‛Chodźmy dzięki wierze, a nie dzięki widzeniu’

„Chodzimy dzięki wierze, a nie dzięki widzeniu” (2 KORYNTIAN 5:7).

 1. Co to znaczy ‛chodzić dzięki wierze’?

ILEKROĆ się modlimy według wskazówek przedstawionych w Słowie Bożym, udowadniamy, że mamy przynajmniej trochę wiary. Okazujemy ją również wtedy, gdy zaczynamy mówić drugim o Królestwie Bożym. A kiedy oddajemy swe życie Jehowie, poświadczamy, iż pragniemy ‛chodzić dzięki wierze’, czyli kierować się nią w całym swym postępowaniu (2 Koryntian 5:7; Kolosan 1:9, 10).

 2. Dlaczego uczestniczenie w działalności zboru niekoniecznie musi dowodzić, że ktoś ma wiarę?

² Jeśli naprawdę zamierzamy chodzić dzięki wierze, musi ona być oparta na mocnych podstawach (Hebrajczyków 11:1, 6). Wiele osób przyciągają do Świadków Jehowy ich wysokie normy moralne oraz wzajemna miłość. Co prawda jest to dobry początek, ale nie oznacza on jeszcze, iż tacy ludzie przejawiają wiarę. Inni być może widzą silną wiarę współmałżonka lub któregoś z rodziców i uczestniczą z tą ukochaną osobą w pewnych formach działalności duchowej. Jeśli ktoś z domowników wywiera taki wpływ, jest to prawdziwym błogosławieństwem, lecz w żadnym wypadku nie zastąpi osobistej miłości do Boga i wiary w Niego (Łukasza 10:27, 28).

 3. (a) O czym powinniśmy być osobiście przekonani w związku z Biblią, by nasza wiara była oparta na mocnych podstawach? (b) Dlaczego niektórzy szybciej od innych nabierają przeświadczenia o natchnieniu Pisma Świętego?

³ Kto rzeczywiście chodzi dzięki wierze, jest w pełni przeświadczony, że Biblia to Słowo Boże. Całe mnóstwo dowodów potwierdza, iż Pismo Święte naprawdę jest „natchnione przez Boga” (2 Tymoteusza 3:16).a A ile z nich trzeba zbadać, by się o tym osobiście przekonać? Może to zależeć od pochodzenia i wykształcenia danego człowieka. Niekiedy coś, co jednego w zupełności zadowala, drugiemu nie trafia do przekonania. Zdarza się, że ktoś otrzymuje mnóstwo niezbitych dowodów, a mimo to nie chce się zgodzić z wnioskami, do których one prowadzą. Dlaczego? Z powodu pragnień ukrytych głęboko w sercu (Jeremiasza 17:9). Chociaż więc taki człowiek twierdzi, iż ciekawi go zamierzenie Boże, w sercu może pragnąć uznania ze strony świata albo nie być skłonny do odrzucenia stylu życia sprzecznego z miernikami biblijnymi. Natomiast jeśli ktoś rzeczywiście odczuwa głód prawdy, jest uczciwy wobec siebie i przejawia pokorę, z czasem zrozumie, że Biblia to Słowo Boże.

 4. Co musi zrobić ktoś, kto pragnie nabyć wiary?

⁴ Ludzie, którym pomagamy studiować Pismo Święte, nieraz już po kilku miesiącach dochodzą do wniosku, że mają aż nadto dowodów poświadczających, iż jest ono Słowem Bożym. Jeżeli pobudzi ich to do otwarcia serc na pouczenia Jehowy, wówczas nabywana wiedza będzie wywierać wpływ na ich najskrytsze myśli, pragnienia i pobudki (Psalm 143:10). W Liście do Rzymian 10:10 wyjaśniono, że wierzy się sercem. Taka wiara stanowi wyraz tego, co człowiek naprawdę czuje, a jej dowody będą widoczne w całym jego życiu.

Ugruntowana wiara pobudziła Noego do czynu

 5, 6. Na czym oparł swą wiarę Noe?

⁵ Taką mocno ugruntowaną wiarę miał Noe (Hebrajczyków 11:7). Na czym ją opierał? Bóg skierował do niego swoje słowo — nie w formie spisanej, lecz ustnej. W Księdze Rodzaju 6:13 czytamy: „Rzekł Bóg do Noego: ‚Pojawił się przede mną kres wszelkiego ciała, gdyż z ich powodu ziemia jest pełna przemocy’”. Jehowa polecił Noemu zbudować arkę i szczegółowo opisał jej konstrukcję. Następnie oznajmił: „Oto ja sprowadzam potop wód na ziemię, żeby wytracić spod niebios wszelkie ciało, w którym działa siła życiowa. Wszystko, co jest na ziemi, wyginie” (Rodzaju 6:14-17).

⁶ Czy kiedykolwiek przedtem padał deszcz? Tego Biblia nie mówi. W Księdze Rodzaju 2:5 czytamy: „Jehowa Bóg nie spuścił na ziemię deszczu”. Jednakże słowa te zanotował Mojżesz wiele stuleci później i nie dotyczą one czasów Noego, lecz okresu znacznie wcześniejszego. Jak wynika z Księgi Rodzaju 7:4, Jehowa wspomniał o deszczu w rozmowie z Noem i ten niewątpliwie rozumiał, o co chodzi. Swej wiary nie opierał jednak na tym, co widział. Apostoł Paweł napisał, że Noe otrzymał „Boskie ostrzeżenie przed tym, czego jeszcze nie widziano”. Bóg poinformował go, iż zamierza sprowadzić na ziemię „potop wód” lub — jak podaje przypis do Księgi Rodzaju 6:17 w angielskim Przekładzie Nowego Świata z przypisami — „ocean niebieski”. Do tamtego czasu nic podobnego się nie wydarzyło. Jednakże całe dzieło stwórcze widoczne dla Noego stanowiło niezbity dowód, że Bóg naprawdę potrafi sprowadzić taki niszczycielski potop. Dlatego wiara pobudziła go do zbudowania arki.

 7. (a) Czego Noe nie potrzebował, by się zastosować do nakazu Bożego? (b) Jaki pożytek można odnieść z rozważenia wiary Noego i jak nasza wiara może okazać się błogosławieństwem dla innych?

⁷ Bóg nie podał Noemu daty rozpoczęcia potopu. Ale on nie uznał tego za powód do przybrania wyczekującej postawy i nie odsunął budowy arki oraz działalności kaznodziejskiej na drugi plan. W słusznym czasie Bóg poinformował go, kiedy powinien wejść do arki. Zanim to nastąpiło, „Noe zaczął czynić zgodnie ze wszystkim, co mu Bóg nakazał. Tak właśnie uczynił” (Rodzaju 6:22). Rzeczywiście chodził dzięki wierze, nie dzięki widzeniu. Jakże się z tego cieszymy! Jego wierze zawdzięczamy dziś życie. Podobnie nasza wiara może mieć ogromny wpływ na przyszłość nie tylko naszą, lecz także naszych dzieci oraz bliźnich.

Wiara Abrahama

 8, 9. (a) Na czym oparł swą wiarę Abraham? (b) Jak Jehowa ‛ukazał się’ Abrahamowi?

⁸ Zastanówmy się też nad przykładem Abrahama (Hebrajczyków 11:8-10). Na czym opierał swą wiarę? Wychował się w Ur Chaldejczyków, w środowisku przesiąkniętym bałwochwalstwem i materializmem. Ale sposób myślenia Abrahama ukształtowało coś innego. Niewątpliwie mógł się spotykać z synem Noego, Semem, z którym żył współcześnie przez 150 lat. Nabrał przekonania, że Jehowa to „Bóg Najwyższy, Twórca nieba i ziemi” (Rodzaju 14:22).

⁹ Na Abrahama ogromny wpływ wywarło coś jeszcze. ‛Gdy był w Mezopotamii, zanim osiedlił się w Charanie, ukazał mu się Jehowa i rzekł do niego: Odejdź ze swej ziemi i od swoich krewnych, a wejdź do ziemi, którą ci pokażę’ (Dzieje 7:2, 3). Jak Jehowa mu ‛się ukazał’? Abraham nie widział Boga bezpośrednio (Wyjścia 33:20). Możliwe jednak, że Jehowa ukazał mu się we śnie, w nadprzyrodzony sposób objawił swą chwałę lub skierował do niego anielskiego posłańca (porównaj Rodzaju 18:1-3; 28:10-15; Kapłańska 9:4, 6, 23, 24). Tak czy inaczej, Abraham był przekonany, że Bóg udostępnia mu cenny przywilej. A wiara pobudziła go do działania.

10. Jak Jehowa wzmocnił wiarę Abrahama?

¹⁰ Wiara Abrahama nie zależała od uzyskania szczegółowych informacji o kraju, do którego posyłał go Bóg, czy też o tym, kiedy posiądzie ową krainę. Abraham wierzył, ponieważ znał Jehowę jako Boga Wszechmocnego (Wyjścia 6:3). Otrzymał od Niego zapewnienie, że będzie miał potomstwo, ale czasem się zastanawiał, jak to możliwe. Przecież był już stary (Rodzaju 15:3, 4). Jehowa wzmocnił jego wiarę: kazał mu spojrzeć na gwiazdy i spróbować je policzyć. „Takie będzie twoje potomstwo” — oświadczył. Abrahama bardzo to poruszyło. Nie ulegało najmniejszej wątpliwości, iż Stwórca tych zachwycających ciał niebieskich potrafi spełnić swe obietnice. Abraham „uwierzył Jehowie” (Rodzaju 15:5, 6). Uczynił tak nie dlatego, że spodobała mu się usłyszana wiadomość; swą wiarę opierał na solidnych podstawach.

11. (a) Jak prawie stuletni Abraham zareagował, gdy Bóg mu obiecał, że sędziwa Sara urodzi syna? (b) Jaką wiarę miał Abraham w obliczu próby — gdy miał złożyć swego syna w ofierze na górze Moria?

¹¹ Kiedy Abraham miał już prawie 100 lat, a jego żona, Sara — 90, Jehowa powtórzył obietnicę, iż urodzi mu ona syna. Abraham oceniał sytuację realistycznie. „Ale ze względu na obietnicę Bożą nie zachwiał się z braku wiary, lecz stał się mocny dzięki swej wierze, dając chwałę Bogu i będąc w pełni przekonany, że to, co on obiecał, zdoła też uczynić” (Rzymian 4:19-21). Abraham wiedział, iż obietnica Boża nie może zawieść. Mając taką wiarę, okazał posłuszeństwo, gdy później Bóg polecił mu pójść z synem Izaakiem do kraju Moria i złożyć go tam w ofierze (Rodzaju 22:1-12). Był całkowicie przekonany, iż Bóg, który cudownie spowodował narodziny jego syna, zdoła też przywrócić mu życie, aby spełnić dalsze związane z nim obietnice (Hebrajczyków 11:17-19).

12. Jak długo Abraham chodził dzięki wierze i jakiej nagrody dostąpi wraz z członkami swej rodziny, którzy przejawiali silną wiarę?

¹² Abraham kierował się wiarą nie tylko w takich wyjątkowych sytuacjach, lecz w całym swym postępowaniu. Do końca życia nie otrzymał w dziedzictwie od Boga nawet skrawka Ziemi Obiecanej (Dzieje 7:5). Nie znużył się jednak ani nie wrócił do Ur Chaldejczyków. Przez 100 lat, do samej śmierci, mieszkał w namiotach w kraju, do którego skierował go Bóg (Rodzaju 25:7). O Abrahamie i jego żonie Sarze oraz o ich synu, Izaaku, i wnuku Jakubie tak napisano w Liście do Hebrajczyków 11:16: „Bóg się ich nie wstydzi, gdy jest wzywany jako ich Bóg, bo przygotował dla nich miasto”. Istotnie, Jehowa zarezerwował dla nich miejsce w ziemskiej dziedzinie swego mesjańskiego Królestwa.

13. Kto wśród dzisiejszych sług Jehowy dowodzi, iż ma taką wiarę, jak Abraham?

¹³ Wielu dzisiejszych sług Jehowy przypomina Abrahama. Od lat chodzą dzięki wierze. Wzmacniani siłą otrzymaną od Boga, pokonali przeciwności wielkie niczym góry (Mateusza 17:20). Nie pozwalają, by ich wiara się zachwiała z powodu tego, iż nie wiedzą dokładnie, kiedy Bóg da im obiecane dziedzictwo. Są pewni, że słowo Jehowy nie może zawieść, i ogromnie sobie cenią przywilej występowania w charakterze Jego Świadków. Czy to samo można powiedzieć o tobie?

Wiara, która pobudzała Mojżesza

14. Jak został położony fundament wiary Mojżesza?

¹⁴ Przykładną wiarę przejawiał też Mojżesz. Na czym się opierała? Jej fundament został położony już w niemowlęctwie. Wprawdzie córka faraona znalazła Mojżesza w papirusowym koszyku w Nilu i wzięła sobie za syna, ale to jego rodzona matka, Hebrajka Jochebed, wykarmiła go i przez pierwsze lata otaczała troskliwą opieką. Najwyraźniej skutecznie go pouczała, zaszczepiając mu miłość do Jehowy oraz docenianie Jego obietnic złożonych Abrahamowi. Później Mojżesz, już jako jeden z domowników faraona, „został wyszkolony we wszelkiej mądrości Egipcjan” (Dzieje 7:20-22; Wyjścia 2:1-10; 6:20; Hebrajczyków 11:23). Jednakże mimo tak uprzywilejowanej pozycji sercem był z gnębionym w niewoli ludem Bożym.

15. Co oznaczało dla Mojżesza utożsamienie się z ludem Bożym?

¹⁵ W wieku 40 lat Mojżesz zabił pewnego Egipcjanina, żeby ratować krzywdzonego Izraelitę. Zdarzenie to ukazało stosunek Mojżesza do ludu Bożego. Istotnie, „dzięki wierze Mojżesz, gdy dorósł, nie chciał być nazywany synem córki faraona”. Nie zależało mu na „chwilowej uciesze z grzechu”, jakiej mógł zaznawać na dworze egipskim; wiara pobudziła go do utożsamienia się z ciemiężonymi sługami Bożymi (Hebrajczyków 11:24, 25; Dzieje 7:23-25).

16. (a) Co Jehowa nakazał Mojżeszowi i jak mu pomógł? (b) Jak Mojżesz wywiązał się ze zleconego mu zadania, dowodząc tym swej wiary?

¹⁶ Mojżesz usilnie pragnął coś robić, by ulżyć swemu ludowi, ale wyznaczony przez Boga czas wyzwolenia jeszcze nie nastał. Mojżesz musiał uciekać z Egiptu. Dopiero jakieś 40 lat później Jehowa za pośrednictwem anioła polecił mu wrócić do tego kraju i wyprowadzić z niego Izraelitów (Wyjścia 3:2-10). Jak zareagował Mojżesz? Nie wątpił, że Jehowa potrafi wyzwolić Izraela, lecz uważał, iż on sam nie nadaje się do wyznaczonej mu roli. Jehowa serdecznie udzielił mu niezbędnej zachęty (Wyjścia 3:11 do 4:17). Wiara Mojżesza została wzmocniona. Wrócił do Egiptu i kilkakrotnie osobiście ostrzegał faraona, że jeśli nie wypuści Izraela, pragnącego oddać cześć Jehowie, na Egipt spadną plagi. Sam Mojżesz nie posiadał mocy, by je spowodować. Chodził jednak dzięki wierze, a nie dzięki widzeniu. Wierzył Jehowie i Jego słowu. Mimo gróźb faraona nie dał za wygraną. „Dzięki wierze opuścił Egipt, ale nie bał się gniewu króla, pozostał bowiem niezłomny, jak gdyby widział Niewidzialnego” (Hebrajczyków 11:27). Mojżesz nie był doskonały. Niekiedy popełniał błędy (Liczb 20:7-12). Ale otrzymawszy zlecenie od Boga, w całym swoim życiu kierował się wiarą.

17. Co Noe, Abraham i Mojżesz osiągnęli dzięki chodzeniu w wierze, mimo iż nie doczekali się Bożego nowego świata?

¹⁷ Obyś miał taką wiarę, jak Noe, Abraham i Mojżesz. To prawda, że nie doczekali Bożego nowego świata (Hebrajczyków 11:39). Czas wyznaczony przez Boga jeszcze wtedy nie nastał, musiały się bowiem urzeczywistnić inne szczegóły Jego zamierzenia. Niemniej przejawiali oni nie zachwianą wiarę w słowo Boga, a ich imiona znalazły się w Jego księdze życia.

18. Dlaczego powołani do życia w niebie muszą chodzić dzięki wierze?

¹⁸ „Bóg przewidział dla nas coś lepszego” — napisał apostoł Paweł. Otóż przewidział coś lepszego dla tych, którzy — podobnie jak Paweł — zostali powołani do życia w niebie u boku Chrystusa (Hebrajczyków 11:40). To przede wszystkim ich miał na myśli Paweł, gdy w Liście 2 do Koryntian 5:7 oświadczył: „Chodzimy dzięki wierze, a nie dzięki widzeniu”. Kiedy pisał te słowa, żaden z nich jeszcze nie otrzymał nagrody niebiańskiej. Nie mogli jej też zobaczyć literalnymi oczami, niemniej ich wiara w nią miała mocne podstawy. Został już wskrzeszony Chrystus — pierwocina tych, którzy mają dostąpić życia w niebie. A zanim tam wstąpił, widziało go ponad 500 świadków (1 Koryntian 15:3-8). Dysponowali więc wystarczającymi dowodami, żeby w całym swym życiu kierować się tą wiarą. My również mamy wszelkie powody, by chodzić dzięki wierze.

19. Za czyim pośrednictwem w myśl Listu do Hebrajczyków 1:1, 2 przemówił do nas Bóg?

¹⁹ Dzisiaj Jehowa nie przemawia do swego ludu przez anioła, jak to uczynił, zwracając się do Mojżesza przy płonącym krzewie. Bóg przemówił do ludzi za pośrednictwem swego Syna (Hebrajczyków 1:1, 2). To, co przez niego przekazał, polecił zapisać w Biblii, którą przetłumaczono na wiele języków używanych przez mieszkańców ziemi.

20. Dlaczego znajdujemy się w znacznie lepszej sytuacji niż Noe, Abraham i Mojżesz?

²⁰ Mamy dziś znacznie więcej niż niegdyś Noe, Abraham czy Mojżesz. Posiadamy całe Słowo Boże — i duża jego część już się spełniła. W nawiązaniu do biblijnych doniesień o kobietach i mężczyznach, którzy mimo różnych prób okazali się wiernymi świadkami na rzecz Jehowy, List do Hebrajczyków 12:1 nawołuje: „My też odłóżmy wszelki ciężar i grzech, który nas łatwo omotuje, i biegnijmy wytrwale w wyznaczonym nam wyścigu”. Nie uważajmy swej wiary za coś oczywistego. „Grzechem, który nas łatwo omotuje”, jest właśnie brak wiary. Jeżeli chcemy dalej ‛chodzić dzięki wierze’, musimy o nią niestrudzenie walczyć.

18. Dlaczego powołani do życia w niebie muszą chodzić dzięki wierze?

¹⁸ „Bóg przewidział dla nas coś lepszego” — napisał apostoł Paweł. Otóż przewidział coś lepszego dla tych, którzy — podobnie jak Paweł — zostali powołani do życia w niebie u boku Chrystusa (Hebrajczyków 11:40). To przede wszystkim ich miał na myśli Paweł, gdy w Liście 2 do Koryntian 5:7 oświadczył: „Chodzimy dzięki wierze, a nie dzięki widzeniu”. Kiedy pisał te słowa, żaden z nich jeszcze nie otrzymał nagrody niebiańskiej. Nie mogli jej też zobaczyć literalnymi oczami, niemniej ich wiara w nią miała mocne podstawy. Został już wskrzeszony Chrystus — pierwocina tych, którzy mają dostąpić życia w niebie. A zanim tam wstąpił, widziało go ponad 500 świadków (1 Koryntian 15:3-8). Dysponowali więc wystarczającymi dowodami, żeby w całym swym życiu kierować się tą wiarą. My również mamy wszelkie powody, by chodzić dzięki wierze.