PAL MĘKI
Narzędzie śmierci, na którym stracono Jezusa Chrystusa (Mt 27:32-40; Mk 15:21-30; Łk 23:26; Jn 19:17-19, 25). W klasycznej grece słowo stauròs, oddane w Przekładzie Nowego Świata przez „pal męki”, oznacza przede wszystkim słup, pal lub kół i nic nie przemawia za tym, by pisarze Chrześcijańskich Pism Greckich nazywali nim skrzyżowane kawałki drewna (zob. ZAWIESZENIE NA PALU; Dodatek 6 w GNŚ).
W książce The Non-Christian Cross (Londyn 1896, ss. 23, 24) J. D. Parsons napisał: „W oryginalnej grece licznych pism tworzących Nowy Testament nie ma ani jednego zdania, z którego by nawet pośrednio wynikało, że użyty w wypadku Jezusa stauros był inny niż zwykły stauros, nie mówiąc już o tym, żeby składał się on nie z jednego kawałka drewna, lecz z dwóch, zbitych w formie krzyża. (...) Nasi nauczyciele wyraźnie wprowadzają nas w błąd, gdy w tłumaczeniu greckich dokumentów kościoła na nasz język ojczysty oddają słowo stauros przez ‚krzyż’ i gdy to popierają umieszczaniem w naszych słownikach wyjaśnienia, iż stauros znaczy krzyż, nie informując dokładnie, że za czasów apostolskich nie takie było jego podstawowe znaczenie, że takiego znaczenia nie nabrało ono potem jeszcze przez długi czas, a jeśli w ogóle do tego doszło, to tylko dlatego, iż pomimo braku przekonywających dowodów z jakiegoś względu zakładano, że ten jeden stauros, na którym stracono Jezusa, miał taki szczególny kształt”.
Dlaczego Jezus musiał umrzeć na palu. Izraelici zobowiązali się przestrzegać Prawa, które nadał im Jehowa (Wj 24:3). Jednakże jako potomkowie grzesznego Adama, nie potrafili robić tego w sposób doskonały, toteż dostali się pod przekleństwo Prawa. Aby to szczególne przekleństwo mogło zostać z nich zdjęte, Jezus musiał zawisnąć na palu jak przeklęty zbrodniarz. Apostoł Paweł wyjaśnił to następująco: „Wszyscy bowiem, którzy polegają na uczynkach prawa, są pod przekleństwem, bo jest napisane: ‚Przeklęty każdy, kto nie trwa we wszystkich rzeczach zapisanych w zwoju Prawa, aby je czynić’. (...) Chrystus przez nabycie uwolnił nas od przekleństwa Prawa, stawszy się za nas przekleństwem, ponieważ jest napisane: ‚Przeklęty każdy zawieszony na palu’” (Gal 3:10-13).
Znaczenie przenośne. „Pal męki” czasami wyobraża cierpienia, hańbę lub udręki związane z naśladowaniem Jezusa Chrystusa. On sam powiedział: „Kto nie przyjmuje swego pala męki i nie idzie za mną, nie jest mnie godzien” (Mt 10:38; 16:24; Mk 8:34; Łk 9:23; 14:27). Wyrażenie to bywa też synonimem męczeńskiej śmierci Jezusa, która umożliwia ludziom wykupienie z grzechu i pojednanie jej z Bogiem (1Ko 1:17, 18).
Śmierć Jezusa na palu męki dała podstawy do usunięcia Prawa, które oddzielało Żydów od nie-Żydów. Dzięki niej jedni i drudzy mogli się „w pełni z Bogiem pojednać w jednym ciele przez pal męki” (Ef 2:11-16; Kol 1:20; 2:13, 14). Gorszyło to wielu Żydów, według których nieodzownym warunkiem zaskarbienia sobie uznania Bożego było obrzezanie i trzymanie się Prawa Mojżeszowego. Dlatego apostoł Paweł napisał: „Jeżeli zaś ja, bracia, dalej głoszę obrzezanie, to dlaczego dalej jestem prześladowany? Przecież wtedy zostałaby zniesiona przyczyna zgorszenia — pal męki” (Gal 5:11). „Wszyscy, którzy chcą się przypodobać w ciele — właśnie ci próbują was przymusić do obrzezania, byle tylko nie znosić prześladowania z powodu pala męki Chrystusa, Jezusa. Co do mnie, obym się nigdy nie chlubił, chyba że palem męki naszego Pana, Jezusa Chrystusa, przez którego świat dla mnie zawisł na palu, a ja dla świata” (Gal 6:12, 14). Paweł był przez Żydów prześladowany za głoszenie, iż chcąc dostąpić wybawienia, trzeba uwierzyć w wartość śmierci Jezusa na palu męki. On właśnie tak uczynił, dlatego uznawał świat za martwy, potępiony, zawieszony na palu, a w oczach świata sam był znienawidzonym przestępcą, straconym na palu.
Osoby, które zostały chrześcijanami, lecz potem pogrążyły się w niemoralnym postępowaniu, okazały się „nieprzyjaciółmi Chrystusowego pala męki” (Flp 3:18, 19). Swymi uczynkami dowiodły, że nie cenią dobrodziejstw płynących z męczeńskiej śmierci Jezusa. ‛Podeptały Syna Bożego i za pospolitą uznały wartość krwi przymierza, którą zostały uświęcone’ (Heb 10:29).