Jehowa mnie wspomaga

„Możemy być dobrej myśli i mówić: ‛Jehowa mnie wspomaga; nie będę się bał. Cóż może mi uczynić człowiek?’” (HEBRAJCZYKÓW 13:6).

 1, 2. (a) Jak apostoł Paweł i psalmista dali wyraz ufności do Jehowy? (b) Jakie pytania się nasuwają?

JEHOWA BÓG jest niezawodnym Źródłem pomocy. Psalmista, który wiedział o tym z własnego doświadczenia, mógł oznajmić: „Jehowa jest po mojej stronie; nie będę się lękał. Cóż może mi uczynić ziemski człowiek?” (Psalm 118:6). Podobnym uczuciom dał wyraz apostoł Paweł, pisząc w natchnieniu od Boga list do chrześcijan pochodzenia hebrajskiego.

² Powyższą wypowiedź psalmisty Paweł przytoczył najwyraźniej z greckiego przekładu zwanego Septuagintą, toteż zwrócił się do swych współwyznawców słowami: „Możemy być dobrej myśli i mówić: ‛Jehowa mnie wspomaga; nie będę się bał. Cóż może mi uczynić człowiek?’” (Hebrajczyków 13:6). Dlaczego tak to ujął? I na co wskazuje kontekst?

Potrzeba pomocy od Jehowy

 3. (a) W jakich okolicznościach Jehowa wspomagał Pawła? (b) Dlaczego chrześcijanie pochodzenia hebrajskiego szczególnie potrzebowali pomocy Jehowy?

³ Paweł ofiarnie służył jako świadek i miał wyraźne dowody na to, że Jehowa go wspomaga. Bóg wspierał go w licznych trudnościach. Apostoł był więziony, bity i kamienowany. Podróżując jako chrześcijański sługa Boży, przeżył rozbicie okrętu i narażał się na wiele innych niebezpieczeństw. Dobrze wiedział, co to trud, bezsenne noce, głód, pragnienie, a nawet nagość. „Prócz tych rzeczy o charakterze zewnętrznym”, wyznał, „co na mnie dzień w dzień napiera, to troska o wszystkie zbory” (2 Koryntian 11:24-29). Niepokój taki odczuwał również o chrześcijan pochodzenia hebrajskiego. Dni Jeruzalem były policzone, a żydowskich braci i siostry apostoła mieszkających w Judei czekały poważne próby wiary (Daniela 9:24-27; Łukasza 21:5-24). Naprawdę potrzebowali pomocy Jehowy.

 4. Jaka podstawowa myśl przewija się w całym Liście do Hebrajczyków?

⁴ Na początku swego listu Paweł uprzedził chrześcijan pochodzenia hebrajskiego, że pomoc od Boga uzyskają tylko wtedy, gdy będą słuchać Syna Bożego, Jezusa Chrystusa (Hebrajczyków 1:1, 2). Potem rozwinął tę myśl. Poparł swe rady argumentem, że Izraelici nie uszli kary za nieposłuszeństwo na pustyni. Chrześcijanie pochodzenia hebrajskiego tym bardziej zostaną ukarani, jeśli zlekceważą to, co Bóg im powiedział za pośrednictwem Chrystusa, i będą odstępczo trwać przy Prawie Mojżeszowym, uchylonym na mocy złożonej przez niego ofiary! (Hebrajczyków 12:24-27).

Czynna miłość braterska

 5. (a) Jakich jeszcze rad udzielono w Liście do Hebrajczyków? (b) Co Paweł napisał o miłości?

⁵ W Liście do Hebrajczyków przyszli dziedzice niebiańskiego Królestwa otrzymali rady, jak naśladować Jezusa Chrystusa, swego Wzorodawcę, oraz jak ‛pełnić świętą służbę w bogobojności i lęku’, aby Jehowa ich wspomagał (Hebrajczyków 12:1-4, 28, 29). Paweł zachęcił ich, by się regularnie spotykali i wzajemnie ‛pobudzali do miłości i szlachetnych uczynków’ (Hebrajczyków 10:24, 25). Następnie wezwał ich: „Trwajcie w miłości braterskiej” (Hebrajczyków 13:1).

 6. W jakim sensie Jezus dał uczniom „nowe przykazanie” co do miłości?

⁶ Jezus wymaga takiej miłości od swych naśladowców, oświadczył bowiem: „Daję wam nowe przykazanie: że macie się wzajemnie miłować; jak ja was umiłowałem, żebyście i wy miłowali się nawzajem. Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami: jeśli będzie między wami miłość” (Jana 13:34, 35). Było to „nowe przykazanie”, gdyż żądało więcej niż przepis Prawa Mojżeszowego: „Miłuj swego bliźniego jak samego siebie” (Kapłańska 19:18). Według „nowego przykazania” nie wystarczyło miłować bliźniego tak jak siebie. Chodziło o miłość tak ofiarną, by skłaniała do oddania za kogoś własnego życia. Unaocznieniem jej było życie i śmierć Jezusa. Tertulian powołał się na ten znak rozpoznawczy, gdy przytaczając uwagi ludzi świeckich o chrześcijanach napisał: „‛Patrz’, mówią, ‛jak ci się kochają nawzajem (...) i jak jeden za drugiego gotów jest umrzeć’” (Apologetyk, rozdział XXXIX, 7).

 7. Jak miłość braterska uwidoczniła się po święcie Pięćdziesiątnicy 33 roku?

⁷ Miłość braterska wyraźnie uwidoczniła się wśród uczniów Jezusa po święcie Pięćdziesiątnicy 33 roku. Aby licznym nowo ochrzczonym współwyznawcom, przybyłym z daleka do Jeruzalem, umożliwić nieco dłuższy pobyt w tym mieście i lepsze poznanie Boskiego postanowienia co do zbawienia za pośrednictwem Chrystusa, „wszyscy ci, którzy uwierzyli, razem będąc wszystko mieli wspólne; sprzedawali też swe posiadłości i majętności, a z dochodów udzielali każdemu, jak komu było potrzeba” (Dzieje Apostolskie 2:43-47; 4:32-37).

 8. Co dowodzi, że wśród Świadków Jehowy panuje dziś miłość braterska?

⁸ Taką samą miłość braterską można dziś spotkać wśród Świadków Jehowy. Na przykład po drugiej wojnie światowej pobudziła ich ona do przeprowadzenia specjalnej kampanii śpieszenia z pomocą. Świadkowie z Kanady, Szwajcarii, Szwecji, USA i innych państw ofiarowali odzież i pieniądze na zakup żywności dla współwyznawców w krajach zniszczonych działaniami wojennymi, takich jak Anglia, Austria, Belgia, Bułgaria, Chiny, Czechosłowacja, Dania, Filipiny, Finlandia, Francja, Holandia, Grecja, Niemcy, Norwegia, Polska, Rumunia, Węgry i Włochy. Podobnych przykładów można przytoczyć więcej, bo w późniejszym okresie słudzy Boży okazywali taką miłość chrześcijanom dotkniętym trzęsieniami ziemi w Meksyku i w Peru, cyklonami na Jamajce oraz podobnymi kataklizmami w różnych rejonach świata. W tych i wielu innych sytuacjach lud Jehowy wykazał, że ‛trwa w miłości braterskiej’.

Bądź gościnny

 9. (a) O jakiej zbożnej zalecie jest mowa w Hebrajczyków 13:2? (b) Jak niektórzy nie wiedząc o tym ‛podejmowali aniołów’?

⁹ Teraz Paweł wymienia następną zaletę widoczną u naśladowców Chrystusa, którzy ‛pełnią świętą służbę w bogobojności i lęku’ i których Jehowa wspomaga. Zachęca: „Nie zapominajcie o gościnności, dzięki niej bowiem niektórzy, sami tego nieświadomi, podejmowali aniołów” (Hebrajczyków 13:2). Któż to ich przyjmował ‛sam tego nieświadomy’? Na przykład patriarcha Abraham, którego pewnego razu odwiedzili trzej aniołowie (Rodzaju 18:1-22). Kiedy dwaj z nich odeszli dalej, jego bratanek Lot zaprosił ich jako obcych przybyszów do swego domu w Sodomie. Zanim jednak udali się na spoczynek, dom Lota otoczyli mężczyźni, „od chłopca aż do starca”. Zażądali od gospodarza, by wydał im gości, wobec których powzięli niemoralne zamiary, ale Lot stanowczo odmówił. Choć z początku tego nie wiedział, przyjął pod swój dach aniołów, którzy potem wybawili od śmierci jego i jego córki, gdy „na Sodomę i na Gomorę spadł deszcz siarki i ognia od Jehowy, z niebios” (Rodzaju 19:1-26).

10. Jakich błogosławieństw zaznają gościnni chrześcijanie?

¹⁰ Chrześcijanie, którzy okazują gościnność, dostępują licznych błogosławieństw. Słuchają budujących doświadczeń i przebywają w naprawdę dobrym towarzystwie. Gajus otrzymał pochwałę za to, że ochoczo podejmował współwyznawców, „i to obcych”; podobnie czyni wielu nowożytnych Świadków Jehowy, gdy goszczą nadzorców podróżujących (3 Jana 1, 5-8). Gościnność należy do wymagań stawianych zamianowanym starszym (1 Tymoteusza 3:2; Tytusa 1:7, 8). Warto dodać, że Jezus obiecał błogosławieństwa Królestwa tym z przyrównanych do owiec, którzy by okazywali gościnność i wyświadczali dobro jego namaszczonym „braciom” (Mateusza 25:34-40).

Pamiętaj o prześladowanych

11. Dlaczego słuszne było napomnienie z Hebrajczyków 13:3?

¹¹ Kto chce, by Jehowa go wspomagał, oraz pragnie ‛pełnić dla Niego świętą służbę w bogobojności i lęku’, temu nie wolno zapominać o współwyznawcach, którzy znoszą cierpienia. Paweł dobrze wiedział, na jaką poniewierkę bywają narażeni chrześcijanie. Jakiś czas przedtem uczniów rozproszyło prześladowanie, teraz zwolniono z więzienia Tymoteusza, który był jego współpracownikiem (Hebrajczyków 13:23; Dzieje Apostolskie 11:19-21). Chrześcijańscy misjonarze, którzy umacniali istniejące zbory lub zakładali nowe, znajdowali się stale w podróży. Ponieważ wielu takich braci, a także sióstr, było pochodzenia pogańskiego, część chrześcijan hebrajskich mogła niewystarczająco dbać o ich potrzeby. Słuszne więc było napomnienie: „Pamiętajcie o uwięzionych, jak byście razem z nimi cierpieli więzy, i o gnębionych, gdyż sami także jesteście jeszcze w ciele” (Hebrajczyków 13:3).

12. Jak stosować się do rady, która zaleca pamiętanie o braciach, będących w ucisku lub poniewierce?

¹² Hebrajczycy ‛dawali wyraz współczuciu dla uwięzionych’, ale nie wolno im było zapominać o takich wiernych współwyznawcach — czy wywodzących się z Żydów, czy z pogan (Hebrajczyków 10:34). A co z nami? Jak możemy wykazać, że pamiętamy o chrześcijanach, których spotyka pomiatanie i wzgarda? Niekiedy można pisać listy do rządów zakazujących głoszenia o Królestwie i w ten sposób wspierać naszych braci uwięzionych za swoją wiarę. Powinniśmy ich wspominać zwłaszcza w modlitwach, w miarę możności nawet imiennie. Ubolewamy nad tym, że są prześladowani, ale Jehowa słyszy nasze żarliwe błagania w ich sprawie (Psalm 65:2 [65:3, Bw]; Efezjan 6:17-20). W ten sposób możemy im pomagać i dodawać otuchy, będąc jak gdyby w tych samych więzach, choć nie przebywamy z nimi w jednej celi. Chrześcijanie zrodzeni z ducha na pewno współczują gnębionym pomazańcom (por. 1 Koryntian 12:19-26). Martwią się też o swych współtowarzyszy mających nadzieję ziemską, którzy doznają licznych udręk z rąk prześladowców. Takie poczucie braterskiej więzi jest całkiem zrozumiałe, ponieważ wszyscy żyjemy jeszcze w ciałach ludzkich i jako czciciele Jehowy znosimy cierpienia i prześladowania (1 Piotra 5:6-11).

Małżeństwo musi być w poszanowaniu

13. O co chodziło w wypowiedzi Pawła z Hebrajczyków 13:4?

¹³ Naśladowanie Chrystusa i ‛pełnienie świętej służby w bogobojności i lęku’ powinno oddziaływać na nasz stosunek do innych w różnych dziedzinach życia. Po przypomnieniu chrześcijanom, że ‛sami także jeszcze są w ciele’, Paweł poruszył sprawę pewnego związku, który stwarza sposobność okazywania należnych względów od strony cielesnej, czyli fizycznej (Hebrajczyków 13:3). Napisał braciom pochodzenia hebrajskiego: „Małżeństwo niech będzie w poszanowaniu u wszystkich, a łoże małżeńskie nieskalane, bo rozpustników i cudzołożników osądzi Bóg” (Hebrajczyków 13:4). Jakże stosowna była ta rada w obliczu rozluźnienia obyczajów w cesarstwie rzymskim! Dzisiejsi chrześcijanie też muszą o niej pamiętać z uwagi na niskie mierniki świeckie oraz fakt, że co roku tysiące osób trzeba usuwać ze zboru za niemoralność płciową.

14. Dlaczego można powiedzieć, że małżeństwo jest związkiem czcigodnym?

¹⁴ Wśród tych, którzy nie darzyli stanu małżeńskiego należnym szacunkiem, byli za czasów Pawła esseńczycy. Większość z nich żyła w celibacie, podobnie jak dziś niektórzy duchowni, błędnie uważający go za świętszy od małżeństwa. Tymczasem ze słów apostoła skierowanych do chrześcijan pochodzenia hebrajskiego wyraźnie wynika, że jest ono czymś czcigodnym. Głębokie poważanie dla małżeństwa przebija z wypowiedzi Noemi do jej owdowiałych synowych, Rut i Orpy: „Niech Jehowa was obdaruje i znajdźcie wytchnienie każda w domu własnego męża” (Ruty 1:9). Sam Paweł ostrzegł w innym liście, że ‛w późniejszych okresach niektórzy odpadną od wiary i zakażą wstępowania w związki małżeńskie’ (1 Tymoteusza 4:1-5).

15. Do kogo odnoszą się określenia: rozpustnicy i cudzołożnicy, zamieszczone w Hebrajczyków 13:4, i jak takich ludzi osądzi Bóg?

¹⁵ Hebrajczycy dawniej podlegali Prawu, więc po objęciu ich nowym przymierzem znali przykazanie: „Nie będziesz popełniać cudzołóstwa” (Wyjścia 20:14). Żyli jednak w świecie przesiąkniętym niemoralnością, toteż ostrzeżenie: „niech będzie (...) łoże małżeńskie nieskalane, bo rozpustników i cudzołożników osądzi Bóg”, naprawdę było im potrzebne. Do rozpustników należą osoby, które utrzymują stosunki płciowe, choć są nieżonate lub niezamężne. Określenie cudzołożnik ma węższy zakres i odnosi się do tego, kto kala własne łoże przez współżycie cielesne z osobą nie będącą jego prawowitym partnerem. Ponieważ nie okazujących skruchy cudzołożników i rozpustników czeka niepomyślny osąd Boży, nie dostaną się oni do niebiańskiego Nowego Jeruzalem ani nie uzyskają życia wiecznego na ziemi pod panowaniem Królestwa (Objawienie 21:1, 2, 8; 1 Koryntian 6:9, 10). Nie ma nic niewłaściwego w czystych stosunkach intymnych między mężem a żoną, ale ostrzeżenie przed bezczeszczeniem łoża małżeńskiego powinno powstrzymać chrześcijańskich współmałżonków od stosowania praktyk, którymi mogliby skalać swe pożycie (zob. Strażnicę z 1 lutego 1985, s. 27-31 lub nr 7/CV, s. 24-28).

Poprzestawanie na tym, co mamy obecnie

16, 17. Co napisano w Hebrajczyków 13:5 i dlaczego chrześcijanie pochodzenia żydowskiego potrzebowali tej rady?

¹⁶ Naśladowanie naszego Wzorodawcy oraz ‛pełnienie świętej służby w bogobojności i lęku’, z ufnością, że Jehowa nas wspomoże, będzie dla nas źródłem zadowolenia. Czasem można odczuwać pokusę do zaangażowania się w dążenia materialistyczne. Ale chrześcijanie nie mogą jej ulec. Hebrajczykom powiedziano: „Niech wasz styl życia będzie wolny od umiłowania pieniędzy; poprzestawajcie na tym, co obecnie macie. On sam bowiem rzekł: ‛Żadnym sposobem cię nie zostawię ani żadną miarą cię nie opuszczę’” (Hebrajczyków 13:5). Dlaczego ta rada była im potrzebna?

¹⁷ Przyczyną zamartwiania się o sprawy materialne mógł być fakt, że chrześcijanom hebrajskim utkwił w pamięci „wielki głód” z czasów panowania Klaudiusza (41 do 54 n.e.). Przybrał on takie rozmiary, że współwyznawcy z innych okolic przysłali im pomoc (Dzieje Apostolskie 11:28, 29). Jak wynika z pism historyka żydowskiego, Józefa Flawiusza, plaga trwała trzy lata lub dłużej i spowodowała dotkliwe ubóstwo w Judei i Jeruzalem (Dawne dzieje Izraela, Księga dwudziesta, II, 5; V, 2).

18. Czego możemy się nauczyć z rady zamieszczonej w Liście do Hebrajczyków 13:5?

¹⁸ Czy można się z tego czegoś nauczyć? Owszem. Bez względu na to, jak bardzo dokuczałby nam niedostatek, nie możemy miłować pieniędzy ani się o nie zamartwiać. Zamiast się niepokoić o zabezpieczenie materialne, a nawet popadać w zachłanność, powinniśmy ‛poprzestawać na tym, co mamy obecnie’. Jezus powiedział: „Stale więc szukajcie wpierw Królestwa i sprawiedliwości Jego, a wszystkie te drugie rzeczy będą wam dołożone” (Mateusza 6:25-34). Wskazał, że trzeba zabiegać o to, by być ‛bogatym przed Bogiem’, gdyż ‛nasze życie nie jest zależne od mienia’ (Łukasza 12:13-21, BT). Gdyby umiłowanie pieniędzy zagrażało naszemu usposobieniu duchowemu, skorzystajmy z rady Pawła z Listu do Hebrajczyków pamiętając, iż rzeczywistych zysków przysparza „prawdziwa pobożność połączona z poprzestawaniem na swoim” (1 Tymoteusza 6:6-8).

Zaufaj Jehowie

19. O czym Bóg zapewnił Jozuego i jak powinno to podziałać na nas?

¹⁹ Jako naśladowcy Jezusa, którzy pragną ‛pełnić świętą służbę w bogobojności i lęku’, nie możemy pokładać ufności w pieniądzach, lecz w naszym Ojcu niebiańskim, którego pomoc jest dla nas wręcz nieodzowna. Bez względu na napotykane trudności powinniśmy polegać na Jego zapewnieniu: „Żadnym sposobem cię nie zostawię ani żadną miarą cię nie opuszczę” (Hebrajczyków 13:5). Paweł nawiązał tu do wypowiedzi, którą Bóg skierował do Jozuego: „Nie opuszczę cię ani porzucę” (Jozuego 1:5, BT; por. Powtórzonego Prawa 31:6, 8). Jehowa nie odstąpił od Jozuego i nie odstąpi od nas, jeśli Mu zaufamy.

20. (a) Jak brzmi tekst roczny na rok 1990? (b) Co w dalszym ciągu powinniśmy bez lęku czynić?

²⁰ O niezawodnej pomocy Bożej będzie przez najbliższe miesiące przypominał Świadkom Jehowy tekst roczny na rok 1990: „Możemy być dobrej myśli i mówić: ‛Jehowa mnie wspomaga’”. Zaczerpnięto go z Listu do Hebrajczyków 13:6, gdzie Paweł przytaczając słowa psalmisty napisał do chrześcijan pochodzenia żydowskiego: „Zatem możemy być dobrej myśli i mówić: ‛Jehowa mnie wspomaga; nie będę się bał. Cóż może mi uczynić człowiek?’” (Psalm 118:6). Choć spadają na nas prześladowania, nie będziemy się lękać, bo ludzie nie są w stanie uczynić nic ponad to, co dopuszcza Bóg (Psalm 27:1). A nawet gdyby zachowywanie prawości wypadło nam przypłacić życiem, mamy nadzieję zmartwychwstania (Dzieje Apostolskie 24:15). Naśladujmy więc w dalszym ciągu naszego Wzorodawcę, ‛pełniąc świętą służbę w bogobojności i lęku’ i ufając, że Jehowa nas wspomaga.

Jak byś odpowiedział?

◻ Dlaczego chrześcijanie pochodzenia hebrajskiego szczególnie potrzebowali pomocy Jehowy?

◻ Jak lud Jehowy ‛trwa w miłości braterskiej’?

◻ Dlaczego mamy być gościnni?

◻ Jak możemy dowieść, że pamiętamy o współwyznawcach cierpiących poniewierkę?

◻ Dlaczego należy utrzymywać w poszanowaniu małżeństwo?