy więc mądrze, jeśli modlimy się o ducha świętego i o wiarę, która należy do jego wspaniałego owocu (Łukasza 11:13; Galatów 5:22, 23). Umacniamy ją również wtedy, gdy naśladujemy wiarę współwyznawców (2 Tymoteusza 1:5; Hebrajczyków 13:7).

² Nasza wiara stale się pogłębia, jeżeli niezmiennie trzymamy się wskazówek ze Słowa Bożego, obowiązujących wszystkich chrześcijan. Wymaga to codziennego czytania Biblii i pilnego studiowania jej za pomocą publikacji dostarczanych przez ‛wiernego szafarza’ (Łukasza 12:42-44; Jozuego 1:7, 8). Swą wiarą zachęcamy się też nawzajem, regularnie przybywając na chrześcijańskie zebrania oraz większe zgromadzenia (Rzymian 1:11, 12; Hebrajczyków 10:24, 25). Wiarę ugruntowujemy także, gdy prowadzimy z bliźnimi rozmowy w służbie kaznodziejskiej (Psalm 145:10-13; Rzymian 10:11-15).

 3. Jak kochający starsi mogą nam pomóc wzmacniać wiarę?

³ W budowaniu wiary mogą nam pomóc kochający chrześcijańscy starsi, udzielając na podstawie Biblii stosownych rad i zachęt. Przejawiają oni podobne nastawienie jak apostoł Paweł, który napisał do Koryntian: „Jesteśmy współpracownikami ku waszej radości, bo stoicie właśnie dzięki swej wierze” (2 Koryntian 1:23, 24). W innym przekładzie czytamy: „Pracujemy z wami dla waszej radości, bo wiara wasza jest silna” (Contemporary English Version). Życie osób prawych zależy od wiary. Rzecz jasna nikt nie może nas wyręczyć w przejawianiu tego przymiotu ani w zachowywaniu lojalności. Pod tym względem każdy „poniesie swój własny ciężar” (Galatów 3:11; 6:5).

 4. Jak biblijne relacje o wiernych sługach Bożych mogą umocnić nas w wierze?

⁴ W Piśmie Świętym znajdujemy mnóstwo relacji o ludziach żywiących wiarę. Zapewne czytaliśmy o wielu ich niezwykłych czynach, ale czy pamiętamy, jak w ciągu całego życia, niejednokrotnie długiego, dowodzili wiary na co dzień? Przeanalizowanie, jak ją poświadczali w sytuacjach podobnych do naszych, może nas ugruntować w wierze.

Wiara dodaje odwagi

 5. Jak Biblia dowodzi, że wiara pomaga śmiało głosić słowo Boże?

⁵ Wiara dodaje nam sił do odważnego głoszenia wszystkiego, co powiedział Bóg. Czynił tak Henoch, który nieustraszenie zapowiadał wykonanie wyroku Bożego, mówiąc: „Oto przyszedł Jehowa ze swymi świętymi miriadami, aby nad wszystkimi dokonać sądu i aby wszystkim bezbożnym udowodnić winę w związku ze wszystkimi ich bezbożnymi uczynkami, które bezbożnie popełnili, oraz w związku ze wszystkimi szokującymi rzeczami, które mówili przeciwko niemu bezbożni grzesznicy” (Judy 14, 15). Słysząc takie słowa, bezbożni wrogowie Henocha niewątpliwie chcieli go zabić. On jednak, pełen wiary, śmiało przemawiał, a Bóg ‛zabrał go’, najwidoczniej przerywając bezboleśnie pasmo jego życia, by nie zaznał udręk śmierci (Rodzaju 5:24; Hebrajczyków 11:5). Dziś takie cuda się nie zdarzają, ale Jehowa odpowiada na nasze modlitwy i pozwala głosić Jego słowo odważnie i z wiarą (Dzieje 4:24-31).

 6. W jaki sposób pomagały Noemu wiara i odwaga, które zawdzięczał Bogu?

⁶ Dzięki wierze Noe „zbudował arkę ku wybawieniu swego domu” (Hebrajczyków 11:7; Rodzaju 6:13-22). Był też „głosicielem prawości”, który swoim współczesnym bez lęku przekazywał ostrzeżenie Boże (2 Piotra 2:5). Ci z pewnością naśmiewali się z zapowiedzi potopu, podobnie jak dziś niektórzy drwią, gdy na podstawie Biblii mówimy im o bliskiej zagładzie obecnego systemu rzeczy (2 Piotra 3:3-12). Niemniej wzorem Henocha i Noego oznajmiamy te wydarzenia, ponieważ Bóg dodaje nam wiary i śmiałości.

Wiara rodzi cierpliwość

 7. Jak Abraham i inni słudzy Boży przejawiali wiarę i cierpliwość?

⁷ Wiara i cierpliwość są nieodzowne szczególnie teraz, gdy wyczekujemy końca tego niegodziwego systemu rzeczy. Wśród osób, które ‛dzięki wierze i cierpliwości odziedziczą obietnice’, znajdzie się posłuszny Bogu patriarcha Abraham (Hebrajczyków 6:11, 12). Powodowany wiarą, zrezygnował z wygodnego życia w Ur i zamieszkał jako przybysz w cudzej ziemi, którą mu Bóg obiecał. Dziedzicami tej samej obietnicy byli też Izaak i Jakub. Jednak „wszyscy oni pomarli w wierze, chociaż nie dostąpili spełnienia obietnic”. Pełni wiary ‛zabiegali o lepsze miejsce, mające związek z niebem’. Dlatego Bóg „przygotował dla nich miasto” (Hebrajczyków 11:8-16). Tak więc Abraham, Izaak i Jakub — oraz ich bogobojne żony — cierpliwie wyczekiwali niebiańskiego Królestwa Bożego, pod którego panowaniem zostaną wskrzeszeni do życia na ziemi.

 8. Mimo jakich okoliczności Abraham, Izaak i Jakub pozostali cierpliwi i pełni wiary?

⁸ Abraham, Izaak i Jakub nie utracili wiary. Nie wzięli w posiadanie Ziemi Obiecanej ani nie ujrzeli, jak ‛poprzez potomstwo Abrahama błogosławią sobie wszystkie narody’ (Rodzaju 15:5-7; 22:15-18). Chociaż ‛miasto zbudowane przez Boga’ miało się stać rzeczywistością setki lat później, do końca życia przejawiali wiarę i cierpliwość. Czyż nie powinniśmy ich naśladować, zwłaszcza że w niebie zaczęło już panować mesjańskie Królestwo? (Psalm 42:5, 11; 43:5).

Wiara pomaga dążyć do najwznioślejszych celów

 9. Jaki wpływ ma wiara na nasze cele i dążenia?

⁹ Wierni patriarchowie nigdy nie przyswoili sobie upadlającego stylu życia Kananejczyków, gdyż mieli przed oczami daleko wznioślejsze cele. Także nam wiara pomaga zdążać do celów duchowych, toteż nie dajemy się wchłonąć przez świat podlegający mocy niegodziwca, Szatana Diabła (1 Jana 2:15-17; 5:19).

10. Skąd wiemy, że Józef zmierzał do celów znacznie wznioślejszych niż zdobycie pozycji w świecie?

¹⁰ Józef, syn Jakuba, został dzięki Boskiej opatrzności zarządcą żywności w Egipcie, ale nie zamierzał być wielkim tego świata. W wieku 110 lat, przekonany o niezawodności obietnic Jehowy, oznajmił swym braciom: „Ja umieram; lecz Bóg bez wątpienia zwróci na was uwagę i na pewno was wyprowadzi z tej ziemi do ziemi, co do której przysiągł Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi”. Józef prosił, by pochowali go w ziemi obietnicy. Kiedy umarł, zabalsamowano go i włożono do trumny w Egipcie. Jednak gdy Izraelici wydostali się z niewoli w tym kraju, prorok Mojżesz polecił zabrać kości tego patriarchy i pogrzebać je w Ziemi Obiecanej (Rodzaju 50:22-26; Wyjścia 13:19). Wiara wzorowana na Józefie pozwoli również nam dążyć do celów o wiele wznioślejszych niż szukanie chwały w świecie (1 Koryntian 7:29-31).

11. Jak Mojżesz dowiódł, że zdążał do celów duchowych?

¹¹ Mojżesz „wybrał poniewieranie z ludem Bożym, a nie zaznawanie tymczasowej uciechy z grzechu”, którą mógłby mieć jako gruntownie wykształcony członek egipskiej rodziny królewskiej (Hebrajczyków 11:23-26; Dzieje 7:20-22). Postąpił tak za cenę prestiżu w świecie i być może okazałego pochówku w bogato dekorowanej trumnie, w honorowym miejscu Egiptu. Ale co to wszystko byłoby warte w porównaniu z zaszczytami, których dostąpił jako „mąż prawdziwego Boga”, pośrednik przymierza Prawa, prorok Jehowy oraz pisarz biblijny? (Ezdrasza 3:2). A czy tobie zależy na prestiżu i uznaniu w świecie, czy przeciwnie — dzięki wierze zmierzasz do daleko szczytniejszych celów duchowych?

Wiara zapewnia satysfakcjonujące życie

12. Jak wiara odmieniła życie Rachab?

¹² Ludzie odznaczający się wiarą nie tylko wytyczają sobie wzniosłe cele, ale też prowadzą satysfakcjonujące życie. Rachab z Jerycha jako nierządnica wiodła bezsensowne życie. Jakże się to zmieniło, kiedy okazała wiarę! Została „uznana za prawą dzięki uczynkom [wynikającym z wiary], gdy gościnnie przyjęła [izraelskich] posłańców i wysłała ich inną drogą”, tak iż umknęli swym nieprzyjaciołom, Kananejczykom (Jakuba 2:24-26). Rachab uwierzyła, że Jehowa jest prawdziwym Bogiem, i dodatkowo dała temu wyraz, porzucając prostytucję (Jozuego 2:9-11; Hebrajczyków 11:30, 31). Wyszła za mąż za sługę Jehowy, a nie za Kananejczyka, niepodzielającego jej przekonań (Powtórzonego Prawa 7:3, 4; 1 Koryntian 7:39). Dostąpiła też niezwykłego przywileju — weszła w skład linii rodowej prowadzącej do Mesjasza (1 Kronik 2:3-15; Rut 4:20-22; Mateusza 1:5, 6). I podobnie jak mnóstwo innych osób, spośród których wiele zerwało z niemoralnością, otrzyma jeszcze jedną nagrodę — będzie wskrzeszona do życia w raju na ziemi.

13. Jakie grzechy związane z Batszebą popełnił Dawid i jakie potem przejawiał nastawienie?

¹³ Po porzuceniu grzesznego trybu życia Rachab najwidoczniej prowadziła się nienagannie. Niestety, niektórzy długoletni słudzy Boży popełnili ciężkie grzechy. Król Dawid dopuścił się cudzołóstwa z Batszebą, potem doprowadził do śmierci jej męża, a ją wziął sobie za żonę (2 Samuela 11:1-27). Przejęty głębokim żalem i skruchą, błagał Jehowę: „Racz mi nie odbierać swego świętego ducha”. I rzeczywiście nie utracił ducha Bożego. Wierzył, że Jehowa w swym miłosierdziu nie wzgardzi „sercem skruszonym i zdruzgotanym” z powodu grzechu (Psalm 51:11, 17; 103:10-14). Dzięki wierze Dawid i Batszeba zostali wyróżnieni — znaleźli się wśród przodków Mesjasza (1 Kronik 3:5; Mateusza 1:6, 16; Łukasza 3:23, 31).

Wiara wzmocniona zapewnieniami o poparciu Bożym

14. Jakie potwierdzenie otrzymał Gedeon i jak ta relacja może nas umocnić w wierze?

¹⁴ Chociaż kierujemy się wiarą, możemy niekiedy potrzebować potwierdzenia, że cieszymy się poparciem Bożym. Tak było w wypadku sędziego Gedeona, jednego z tych, „którzy dzięki wierze pokonali w boju królestwa” (Hebrajczyków 11:32, 33). Gdy Midianici i ich sojusznicy najechali na Izrael, ‛Gedeona ogarnął duch Jehowy’. Sędzia ten szukał potwierdzenia, że Jehowa go wspiera, dlatego zaproponował próbę z wełnianym runem, położonym na noc na klepisku. Za pierwszym razem tylko runo pokryło się rosą, a ziemia była sucha. Natomiast przy drugiej próbie stało się odwrotnie. Otrzymawszy takie dowody Bożej pomocy, ostrożny Gedeon nabrał sił i z wiarą rozgromił wrogów Izraela (Sędziów 6:33-40; 7:19-25). Jeśli więc przed powzięciem decyzji staramy się upewnić, jak należy postąpić, nie znaczy to, że brakuje nam wiary. W rzeczywistości ją przejawiamy, gdyż analizujemy Biblię i nasze chrześcijańskie publikacje oraz modlimy się o ducha świętego, aby wskazał nam drogę (Rzymian 8:26, 27).

15. Jaką korzyść może nam przynieść rozmyślanie o wierze Baraka?

¹⁵ Z kolei sędzia Barak ugruntował się w wierze, gdy usłyszał zapewnienia w formie zachęt. Prorokini Debora wezwała go do czynu, by wyzwolił Izraela spod tyranii kananejskiego króla Jabina. Pełen wiary i przekonany o poparciu Bożym, Barak poprowadził do boju 10 000 słabo uzbrojonych mężczyzn, którzy rozbili znacznie potężniejsze wojsko Jabina, dowodzone przez Syserę. Zwycięstwo to było opiewane w uroczystej pieśni zaśpiewanej przez Deborę i Baraka (Sędziów 4:1 do 5:31). Prorokini zachęcała go do wystąpienia w roli wyznaczonego przez Boga wodza Izraela. Barak zapisał się w historii jako jeden ze sług Jehowy, którzy dzięki wierze „rozgromili wojska cudzoziemców” (Hebrajczyków 11:34). Pamiętanie o tym, jak Bóg pobłogosławił mu za postępowanie zgodne z wiarą, może również nas skłonić do działania, gdybyśmy się trochę ociągali z wykonywaniem jakiegoś trudniejszego zadania w dziele Jehowy.

Wiara sprzyja pokojowi

16. Jaki wspaniały przykład dał Abraham, zabiegając o pokój z Lotem?

¹⁶ Wiara nie tylko pomaga nam wywiązywać się z trudnych zadań w służbie Bożej, ale też sprzyja pokojowi i dobrym stosunkom z drugimi. Gdy pasterze stad Abrahama zaczęli się kłócić z pasterzami stad Lota i konieczne było rozstanie, Abraham, choć starszy, pozwolił swemu bratankowi wybrać najlepsze pastwiska (Rodzaju 13:7-12). Zapewne z wiarą modlił się do Boga o pomoc w rozwiązaniu tego konfliktu. Nie szukał własnych korzyści, lecz rozstrzygnął spór pokojowo. Kiedy zdarzy nam się poróżnić ze współwyznawcą, módlmy się z wiarą i ‛szukajmy pokoju’, pamiętając o przykładzie Abrahama, który życzliwie okazywał innym względy (1 Piotra 3:10-12).

17. Dlaczego można powiedzieć, że spór o Marka między Pawłem i Barnabasem został zażegnany pokojowo?

¹⁷ Zobaczmy, jak wierne trzymanie się chrześcijańskich zasad sprzyja pokojowi. Gdy Paweł rozpoczynał drugą podróż misjonarską, Barnabas zgodził się, by ponownie odwiedzili zbory na Cyprze i w Azji Mniejszej. Chciał jednak zabrać swego kuzyna, Marka. Paweł był innego zdania, ponieważ Marek odłączył się od nich w Pamfilii. Doszło więc do „gwałtownego wybuchu gniewu”, wskutek czego się rozdzielili. Barnabas wziął Marka na Cypr, a Paweł wybrał na swego towarzysza Sylasa i razem z nim „przechodził przez Syrię i Cylicję, umacniając zbory” (Dzieje 15:36-41). Z czasem zatarg ten najwyraźniej został zażegnany, gdyż Paweł był potem z Markiem w Rzymie i dobrze się o nim wypowiadał (Kolosan 4:10; Filemona 23, 24). A przebywając w tamtejszym więzieniu około roku 65 n.e., napisał do Tymoteusza: „Weź Marka i przyprowadź go ze sobą, bo jest mi przydatny w usługiwaniu” (2 Tymoteusza 4:11). Zapewne modlił się z wiarą o uzdrowienie stosunków z Barnabasem i Markiem, toteż żyli ze sobą w zgodzie i zaznawali „pokoju Bożego” (Filipian 4:6, 7).

18. Jak zapewne postąpiły Ewodia i Syntycha?

¹⁸ Jako niedoskonali ludzie, „wielokrotnie się potykamy” (Jakuba 3:2). Do nieporozumień doszło między dwoma chrześcijankami, o których Paweł napisał: „Wzywam Ewodię i wzywam Syntychę, żeby były jednej myśli w Panu. (...) Dopomagaj tym niewiastom, które wraz ze mną walczyły ramię w ramię dla dobrej nowiny” (Filipian 4:1-3). Najprawdopodobniej te dwie bogobojne kobiety rozwiązały problem w sposób pokojowy, stosując się do rad, takich jak chociażby z Ewangelii według Mateusza 5:23, 24. Ufne trzymanie się zasad biblijnych również dzisiaj ogromnie się przyczynia do zachowywania pokoju.

Wiara dodaje sił do trwania

19. Jaka przykra sytuacja nigdy nie zachwiała wiary Izaaka i Rebeki?

¹⁹ Dzięki wierze potrafimy też przetrzymać przeciwności losu. Może jesteśmy przygnębieni, bo ochrzczony członek rodziny wbrew nakazowi Bożemu poślubił kogoś, kto nie służy Jehowie (1 Koryntian 7:39). Izaak i Rebeka bardzo cierpieli, gdy ich syn Ezaw ożenił się z bezbożnymi kobietami. Były one dla nich „źródłem goryczy ducha” — do tego stopnia, że Rebeka oświadczyła: „Obrzydło mi to moje życie z powodu córek Heta. Jeśli jeszcze Jakub weźmie żonę z córek Heta, jak te spośród córek tej ziemi, to po cóż mi żyć?” (Rodzaju 26:34, 35; 27:46). Jednakże ta przykra sytuacja nigdy nie zrujnowała wiary Izaaka i Rebeki. Gdy trudności wydają się nie do zniesienia, my również zachowujmy silną wiarę.

20. Czego możemy się nauczyć z wiary Noemi i Rut?

²⁰ Sędziwa wdowa Noemi z Judy wiedziała, że wśród kobiet z jej plemienia będą takie, których synowie zostaną przodkami Mesjasza. Niestety, jej synowie umarli bezdzietnie, ona zaś ze względu na wiek nie mogła już wydać na świat potomstwa, dlatego szanse wejścia jej rodziny w skład linii rodowej Mesjasza były znikome. Jednak jej owdowiała synowa Rut wyszła za niemłodego Boaza, powiła syna i znalazła się wśród przodków Jezusa, Mesjasza! (Rodzaju 49:10, 33; Rut 1:3-5; 4:13-22; Mateusza 1:1, 5). Noemi i Rut mimo przeciwności życiowych zachowały wiarę i dzięki temu zaznały radości. My także jej doświadczymy, jeśli w obliczu przeciwności wytrwamy w wierze.

21. Jakie znaczenie ma dla nas wiara i na co powinniśmy być zdecydowani?

²¹ Chociaż nie wiemy, co przyniesie nam jutro, z wiarą zdołamy przetrwać wszelkie próby. Wiara dodaje nam odwagi i skłania do cierpliwości. Pomaga dążyć do najwznioślejszych celów oraz prowadzić satysfakcjonujące życie. Sprzyja pokojowi z innymi i pozwala znosić przeciwności. Bądźmy zatem „z tych, którzy wierzą ku zachowaniu duszy przy życiu” (Hebrajczyków 10:39). Korzystajmy ze wsparcia naszego kochanego Boga, Jehowy, i dalej ku Jego chwale przejawiajmy silną wiarę!

Jak byś odpowiedział?

• Jak Pismo Święte wskazuje, że wiara dodaje odwagi?

• Dlaczego można powiedzieć, że wiara zapewnia satysfakcjonujące życie?

• Jak wiara sprzyja pokojowi?

• Jakie mamy dowody, że wiara ułatwia znoszenie przeciwności?

[Ilustracje na stronie 16]

Dzięki wierze Noe i Henoch nieustraszenie głosili orędzie Jehowy

[Ilustracje na stronie 17]

Wiara wzorowana na Mojżeszu pomaga zmierzać do celów duchowych

[Ilustracje na stronie 18]

Dowody poparcia Bożego wzmocniły wiarę Baraka, Debory i Gedeona