ŚWIĘTA TAJEMNICA
Sprawa pochodząca od Boga, skrywana do wyznaczonego przez Niego czasu i objawiona jedynie tym, których On postanowił z nią zapoznać.
Greckie słowo mystérion, tłumaczone na „święta tajemnica”, odnosiło się przede wszystkim do czegoś dostępnego tylko wtajemniczonym. W czasach pierwszych chrześcijan niezwykłą popularnością cieszyły się kulty misteryjne; w ich obrzędach mógł uczestniczyć tylko ten, kto poddał się inicjacji (wtajemniczeniu), nikomu innemu nie pozwalano poznać „świętych” praktyk ani brać w nich udziału. Wtajemniczani składali śluby milczenia i nie mogli zdradzić tajemnic kultu. Niemniej omawiane słowo miało też znaczenie świeckie, powszednie, i oznaczało czyjąś osobistą tajemnicę, sekret między przyjaciółmi czy sekrety rodzinne. Właśnie w tym znaczeniu apostoł Paweł użył formy biernej czasownika myéo, gdy napisał: „Poznałem tajemnicę [dosł. „zostałem wtajemniczony”] i tego, jak być nasyconym, i tego, jak głodować; jak mieć obfitość i jak cierpieć nędzę” (Flp 4:12).
Niepodobna do kultów misteryjnych. Jak wyjaśnia Vine’s Expository Dictionary of Old and New Testament Words (1981, t. 3, s. 97), w Chrześcijańskich Pismach Greckich słowo mystérion „nie wskazuje na coś tajemniczego (jak podobne słowo ang.), lecz na to, co przekracza ludzkie zdolności pojmowania, a co można poznać tylko dzięki objawieniu od Boga, w wyznaczonym przez Niego czasie, w sposób, który On uzna za stosowny, i jedynie dzięki oświeceniu Jego Duchem. W ogólnym pojęciu ‚tajemnica’ to informacje ukrywane, natomiast w sensie biblijnym jest to prawda objawiona. Dlatego słowo to występuje zazwyczaj w zestawieniu z takimi terminami, jak: ‚ujawnienie’, ‚objawienie’, ‚głoszenie’, ‚zrozumienie’, ‚udzielenie’”.
A zatem zarówno święte tajemnice Boże, jak i inne „tajemnice” wspomniane w Biblii (np. dotycząca Babilonu Wielkiego) nie miały być skrywane na zawsze. Jehowa zamierzał je objawić w stosownym czasie, ale tylko tym, którym zechce i którzy tego oczekują. Wyjaśnił to apostoł Paweł w 1 Koryntian 2:6-16. „Świętą tajemnicę” Bożą nazwał tam „mądrością ukrytą”, którą Bóg przez swego ducha objawia swoim chrześcijańskim sługom, a której nie może zgłębić człowiek pozostający pod wpływem ducha świata, kierujący się mądrością ludzką. Potrafią o niej mówić i ją zrozumieć tylko ci, którzy ‛łączą duchowe sprawy z duchowymi słowami’. Już wcześniej Jezus Chrystus powiedział swym uczniom: „Wam dano świętą tajemnicę [gr. mystérion] królestwa Bożego, ale dla tych na zewnątrz wszystko dzieje się w przykładach, żeby patrząc, patrzyli, a jednak nie widzieli, i słuchając, słyszeli, a jednak nie pojęli sensu ani w ogóle nie zawrócili i nie dostąpili przebaczenia” (Mk 4:11, 12; Mt 13:11-13; Łk 8:10).
Między świętą tajemnicą Bożą a sekretami kultów misteryjnych zachodzą ogromne różnice. Po pierwsze, tajemnica Boża jest dobrą nowiną, nie zaś kłamstwem ani oszustwem wymyślonym przez człowieka (Jn 8:31, 32, 44; Kol 1:5; 1Jn 2:27). Po drugie, ludzie, którym pozwolono ją zrozumieć, nie muszą trzymać jej w ukryciu, lecz mają obowiązek nadać jej jak największy rozgłos. Świadczy o tym chociażby wspomniana już okoliczność, że wyrażeniu „święta tajemnica” lub „święta tajemnica dobrej nowiny” towarzyszą w Biblii takie słowa, jak: „głoszenie”, „ujawnienie”, „objawienie”, „oznajmianie” czy „opowiadanie”. Prawdziwi chrześcijanie z ogromnym zaangażowaniem rozgłaszają „wszelkiemu stworzeniu pod niebem” dobrą nowinę umożliwiającą zrozumienie świętej tajemnicy (1Ko 2:1; Ef 6:19; Kol 1:23; 4:3, 4). Sam Bóg ocenia, kto nie zasługuje na to, by ją pojąć. Nie jest przy tym stronniczy, gdyż nie odsłania swej świętej tajemnicy tylko tym, którzy mają ‛niewrażliwe serca’ (Ef 4:17, 18).
Koncentruje się na Chrystusie. Ponieważ „świadczenie o Jezusie jest natchnieniem do prorokowania”, więc „święta tajemnica Boża” musi się koncentrować na Chrystusie (Obj 19:10; Kol 2:2). Wszystkie „święte tajemnice” Boże są związane z jego mesjańskim Królestwem (Mt 13:11). Apostoł Paweł napisał do współchrześcijan: „W nim są starannie skryte wszelkie skarby mądrości i poznania” oraz: „Właśnie w nim mieszka cieleśnie cała pełnia boskości” (Kol 2:2, 3, 9).
Siebie samego Paweł zaliczył do „szafarzy świętych tajemnic Bożych” (1Ko 4:1). Pisał o swoim „pojmowaniu świętej tajemnicy o Chrystusie” (Ef 3:1-4) i wyjaśnił, że jest ona „mądrością ukrytą, którą przed systemami rzeczy Bóg z góry wyznaczył” (1Ko 2:7). Ową „świętą tajemnicę Bożą” zaczął oznajmiać sam Jehowa, gdy ogłosił proroctwo zanotowane w Rodzaju 3:15. Jego wierni słudzy przez całe stulecia oczekiwali obiecanego „potomstwa”, które miało wyzwolić ludzkość z grzechu i śmierci, ale nie w pełni rozumieli, kto nim będzie ani w jaki sposób się pojawi i przyniesie wyzwolenie. Stało się to jasne dopiero wtedy, gdy przyszedł Chrystus, który „na życie i nieskażoność rzucił światło przez dobrą nowinę” (2Tm 1:10). Od tej pory zaczęła się wyjaśniać tajemnica dotycząca ‛potomstwa niewiasty’.
Mesjańskie Królestwo. Święta tajemnica o Chrystusie została dokładnie omówiona w listach Pawła. W Efezjan 1:9-11 apostoł wspomniał, że Bóg daje chrześcijanom poznać „świętą tajemnicę swej woli”, po czym zaznaczył: „Odpowiada ona jego upodobaniu, co do którego sam w sobie powziął zamierzenie w związku z zarządzaniem przy pełnej granicy wyznaczonych czasów, mianowicie aby znowu zebrać wszystko razem w Chrystusie — to, co w niebiosach, i to, co na ziemi. Tak, w nim, w jedności z którym zostaliśmy też ustanowieni dziedzicami, będąc z góry wyznaczeni zgodnie z zamierzeniem tego, który we wszystkim tak działa, jak doradza jego wola”. Owa „święta tajemnica” dotyczy rządu — mesjańskiego Królestwa Bożego. Wyrażenie „to, co w niebiosach” odnosi się do tych, którzy w przyszłości będą wraz z Chrystusem dziedzicami niebiańskiego Królestwa. A określenie „to, co na ziemi” oznacza ich ziemskich poddanych. Związek świętej tajemnicy z Królestwem poświadczają słowa samego Jezusa, który oznajmił swym uczniom: „Wam dano świętą tajemnicę królestwa Bożego” (Mk 4:11).
Obejmuje zbór. Święta tajemnica ma wiele aspektów. Niektóre z nich przybliżył apostoł Paweł, wyjaśniając, że obejmuje ona także zbór, którego Głową jest Chrystus (Ef 5:32; Kol 1:18; Obj 1:20). Członkowie zboru są wraz z Jezusem współdziedzicami Królestwa (Łk 22:29, 30). Pochodzą zarówno spośród Żydów, jak i spośród pogan (Rz 11:25; Ef 3:3-6; Kol 1:26, 27). Ten element „świętej tajemnicy” ujawniono dopiero w 36 r. n.e., gdy Piotr został skierowany do poganina Korneliusza i był świadkiem, jak jego domownicy otrzymują dary ducha świętego (Dz 10:34, 44-48). Paweł oznajmił chrześcijanom pochodzenia pogańskiego: „Byliście bez Chrystusa, (...) obcy przymierzom obietnicy, nie mieliście też nadziei i byliście bez Boga na świecie. Ale teraz w jedności z Chrystusem Jezusem wy, którzy niegdyś byliście daleko, podeszliście blisko dzięki krwi Chrystusa” (Ef 2:11-13). Realizacja zamierzenia Boga względem zboru pozwala „rządom i władzom w miejscach niebiańskich” poznać Jego „wielce różnorodną mądrość” (Ef 3:10).
W wizji danej Janowi w Objawieniu ukazano, że ów zbór ma się składać ze 144 000 tych, którzy „zostali kupieni spośród ludzi jako pierwociny dla Boga i dla Baranka”. Stoją oni wraz z Barankiem, Jezusem Chrystusem, na „górze Syjon”, gdzie wznosi się „miasto Boga żywego, Jerozolima niebiańska”. W starożytnej ziemskiej Jerozolimie znajdowała się świątynia Jehowy; był tam również „tron Jehowy”, na którym zasiadali królowie z dynastii Dawida. W Jerozolimie niebiańskiej tron objął Jezus Chrystus, sprawujący władzę królewską wraz ze swymi lojalnymi, namaszczonymi duchem naśladowcami (Obj 14:1, 4; Heb 12:22; 1Kn 29:23; 1Pt 2:4-6). Wskrzeszenie ich podczas obecności Chrystusa oraz przyobleczenie ich w nieśmiertelność i nieskażoność stanowi jeden z elementów zamierzenia Bożego względem zboru i samo w sobie jest „świętą tajemnicą” (1Ko 15:51-54).
Święta tajemnica zbożnego oddania. Paweł wyjaśnił Tymoteuszowi: „Piszę ci to, (...) żebyś wiedział, jak powinieneś postępować w domu Bożym, który jest zborem Boga żywego, filarem i podporą prawdy. Tak, niewątpliwie wielka jest święta tajemnica tego zbożnego oddania: ‛On [Jezus Chrystus] ujawniony został w ciele, uznany za prawego w duchu, ukazał się aniołom, głoszono o nim między narodami, uwierzono w niego na świecie, wzięty został w chwale’” (1Tm 3:14-16).
„Zbór Boga żywego” posiadł prawdę i dokładnie poznał „świętą tajemnicę” prawdziwego zbożnego oddania. Nie ogranicza się do zachowywania formy zbożnego oddania, ale też jest wierny jego mocy (por. 2Tm 3:5). Dzięki temu może być „filarem i podporą prawdy” pośród świata pogrążonego w błędzie i oddanego religii fałszywej, pełnej „tajemnic” świętych jedynie dla Szatana i tych, których on zaślepia (2Ko 4:4). Natchnione Pisma Hebrajskie przepowiedziały i opisały zbożne oddanie Jezusa Chrystusa. Odkąd zakwestionowano słuszność zwierzchnictwa Bożego oraz lojalność człowieka, przez całe wieki pozostawało „świętą tajemnicą”, czy ktokolwiek w obliczu nacisków Diabła zdoła zachować doskonałe, niezachwiane, nieskalane zbożne oddanie. Czy ktoś potrafi przetrzymać próby i wyjść z nich zwycięsko, nie kalając się grzechem i nie odstępując od wyłącznego oddania dla Jehowy? Wiązało się z tym też pytanie, kto będzie ‛potomstwem niewiasty’, które rozgniecie głowę Węża. Wszystko to stało się zupełnie jasne, gdy Chrystus „ujawniony został w ciele, uznany za prawego w duchu, ukazał się aniołom, głoszono o nim między narodami, uwierzono w niego na świecie, wzięty został w chwale” (1Tm 3:16; 6:16). Jakże wielka to prawda! Doniosła kwestia dotycząca zbożnego oddania miała zostać rozstrzygnięta dzięki jednej osobie, dzięki Jezusowi Chrystusowi. Dał on naprawdę niezrównany wzór zbożnego oddania, czym przysporzył ogromnych błogosławieństw ludzkości i wspaniale wywyższył imię Jehowy (zob. ZBOŻNE ODDANIE).
Dopełnienie się świętej tajemnicy. Apostoł Jan usłyszał podczas jednej z wizji: „W dniach głosu siódmego anioła, gdy będzie miał zadąć w trąbę, rzeczywiście dopełni się święta tajemnica Boga według dobrej nowiny, którą On oznajmił swoim niewolnikom, prorokom” (Obj 10:7). Dopełnienie się świętej tajemnicy ma ścisły związek z zadęciem w trąbę przez siódmego anioła, kiedy to w niebie rozlega się obwieszczenie: „Królestwo świata stało się królestwem naszego Pana i jego Chrystusa, i będzie królował na wieki wieków” (Obj 11:15). Jak stąd wynika, święta tajemnica Boża dopełnia się wtedy, gdy Jehowa zaczyna królować za pośrednictwem swego Mesjasza, czyli Chrystusa. Jezus Chrystus dużo mówił o Królestwie Bożym swoim uczniom, „niewolnikom” Bożym, i zapowiedział, że „ta dobra nowina o królestwie” będzie głoszona aż do samego końca (gr. télos) tego „systemu rzeczy”. Po ‛dopełnieniu się świętej tajemnicy Boga’ owa „dobra nowina” miała objąć także wieść ogłoszoną w niebie: „Królestwo świata stało się królestwem naszego Pana i jego Chrystusa” (zob. Mt 24:3, 14).
‛Tajemnica bezprawia’ (2Ts 2:7) została omówiona pod hasłem CZŁOWIEK BEZPRAWIA. Co oznacza „tajemnica: ‚Babilon Wielki’” (Obj 17:5), wyjaśniono pod hasłem BABILON WIELKI.