„Są to ci, którzy się nie skalali z niewiastami; w rzeczywistości są dziewicami. Są to ci, którzy stale podążają za Barankiem, dokądkolwiek idzie. Ci zostali kupieni spośród ludzkości jako pierwociny dla Boga i dla Baranka,

Objawienie 14:4,

Okoliczność, że należący do klasy 144 000 „są dziewicami”, nie oznacza, jakoby podczas ziemskiego życia musieli pozostać w stanie bezżennym. Pisząc do chrześcijan mających powołanie niebiańskie, apostoł Paweł zaznaczył, że choć stan wolny ma swoje zalety, to w niektórych okolicznościach lepiej jest zawrzeć małżeństwo (1 Koryntian 7:1, 2, 36, 37). Chodzi o to, że klasę tę wyróżnia dziewiczość duchowa. Jej członkowie wystrzegają się popełnienia cudzołóstwa duchowego ze świeckimi politykami oraz z religią fałszywą (Jakuba 4:4; Objawienie 17:5). Należąc do oblubienicy przyrzeczonej Chrystusowi, zachowują czystość i pozostają „bez skazy pośród rodu złego i przewrotnego” (Filipian 2:15).

Kiedy Jezus przebywał na ziemi, zachęcał szczerych ludzi, by wstępowali w jego ślady (Marka 8:34; 10:21; Jana 1:43). Osoby przyjmujące to zaproszenie wzorują się na jego trybie życia i biorą sobie do serca jego nauki. W ten sposób podczas swego ziemskiego biegu „stale podążają za Barankiem, dokądkolwiek idzie”, przeprowadzając ich przez szatański świat.

14. (a) Dlaczego 144 000 można nazwać „pierwocinami dla Boga i dla Baranka”? (b) W jakim znaczeniu członkowie wielkiej rzeszy również są pierwocinami?

¹⁴ Grono 144 000 ‛wykupiono z ziemi’, a także ‛kupiono spośród ludzkości’. Zostali zaadoptowani jako synowie Boży, a po dostąpieniu zmartwychwstania nie będą już zwykłymi ludźmi z ciała i krwi. Jak wspomniano w wersecie 4, stają się „pierwocinami dla Boga i dla Baranka”. Warto zaznaczyć, że w I wieku sam Jezus był „pierwocinami spośród tych, co pomarli” (1 Koryntian 15:20, 23, BT, wydanie I). Ale 144 000 są „pierwocinami” niedoskonałych ludzi, nabytych na mocy ofiary Jezusa (Jakuba 1:18, BT). Niemniej zbieranie plonów wśród ludzkości nie kończy się na tej grupie. W Księdze Objawienia była już mowa o zgromadzeniu nieprzeliczonej wielkiej rzeszy, wołającej donośnym głosem: „Wybawienie zawdzięczamy naszemu Bogu, który zasiada na tronie, i Barankowi”. Członkowie tej wielkiej rzeszy ocaleją z wielkiego ucisku, po czym będą pokrzepiani ze „źródeł wód życia” i doprowadzani do ziemskiej, ludzkiej doskonałości. Jakiś czas po wielkim ucisku zostanie opróżniony Hades, a niezliczone miliony innych ludzi zmartwychwstaną i dostąpią sposobności czerpania z tych samych wód życia. Kiedy się o tym pamięta, słusznie można nazwać członków wielkiej rzeszy pierwocinami drugich owiec, są bowiem pierwszymi, którzy „wyprali swe szaty i wybielili je we krwi Baranka”, żywiąc nadzieję na życie wieczne na ziemi (Objawienie 7:9, 10, 14, 17; 20:12, 13).