Składaj ofiary miłe Jehowie
„Przez niego [Jezusa Chrystusa] stale składajmy Bogu ofiary wysławiania, to jest owoc warg publicznie wyznających Jego imię” (HEBRAJCZYKÓW 13:15).
1. Do czego Jehowa nawoływał grzesznych Izraelitów?
JEHOWA wspomaga tych, którzy składają Mu ofiary godne przyjęcia. Swego czasu darzył przychylnością Izraelitów, którzy przynosili Mu w ofierze zwierzęta. A do czego doszło, gdy popadli w grzech? Nawoływał ich przez proroka Ozeasza: „Wróć, Izraelu, do Jehowy, twego Boga, bo potknąłeś się we własnym błędzie. Weźcie ze sobą słowa i wróćcie do Jehowy. Powiedzcie Mu wszyscy: ‛Racz darować uchybienie; przyjmij, co dobre, a my za to chcemy ofiarować cielce naszych warg’” (Ozeasza 14:1, 2).
2. Czym były ‛cielce warg’ i jak do proroctwa Ozeasza nawiązał apostoł Paweł?
2 Tak więc starożytny lud Boży otrzymał zachętę, by ofiarować Jehowie ‛cielce swych warg’. Co to było? Ofiary szczerego wysławiania! Nawiązując do tego proroctwa, apostoł Paweł przypomniał chrześcijanom pochodzenia hebrajskiego, żeby ‛składali Bogu ofiary wysławiania, to jest owoc warg, publicznie wyznających Jego imię’ (Hebrajczyków 13:15). Co pomoże Świadkom Jehowy w składaniu takich ofiar obecnie?
„Bierzcie wzór z ich wiary”
3. Co Paweł napisał w Hebrajczyków 13:7 i jakie pytanie się nasuwa?
3 Rady, jakich Paweł udzielił Hebrajczykom, umożliwią i nam składanie godnych ofiar Jehowie Bogu, który nas wspomaga. Apostoł zalecił na przykład: „Pamiętajcie o tych, którzy wam przewodzą, którzy opowiadali wam słowo Boże, a rozważając wynik ich prowadzenia się, bierzcie wzór z ich wiary” (Hebrajczyków 13:7). Kogo miał na myśli, pisząc: „Pamiętajcie o tych, którzy pośród was przewodzą” albo: ‛którzy wami kierują’? (New World Translation Reference Bible, przypis).
4. (a) Co robią ‛ci, którzy przewodzą’, jeśli wziąć pod uwagę tekst grecki? (b) Kto ‛przewodzi’ wśród Świadków Jehowy?
4 Paweł mówił o ‛tych, którzy przewodzą’ lub kierują (wersety 7, 17, 24). Słowo greckie przetłumaczone tu na „kierować” brzmi kyber·naʹo i znaczy „sterować statkiem, kierować, zarządzać”. To chrześcijańscy starsi zarządzają dzięki swym ‛zdolnościom kierowniczym’ (po grecku ky·ber·neʹseis), przewodząc i udzielając wskazówek w miejscowych zborach (1 Koryntian 12:28). Jednakże apostołowie i starsi w Jeruzalem stanowili grono, które usługiwało wszystkim zborom, przewodząc im i udzielając rad (Dzieje Apostolskie 15:1, 2, 27-29). Toteż i dziś duchowy nadzór nad działalnością Świadków Jehowy na całym świecie sprawuje grono starszych, będące takim ciałem kierowniczym.
5. Jak i dlaczego powinniśmy się modlić za starszych zboru i członków Ciała Kierowniczego?
5 Ponieważ członkowie Ciała Kierowniczego oraz miejscowi starsi są tymi, którzy pośród nas przewodzą, powinniśmy darzyć ich szacunkiem i modlić się, żeby Bóg udzielał im mądrości niezbędnej do zawiadywania zborem (por. Efezjan 1:15-17). Jakże stosowne jest pamiętanie o każdym, kto ‛opowiadał nam słowo Boże’! Tymoteusza uczyła nie tylko matka i babka, lecz także apostoł Paweł i inni chrześcijanie (2 Tymoteusza 1:5, 6; 3:14). Mógł więc rozmyślać nad wynikiem prowadzenia się tych, którzy przewodzą, i brać wzór z ich wiary.
6. Z czyjej wiary powinniśmy brać wzór, kogo jednak naśladujemy?
6 Wiarę przejawiali tacy słudzy Boży, jak Abel, Noe, Abraham, Sara, Rachab i Mojżesz (Hebrajczyków 11:1-40). Śmiało możemy iść za ich przykładem, bo do samej śmierci byli lojalni wobec Boga. Ale możemy też ‛brać wzór z wiary’ lojalnych mężczyzn, którzy przewodzą pośród nas obecnie. Oczywiście nie naśladujemy niedoskonałych ludzi, ponieważ wzrok utkwiliśmy w Chrystusie. Tłumacz Biblii, Edgar J. Goodspeed, ujął to następująco: „Dawni bohaterowie nie są wzorem dla wierzącego, gdyż ma on lepszy przykład w osobie Chrystusa (...) Chrześcijański biegacz musi wpatrywać się w Jezusa”. Rzeczywiście, ‛Chrystus cierpiał za nas, pozostawiając nam wzór, abyśmy szli dokładnie jego śladami’ (1 Piotra 2:21; Hebrajczyków 12:1-3).
7. Jak z uwagi na Hebrajczyków 13:8 powinniśmy się zapatrywać na znoszenie cierpień dla Jezusa Chrystusa?
7 Ześrodkowując uwagę na postępowaniu Syna Bożego, Paweł dodał: „Jezus Chrystus jest ten sam wczoraj i dziś, i na zawsze” (Hebrajczyków 13:8). Niezłomna prawość Jezusa była przykładem dla takich wiernych świadków, jak Szczepan i Jakub (Dzieje Apostolskie 7:1-60; 12:1, 2). Zgodzili się ponieść śmierć jako jego uczniowie, w czym stanowią dla nas szczytny wzór wiary. Czy to w przeszłości, czy obecnie, czy nawet gdyby chodziło o przyszłość, osoby prawdziwie pobożne nie cofają się przed męczeństwem z racji naśladowania Chrystusa.
Unikaj fałszywych nauk
8. Jak byś streścił wypowiedź Pawła z Hebrajczyków 13:9?
8 Ponieważ ani osobowość Jezusa, ani jego nauki nie ulegają zmianie, powinniśmy mocno trzymać się tego, co mówił zarówno on, jak też jego apostołowie. Hebrajczyków ostrzeżono: „Nie dajcie się unieść różnorakim i obcym naukom; bo jest rzeczą szlachetną, aby sercu dana była stałość przez życzliwość niezasłużoną, a nie przez rzeczy spożywane, które nie przyniosły pożytku tym, co się nimi zajmują” (Hebrajczyków 13:9).
9. Na jakie rzeczy wyższe Paweł zwrócił uwagę w liście do chrześcijan pochodzenia hebrajskiego?
9 Żydzi powoływali się na pełną grozy scenerię, w jakiej otrzymali Prawo przy górze Synaj, oraz na trwałe królestwo Dawidowe. Tymczasem Paweł wykazał Hebrajczykom, że choć ustanowienie przymierza Prawa istotnie napawało lękiem, to jeszcze dobitniej Jehowa poświadczył zawarcie nowego przymierza, uwierzytelniając je przez znaki, cuda, potężne czyny oraz udzielanie ducha świętego (Dzieje Apostolskie 2:1-4; Hebrajczyków 2:2-4). Niebiańskim królestwem Chrystusa nie można wstrząsnąć, jak to się stało z ziemską dynastią Dawida w roku 607 p.n.e. (Hebrajczyków 1:8, 9; 12:28). Co więcej, Jehowa zgromadza pomazańców przed czymś, co budzi jeszcze większy lęk niż cudowne przejawy Jego mocy przy górze Synaj, przybliżają się oni bowiem do góry Syjon, która jest w niebie (Hebrajczyków 12:18-27).
10. Dzięki czemu, według Hebrajczyków 13:9, serce nabiera stałości?
10 Tak więc Hebrajczycy musieli mieć się na baczności, żeby nie ‛dać się unieść różnorakim i obcym naukom’ judaistów (Galatów 5:1-6). Nie przez takie nauki, lecz ‛przez niezasłużoną życzliwość Bożą sercu może być dana stałość’, aby niewzruszenie trwało w prawdzie. Niektórzy widocznie spierali się o pokarmy i ofiary, gdyż Paweł zaznaczył, iż nie utwierdza się serca „przez rzeczy spożywane, które nie przyniosły pożytku tym, co się nimi zajmują”. Korzyści duchowe wynikają z prawdziwej pobożności i doceniania okupu, a nie ze zbędnego przywiązywania wagi do jedzenia niektórych pokarmów i obchodzenia szczególnych dni (Rzymian 14:5-9). Ponadto ofiary składane przez lewitów straciły jakiekolwiek znaczenie, gdy złożył swą ofiarę Chrystus (Hebrajczyków 9:9-14; 10:5-10).
Ofiary miłe Bogu
11. (a) O czym mówi Paweł w Hebrajczyków 13:10, 11? (b) Jaki symboliczny ołtarz mają chrześcijanie?
11 Kapłani lewiccy spożywali mięso zwierząt ofiarnych, Paweł pisze jednak: „Mamy ołtarz, z którego nie mają prawa jeść ci, co pełnią świętą służbę w namiocie [czyli przybytku]. Bo ciała tych zwierząt, których krew arcykapłan zabiera za grzech do miejsca świętego, są spalane poza obozem” (Hebrajczyków 13:10, 11; Kapłańska 16:27; 1 Koryntian 9:13). Chrześcijanie mają ołtarz symboliczny, wyobrażający przystęp do Boga na podstawie ofiary Jezusa, ta zaś gładzi grzech, wyjednuje przebaczenie u Jehowy oraz umożliwia zbawienie i życie wieczne.
12. Jaką zachętę chrześcijanie namaszczeni duchem otrzymali w Hebrajczyków 13:12-14?
12 W omawianych wydarzeniach Paweł nie dopatruje się ścisłego podobieństwa do Dnia Przebłagania, dodaje jednak: „Zatem także Jezus, aby mógł uświęcić lud swą własną krwią, cierpiał poza bramą” Jeruzalem. Tam właśnie umarł, składając całkowicie skuteczną ofiarę przebłagalną (Hebrajczyków 13:12; Jana 19:17; 1 Jana 2:1, 2). Apostoł Paweł zachęcał współchrześcijan namaszczonych duchem świętym: „Wyjdźmy więc do niego [Chrystusa] poza obóz, niosąc zniewagę, jaką on poniósł. Bo nie mamy tutaj miasta trwałego, lecz pilnie szukamy tego, które ma nadejść” (Hebrajczyków 13:13, 14; Kapłańska 16:10). Chociaż spotykają nas zniewagi, tak jak Chrystusa, trwamy niezachwianie, ponieważ jesteśmy Świadkami Jehowy. ‛Odrzucamy bezbożność i świeckie pragnienia, a żyjemy pośród obecnego systemu rzeczy z trzeźwym umysłem i zgodnie ze sprawiedliwością oraz prawdziwą pobożnością’, oczekując nowego świata (Tytusa 2:11-14; 2 Piotra 3:13; 1 Jana 2:15-17). A pomazańcy, znajdujący się pośród nas, gorliwie szukają „miasta”, czyli Królestwa niebiańskiego (Hebrajczyków 12:22).
13. Do czego nie ograniczają się ofiary miłe Bogu?
13 Przechodząc teraz do kwestii ofiar miłych Bogu, Paweł pisze: „Przez niego [Jezusa] stale składajmy Bogu ofiarę wysławiania, to jest owoc warg publicznie wyznających Jego imię. Ponadto nie zapominajcie o wyświadczaniu dobra i dzieleniu się z innymi, bo takie ofiary bardzo podobają się Bogu” (Hebrajczyków 13:15, 16). Ofiary składane przez chrześcijan nie ograniczają się do humanitarnych uczynków. Tak postępuje ogół ludzi. Na przykład w roku 1988 przedstawiciele rozmaitych narodowości pośpieszyli z pomocą mieszkańcom Armenii, nawiedzonej trzęsieniem ziemi.
14. Co odgrywa doniosłą rolę w składaniu Bogu ofiar godnych uznania?
14 Podstawą świętej służby, którą pełnimy dla Jehowy „w bogobojności i lęku”, jest ofiarna miłość, jaką przejawiał Jezus (Hebrajczyków 12:28; Jana 13:34; 15:13). W służbie tej doniosłą rolę odgrywa nasza działalność kaznodziejska, ponieważ za pośrednictwem Chrystusa jako Arcykapłana ‛składamy Bogu ofiary wysławiania — owoc warg publicznie wyznających Jego imię’ (Ozeasza 14:2; Rzymian 10:10-15; Hebrajczyków 7:26). Oczywiście nie zapominamy przy tym „o wyświadczaniu dobra i dzieleniu się z innymi”, również z tymi, którzy nie są z nami „spokrewnieni w wierze” (Galatów 6:10). Z pomocą materialną i duchową śpieszymy zwłaszcza naszym współwyznawcom dotkniętym klęskami żywiołowymi, nieszczęściem lub uciskiem. Dlaczego? Ponieważ miłujemy się nawzajem. Chcemy, aby i oni mogli bez wahania trzymać się mocno publicznego wyznawania naszej nadziei, „bo takie ofiary bardzo podobają się Bogu” (Hebrajczyków 10:23-25; Jakuba 1:27).
Bądź uległy
15. (a) Jak omówiłbyś własnymi słowami radę z Hebrajczyków 13:17? (b) Dlaczego mamy okazywać szacunek tym, którzy przewodzą?
15 Jeżeli chcemy składać Bogu ofiary godne przyjęcia, to musimy ściśle współpracować z Jego organizacją. Bez zbędnego rozwodzenia się nad kwestią zwierzchnictwa Paweł napisał: „Bądźcie posłuszni tym, którzy pośród was przewodzą, i bądźcie im ulegli, czuwają bowiem nad duszami waszymi jako mający zdać z tego sprawę; niech czynią to z radością, a nie ze wzdychaniem, gdyż na tym sami bylibyście stratni” (Hebrajczyków 13:17). Powinniśmy darzyć szacunkiem zamianowanych starszych, którzy przewodzą w zborze, aby nie musieli wzdychać, martwiąc się brakiem współpracy z naszej strony. Gdybyśmy pod tym względem nie dopisywali, byłoby to dla nich ciężarem i nam samym przynosiłoby szkodę pod względem duchowym. Ochocza współpraca ułatwia nadzorcom wspomaganie drugich oraz sprzyja jedności i rozwojowi dzieła głoszenia o Królestwie (Psalm 133:1-3).
16. Dlaczego powinniśmy być podporządkowani tym, którzy pośród nas przewodzą?
16 Jakże to stosowne, abyśmy byli podporządkowani tym, którzy nam przewodzą! Nauczają nas na zebraniach i pomagają w służbie kaznodziejskiej. Będąc pasterzami, mają na względzie nasze dobro (1 Piotra 5:2, 3). Pomagają nam w utrzymywaniu dobrych stosunków z Bogiem i ze zborem (Dzieje Apostolskie 20:28-30). Poddaniem się pod ich mądry i życzliwy nadzór okazujemy szacunek Najwyższemu Nadzorcy — Jehowie Bogu, oraz Jego Zastępcy, Jezusowi Chrystusowi (1 Piotra 2:25; Objawienie 1:1; 2:1 do 3:22).
Doceniaj modlitwę
17. O jakie modlitwy prosił Paweł i dlaczego mógł to zrobić?
17 Ponieważ Paweł i jego współpracownicy byli rozłączeni z Hebrajczykami, być może z powodu prześladowań, apostoł napisał: „Módlcie się za nas; jesteśmy bowiem przekonani, że mamy czyste sumienie, gdyż chcemy we wszystkim dobrze postępować. A proszę tym usilniej, abyście to uczynili, żeby mi było dane co rychlej wrócić do was” (Hebrajczyków 13:18, 19, Bw). Gdyby był krętaczem o zatwardziałym sumieniu, jakże mógłby prosić Hebrajczyków o modlitwy, mające go z nimi połączyć? (Przysłów 3:32; 1 Tymoteusza 4:1, 2). Bezsprzecznie był szczerym sługą Bożym, który z czystym sumieniem stawił czoło judaistom (Dzieje Apostolskie 20:17-27). Prócz tego był przekonany, że jeśli Hebrajczycy będą się za niego modlić, zdoła wcześniej do nich powrócić.
18. Jakie pytania powinniśmy sobie zadać, jeśli oczekujemy, by inni się za nas modlili?
18 Z prośby Pawła do Hebrajczyków, by wstawiali się za nim w modlitwach, wynika, że chrześcijanie mogą się modlić jedni za drugich, nawet imiennie (por. Efezjan 6:17-20). Ale skoro oczekujemy tego od innych, to czy nie powinniśmy za przykładem apostoła nabrać pewności, że ‛mamy czyste sumienie, bo we wszystkim postępujemy dobrze’? Czy pod każdym względem możesz tak powiedzieć o sobie? I czy pokładasz taką samą ufność w modlitwach jak Paweł? (1 Jana 5:14, 15).
Słowa końcowe i zachęta
19. (a) Jakie pragnienie żywił Paweł odnośnie do Hebrajczyków? (b) Dlaczego nowe przymierze jest przymierzem wiecznym?
19 Po zwróceniu się do Hebrajczyków z prośbą o modlitwy Paweł dał wyraz pewnemu pragnieniu. Napisał: „A Bóg pokoju, który przez krew przymierza wiecznego wywiódł spośród umarłych wielkiego pasterza owiec, Pana naszego Jezusa, niech was wyposaży we wszystko dobre, abyście spełnili wolę jego, sprawując w nas to, co miłe jest w oczach jego, przez Jezusa Chrystusa, któremu niech będzie chwała na wieki wieków. Amen” (Hebrajczyków 13:20, 21, Bw). Z myślą o przyszłej pokojowej ziemi „Bóg pokoju” wskrzesił Chrystusa do nieśmiertelnego życia w niebie, gdzie przedstawił on wartość swej przelanej krwi, która uprawomocniła nowe przymierze (Izajasza 9:6, 7 [9:5, 6, Bw]; Łukasza 22:20). Jest to przymierze wieczne, ponieważ dzięki usługiwaniu 144 000 duchowych synów Bożych panujących z Jezusem w niebie i objętych nowym przymierzem mieszkańcy naszej planety dostępują trwałych dobrodziejstw (Objawienie 14:1-4; 20:4-6). Bóg, któremu przypisujemy chwałę, właśnie przez Chrystusa ‛wyposaża nas we wszystko dobre, abyśmy pełnili wolę Jego i czynili to, co miłe jest w Jego oczach’.
20. Jak byś omówił końcowe napomnienie Pawła do chrześcijan pochodzenia hebrajskiego?
20 Nie będąc pewien, jak Hebrajczycy zareagują na jego wskazówki, Paweł dodał: „A napominam was, bracia, przyjmijcie to słowo zachęty [aby słuchać Syna Bożego, a nie judaistów], gdyż doprawdy w niewielu słowach skreśliłem do was ten list [jeśli wziąć pod uwagę jego głęboką treść]. Przyjmijcie do wiadomości, że nasz brat Tymoteusz został zwolniony [z więzienia], z którym, jeśli niebawem przyjdzie, zobaczę was”. Apostoł przebywał prawdopodobnie w Rzymie i spodziewał się, że wespół z Tymoteuszem będzie mógł odwiedzić w Jeruzalem chrześcijan pochodzenia hebrajskiego. Następnie dodał: „Pozdrówcie wszystkich, którzy pośród was przewodzą [jako ciężko pracujący starsi], oraz wszystkich świętych [mających nadzieję niebiańską]. Przesyłają wam pozdrowienia ci z Italii. Niech będzie w wami wszystkimi niezasłużona życzliwość [Boża]” (Hebrajczyków 13:22-25).
List o trwałej wartości
21. Jakie ważne myśli pomaga nam zrozumieć List do Hebrajczyków?
21 List do Hebrajczyków zapewne lepiej niż którakolwiek inna księga Pisma Świętego pomaga nam zrozumieć znaczenie ofiar składanych na mocy Przymierza Prawa. Jasno dowodzi, że okupem za grzeszną ludzkość może być tylko ofiara Jezusa Chrystusa. Zawiera też doniosłe orędzie, by dawać posłuch Synowi Bożemu.
22. Dlaczego powinniśmy być wdzięczni za List do Hebrajczyków?
22 Ponadto, jak wykazano w dwóch poprzednich artykułach, mamy jeszcze inne powody, by być wdzięczni za ten list do chrześcijan pochodzenia hebrajskiego, napisany w natchnieniu od Boga. Chroni on nas przed popadnięciem w znużenie w naszej służbie i napełnia otuchą, gdyż wiemy, że Jehowa nas wspomaga. Co więcej, znajdujemy w nim zachętę do niesamolubnego korzystania z naszych warg i wszystkich zdolności w pełnieniu dniem i nocą świętej służby i składaniu z całego serca ofiar miłych Jehowie, naszemu kochającemu Bogu, który jest godzien wysławiania.
Jak byś odpowiedział?
◻ Jak list do chrześcijan pochodzenia hebrajskiego pomagał im w wystrzeganiu się fałszywych nauk?
◻ Wokół jakiej doniosłej działalności skupiają się ofiary miłe Bogu?
◻ Kim są ‛ci, którzy przewodzą’, i dlaczego mamy się im podporządkowywać?
◻ Jak List do Hebrajczyków podkreśla znaczenie modlitwy?
◻ Dlaczego można powiedzieć, że list do chrześcijan pochodzenia hebrajskiego ma trwałą wartość?
[Ilustracje na stronie 23]
Ofiary miłe Bogu obejmują składanie wizyt pasterskich i budowanie współchrześcijan życzliwą radą