Pisarz: Paweł

Miejsce spisania: Korynt

Spisywanie ukończono: ok. 51 n.e.

 1. Co wskazuje na czas oraz miejsce powstania Listu 2 do Tesaloniczan i dlaczego został on napisany?

WKRÓTCE po napisaniu do Tesaloniczan apostoł Paweł skierował do nich drugi list. Wiemy, że napisał go niedługo po sporządzeniu pierwszego i uczynił to w tym samym mieście, w Koryncie, gdyż do pozdrowień dla zboru w Tesalonice przyłączają się ci sami bracia, Sylwan i Tymoteusz. Wszyscy oni podróżowali, usługując zborom pierwszych chrześcijan, i nigdzie nie ma wzmianki, że po tym wspólnym pobycie w Koryncie jeszcze się gdzieś spotkali całą trójką (2 Tes. 1:1; Dzieje 18:5, 18). Zarówno sam temat, jak i sposób omówienia go dowodzą, że Paweł uznał za konieczne możliwie najszybciej skorygować błądzący zbór.

 2. Co świadczy o autentyczności Listu 2 do Tesaloniczan?

² Dowody autentyczności tego listu są równie niezbite, jak w wypadku Listu 1 do Tesaloniczan. Powołuje się na niego Ireneusz (II wiek n.e.), a także inni pisarze wczesnochrześcijańscy, między innymi Justyn Męczennik (również II wiek), który wyraźnie nawiązuje do Listu 2 do Tesaloniczan 2:3, pisząc o „człowieku bezprawia”. List ten występuje w tych samych wczesnych katalogach, co List 1 do Tesaloniczan. Chociaż brak go obecnie w papirusie Chestera Beatty’ego nr 2 (P⁴⁶), to można być niemal pewnym, że znajdował się na pierwszych dwóch spośród siedmiu brakujących kart za Listem 1 do Tesaloniczan.

 3, 4. (a) Jaki problem wyłonił się w zborze w Tesalonice? (b) Kiedy i gdzie Paweł napisał ten list i co chciał osiągnąć?

³ Co było celem napisania tego listu? Z rad udzielonych przez Pawła Tesaloniczanom wynika, że niektórzy członkowie zboru utrzymywali, jakoby obecność Pana była bardzo bliska, i otwarcie głosili taką teorię, wywołując w zborze niemały zamęt. Najwidoczniej ten i ów uznał to za wymówkę, by nie pracować na swoje utrzymanie (2 Tes. 3:11). W pierwszym liście Paweł wspominał o obecności Pana, toteż po odczytaniu tego pisma owi spekulanci niewątpliwie od razu przekręcili słowa Pawła, nadając im znaczenie, którego wcale nie miały. Być może też na podstawie jakiegoś listu niesłusznie przypisanego Pawłowi uznano, że „już nastał dzień Jehowy” (2:1, 2).

⁴ O tej sytuacji w zborze Paweł przypuszczalnie dowiedział się od osoby, która doręczyła Tesaloniczanom jego pierwszy list. Bardzo mu zależało na skorygowaniu sposobu myślenia braci, których darzył tak gorącym uczuciem. Dlatego w roku 51 wraz ze swymi dwoma towarzyszami wysłał z Koryntu list do członków zboru w Tesalonice. Poza sprostowaniem błędnego poglądu na obecność Chrystusa serdecznie ich zachęcił do niewzruszonego trwania w prawdzie.

TREŚĆ LISTU 2 DO TESALONICZAN

 5. Za co Paweł i jego towarzysze dziękują Bogu, o czym zapewniają i o co się modlą?

⁵ Objawienie się Pana Jezusa (1:1-12). Paweł i jego współtowarzysze dziękują Bogu za wspaniały wzrost wiary i wzajemnej miłości Tesaloniczan. Ich wytrwałość i wiara w prześladowaniach stanowią dowód prawego sądu Bożego, w wyniku którego zostali poczytani za godnych Królestwa. Bóg odpłaci uciskiem tym, którzy uciskają zbór, a cierpiącym da ulgę. Nastąpi to „podczas objawienia się z nieba Pana Jezusa wraz z jego potężnymi aniołami (...), gdy przyjdzie, by się okryć chwałą w związku ze swymi świętymi” (1:7, 10). Paweł ze współpracownikami zawsze modli się za Tesaloniczan, żeby Bóg poczytał ich za godnych swego powołania i żeby imię Pana Jezusa było okryte chwałą w nich, a oni w jedności z nim.

 6. Do czego musi dojść przed dniem Jehowy i w jaki sposób?

⁶ Odstępstwo, do którego ma dojść przed obecnością Jezusa (2:1-12). Bracia nie powinni dać się poruszyć żadną wiadomością, jakoby już nastał dzień Jehowy. „On nie nastanie, dopóki wpierw nie nadejdzie odstępstwo i nie zostanie objawiony człowiek bezprawia, syn zagłady”. Wiedzą teraz, „co oddziałuje powstrzymująco”, lecz już działa to, co jest tajemnicą tego bezprawia. Kiedy ten, który oddziałuje powstrzymująco, zejdzie z drogi, „wtedy zostanie objawiony ów czyniciel bezprawia, którego Pan Jezus zgładzi duchem swoich ust i unicestwi ujawnieniem swej obecności”. Obecność owego czyniciela bezprawia odpowiada działaniu Szatana z wszelkimi potężnymi dziełami i zwodzeniem, a jeśli chodzi o tych, którzy nie przyjęli miłości do prawdy, Bóg dopuszcza do oddziaływania na nich błędu, żeby uwierzyli kłamstwu (2:3, 6, 8).

 7. Jak bracia mogą stać niewzruszenie i znaleźć ochronę przed niegodziwcem?

⁷ Stójcie niewzruszenie w wierze (2:13 do 3:18). Paweł ciągnie dalej: „Winniśmy zawsze dziękować Bogu za was, bracia umiłowani przez Jehowę, ponieważ Bóg od początku wybrał was ku wybawieniu przez uświęcenie was duchem i przez waszą wiarę w prawdę”. W tym celu głoszono im dobrą nowinę. Dlatego bracia powinni stać niewzruszenie i dalej trzymać się tradycji, których ich uczono, aby Jezus Chrystus oraz Ojciec, który z miłości dał wiecznotrwałe pocieszenie i nadzieję, ‛utwierdził ich we wszelkim dobrym uczynku i słowie’ (2:13, 17). Paweł prosi ich o zanoszenie modlitw, „żeby słowo Jehowy prędko się przenosiło i było otaczane chwałą” (3:1). Pan, który jest wierny, utwierdzi ich i będzie strzec od niegodziwca; Paweł modli się, żeby Pan w dalszym ciągu pomyślnie kierował ich serca ku miłości do Boga i wytrwałości dla Chrystusa.

 8. Jakiego stanowczego napomnienia udziela Paweł i w czym on i jego współpracownicy dali wzór do naśladowania?

⁸ Następnie Paweł stanowczo napomina: „A nakazujemy wam, bracia, w imię Pana Jezusa Chrystusa, żebyście się odsuwali od każdego brata postępującego nieporządnie, nie według tradycji, którą przyjęliście od nas” (3:6). Apostoł przypomina, jaki przykład dali im jako grupa misjonarzy, trudząc się nocą i dniem, aby nie stać się dla nich ciężarem, w związku z czym mogli im nakazać: „Jeżeli ktoś nie chce pracować, niech również nie je”. Teraz jednak słyszą, że niektórzy nieporządni nie pracują i mieszają się w nie swoje sprawy. Tacy powinni sami zarabiać na swój pokarm (2 Tes. 3:10; 1 Tes. 4:11).

 9. Jak Paweł wypowiada się o czynieniu tego, co słuszne, i zawstydzeniu kogoś nieposłusznego oraz jak kończy swój list?

⁹ Bracia nie mogą dawać za wygraną w czynieniu tego, co słuszne. Jeżeli jednak ktoś z nich nie jest posłuszny słowom z listu Pawła, zbór powinien takiego zawstydzić — naznaczyć go i przestać z nim obcować, napominając go jednocześnie jak brata. Paweł modli się, żeby Pan pokoju ‛wszelkimi sposobami wciąż darzył ich pokojem’, i kończy list własnoręcznie napisanymi pozdrowieniami (2 Tes. 3:16).

DLACZEGO POŻYTECZNY

10. O jakich podstawowych naukach i zasadach jest mowa w Liście 2 do Tesaloniczan?

¹⁰ W tym krótkim natchnionym liście do Tesaloniczan jest mowa o całym szeregu prawd chrześcijańskich, które warto przemyśleć. Rozważ następujące omówione tam podstawowe nauki i zasady: Jehowa jest Bogiem wybawienia, który uświęca przez ducha i przez wiarę w prawdę (2:13); chrześcijanin musi wytrwać w cierpieniach, aby być poczytanym za godnego Królestwa Bożego (1:4, 5); chrześcijanie mają być zgromadzeni do Pana Jezusa Chrystusa podczas jego obecności (2:1); Jehowa odbędzie prawy sąd nad tymi, którzy nie są posłuszni dobrej nowinie (1:5-8); powołani zostaną okryci chwałą w jedności z Chrystusem Jezusem, zgodnie z niezasłużoną życzliwością naszego Boga (1:12); powołanie następuje dzięki głoszeniu dobrej nowiny (2:14); wiara ma żywotne znaczenie (1:3, 4, 10, 11; 2:13; 3:2); w służbie słuszne jest utrzymywanie się z własnej pracy; jeżeli ktoś nie pracuje, może się rozleniwić i zacząć się mieszać w to, co go nie dotyczy (3:8-12); miłość do Boga jest związana z wytrwałością (3:5). Ten jeden krótki natchniony list jest prawdziwą skarbnicą budujących wiadomości!

11. Jakie ważne informacje i zapewnienia związane z Królestwem przedstawia List 2 do Tesaloniczan?

¹¹ W liście tym Paweł wykazał głęboką troskę o duchowe dobro swych braci w Tesalonice oraz o jedność i pomyślność zboru. Wyprowadził ich z błędu co do czasu nadejścia dnia Jehowy, dowodząc, że najpierw musi się pojawić „człowiek bezprawia” i zasiąść w „świątyni Boga, publicznie podając się za boga”. Ale ‛poczytani za godnych królestwa Bożego’ mogą być całkowicie pewni, że w słusznym czasie Pan Jezus objawi się z nieba, wywierając pomstę w ogniu płomienistym, „gdy przyjdzie, by się okryć chwałą w związku ze swymi świętymi i by w owym dniu odnoszono się do niego z podziwem w związku ze wszystkimi, którzy uwierzyli” (2:3, 4; 1:5, 10).