WOLNOŚĆ

Ponieważ Jehowa jest Bogiem Wszechmocnym, Suwerennym Władcą nieba i ziemi oraz Stwórcą wszechrzeczy, tylko On dysponuje absolutną, nieograniczoną wolnością (Rdz 17:1; Jer 10:7, 10; Dn 4:34, 35; Obj 4:11). Wszystkie inne istoty muszą działać w obrębie określonych granic i podporządkować się Jego powszechnym prawom (Iz 45:9; Rz 9:20, 21). Można do nich zaliczyć grawitację, prawa rządzące reakcjami chemicznymi, oddziaływanie Słońca, wzrost, prawa moralne, a także prawa i czyny innych, które mają wpływ na naszą wolność. A zatem wolność wszystkich stworzeń Bożych jest względna.

Istnieje jednak różnica między ograniczoną wolnością a niewolą. Wolność w granicach wyznaczonych przez Boga daje szczęście; tkwienie w niewoli stworzeń, niedoskonałości, słabości lub błędnych ideologii przynosi ucisk i zgryzotę. Wolności nie należy też mylić z samowolą, czyli lekceważeniem praw Bożych i samodzielnym decydowaniem o tym, co dobre, a co złe. Prowadzi to do naruszania cudzych praw i wywołuje kłopoty. Świadczą o tym skutki niezależnego, samowolnego działania Adama i Ewy, do którego nakłonił ich Wąż w ogrodzie Eden (Rdz 3:4, 6, 11-19). Prawdziwa wolność jest ograniczona prawem — prawem Bożym, które pozwala człowiekowi w pełni cieszyć się życiem w sposób stosowny, budujący i pożyteczny, uwzględnia też prawa innych i tym samym przyczynia się do ich szczęścia (Ps 144:15; Łk 11:28; Jak 1:25).

Bóg wolności. Jehowa jest Bogiem wolności. Wyzwolił Izraelitów z niewoli w Egipcie. Zapowiedział im, że dopóki będą przestrzegać Jego przykazań, niczego im nie zabraknie (Pwt 15:4, 5). Dawid wspomniał o „wolności od trosk” w wieżach mieszkalnych Jerozolimy (Ps 122:6, 7). Prawo Mojżeszowe przewidywało, że Hebrajczyk, który zubożał, mógł się zaprzedać w niewolę, aby zapewnić byt sobie i rodzinie, ale w siódmym roku służby odzyskiwał wolność (Wj 21:2). W roku jubileuszowym (przypadającym co 50 lat) ogłaszano oswobodzenie wszystkim mieszkańcom kraju. Każdy hebrajski niewolnik odzyskiwał wolność, a każdy człowiek wracał do swej dziedzicznej posiadłości (Kpł 25:10-19).

Wolność uzyskana dzięki Chrystusowi. Apostoł Paweł pisał o potrzebie wyzwolenia rodzaju ludzkiego z „niewoli skażenia” (Rz 8:21). Jezus Chrystus oświadczył Żydom, którzy w niego uwierzyli: „Jeżeli pozostajecie w moim słowie, to rzeczywiście jesteście moimi uczniami i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli”. Tym, którzy ze względu na pochodzenie od Abrahama uważali się za wolnych, powiedział, iż tkwią w niewoli grzechu, i dodał: „Jeżeli więc Syn was wyzwoli, to będziecie rzeczywiście wolni” (Jn 8:31-36; por. Rz 6:18, 22).

Chrześcijańskie Pisma Greckie mówią o naśladowcach Chrystusa jako o ludziach wolnych. Paweł wykazał, że nie są oni „dziećmi służącej, lecz niewiasty wolnej” (Gal 4:31), którą nazwał „Jerozolimą górną” (Gal 4:26). Następnie oznajmił: „Do takiej wolności [lub „jej wolnością”, przyp. w NW] wyzwolił nas Chrystus. Dlatego stójcie mocno i nie dajcie się znowu zaprząc w jarzmo niewoli” (Gal 5:1). W tym czasie w zborach galackich pojawili się pewni ludzie bezpodstawnie podający się za chrześcijan. Próbowali nakłonić tamtejszych chrześcijan, by wyrzekli się wolności w Chrystusie i zabiegali o prawość nie przez wiarę w niego, lecz przez spełnianie uczynków Prawa. Paweł ostrzegł, że w ten sposób ‛odpadliby od niezasłużonej życzliwości Chrystusa’ (Gal 5:2-6; 6:12, 13).

Pierwsi chrześcijanie zostali wyzwoleni z niewoli grzechu i śmierci oraz od strachu („albowiem Bóg nie dał nam ducha tchórzostwa, lecz mocy i miłości, i trzeźwości umysłu”), co było widoczne w otwartości i swobodzie mowy, z jaką apostołowie ogłaszali dobrą nowinę (2Tm 1:7; Dz 4:13; Flp 1:18-20). Uważali, że swoboda mówienia o Chrystusie jest cennym darem, który należy pielęgnować i rozwijać i którego trzeba strzec, aby zyskać uznanie Boga. Stanowiła ona również stosowny przedmiot modlitw (Ef 6:18-20; 1Tm 3:13; Heb 3:6).

Właściwe korzystanie z chrześcijańskiej wolności. Natchnieni pisarze chrześcijańscy rozumieli, w jakim celu Bóg za pośrednictwem Chrystusa okazał ludziom niezasłużoną życzliwość („wy, bracia, rzecz jasna zostaliście powołani do wolności”), i wielokrotnie napominali współwyznawców, by strzegli swej wolności i nie wykorzystywali jej do usprawiedliwienia uczynków ciała (Gal 5:13) albo jako osłony dla zła (1Pt 2:16). Jakub pisał o ‛wglądaniu w doskonałe prawo związane z wolnością’ i podkreślił, że szczęśliwy będzie ten, kto nie jest zapominającym słuchaczem, ale wytrwałym wykonawcą dzieła (Jak 1:25).

Apostoł Paweł chętnie korzystał z wolności otrzymanej dzięki Chrystusowi, lecz nie po to, żeby dogadzać sobie lub ranić innych. W liście do zboru w Koryncie zapewnił, że woli się powstrzymać od zrobienia czegoś, na co pozwala Pismo, ale co mogłoby urazić sumienie osoby, której brak dokładnej wiedzy. Podał przykład mięsa, które przed wystawieniem na sprzedaż ofiarowano bożkom. Gdyby spożywał takie mięso, ktoś mający słabe sumienie mógłby krytykować przysługującą mu swobodę działania i tym samym stać się jego sędzią, co byłoby niewłaściwe. Dlatego Paweł zapytał: „Czemuż bowiem moja wolność miałaby być sądzona przez cudze sumienie? Jeżeli ja spożywam z podziękowaniami, to dlaczego ma się o mnie mówić obelżywie z powodu tego, za co ja składam podziękowania?” Mimo to apostoł był zdecydowany korzystać ze swej wolności w sposób budujący, a nie rujnujący (1Ko 10:23-33).

Chrześcijańska walka i nadzieja dla ludzkości. Paweł wykazał, że chrześcijańska wolność jest zagrożona, bo chociaż „prawo tego ducha, który daje życie w jedności z Chrystusem Jezusem”, uwalnia od prawa grzechu i śmierci (Rz 8:1, 2), to prawo grzechu i śmierci działające w ciele chrześcijanina walczy o to, by znowu poddać nas w niewolę. Chcąc więc zwyciężyć, trzeba skupić swój umysł na sprawach duchowych (Rz 7:21-25; 8:5-8).

Po omówieniu tego konfliktu Paweł nazywa współdziedziców Chrystusa „synami Bożymi”. Resztę ludzkości określa mianem „stworzenia” i przedstawia wspaniałe zamierzenie Boga, „że również samo stworzenie zostanie uwolnione z niewoli skażenia i dostąpi chwalebnej wolności dzieci Bożych” (Rz 8:12-21).

Znaczenie przenośne. Kiedy Hiob chciał umrzeć, by uwolnić się od cierpień, przyrównał śmierć do wolności dla uciśnionych. Najwyraźniej nawiązując do ciężkiego życia niewolników, oznajmił, że przez śmierć „niewolnik jest uwolniony od swego pana” (Hi 3:19; por. w. 21 i 22).