WAGA

Przyrząd do pomiaru ciężaru. W starożytności używano prostej wagi szalkowej. Składała się z poziomej dźwigni, podpartej lub podwieszonej dokładnie pośrodku, na której obu ramionach wisiała szalka lub hak. Ważony przedmiot kładziono na jednej szalce (lub zawieszano na haku, jeśli była to np. sakiewka z pieniędzmi), a na drugiej kładziono odważniki (Rdz 23:15, 16; Iz 46:6; Jer 32:10; Eze 5:1; zob. PIENIĄDZE). W czasie głodu starannie odmierzano na wadze nawet jedzenie. Jeździec na czarnym koniu, opisany w Objawieniu 6:5, który trzyma w ręku wagę szalkową „do odważania chleba”, uosabia „złe czasy, gdy żywność będzie niesłychanie droga” (The Expositor’s Greek Testament, red. W. Nicoll, 1967, t. V, s. 390).

Jehowa nakazywał ważyć uczciwie i dokładnie (Kpł 19:35, 36), gdyż oszukańcza waga była dla Niego obrzydliwością (Prz 11:1; 16:11; Eze 45:10). Wskazania wagi można było zafałszować przez wydłużenie jednego z ramion. Również jeśli ramiona były zbyt krótkie lub za grube i za ciężkie, waga mogła być niedokładna. Izraelici niekiedy używali oszukańczej wagi (Oz 12:7; Am 8:5), a na domiar złego mieli niedokładne odważniki — inne do kupowania, a inne do sprzedawania (Prz 20:23).

Wzmianki o wadze miały czasem znaczenie przenośne, np. Hiob nalegał, by ‛położono na wadze jego niedolę’ (Hi 6:2). Znikomość człowieka podkreślono stwierdzeniem, że ludzie położeni na wadze są lżejsi niż tchnienie (Ps 62:9). Dla Jehowy, który może niejako zważyć na wadze wszystkie wzgórza, narody są jak niepozorna warstewka pyłu na jej szalach (Iz 40:12, 15). Niekiedy waga wyobraża dokładną ocenę podczas sądu (Hi 31:6; Dn 5:27).

Zobacz też hasło MIARY I WAGI.