7. Syn Józefa i Marii, przyrodni brat Jezusa (Mk 6:3; Gal 1:19). Chociaż nie był apostołem, to najwyraźniej właśnie on przewodził zborowi chrześcijańskiemu w Jerozolimie (Dz 12:17) i napisał księgę biblijną nazwaną od jego imienia (Jak 1:1). Mógł być niewiele młodszy od Jezusa, gdyż wymienia się go na pierwszym miejscu wśród czterech rodzonych synów Marii, którymi byli Jakub, Józef, Szymon i Judas (Mt 13:55; zob. BRAT).

To właśnie ten ‛brat Jezusa’, a nie jeden z apostołów o tym samym imieniu (ani syn Zebedeusza, ani syn Alfeusza), napisał List Jakuba. Świadczy o tym nagłówek, w którym pisarz nie nazywa siebie apostołem, lecz „niewolnikiem Boga i Pana Jezusa Chrystusa”. Podobnie jego brat Judas (Juda) przedstawił się jako „niewolnik Jezusa Chrystusa, a brat Jakuba” (Jak 1:1; Judy 1). Obaj pokornie pominęli fakt, że byli cielesnymi braćmi Pana Jezusa Chrystusa.

Pisarz Listu Jakuba nazywa siebie „niewolnikiem Boga i Pana Jezusa Chrystusa”, czyli podobnie jak Juda, który we wstępie do swego listu napisał o sobie: „Niewolnik Jezusa Chrystusa, a brat Jakuba” (Jak 1:1; Judy 1). Co więcej, na początku Listu Jakuba pojawia się słowo „Pozdrowienia!”, tak samo jak w rozesłanym do zborów liście dotyczącym obrzezania. W tym drugim wypadku najwyraźniej właśnie Jakub, przyrodni brat Jezusa, wystąpił z kluczowym oświadczeniem na spotkaniu „apostołów i starszych” w Jerozolimie (Dz 15:13, 22, 23).

Do kogo adresowany. Jakub napisał list „do dwunastu plemion, które są rozproszone”, dosłownie „do (tych) w diasporze” (Jak 1:1, przyp. w NW). Zwraca się do swych duchowych „braci”, którzy trzymają się „wiary naszego Pana, Jezusa Chrystusa”, zwłaszcza do mieszkających poza Palestyną (1:2; 2:1, 7; 5:7). Znaczną część swej argumentacji opiera na Pismach Hebrajskich, co jednak nie dowodzi, jakoby jego list był skierowany tylko do chrześcijan pochodzenia żydowskiego, tak jak okoliczność, że ktoś dzisiaj zna Pisma Hebrajskie, nie świadczy o żydowskim rodowodzie. Nazwanie Abrahama „naszym ojcem” (2:21) harmonizuje z wypowiedzią Pawła z Galatów 3:28, 29, gdzie wykazał on, iż zaliczenie do prawdziwego potomstwa Abrahama nie zależy od tego, czy ktoś jest Żydem, czy Grekiem. A zatem gdy Jakub zwracał się do „dwunastu plemion”, musiał mieć na myśli duchowy „Izrael Boży” (Gal 6:15, 16).