AMBASADOR

W użyciu biblijnym określenie to odnosi się do oficjalnego przedstawiciela wysłanego przez władcę przy jakiejś szczególnej okazji w konkretnym celu. Na ogół funkcję tę powierzano starszym, dojrzałym mężczyznom. Dlatego greckie słowa presbeúo (‛występować jako ambasador’, Ef 6:20; ‛być ambasadorem’, 2Ko 5:20) i presbeía („grono ambasadorów”, Łk 14:32) są spokrewnione z wyrazem presbýteros, oznaczającym „starszego” (Dz 11:30; Obj 4:4).

Gdy Chrystus zmartwychwstał i wstąpił do nieba, nie był już osobiście obecny na ziemi i dlatego ambasadorami Boga „zastępującymi Chrystusa” stali się jego wierni naśladowcy. Za takiego ambasadora uważał się Paweł (2Ko 5:18-20). Podobnie jak on, wszyscy namaszczeni naśladowcy Jezusa Chrystusa zostali posłani do ludzi i narodów oddalonych od Jehowy Boga, Najwyższego Władcy. Mają być ambasadorami wśród świata, który nie pozostaje w pokojowych stosunkach z Bogiem (Jn 14:30; 15:18, 19; Jak 4:4). Jako ambasador, Paweł głosił orędzie pojednania z Bogiem przez Chrystusa, kiedy więc znalazł się w więzieniu, nazwał siebie „ambasadorem w łańcuchach” (Ef 6:20). Okoliczność, iż zakuto go w łańcuchy, świadczy o wrogości tego świata wobec Boga, Chrystusa i rządu mesjańskiego Królestwa, gdyż ambasadorów od niepamiętnych czasów uznawano za osoby nietykalne. Taki brak szacunku dla ambasadorów reprezentujących Królestwo Boże pod władzą Chrystusa był dowodem wielkiej wrogości narodów i największą obelgą z ich strony.

Występując w roli ambasadora, Paweł przestrzegał praw danego kraju, ale zachowywał ścisłą neutralność w sprawach politycznych i wojskowych tego świata. Było to zgodne z zasadą, że ambasadorzy muszą przestrzegać praw kraju, w którym się znaleźli, ale nie są zobowiązani do zachowywania lojalności wobec niego.

Wszyscy wierni, zrodzeni z ducha naśladowcy Chrystusa, którzy mają obywatelstwo w niebiosach, są tak jak Paweł „ambasadorami zastępującymi Chrystusa” (2Ko 5:20; Flp 3:20).