Kiedy prawie 1900 lat temu powstała biblijna Księga Objawienia, powiedziano w niej, że do owego czasu pojawiło się już i przeminęło pięciu „królów”, to znaczy pięć mocarstw światowych. Chodziło o Egipt, Asyrię, Babilon, Medo-Persję i Grecję. Szósta potęga, Rzym, wciąż ‛była’, natomiast siódma jeszcze nie nadeszła (Objawienie 17:10).

Pewna wyspa leżąca ongiś na północno-zachodnim krańcu cesarstwa rzymskiego długo pozostawała na peryferiach wielkiej polityki. Jeden z historyków napisał: „W XVI stuleciu Anglia była mocarstwem drugorzędnym. Zamożnością wyraźnie ustępowała Niderlandom. Miała dużo mniej ludności niż Francja. Jej siły zbrojne (również na morzu) nie dorównywały potędze Hiszpanii”. Jednakże z biegiem lat Anglicy wystawili pokaźną flotę wojenną, a ich piraci i korsarze zaczęli napadać na hiszpańskie kolonie i obładowane skarbami statki.

Trzy rogi

W roku 1588 Filip II, król Hiszpanii, wysłał przeciwko dokuczliwym Anglikom „niezwyciężoną armadę”. Ponad 24 000 ludzi na pokładach 130 okrętów wpłynęło wolno do kanału La Manche — jedynie po to, by paść ofiarą przeciwnych wiatrów i gwałtownych atlantyckich sztormów. W dziele pt. Modern Europe to 1870 (Europa nowożytna do roku 1870) historyk Carlton Hayes stwierdza, że wydarzenie to „stało się punktem zwrotnym i Anglia odebrała Hiszpanii przewagę na morzu”.

Największą na świecie flotę handlową zbudowali w XVII wieku Holendrzy. Ich statki kupieckie królowały na szlakach morskich, a oni udzielali ze swych zysków innym państwom licznych pożyczek. Ale Anglia zdobyła prymat również nad nimi dzięki powiększaniu swoich kolonii.

W XVIII wieku na tak odległych od siebie obszarach, jak Ameryka Północna i Indie, Brytyjczycy prowadzili wojny z Francuzami, zakończone w roku 1763 traktatem paryskim. W książce pt. Star of Empire — A Study of Britain as a World Power (Gwiazda imperium — studium o Wielkiej Brytanii jako mocarstwie światowym) William B. Willcox napisał, że chociaż ów układ był na pozór rozwiązaniem kompromisowym, to „w gruncie rzeczy usankcjonował nową pozycję Wielkiej Brytanii jako czołowej potęgi poza granicami Europy”.

Zgadzają się z tym inni historycy; czytamy: „Wielka Brytania po dwóch stuleciach zmagań z Hiszpanami, Holendrami i Francuzami stała się w roku 1763 pierwszą w świecie potęgą handlową i kolonialną” (Modern Europe to 1870). „W roku 1763 imperium brytyjskie rozpostarło swą władzę nad ziemią niczym wskrzeszony i większy Rzym”. „W połowie stulecia wyłoniło się z wojennego zamętu jako największe, najsilniejsze i najbardziej znienawidzone królestwo świata” (James L. Stokesbury, Navy and Empire [Flota wojenna i imperium]). W ten sposób „mały róg” wyrósł i stał się siódmym mocarstwem światowym w dziejach biblijnych.

Większość kolonii brytyjskich uzyskała niepodległość i przystąpiła do Wspólnoty Narodów. Imperium być może już nie ma, ale anglo-amerykańskie mocarstwo światowe bynajmniej nie przeminęło. Jednakże w porównaniu z poprzedzającą je potęgą rzymską, która przetrwała wiele stuleci, będzie ono istnieć tylko przez „krótką chwilę” (Objawienie 17:10).