Okazuj wiarę w obietnice Boże

„[Jehowa Bóg] darmo dał nam (...) cenne i nader wspaniałe obietnice” (2 PIOTRA 1:4, NW).

 1. Dzięki czemu możemy okazywać prawdziwą wiarę?

JEHOWA pragnie, byśmy okazywali wiarę w Jego obietnice. Jednakże „wiara nie jest rzeczą wszystkich” (2 Tesaloniczan 3:2). Przymiot ten należy do owoców świętego ducha Bożego, czyli Jego czynnej mocy (Galacjan 5:22, 23, NW). A zatem wiarę mogą przejawiać tylko ci, których prowadzi duch Jehowy.

 2. Jak apostoł Paweł definiuje wiarę?

² Ale czym właściwie jest wiara? Apostoł Paweł nazywa ją „dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy”. Fakty potwierdzające istnienie owych niewidocznych rzeczy są tak niezbite, że wiarę utożsamiono tu z dowodami. Określono ją też jako „porękę tych dóbr, których się spodziewamy”, bo osoby przejawiające wiarę mają gwarancję, iż wszystkie obietnice Jehowy Boga są tak pewne, jak gdyby już się spełniły (Hebrajczyków 11:1, BT).

Wiara a obietnice Jehowy

 3. Czego dostąpią chrześcijanie namaszczeni duchem, jeśli będą okazywać wiarę?

³ Jeżeli chcemy się podobać Jehowie, musimy wierzyć w Jego obietnice. Podkreślił to apostoł Piotr w swym drugim natchnionym liście, napisanym około roku 64 n.e. Wykazał współchrześcijanom namaszczonym duchem, że jeśli będą uzewnętrzniać wiarę, ujrzą spełnienie „cennych i nader wspaniałych obietnic” Bożych. W rezultacie ‛staną się uczestnikami Boskiej natury’ jako współdziedzice Jezusa Chrystusa w niebiańskim Królestwie. Dzięki wierze i pomocy Jehowy Boga wyrwali się z niewoli nieczystych zwyczajów i praktyk tego świata (2 Piotra 1:2-4, NW). Zauważ, że taką samą bezcenną wolnością cieszą się ci, którzy okazują prawdziwą wiarę w dobie obecnej.

 4. Jakimi przymiotami powinniśmy uzupełniać wiarę?

⁴ Wiara w obietnice Jehowy oraz wdzięczność za wolność, którą nam dał, powinna pobudzać nas do zabiegania o to, aby zawsze być przykładnymi chrześcijanami. Piotr oświadczył: „Dokładając ze swej strony wszelkich gorliwych starań, przydajcie do waszej wiary cnotę, do waszej cnoty poznanie, do waszego poznania panowanie nad sobą, do waszego panowania nad sobą wytrwałość, do waszej wytrwałości pobożność, do waszej pobożności przywiązanie braterskie, do waszego braterskiego przywiązania miłość” (2 Piotra 1:5-7, NW). Piotr wylicza tu szereg godnych zapamiętania przymiotów. Przyjrzyjmy się im bliżej.

Nieodłączne elementy wiary

 5, 6. Czym jest cnota i jak można ją przydać do wiary?

⁵ Piotr powiedział, że cnota, poznanie, panowanie nad sobą, wytrwałość, pobożność, przywiązanie braterskie i miłość mają się wzajemnie uzupełniać, a ponadto stanowić dopełnienie naszej wiary. Musimy gorliwie zabiegać o to, by stały się jej nieodłącznymi elementami. Cechą, której nie da się przejawiać niezależnie od wiary, jest na przykład cnota. Leksykograf W. E. Vine podkreśla, iż w Liście 2 Piotra 1:5 „cnota została zalecona jako podstawowy przymiot mający towarzyszyć okazywaniu wiary”. Wśród elementów naszej wiary powinna się też znaleźć każda następna zaleta wymieniona przez Piotra.

⁶ Najpierw mamy przydać do naszej wiary cnotę. Być cnotliwym znaczy czynić to, co słuszne w oczach Bożych. Grecki wyraz oddany tu słowem „cnota” bywa tłumaczony w niektórych przekładach na „dobroć” (New International Version, The Jerusalem Bible, Today’s English Version). Cnota sprawia, że unikamy zła i nie krzywdzimy bliźnich (Psalm 97:10). Skłania nas też do zdecydowanego działania dla ich dobra duchowego, fizycznego i uczuciowego.

 7. Dlaczego do wiary i cnoty winniśmy dołączyć poznanie?

⁷ Dlaczego Piotr zachęca, by do wiary i cnoty przydać poznanie? Jest ono potrzebne, kiedy stajemy w obliczu nowych prób wiary i musimy odróżnić dobro od zła (Hebrajczyków 5:14). Nasze poznanie wzrasta, gdy studiujemy Biblię, stosujemy się do niej, a w życiu codziennym kierujemy się praktyczną mądrością. To z kolei pozwala nam zachowywać wiarę w czasie prób i nie ustawać w czynieniu tego, co jest cnotą (Przypowieści 2:6-8; Jakuba 1:5-8).

 8. Co to jest panowanie nad sobą i jak się wiąże z wytrwałością?

⁸ Łatwiej nam będzie pokonać próby bez uszczerbku dla wiary, gdy poznanie uzupełnimy panowaniem nad sobą. Po grecku słowo to wskazuje na umiejętność wzięcia się w karby. Ten owoc ducha Bożego pomaga trzymać na wodzy myśli, słowa i czyny. Dzięki ciągłemu przejawianiu panowania nad sobą przydamy do niego wytrwałość. Grecki termin „wytrwałość” nie ma nic wspólnego z rezygnacją wobec nieuniknionych przeciwności, lecz oznacza odwagę i niezłomność w takich trudnościach. Jezus zniósł pal męki ze względu na czekającą go radość (Hebrajczyków 12:2, NW). Siła od Boga idąca w parze z wytrwałością umacnia naszą wiarę oraz pomaga nam radować się pomimo ucisku, dawać odpór pokusom i nie zgadzać się na kompromis w czasie prześladowań (Filipian 4:13, BT).

 9. (a) Czym jest pobożność? (b) Dlaczego pobożność trzeba uzupełnić przywiązaniem braterskim? (c) Jak do przywiązania braterskiego przydać miłość?

⁹ Wytrwałość trzeba uzupełnić pobożnością, czyli szacunkiem, czcią oraz służbą dla Jehowy. Gdy jednocześnie obserwujemy, jak odnosi się On do swego ludu, rośnie nasza wiara. Kto chce się okazać pobożnym, musi żywić przywiązanie braterskie. Przecież jeśli „kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi” (1 Jana 4:20). Kierując się sercem, powinniśmy okazywać innym sługom Jehowy szczere przywiązanie i zawsze mieć na względzie ich dobro (Jakuba 2:14-17). Dlaczego jednak polecono nam przydać do przywiązania braterskiego miłość? Piotrowi najwyraźniej chodziło o to, byśmy darzyli miłością nie tylko naszych braci, ale też wszystkich ludzi. Dowiedziemy tego zwłaszcza przez głoszenie im dobrej nowiny i pomaganie pod względem duchowym (Mateusza 24:14; 28:19, 20).

Krańcowo różne rezultaty

10. (a) Jak będziemy postępować, jeśli wiarę uzupełnimy cnotą, poznaniem, panowaniem nad sobą, wytrwałością, pobożnością, przywiązaniem braterskim i miłością? (b) Co się dzieje z rzekomym chrześcijaninem, który nie uzewnętrznia tych przymiotów?

¹⁰ Jeżeli uzupełnimy wiarę cnotą, poznaniem, panowaniem nad sobą, wytrwałością, pobożnością, przywiązaniem braterskim i miłością, będziemy myśleć, mówić i postępować w sposób cieszący się uznaniem Bożym. Natomiast rzekomy chrześcijanin, który nie uzewnętrznia tych przymiotów, staje się duchowo ślepy. „Przymyka oczy na światło” od Boga i zapomina, iż został oczyszczony z dawnych grzechów (2 Piotra 1:8-10, NW; 2:20-22). Obyśmy nigdy nie dopuścili do takiego stanu i w rezultacie nie utracili wiary w obietnice Boże.

11. Czego słusznie możemy oczekiwać od lojalnych pomazańców?

¹¹ Lojalni chrześcijanie namaszczeni duchem wierzą w obietnice Jehowy i ze wszystkich sił starają się umacniać swe powołanie i wybranie. Możemy oczekiwać, że będą okazywać zbożne przymioty mimo przeszkód napotykanych na swej drodze. Wierni pomazańcy ‛mają szeroko otwarte wejście do wiekuistego Królestwa Jezusa Chrystusa’ przez zmartwychwstanie do życia duchowego w niebie (2 Piotra 1:11).

12. Jak rozumieć wypowiedź zanotowaną w Liście 2 Piotra 1:12-15?

¹² Piotr zdawał sobie sprawę, że wkrótce umrze, i spodziewał się potem powstania z martwych do życia w niebie. Dopóki jednak bytował w „tym przybytku” — swym ludzkim ciele — starał się utwierdzać wiarę współwyznawców i pobudzać ich przypomnieniami o tym, co jest niezbędne do zaskarbienia sobie uznania w oczach Bożych. Po śmierci Piotra duchowi bracia i siostry mogli wzmacniać swą wiarę, powracając myślami do jego słów (2 Piotra 1:12-15, Biblia gdańska).

Wiara w słowo prorockie

13. Jak Bóg złożył napawające wiarą świadectwo o przyjściu Chrystusa?

¹³ Sam Bóg poświadczył w sposób napawający wiarą, iż Jezus niezawodnie przyjdzie „z wielką mocą i chwałą” (Mateusza 24:30; 2 Piotra 1:16-18). Pogańscy kapłani opowiadali o swych bogach zmyślone baśnie, ponieważ nie dysponowali żadnymi dowodami, natomiast Piotr, Jakub i Jan byli naocznymi świadkami wielkości Jezusa podczas przemienienia (Mateusza 17:1-5). Widzieli go w chwale i słyszeli głos samego Boga, który potwierdził, iż Jezus jest Jego umiłowanym Synem. Słowa te, jak również jaśniejąca postać Chrystusa świadczyły o obdarzeniu go czcią i chwałą. Ze względu na tamto objawienie pochodzące od Boga Piotr nazwał owo miejsce — prawdopodobnie górę Hermon — „świętą górą” (porównaj 2 Mojżeszową 3:4, 5).

14. Jak przemienienie Jezusa powinno wpłynąć na naszą wiarę?

¹⁴ Jak przemienienie Jezusa powinno wpłynąć na naszą wiarę? Piotr oznajmił: „Mamy więc słowo prorockie jeszcze bardziej potwierdzone, a wy dobrze czynicie, trzymając się go niby pochodni, świecącej w ciemnym miejscu, dopóki dzień nie zaświta i nie wzejdzie jutrzenka w waszych sercach” (2 Piotra 1:19). „Słowo prorockie” najwyraźniej obejmowało nie tylko proroctwa mesjańskie z Pism Hebrajskich, ale także zapewnienie Jezusa, że przybędzie „z wielką mocą i chwałą”. Dlaczego przemienienie ‛jeszcze bardziej potwierdziło’ to słowo? Otóż dowiodło prawdziwości proroczych zapowiedzi co do chwalebnego przyjścia Chrystusa jako władcy Królestwa.

15. Na czym polega trzymanie się słowa prorockiego?

¹⁵ Chcąc wzmacniać swą wiarę, musimy się trzymać słowa prorockiego — studiować je, brać udział w omawianiu go na zebraniach chrześcijańskich, a także stosować się do jego wskazówek (Jakuba 1:22-27). Musimy pozwolić, by stało się ‛pochodnią świecącą w ciemnym miejscu’, oświecającą nasze serca (Efezjan 1:18). Tylko pod tym warunkiem będzie nas ono prowadzić, aż objawi się w chwale „jutrzenka”, „gwiazda jasna poranna” — Jezus Chrystus (Objawienie 22:16). Dla ludzi bez wiary objawienie to będzie oznaczać zagładę, natomiast wierzącym przyniesie błogosławieństwa (2 Tesaloniczan 1:6-10).

16. Dlaczego możemy wierzyć, że spełnią się wszystkie prorocze obietnice zapisane w Słowie Bożym?

¹⁶ Prorocy Boży nie byli jedynie sprytnymi ludźmi wypowiadającymi mądre przepowiednie, gdyż Piotr zaznaczył: „Żadne proroctwo Pisma nie wypływa z jakiejś prywatnej wykładni. Gdyż proroctwo w żadnym czasie nie było przynoszone z woli człowieka, lecz ludzie mówili od Boga, uniesieni duchem świętym” (2 Piotra 1:20, 21, NW). Na przykład Dawid oświadczył: „Duch Jahwe mówi przeze mnie” (2 Samuela 23:1, 2, BT). A Paweł napisał: „Całe Pismo przez Boga jest natchnione” (2 Tymoteusza 3:16). Skoro prorocy Boży zostali natchnieni Jego duchem, możemy żywić wiarę w spełnienie wszystkich obietnic zapisanych w Jego Słowie.

Ci, którzy okazywali wiarę w obietnice Boże

17. Na jakiej obietnicy opierała się wiara Abla?

¹⁷ Obietnice Jehowy stanowiły fundament wiary „wielkiego obłoku” Jego świadków w czasach przedchrześcijańskich (Hebrajczyków 11:1 do 12:1). Na przykład Abel okazał wiarę w zapewnienie Boże co do „nasienia”, które miało rozgnieść głowę „wężowi”. Realizację wyroku Bożego wydanego na jego rodziców potwierdzał szereg faktów. Poza obrębem Edenu przeklęta ziemia rodziła ciernie i osty, toteż Adam z rodziną spożywali chleb w pocie oblicza. Prawdopodobnie Abel spostrzegł, że Ewa kierowała swe gorące pragnienia ku mężowi i że Adam nad nią górował. Z pewnością też opowiadała ona o znojach brzemienności. Ponadto wejścia do ogrodu Eden strzegli cherubowie oraz płomienne ostrze miecza (Rodzaju [1 Mojżeszowa] 3:14-19, 24, NW). Wszystko to składało się na „dowód” upewniający Abla, iż wyzwolenie nadejdzie za pośrednictwem obiecanego nasienia. Wiara skłoniła Abla do złożenia Bogu ofiary, która okazała się wartościowsza od ofiary Kaina (Hebrajczyków 11:1, 4, BT).

18, 19. Jak okazali wiarę Abraham i Sara?

¹⁸ Wiarę w obietnice Jehowy okazywali też patriarchowie Abraham, Izaak i Jakub. Abraham wierzył, że — zgodnie z obietnicą Boga — w nim będą błogosławione wszystkie plemiona ziemi i że jego potomstwo obejmie w posiadanie pewien kraj (1 Mojżeszowa 12:1-9; 15:18-21). Jego syn Izaak i wnuk Jakub byli „współdziedzicami tejże obietnicy”. Dzięki wierze Abraham „osiedlił się jako cudzoziemiec w ziemi obiecanej” i oczekiwał „miasta mającego mocne fundamenty” — niebiańskiego Królestwa Bożego, pod którego panowaniem zostanie wskrzeszony do życia na ziemi (Hebrajczyków 11:8-10). Czy żywisz podobną wiarę?

¹⁹ Żona Abrahama, 90-letnia Sara, już dawno przekroczyła wiek, w którym mogła wydawać na świat dzieci, niemniej okazała wiarę w obietnicę Bożą i „otrzymała moc poczęcia”, a potem urodziła Izaaka. W ten sposób ze 100-letniego Abrahama, „nieomal obumarłego” pod względem zdolności rozrodczych, „zrodziło się potomstwo tak liczne jak gwiazdy na niebie” (Hebrajczyków 11:11, 12; 1 Mojżeszowa 17:15-17; 18:11; 21:1-7).

20. Jak postępowali patriarchowie, choć nie doczekali całkowitego spełnienia obietnic Bożych?

²⁰ Wierni patriarchowie umarli, nie doczekawszy całkowitego spełnienia się obietnic Bożych. Jednakże „patrzyli na to [co im obiecano] z daleka i pozdrawiali, uznawszy siebie za gości i pielgrzymów na tej ziemi”. Zanim potomstwo Abrahama objęło w posiadanie Ziemię Obiecaną, przeminęło wiele pokoleń. Mimo to bogobojni patriarchowie przez całe życie okazywali wiarę w obietnice Jehowy. Ponieważ nigdy jej nie utracili, niebawem powstaną z martwych w ziemskiej części „miasta”, które przygotował im Bóg, a którym jest Królestwo Mesjańskie (Hebrajczyków 11:13-16, BT). Również nam wiara ułatwi zachowanie lojalności względem Jehowy, choćbyśmy nie widzieli od razu spełnienia wszystkich Jego cudownych obietnic. Skłoni nas też do podobnego posłuszeństwa wobec Boga, jakim odznaczał się Abraham. I jak on przekazał dziedzictwo duchowe swemu potomstwu, tak i my możemy pomagać swoim dzieciom przejawiać wiarę w drogocenne obietnice Jehowy (Hebrajczyków 11:17-21).

Wiara — niezbędna dla chrześcijan

21. Co w dobie obecnej musi obejmować nasza wiara, jeśli chcemy zyskać łaskę Bożą?

²¹ Wiara to oczywiście coś więcej niż samo przeświadczenie, iż obietnice Jehowy się spełnią. W ciągu dziejów musiała przybierać różne formy, jeśli miała spotkać się z uznaniem Bożym. Paweł wskazał, że „bez wiary (...) nie można podobać się Bogu [Jehowie]; kto bowiem przystępuje do Boga, musi uwierzyć, że On istnieje i że nagradza tych, którzy go szukają” (Hebrajczyków 11:6). Kto chce zyskać łaskę Jehowy w dobie obecnej, musi okazywać wiarę w Jezusa Chrystusa i w ofiarę okupu, którą Bóg dostarczył za jego pośrednictwem (Rzymian 5:8; Galacjan 2:15, 16). Sam Jezus powiedział: „Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny. Kto wierzy w Syna, ma żywot wieczny, kto zaś nie słucha Syna, nie ujrzy żywota, lecz gniew Boży ciąży na nim” (Jana 3:16, 36).

22. Jaka obietnica zostanie spełniona za pośrednictwem Królestwa Mesjańskiego?

²² Jezus odgrywa doniosłą rolę w spełnianiu obietnic Bożych co do Królestwa, o które modlą się chrześcijanie (Izajasza 9:5, 6; Daniela 7:13, 14; Mateusza 6:9, 10). Jak wykazał Piotr, przemienienie potwierdziło słowa prorockie o przyjściu Jezusa w chwale i z władzą Królestwa. Za pośrednictwem tegoż Królestwa Mesjańskiego Bóg wywiąże się z jeszcze jednego przyrzeczenia, Piotr napisał bowiem: „Oczekujemy, według obietnicy nowych niebios i nowej ziemi, w których mieszka sprawiedliwość” (2 Piotra 3:13). Podobne proroctwo urzeczywistniło się w roku 537 p.n.e., gdy żydowscy wygnańcy powrócili z Babilonu do ojczyzny pod wodzą namiestnika Zorobabela i arcykapłana Jozuego (Izajasza 65:17). Piotr jednak mówi o przyszłości, o panowaniu „nowych niebios” — niebiańskiego Królestwa Mesjańskiego — nad „nową ziemią”, czyli sprawiedliwym społeczeństwem zamieszkującym naszą planetę (porównaj Psalm 96:1).

23. Jakie kwestie dotyczące cnoty rozważymy w następnym artykule?

²³ Jako lojalni słudzy Jehowy i naśladowcy Jego umiłowanego Syna, Jezusa Chrystusa, wyczekujemy obiecanego przez Boga nowego świata. Wiemy, że jest blisko, i wierzymy, iż spełnią się wszystkie jakże cenne obietnice Jehowy. Jeżeli chcemy cieszyć się uznaniem w oczach naszego Boga, musimy wzmacniać swą wiarę, uzupełniając ją cnotą, poznaniem, panowaniem nad sobą, wytrwałością, pobożnością, przywiązaniem braterskim i miłością.a Zastanówmy się teraz, jak kroczyć drogą cnoty i jakie przyniesie to korzyści nam samym oraz innym — a zwłaszcza współchrześcijanom, którzy okazują wiarę w obietnice Boże.

[Przypis]

Jak odpowiesz?

◻ Jak można zdefiniować wiarę?

◻ Co należy przydać do wiary według Listu 2 Piotra 1:5-7?

◻ Jaki wpływ na naszą wiarę powinno wywierać przemienienie Jezusa?

◻ Jaki przykład wiary dali nam Abel, Abraham, Sara i inni ludzie z dawnych czasów?

[Ilustracja na stronie 15]

Czy wiesz, jaki wpływ na wiarę może mieć przemienienie Jezusa?