„Żadne karcenie zrazu nie wydaje się radosne, lecz zasmuca; później jednak ci, którzy przez nie zostali wyćwiczeni, zbierają pokojowy owoc, mianowicie sprawiedliwość” (HEBRAJCZYKÓW 12:11).

 1, 2. (a) Co zgodnie z Listem do Hebrajczyków 12:9-11 stosuje wobec nas Bóg, kierując się miłością? (b) Na czym polega jedna z form karcenia? Jakie może przynieść wyniki?

COFNIJ się, Czytelniku, myślą w okres swego dzieciństwa. Czy przypominasz sobie, jak rodzice Cię karcili? Większość z nas to pamięta. Apostoł Paweł nawiązał do tego w Liście do Hebrajczyków 12:9-11, omawiając sprawę karcenia przez Boga.

² Ojcowskie karcenie, którym Bóg oddziałuje na nasze życie duchowe, przybiera różne formy. Jedną z nich jest postanowienie o wykluczeniu ze zboru chrześcijańskiego osób, które przestają lub nie chcą się stosować do mierników Bożych. Ten, kogo spotkała taka surowa kara, może kiedyś okazać skruchę i zawrócić. Lojalni członkowie zboru też są przy tym karceni, dowiadują się bowiem, jak ważne jest trzymanie się wzniosłych zasad, ustalonych przez Boga (1 Tymoteusza 1:20).

Skąd ta stanowczość?

 4. Co czasem się przytrafia niektórym członkom zboru? (Galatów 6:1; Judy 23).

⁴ Większość prawdziwych chrześcijan lojalnie stoi po stronie Boga i Jego słusznych praw (1 Tesaloniczan 1:2-7; Hebrajczyków 6:10). Niekiedy jednak ktoś zbacza ze ścieżki prawdy. Może na przykład, mimo pomocy ze strony chrześcijańskich starszych, naruszać prawa Boże i nie okazywać skruchy. Albo może się zaprzeć wiary przez szerzenie fałszywych nauk lub odłączenie się od zboru. Jak należy wtedy postąpić? Rzeczy takie zdarzały się nawet za życia apostołów; zobaczmy więc, co o tym napisali.

 5, 6. (a) Jakiej mądrej rady udzielono nam co do traktowania tych, którzy popełnili ciężki grzech i nie okazują skruchy? (Mateusza 18:17). (b) Jakie pytania wymagają odpowiedzi?

⁵ Kiedy pewien mężczyzna w Koryncie trwał w niemoralności, Paweł polecił członkom tamtejszego zboru: „Piszę wam, byście przestali się zadawać z każdym, kto będąc nazywany bratem jest rozpustnikiem albo chciwcem, albo bałwochwalcą, rzuca obelgi, jest pijakiem albo zdziercą; nawet nie jadajcie z takim” (1 Koryntian 5:11-13). To samo odnosiło się do odstępców w rodzaju Hymeneusza: „Co do człowieka, który propaguje sektę — po pierwszej i drugiej przestrodze oddal go, wiedząc, że taki dał się sprowadzić z drogi i grzeszy” (Tytusa 3:10, 11; 1 Tymoteusza 1:19, 20). Zerwanie dotychczasowych stosunków było właściwe również wobec tych, którzy porzucali zbór: „Od nas wyszli, lecz nie byli z naszych, bo gdyby z naszych byli, pozostaliby z nami. Ale wyszli, aby się wyjawiło, że nie wszyscy są z naszych” (1 Jana 2:18, 19).

⁶ Można żywić nadzieję, że ktoś taki okaże skruchę i zostanie przyjęty z powrotem (Dzieje Apostolskie 3:19).