Paście trzodę Bożą ochoczo
„Paście powierzoną wam trzodę Bożą nie pod przymusem, lecz ochoczo” (1 PIOTRA 5:2, NW).
1. Dlaczego można się spodziewać, że chrześcijańscy starsi będą ‛paśli trzodę Bożą ochoczo’?
JEHOWA chętnie występuje w roli Pasterza swego ludu (Psalm 23:1-4). „Dobry pasterz”, Jezus Chrystus, chętnie oddał swe doskonałe życie ludzkie za osoby przyrównane do owiec (Jana 10:11-15). Dlatego apostoł Piotr nawoływał chrześcijańskich starszych, by ‛paśli trzodę Bożą ochoczo’ (1 Piotra 5:2, NW).
2. Jakie pytania dotyczące pasterskiej działalności chrześcijańskich starszych warto rozważyć?
2 Ochocze działanie jest cechą wyróżniającą sług Bożych (Psalm 110:3). Niemniej od chrześcijanina ubiegającego się o zamianowanie na urząd nadzorcy, czyli podpasterza, oczekuje się czegoś więcej niż tylko dobrych chęci. Kto się nadaje na takich pasterzy? Co wchodzi w zakres ich zadań pasterskich? Jak mogą się z nich najlepiej wywiązać?
Przewodzenie domownikom
3. Dlaczego można powiedzieć, że sposób troszczenia się o własną rodzinę świadczy o tym, czy dany chrześcijanin nadaje się na pasterza w zborze?
3 Zanim chrześcijanina będzie można powołać na „urząd nadzorcy”, musi on odpowiadać wymaganiom wyłuszczonym w Piśmie Świętym (1 Tymoteusza 3:1-7, NW; Tytusa 1:5-9). Na przykład apostoł Paweł zaznaczył, że nadzorcą powinien być „człowiek należycie przewodzący swoim domownikom, któremu dzieci są podporządkowane z całą powagą”. Warunek ten jest w pełni uzasadniony, gdyż Paweł dodał: „Przecież jeśli ktoś nie wie, jak przewodzić domownikom, to jakże będzie roztaczał opiekę nad zborem Bożym?” (1 Tymoteusza 3:4, 5, NW). Tytus otrzymał polecenie, by przy ustanawianiu starszych na Krecie szukać „takich, którzy są nienaganni, są mężami jednej żony, którzy mają dzieci wierzące, które nie stoją pod zarzutem rozpusty lub krnąbrności” (Tytusa 1:6). A zatem przy ustalaniu, czy danemu chrześcijaninowi można powierzyć ciężar obowiązków pasterskich w zborze, trzeba brać pod uwagę to, jak troszczy się on o swoją rodzinę.
4. Jak jeszcze okazują miłość do rodziny chrześcijańscy rodzice, którzy pamiętają o regularnym studium biblijnym i modlitwie?
4 Mężczyźni należycie przewodzący domownikom nie poprzestają na regularnym modleniu się ze swymi rodzinami i studiowaniu z nimi Biblii. Zawsze są gotowi pomagać swoim bliskim. Ci, którzy stają się rodzicami, czynią to od dnia przyjścia na świat dziecka. Chrześcijańscy rodzice wiedzą, że im ściślej przestrzegają zbożnych zasad postępowania, tym szybciej ich pociecha dostosuje się do opracowanego przez nich rozkładu zajęć chrześcijańskich w życiu codziennym. Umiejętność, z jaką chrześcijański ojciec przewodzi w tych sprawach, dużo mówi o jego kwalifikacjach do usługiwania w roli starszego (Efezjan 5:15, 16; Filipian 3:16, BT).
5. W jaki sposób chrześcijański ojciec wychowuje dzieci „w karności i podług wytycznych Jehowy”?
5 Sumienny ojciec chrześcijański, przewodząc swym domownikom, zważa na radę Pawła: „Nie drażnijcie się ze swymi dziećmi, lecz wychowujcie je w karności i podług wytycznych Jehowy” (Efezjan 6:4, NW). Regularne studium Biblii prowadzone z rodziną, na którym obecna jest zarówno żona, jak i dzieci, daje wiele dogodnych okazji do udzielania pouczeń nacechowanych miłością. W taki sposób zapewnia się pociechom odpowiednią „karność”, czyli korygujące wskazówki. Otrzymywane wówczas „wytyczne” pomagają dziecku poznać pogląd Jehowy na dane sprawy (5 Mojżeszowa 4:9; 6:6, 7; Przypowieści 3:11; 22:6). W pogodnej atmosferze takiej duchowej narady troskliwy ojciec uważnie słucha, gdy mówią dzieci. Za pomocą życzliwych pytań naprowadzających można je zachęcić do szczerego wypowiadania poglądów i zwierzania się z trosk. Ojciec nie powinien wychodzić z założenia, że wie wszystko o tym, co się dzieje w ich młodych umysłach. Całkiem słusznie napisano w Księdze Przypowieści 18:13: „Kto odpowiada, zanim wysłucha, zdradza swoją bezmyślność i naraża się na hańbę”. Większość rodziców stwierdza, że ich dzieci stykają się obecnie z problemami, których oni sami za młodu w ogóle nie znali. Dlatego ojciec najpierw postara się poznać tło i szczegóły sprawy, a dopiero potem poradzi, jak się z nią uporać (porównaj Jakuba 1:19).
6. Dlaczego chrześcijański ojciec, chcąc pomóc swej rodzinie, powinien szukać rady w Słowie Bożym?
6 A co wtedy, gdy poglądy, obawy i problemy dzieci są już znane? Odpowiednio przewodzący ojciec szuka rady w Piśmie Świętym, które jest „użyteczne w nauczaniu, upominaniu, prostowaniu spraw, karceniu w sprawiedliwości”. Następnie uczy swe dzieci, jak zastosować natchnione wskazówki biblijne. W ten sposób ci młodzi ludzie zostają ‛należycie przysposobieni, w pełni wyposażeni do wszelkiej dobrej pracy’ (2 Tymoteusza 3:16, 17, NW; Psalm 78:1-4).
7. Jaki przykład powinni dawać chrześcijańscy ojcowie, jeśli chodzi o modlitwę?
7 Bogobojna młodzież napotyka trudności ze strony świeckich kolegów szkolnych. Jak zatem chrześcijańscy ojcowie mogą rozproszyć jej obawy? Między innymi regularnie modląc się ze swymi dziećmi, a także za nie. Kiedy ci młodzi ludzie znajdą się w trudnej sytuacji, najpewniej na wzór rodziców okażą zaufanie do Jehowy. Przed chrztem symbolizującym oddanie się Bogu pewna trzynastolatka opowiedziała, jak rówieśniczki w szkole kpiły z niej i obrzucały ją obelgami. Kiedy broniła swego opartego na Biblii stanowiska co do świętości krwi, inne dziewczęta biły ją i opluwały (Dzieje 15:28, 29). Czy odpłaciła im tym samym? Nie. „Modliłam się do Jehowy”, wyjaśniła, „żeby mi pomógł zachować spokój. Pamiętałam również o tym, czego rodzice uczyli mnie na studium rodzinnym o potrzebie cierpliwego znoszenia przeciwności” (2 Tymoteusza 2:24).
8. Jak może należycie przewodzić swym domownikom starszy, który nie ma dzieci?
8 Bezdzietny starszy także miewa domowników, którym powinien zapewnić odpowiednie wsparcie pod względem materialnym i duchowym. Może to obejmować jego żonę, a niekiedy także mieszkających razem z nim i zależnych od niego krewnych (1 Tymoteusza 5:8). Takie należyte przewodzenie jest jednym z wymagań stawianych mężczyźnie, któremu powierzono odpowiedzialność związaną z funkcją nadzorcy. Jak zatem zamianowani starsi powinni zapatrywać się na swe zaszczytne obowiązki w zborze?
‛Gorliwe przewodzenie’
9. Jak chrześcijańscy starsi powinni traktować swe zadania służbowe?
9 W pierwszym stuleciu naszej ery apostoł Paweł usługiwał jako zarządca w domostwie Bożym, to jest w zborze chrześcijańskim działającym pod zwierzchnictwem Chrystusa (Efezjan 3:2, 7; 4:15). Do współwyznawców w Rzymie napisał zachęcające słowa: „Łasce Bożej zawdzięczamy różne dary; jeśli jest to dar proroctwa, powinien wynikać z wiary; jeśli ktoś posiada dar służenia innym, niech służy; jeśli ktoś umie nauczać, niech uczy; kto umie napominać, niech napomina; kto dzieli się swoimi dobrami, niech to czyni ze szczerego serca; kto przewodzi innym, niech gorliwie spełnia swoje obowiązki; kto okazuje miłosierdzie, niech to czyni z radością” (Rzymian 12:6-8, Współczesny przekład).
10. Jaki przykład troski o trzodę Bożą dał dzisiejszym starszym apostoł Paweł?
10 Paweł przypomniał Tesaloniczanom: „Każdego z was, niczym ojciec dzieci swoje, napominaliśmy i zachęcali, i zaklinali, abyście prowadzili życie godne Boga, który was powołuje do swego Królestwa i chwały” (1 Tesaloniczan 1:1; 2:11, 12). Napomnień tych udzielano w tak delikatny, serdeczny sposób, że Paweł śmiało mógł napisać: „Byliśmy pośród was łagodni jak żywicielka, otaczająca troskliwą opieką swoje dzieci. Żywiliśmy dla was taką życzliwość, iż gotowi byliśmy nie tylko użyczyć wam ewangelii Bożej, ale i dusze swoje oddać, ponieważ was umiłowaliśmy” (1 Tesaloniczan 2:7, 8). Idąc za ojcowskim przykładem Pawła, lojalni starsi wykazują rzetelną troskę o wszystkich w zborze.
11. W jaki sposób zamianowani starsi wykazują gorliwość?
11 Serdeczny nadzór, który roztaczają nasi wierni chrześcijańscy pasterze, musi charakteryzować delikatność, połączona wszakże z gorliwością. Ich podejście do drugich często mówi samo za siebie. Piotr radził starszym, aby paśli trzodę Bożą „nie pod przymusem” ani „z umiłowania nieuczciwego zysku” (1 Piotra 5:2, NW). Znawca przedmiotu William Barclay podaje na ten temat ostrzegawczą uwagę: „Ktoś może tak piastować urząd i pełnić służbę, jak gdyby to był ciężki i przykry obowiązek, rzecz bardzo nużąca, niechętnie dźwigane brzemię. Zdarza się niekiedy, iż zostanie o coś poproszony i rzeczywiście to zrobi, ale w tak nieprzyjemny sposób, że zepsuje tym całą sprawę. (...) Ale [Piotr] powiada, że każdy chrześcijanin powinien gorliwie i ze drżeniem poświęcić się służbie według swych najlepszych możliwości, całkowicie zdając sobie jednak sprawę z tego, jak niegodny jest jej pełnienia”.
Ochoczy pasterze
12. Jak chrześcijańscy starsi mogą pokazać, że usługują ochoczo?
12 Piotr nawołuje także: „Paście powierzoną wam trzodę Bożą (...) ochoczo”. Troskliwy nadzorca chrześcijański dba o owce naprawdę chętnie, z własnej woli, podporządkowując się kierownictwu Dobrego Pasterza, Jezusa Chrystusa. Ochocze pełnienie tej służby oznacza między innymi, że chrześcijański podpasterz uznaje władzę Jehowy, ‛Pasterza i Nadzorcy naszych dusz’ (1 Piotra 2:25, NW). Chętnie przejawia szacunek dla porządku teokratycznego: na przykład osoby szukające rady kieruje do Słowa Bożego, Biblii. Dzięki zebranym doświadczeniom niejeden starszy może być prawdziwą skarbnicą wiedzy biblijnej, choć nie znaczy to, że od razu będzie znać rozwiązanie każdego problemu. Ale nawet jeśli wie, jak brzmi odpowiedź na postawione mu pytanie, może dojść do wniosku, iż mądrzej będzie razem z danym bratem sięgnąć po Skorowidz do publikacji Towarzystwa Strażnica lub podobne wydawnictwa. W ten sposób uczy go dwóch rzeczy: Pokazuje, jak znaleźć pomocne informacje, oraz pokornie wyraża szacunek dla Jehowy przez zwracanie uwagi na to, co opublikowała Jego organizacja.
13. Jakie kroki mogą ułatwić starszym udzielenie mądrej rady?
13 Co ma zrobić starszy, jeśli w dostępnej mu literaturze Towarzystwa nie ukazała się żadna wzmianka na temat powstałego problemu? Niewątpliwie będzie się modlić o wnikliwość i badać, jakie zasady biblijne odnoszą się do danej sprawy. Może również dojść do wniosku, że osobie szukającej rady pomoże zastanowienie się nad przykładem Jezusa. Nadzorca taki mógłby zapytać: „Gdyby w twojej sytuacji znalazł się Jezus, Wielki Nauczyciel, jak według ciebie by postąpił?” (1 Koryntian 2:16). Takie rozumowanie zapewne ułatwi powzięcie mądrej decyzji. Jakże nierozsądnie jednak uczyniłby starszy, przedstawiając jedynie własne zdanie, jak gdyby to ono było zdrową radą z Pisma Świętego! Trudniejsze sprawy powinien raczej omówić z innymi nadzorcami. Poważne problemy można nawet przedyskutować na zebraniu grona starszych (Przypowieści 11:14). Wspólne rozstrzygnięcie jakiegoś zagadnienia pozwoli wszystkim wypowiadać się na ten temat jednomyślnie (1 Koryntian 1:10).
Istotna rola łagodności
14, 15. Czego wymaga się od starszych przy korygowaniu chrześcijanina, który „nieopatrznie postawił fałszywy krok”?
14 Kiedy chrześcijański starszy naucza, a zwłaszcza gdy udziela rad, musi przejawiać łagodność. „Bracia, nawet gdyby ktoś nieopatrznie postawił fałszywy krok, wy mający kwalifikacje duchowe starajcie się skorygować takiego w duchu łagodności” — zalecał Paweł (Galatów 6:1, NW). Ciekawe, że greckie słowo przetłumaczone tutaj na „skorygować” wiąże się z terminem chirurgicznym określającym nastawianie kości w celu uniknięcia trwałego kalectwa. Leksykograf W. E. Vine odnosi to do udzielania pomocy „przez duchowo usposobione osoby tym, którym przytrafiło się wykroczenie i którzy wobec tego są jak zwichnięte członki duchowego ciała”. Inne definicje tego terminu to: „przywrócić właściwe położenie; prawidłowo uszeregować”.
15 Korygowanie czyjegoś sposobu myślenia bywa niełatwe; a sprowadzenie na właściwy tor myśli człowieka błądzącego może się nawet okazać zadaniem bardzo trudnym. Niemniej pomoc udzielona w duchu łagodności najpewniej zostanie przyjęta z wdzięcznością. Dlatego chrześcijańscy starsi powinni sobie wziąć do serca radę Pawła: „Przyodziejcie się tkliwymi uczuciami: zmiłowaniem, życzliwością, kornością umysłu, łagodnością i wielkodusznością” (Kolosan 3:12, NW). A co zrobić, jeśli osoba potrzebująca skorygowania przejawia niewłaściwe nastawienie? Nadzorcy powinni wówczas ‛podążać za łagodnością’ (1 Tymoteusza 6:11, BT).
Pasienie z rozwagą
16, 17. Jakich zagrożeń powinni unikać starsi, gdy udzielają innym porad?
16 Rada Pawła z Listu do Galatów 6:1 zawiera jeszcze inne szczegóły. Apostoł zachęca mężczyzn posiadających kwalifikacje duchowe: „Starajcie się skorygować takiego [błądzącego] w duchu łagodności; niech przy tym każdy z was baczy na siebie, żeby sam nie uległ pokusie” (NW). Jakże groźne następstwa może pociągnąć za sobą zlekceważenie tej rady! Komentując doniesienia o duchownym anglikańskim oskarżonym o dopuszczenie się cudzołóstwa z dwiema parafiankami, londyński dziennik The Times nadmienił, że jest to „wieczny problem: człowiek udzielający na pozór ojcowskiej czy braterskiej rady ulega pokusom wynikającym z zaufania, którym go obdarzono”. Autorka artykułu powołała się na wypowiedź doktora Petera Ruttera, który stwierdził, że „wykorzystywanie pacjentek przez różnych mentorów — lekarzy, prawników, księży i pracodawców — stało się szkodliwą i haniebną epidemią, nie dostrzeganą w naszym społeczeństwie, tak tolerancyjnym w sprawach seksualnych”.
17 Nie powinniśmy sobie wyobrażać, że lud Jehowy nie jest narażony na takie pokusy. Szanowany starszy, który wiernie usługiwał przez wiele lat, uwikłał się w niemoralność, gdy zaczął składać wizyty pasterskie pewnej siostrze pod nieobecność jej męża. Chociaż okazał skruchę, utracił wszystkie przywileje służby (1 Koryntian 10:12). W jaki więc sposób zamianowani nadzorcy mogą dokonywać wizyt pasterskich bez wystawiania się na pokusy? Jak znaleźć odpowiednie, spokojne miejsce, gdzie można by się pomodlić oraz przeanalizować rady ze Słowa Bożego i publikacji chrześcijańskich?
18. (a) Dlaczego stosowanie się do zasady zwierzchnictwa pozwoli starszym uniknąć kłopotliwych sytuacji? (b) Jakie starania warto poczynić, aby złożyć wizytę pasterską siostrze?
18 Ważnym czynnikiem, który powinni brać pod uwagę starsi, jest zasada zwierzchnictwa (1 Koryntian 11:3). Kiedy o radę prosi osoba młoda, starajcie się w miarę możliwości zaprosić do rozmowy także rodziców. Kiedy zaś pomocy duchowej oczekuje zamężna siostra, czy nie moglibyście się postarać, żeby podczas wizyty był obecny jej mąż? A co zrobić, gdy nie jest to możliwe albo gdy mąż jest niewierzący i pod jakimś względem źle się z nią obchodzi? Potraktujcie sprawę tak samo, jak byście składali wizytę pasterską siostrze niezamężnej. Mądrze będzie, jeśli wybierze się do niej dwóch dojrzałych duchowo braci. Jeżeli i to nie byłoby stosowne, może uda się znaleźć odpowiednią chwilę, aby dwóch braci porozmawiało z nią na Sali Królestwa, najlepiej w pomieszczeniu zapewniającym atmosferę prywatności. Chociaż inni bracia i siostry nie będą w stanie niczego zobaczyć ani usłyszeć, ich obecność na Sali najpewniej pozwoli uniknąć wszelkich powodów do zgorszenia (Filipian 1:9, 10).
19. Jakie wspaniałe rezultaty przynosi ochocze pasienie trzody Bożej i komu wyrażamy wdzięczność za chętnych pasterzy?
19 Ochocze pasienie owiec Bożych przynosi wspaniałe wyniki — trzoda jest właściwie prowadzona i duchowo silna. Idąc za wzorem apostoła Pawła, dzisiejsi starsi chrześcijańscy rzetelnie troszczą się o swych współwyznawców (2 Koryntian 11:28). W obecnych krytycznych czasach dźwiganie odpowiedzialności za pasienie ludu Bożego jest bardzo poważnym zadaniem. Dlatego jesteśmy naprawdę wdzięczni za wspaniałą pracę, jaką wykonują nasi bracia usługujący w roli starszych (1 Tymoteusza 5:17). Za to błogosławieństwo w postaci „darów w ludziach”, to jest mężczyzn, którzy ochoczo przewodzą drugim, wysławiamy Dawcę „wszelkiego datku dobrego i wszelkiego daru doskonałego” — naszego kochającego Pasterza niebiańskiego, Jehowę (Efezjan 4:8, NW; Jakuba 1:17).
Jak odpowiesz?
◻ Jak mężczyzna może należycie przewodzić swoim domownikom?
◻ Czym powinien się odznaczać nadzór sprawowany przez chrześcijańskich starszych?
◻ Jak starsi, udzielając rady, mogą okazywać pokorę i łagodność?
◻ Co sprzyja skutecznemu korygowaniu w sprawach duchowych?
◻ W jaki sposób starsi, pasąc trzodę, mogą unikać kłopotliwych sytuacji?
[Ilustracja na stronie 18]
Chrześcijański starszy musi należycie przewodzić swym domownikom
[Ilustracja na stronie 21]
Chrześcijańską pracę pasterską cechuje łagodność i zdrowy rozsądek