SKAZA, WADA

Ułomność fizyczna lub moralna, niedoskonałość, brak; także „coś odrażającego” (Pwt 17:1).

Hebrajskie słowo oznaczające wadę fizyczną lub skazę moralną brzmi mum (Kpł 21:17; Hi 31:7). Grecki wyraz mòmos został przetłumaczony na ‛skaza’, a pokrewny ámomos na „bez skazy” (2Pt 2:13; Ef 1:4). Oba słowa wywodzą się od rdzenia momáomai: „doszukiwać się uchybień” (2Ko 6:3; 8:20).

W przeciwieństwie do Jehowy, którego ‛wszystkie poczynania są doskonałe [„bez wady (bez skazy) są jego dzieła”, Sy]’, o Izraelitach powiedziano: „Oni zaś postępowali zgubnie; nie są jego dziećmi, wada jest ich własna” (Pwt 32:4, 5).

Kapłani z plemienia Lewiego usługujący takiemu doskonałemu Bogu musieli być wolni od fizycznych wad; urzędu tego nie mógł więc pełnić mężczyzna ślepy czy kulawy, wychudzony albo garbaty, cierpiący na chorobę oczu lub skóry, mający rozszczepiony nos, nienaturalnie wydłużoną bądź złamaną kończynę albo zgniecione jądra (Kpł 21:18-20). Arcykapłan izraelski, wolny od takich ułomności, trafnie wyobrażał większego Arcykapłana, Jezusa Chrystusa, który jest „niewinny, nieskalany” (Heb 7:26).

Prawo Mojżeszowe wymagało, żeby również zwierzęta ofiarne były zdrowe, bez żadnych wad (Wj 12:5; Kpł 4:3, 28; Pwt 15:21). To samo odnosiło się do ofiar składanych w symbolicznej świątyni z wizji Ezechiela (Eze 43:22, 23). Podobnie Chrystus, „baranek nieskalany i niesplamiony”, „ofiarował Bogu samego siebie bez skazy” (1Pt 1:19; Heb 9:14).

Do ludzi, o których powiedziano, że z wyglądu byli bez wady czy skazy, należeli m.in. Absalom, Szulamitka i niektórzy młodzi Izraelici w Babilonie (2Sm 14:25; PnP 4:7; Dn 1:4). Podlegający Prawu Mojżeszowemu mieli się nawzajem ochraniać i wystrzegać się uszkodzenia cudzego ciała: „A jeśli ktoś spowoduje u swego towarzysza jakieś uszkodzenie, to jak on uczynił, tak należy uczynić jemu. Złamanie za złamanie, oko za oko, ząb za ząb; takie samo uszkodzenie, jakie spowodował u tego człowieka, należy spowodować u niego” (Kpł 24:19, 20). Z kolei apostoł Paweł troszczył się o to, żeby zbór chrześcijański był bez skazy, nieskalany pod względem duchowym (Ef 1:4; 5:27; Kol 1:22; zob. też Judy 24).