Odważni dzięki wierze i zbożnej bojaźni

„Bądź odważny i silny (...) Jehowa, twój Bóg, jest z tobą” (JOZUEGO 1:9).

 1, 2. (a) Jakie szanse na pokonanie Kananejczyków mieli z ludzkiego punktu widzenia Izraelici? (b) Jakie zapewnienie otrzymał Jozue?

W ROKU 1473 p.n.e. naród izraelski stał u progu Ziemi Obiecanej. Mojżesz, nawiązując do przyszłych trudnych zadań, przypomniał ludowi: „Dzisiaj przeprawiasz się przez Jordan, by wejść i wywłaszczyć narody większe i potężniejsze od ciebie, miasta wielkie i obwarowane pod niebiosa, lud wielki i rosły, synów Anakitów, o których (...) powiedziano: ‚Któż może się ostać wobec synów Anaka?’” (Powtórzonego Prawa 9:1, 2). Rzeczywiście, ci olbrzymi byli powszechnie znani z waleczności. Poza tym niektórzy Kananejczycy mieli dobrze wyposażone armie — ich konie ciągnęły rydwany wojenne z żelaznymi kosami przy kołach (Sędziów 4:13).

² Natomiast Izraelici byli narodem niewolników, a ostatnie 40 lat spędzili na pustkowiu. Dlatego z ludzkiego punktu widzenia ich szanse na zwycięstwo były znikome. Jednak Mojżesz przejawiał wiarę. „Widział” Jehowę, który ich prowadził (Hebrajczyków 11:27). Oznajmił ludowi: „Jehowa, twój Bóg, przeprawia się przed tobą. (...) Unicestwi ich i pokona ich przed twoim obliczem” (Powtórzonego Prawa 9:3; Psalm 33:16, 17). Po śmierci Mojżesza Jehowa zapewnił o swoim wsparciu Jozuego, mówiąc: „Wstań, przepraw się przez ten Jordan, ty i cały ten lud, do ziemi, którą daję im, synom Izraela. Nikt się przed tobą nie ostoi przez wszystkie dni twego życia. Jak pokazałem, że jestem z Mojżeszem, tak pokażę, że jestem z tobą” (Jozuego 1:2, 5).

 3. Co pomagało Jozuemu w przejawianiu wiary i odwagi?

³ Aby korzystać ze wsparcia i przewodnictwa Jehowy, Jozue musiał czytać Prawo Boże, rozmyślać nad nim i się do niego stosować. Jehowa tak to uzasadnił: „Wtedy zapewnisz swej drodze powodzenie i wtedy będziesz działał mądrze. Czyż ci nie nakazałem? Bądź odważny i silny. Nie drżyj ani się nie przerażaj, bo Jehowa, twój Bóg, jest z tobą wszędzie, dokądkolwiek idziesz” (Jozuego 1:8, 9). Ponieważ Jozue słuchał Boga, rzeczywiście okazał się odważny i silny oraz zapewnił sobie powodzenie. Tymczasem większość rodaków z tego samego pokolenia nie słuchała Boga. Dlatego im się nie wiodło i w końcu pomarli na pustkowiu.

Niewierny lud pozbawiony odwagi

 4, 5. (a) Jaką postawę przejawiali Jozue i Kaleb w odróżnieniu od pozostałych zwiadowców? (b) Jak Jehowa zareagował na niewiarę Izraelitów?

⁴ Czterdzieści lat wcześniej, gdy Izraelici po raz pierwszy zbliżyli się do Kanaanu, Mojżesz polecił 12 zwiadowcom przeszpiegować tę ziemię. Dziesięciu wróciło przerażonych. Mówili: „Wszyscy ludzie, których widzieliśmy pośrodku niej, to mężczyźni nadzwyczajnego wzrostu. Widzieliśmy tam nefilimów, synów Anaka, którzy pochodzą od nefilimów; tak iż we własnych oczach byliśmy jak koniki polne”. Czy naprawdę „wszyscy ludzie” — nie tylko Anakici — byli olbrzymami? Wcale nie! I czy Anakici faktycznie pochodzili od przedpotopowych nefilimów? Skądże! Jednak te wypaczone relacje wzbudziły strach w całym obozie. Izraelici chcieli nawet wrócić do Egiptu, kraju, w którym byli niewolnikami! (Liczb 13:31 do 14:4).

⁵ Jednakże dwaj zwiadowcy, Jozue i Kaleb, byli gotowi wkroczyć do Ziemi Obiecanej. Kananejczycy „są dla nas chlebem” — przekonywali. „Ich osłona odwróciła się od nich, a z nami jest Jehowa. Nie bójcie się ich” (Liczb 14:9). Czy optymizm Jozuego i Kaleba był pozbawiony podstaw? Bynajmniej. Podobnie jak cały naród, obaj wcześniej widzieli, że Jehowa upokorzył potężny Egipt i jego bogów, sprowadzając 10 plag. Potem patrzyli, jak w Morzu Czerwonym zatopił faraona z całą armią (Psalm 136:15). Tak więc strach 10 zwiadowców i tych, którym się on udzielił, był bezpodstawny. Jehowa poczuł się głęboko dotknięty. Oznajmił: „Jak długo nie będą mi wierzyć mimo wszystkich znaków, których pośród nich dokonałem?” (Liczb 14:11).

 6. W jakim sensie odwaga jest spokrewniona z wiarą i jak to się uwidacznia w naszych czasach?

⁶ Jehowa wskazał na zasadniczą przyczynę tchórzliwości owego ludu — był nią brak wiary. Wiara rzeczywiście jest tak blisko spokrewniona z odwagą, że apostoł Jan napisał o chrześcijanach i ich boju duchowym: „To jest zwycięstwo, które zwyciężyło świat: nasza wiara” (1 Jana 5:4). Obecnie wiara wzorowana na wierze Jozuego i Kaleba pomaga przeszło sześciu milionom Świadków Jehowy — bez względu na wiek i stan zdrowia — głosić po całej ziemi dobrą nowinę o Królestwie. Tego potężnego zastępu odważnych sług Bożych nie zmusi do milczenia żaden przeciwnik (Rzymian 8:31).

‛Nie wycofujmy się’

 7. Co to znaczy „wycofywać się”?

⁷ Dzisiejsi słudzy Jehowy odważnie głoszą dobrą nowinę, ponieważ myślą podobnie jak apostoł Paweł: „My zaś nie jesteśmy z tych, którzy się wycofują ku zagładzie, lecz z tych, którzy wierzą ku zachowaniu duszy przy życiu” (Hebrajczyków 10:39). Wspomnianego tu ‛wycofywania się’ nie należy mylić z chwilowym strachem. Przecież niejeden wierny sługa Boży odczuwał czasami lęk (1 Samuela 21:12; 1 Królów 19:1-4). Według pewnego słownika biblijnego chodzi o zaniedbywanie się pod względem duchowym. Jak wskazano, określenie „wycofywać się” może być metaforą nawiązującą do „opuszczania żagla i spowalniania tempa” w służbie Bożej. Kto ma silną wiarę, nie myśli o „spowalnianiu tempa”, gdy pojawiają się trudności w rodzaju prześladowań, chorób czy innych prób. Podąża naprzód w dziele Jehowy, przekonany, że On szczerze się o nas troszczy i zna nasze ograniczenia (Psalm 55:22; 103:14). Czy ty też masz taką wiarę?

 8, 9. (a) Jak Jehowa wzmacniał wiarę pierwszych chrześcijan? (b) Jak możemy ugruntowywać się w wierze?

⁸ Pewnego razu apostołowie zdali sobie sprawę, że brakuje im wiary. Dlatego rzekli do Jezusa: „Dodaj nam wiary” (Łukasza 17:5). Ich szczera prośba została spełniona, zwłaszcza w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e., gdy obiecany duch święty zstąpił na uczniów i pomógł im lepiej zrozumieć Słowo Boga oraz Jego zamierzenie (Jana 14:26; Dzieje 2:1-4). Umocnieni w wierze, rozpoczęli kampanię głoszenia i pomimo sprzeciwu zanosili dobrą nowinę „wszelkiemu stworzeniu pod niebem” (Kolosan 1:23; Dzieje 1:8; 28:22).

⁹ Chcąc umacniać się w wierze i trwać w służbie, my także musimy studiować Biblię, rozmyślać nad jej treścią i modlić się o ducha świętego. Jeżeli prawda od Boga mocno wyryje się w naszym umyśle i sercu — jak to było w wypadku Jozuego, Kaleba i pierwszych chrześcijan — to zdobędziemy wiarę, która da nam odwagę niezbędną do przetrwania i zwyciężenia w boju duchowym (Rzymian 10:17).

Wiara w istnienie Boga to za mało

10. Na czym polega prawdziwa wiara?

¹⁰ Jak pokazują przykłady lojalnych osób z dawnych czasów, wiara wyzwalająca odwagę i wytrwałość to coś więcej niż sama świadomość istnienia Boga (Jakuba 2:19). Chodzi o to, by poznać Jehowę jako osobę i darzyć Go bezgranicznym zaufaniem (Psalm 78:5-8; Przysłów 3:5, 6). Powinniśmy być całym sercem przekonani, że przestrzeganie Bożych praw i zasad jest dla nas najlepsze (Izajasza 48:17, 18). Taka wiara to również niezachwiane przeświadczenie, iż Jehowa spełni wszystkie swoje obietnice i ‛nagrodzi tych, którzy go pilnie szukają’ (Hebrajczyków 11:1, 6; Izajasza 55:11).

11. Jakich błogosławieństw dostąpili Jozue i Kaleb za swoją wiarę i odwagę?

¹¹ Autentyczna wiara nie jest martwa. Ciągle wzrasta, jeśli na co dzień trzymamy się prawdy. Możemy wtedy ‛skosztować i zobaczyć’, jak Jehowa nam błogosławi i odpowiada na nasze modlitwy oraz w inny sposób zapewnia przewodnictwo (Psalm 34:8; 1 Jana 5:14, 15). Gdy Jozue i Kaleb ‛skosztowali’ dobroci Bożej, ich wiara niewątpliwie się pogłębiła (Jozuego 23:14). Pomyślmy: Przetrwali 40-letnią wędrówkę przez pustkowie, tak jak im przyrzekł Bóg (Liczb 14:27-30; 32:11, 12). Brali czynny udział w sześcioletnim podboju Kanaanu. Cieszyli się też długim życiem i dobrym zdrowiem. W Ziemi Obiecanej otrzymali nawet własne dziedzictwo. Jakże sowicie Jehowa nagradza tych, którzy służą Mu wiernie i odważnie! (Jozuego 14:6, 9-14; 19:49, 50; 24:29).

12. Jak Jehowa ‛wywyższa swą wypowiedź’?

¹² Lojalna życzliwość Boga okazywana Jozuemu i Kalebowi przywodzi na myśl słowa psalmisty: „Wywyższyłeś swą wypowiedź nawet ponad całe swe imię” (Psalm 138:2). Gdy Jehowa, składając jakąś obietnicę, powołuje się na swe imię, „wywyższa” ją w tym sensie, że jej spełnienie przechodzi wszelkie oczekiwania (Efezjan 3:20). Jehowa nigdy nie zawodzi tych, którzy ‛wielce się nim rozkoszują’ (Psalm 37:3, 4).

Człowiek, który ‛bardzo się spodobał Bogu’

13, 14. Dlaczego Henoch potrzebował wiary i odwagi?

¹³ O wierze i odwadze możemy się wiele nauczyć z przykładu jeszcze innego przedchrześcijańskiego świadka — Henocha. Zanim rozpoczął prorokowanie, najwyraźniej wiedział, że jego wiara i odwaga zostaną wypróbowane. Skąd ten wniosek? Otóż Jehowa ogłosił w Edenie, że między sługami Boga a sługami Szatana Diabła będzie trwać nieprzyjaźń (Rodzaju 3:15). Henoch wiedział też, że owa nieprzyjaźń wybuchła u zarania dziejów człowieka, gdy Kain zamordował swego brata Abla. Ich ojciec, Adam, żył przecież niemal 310 lat jednocześnie z Henochem (Rodzaju 5:3-18).

¹⁴ Mimo to Henoch odważnie ‛chodził z prawdziwym Bogiem’ i piętnował „szokujące rzeczy”, które ludzie mówili przeciwko Jehowie (Rodzaju 5:22; Judy 14, 15). Śmiałe obstawanie przy prawdziwym wielbieniu Boga przysporzyło Henochowi wielu wrogów, toteż zagrożone było jego życie. W takich okolicznościach Jehowa oszczędził prorokowi bolesnej śmierci. Henoch „otrzymał świadectwo, że się bardzo spodobał Bogu”, po czym Jehowa „przeniósł” go z życia do śmierci, prawdopodobnie wprawiwszy go wcześniej w stan prorockiego uniesienia (Hebrajczyków 11:5, 13; Rodzaju 5:24).

15. Jakim przykładem jest Henoch dla dzisiejszych sług Jehowy?

¹⁵ Zaraz po wzmiance o ‛przeniesieniu’ Henocha Paweł ponownie podkreślił znaczenie wiary, pisząc, że ‛bez wiary nie można się podobać Bogu’ (Hebrajczyków 11:6). Wiara niewątpliwie dawała Henochowi odwagę do chodzenia z Bogiem i ogłaszania Jego wyroków przeciwko bezbożnemu światu. Pod tym względem Henoch jest dla nas wspaniałym przykładem. Mamy do wykonania podobne dzieło w świecie, który przeciwstawia się religii prawdziwej i jest przepojony niegodziwością (Psalm 92:7; Mateusza 24:14; Objawienie 12:17).

Odwaga wynikająca ze zbożnej bojaźni

16, 17. Kim był Abdiasz i w jakich okolicznościach działał?

¹⁶ Oprócz wiary odwagę wzbudza jeszcze inny przymiot: nacechowana szacunkiem bojaźń wobec Boga. Przeanalizujmy teraz niezwykły przykład bogobojnego człowieka, który żył za dni proroka Eliasza oraz króla Achaba, władcy północnego królestwa Izraela. W tamtym czasie w Izraelu zakorzenił się na niespotykaną wcześniej skalę kult Baala. Jak podaje Biblia, 450 proroków Baala i 400 proroków świętego słupa ‛jadało przy stole Jezebel’, żony Achaba (1 Królów 16:30-33; 18:19).

¹⁷ Jezebel, bezwzględna przeciwniczka Jehowy, usiłowała całkowicie wytępić w Izraelu prawdziwe wielbienie Boga. Zamordowała niektórych proroków Jehowy i próbowała nawet zabić Eliasza. On jednak na polecenie Boga uciekł, przeprawiając się przez Jordan (1 Królów 17:1-3; 18:13). Czy wyobrażasz sobie, jak trudno było w tym kraju stawać w obronie czystego wielbienia? O ileż trudniej mogło to przychodzić komuś, kto służył w samym pałacu królewskim! Właśnie w takiej sytuacji znalazł się bogobojny Abdiasz,a zarządca domu Achaba (1 Królów 18:3).

18. Czym wyróżniał się Abdiasz jako czciciel Jehowy?

¹⁸ Pełniąc służbę dla Jehowy, Abdiasz niewątpliwie działał ostrożnie i roztropnie, ale też bezkompromisowo. W Księdze 1 Królów 18:3 czytamy: „Abdiasz zaś żywił wielką bojaźń przed Jehową”. Istotnie, zbożna bojaźń Abdiasza była czymś wyjątkowym! Taka bojaźń z kolei budziła w nim niezwykłą odwagę, która uwidoczniła się zwłaszcza wtedy, gdy Jezebel mordowała proroków Jehowy.

19. Jak Abdiasz dowiódł swej odwagi?

¹⁹ W Biblii czytamy: „Kiedy więc Jezebel wytracała proroków Jehowy, Abdiasz wziął stu proroków i ukrył ich po pięćdziesięciu w jaskini, i zaopatrywał ich w chleb i wodę” (1 Królów 18:4). Rzecz jasna potajemne zaopatrywanie w żywność 100 mężczyzn było bardzo niebezpiecznym zadaniem. Abdiasz musiał czynić to w ukryciu nie tylko przed Achabem i Jezebel, ale też przed 850 fałszywymi prorokami, którzy często bywali w pałacu. Poza tym wielu innych wyznawców fałszywego kultu — od służących po książąt — skwapliwie wykorzystałoby okazję do zdemaskowania Abdiasza, by przypodobać się królowi i królowej. Mimo to niemal na oczach wszystkich tych bałwochwalców Abdiasz odważnie zaspokajał potrzeby proroków Jehowy. Ileż sił może dodać bojaźń przed Bogiem!

20. Jak zbożna bojaźń pomagała Abdiaszowi i jak nam może pomóc jego przykład?

²⁰ Ponieważ Abdiasz przejawiał odwagę wynikającą ze zbożnej bojaźni, Jehowa zapewne osłaniał go przed wrogami. W Księdze Przysłów 29:25 czytamy: „Drżenie przed człowiekiem zastawia sidło, lecz kto ufa Jehowie, znajdzie ochronę”. Abdiasz był zwykłym człowiekiem, podobnym do nas — bał się, że zostanie przyłapany i zabity (1 Królów 18:7-9, 12). Jednakże bojaźń przed Bogiem wzięła górę nad wszelkimi ewentualnymi obawami. Abdiasz jest wspaniałym przykładem dla każdego z nas, a zwłaszcza dla tych, którzy służą Jehowie narażeni na utratę wolności czy nawet życia (Mateusza 24:9). Wszyscy zatem starajmy się służyć Jehowie „ze zbożną bojaźnią i lękiem” (Hebrajczyków 12:28).

21. Co omówimy w następnym artykule?

²¹ Wiara i zbożna bojaźń nie są jedynymi przymiotami wzmacniającymi odwagę. Jeszcze większą siłą może być miłość. Paweł napisał: „Bóg nie dał nam ducha tchórzostwa, lecz mocy i miłości, i trzeźwości umysłu” (2 Tymoteusza 1:7). Z następnego artykułu dowiemy się, jak miłość pomaga w tych ‛krytycznych dniach ostatnich’ odważnie służyć Jehowie (2 Tymoteusza 3:1).

[Przypis]

Czy potrafisz odpowiedzieć?

• Dzięki czemu Jozue i Kaleb przejawiali odwagę?

• Czym się charakteryzuje prawdziwa wiara?

• Dlaczego Henoch zdołał nieustraszenie ogłaszać wyrok Boży?

• Jaki wpływ na odwagę ma zbożna bojaźń?

[Ilustracja na stronach 16, 17]

Jehowa nakazał Jozuemu: „Bądź odważny i silny”

[Ilustracja na stronie 18]

Abdiasz zaopatrywał i chronił proroków Boga

[Ilustracje na stronie 19]

Henoch odważnie ogłaszał Boże orędzie