7, 8. (a) Dlaczego musiał upłynąć czas, zanim lud Jehowy mógł reprezentować Jego imię? (b) Co teraz rozważymy?

⁷ Nowożytni słudzy Boży używają imienia Jehowa w swoich publikacjach od lat siedemdziesiątych XIX wieku. Pojawiło się ono na przykład w Strażnicy Syjońskiej z sierpnia 1879 roku i w śpiewniku Pieśni Oblubienicy, opublikowanym w tym samym roku. Wydaje się jednak, że zanim Jehowa pozwolił swemu ludowi dostąpić zaszczytu nazywania się od Jego świętego imienia, dopilnował, żeby lud ten spełniał pewne warunki. W jaki sposób przygotowywał Badaczy Pisma Świętego, aby mogli godnie reprezentować Jego imię?

⁸ Jak wynika z analizy dziejów ludu Bożego, pod koniec XIX i na początku XX stulecia Jehowa pomógł swoim sługom lepiej zrozumieć istotne sprawy związane z Jego imieniem. Rozważmy trzy z nich.

 9, 10. (a) Dlaczego wczesne artykuły w Strażnicy koncentrowały się na Jezusie? (b) Co się zmieniło od roku 1919 i jakie przyniosło to rezultaty? (Zobacz też ramkę „Strażnica przysparza chwały imieniu Bożemu”).

⁹ Po pierwsze, słudzy Jehowy wyrobili sobie właściwy pogląd na to, jak ważne jest imię Boże. Początkowo gorliwi Badacze Pisma Świętego za główną naukę biblijną uznawali postanowienie o okupie. Z tego względu Strażnica często skupiała się na Jezusie. Na przykład w pierwszym roku imię Jezusa pojawiało się na jej łamach dziesięć razy częściej niż imię Jehowy. W nawiązaniu do tamtego okresu Strażnica z 15 marca 1976 roku (po polsku numer 19 z roku 1976) wspomniała, że zbytnio koncentrowano się wtedy na osobie Mesjasza. Z czasem jednak Jehowa pomógł swoim sługom dostrzec, jak ważne miejsce w Biblii zajmuje Jego imię. Jak to na nich wpłynęło? W tej samej Strażnicy dodano, że po roku 1919 Badacze „zaczęli coraz bardziej doceniać rolę niebiańskiego Ojca Mesjasza, a więc Jehowy”. W ciągu dekady po roku 1919 Strażnica wymieniła imię Boże ponad 6500 razy!

¹⁰ Poświęcając imieniu Bożemu należną uwagę, nasi bracia dali dowód miłości do niego. Podobnie jak w starożytności Mojżesz, zaczęli ‛oznajmiać imię Jehowy’ (Powt. Pr. 32:3; Ps. 34:3). A Jehowa — zgodnie z obietnicą zawartą w Biblii — dostrzegł ich miłość do Jego imienia i okazał im łaskę (Ps. 119:132; Hebr. 6:10).

11, 12. (a) Pod jakim względem nasze publikacje zmieniły się wkrótce po roku 1919? (b) Na co Jehowa kierował uwagę swoich sług i dlaczego?

¹¹ Po drugie, prawdziwi chrześcijanie należycie zrozumieli, jakie zadanie powierzył im Bóg. Wkrótce po roku 1919 pomazańcy sprawujący przewodnictwo, pobudzeni duchem Bożym, przeanalizowali proroctwo Izajasza. W rezultacie zmieniła się treść naszych wydawnictw. Dlaczego publikacje te okazały się „pokarmem we właściwym czasie”? (Mat. 24:45).

¹² Przed rokiem 1919 w Strażnicy ani razu nie omawiano fragmentu z Księgi Izajasza: „Wy jesteście moimi świadkami — brzmi wypowiedź Jehowy — moim sługą, którego wybrałem” (odczytaj Izajasza 43:10-12). Ale po tym roku w naszych publikacjach zaczęto kłaść nacisk na przytoczone tu słowa i zachęcać wszystkich pomazańców do uczestniczenia w działalności zleconej przez Jehowę — do występowania w charakterze świadków na Jego rzecz. Między rokiem 1925 a 1931 wersety z 43 rozdziału Księgi Izajasza omawiano aż w 57 wydaniach Strażnicy i w każdym wypadku odnoszono je do prawdziwych chrześcijan. Jak widać, Jehowa kierował wtedy uwagę swoich sług na zadanie, które musieli wykonać. Dlaczego? W pewnym sensie chodziło o to, żeby zostali „najpierw wypróbowani co do przydatności” (1 Tym. 3:10). Jeśli Badacze Pisma Świętego mieli godnie reprezentować imię Boże, musieli najpierw uczynkami pokazać Jehowie, że są rzeczywiście Jego świadkami (Łuk. 24:47, 48).

13. Jak Słowo Boże wskazuje, co jest sprawą najwyższej wagi?

¹³ Po trzecie, słudzy Jehowy zaczęli pojmować, jak ważne jest uświęcanie Jego imienia. W latach dwudziestych XX wieku uświadomili sobie, że jest to sprawa najwyższej wagi. Jak Słowo Boże naprowadza na taki wniosek? Rozważmy dwa przykłady. Dlaczego Jehowa wyzwolił Izraelitów z niewoli egipskiej? On sam wskazał na główny powód, gdy powiedział: „By moje imię oznajmiano po całej ziemi” (Wyjścia 9:16). A dlaczego okazał im miłosierdzie, gdy się przeciwko Niemu zbuntowali? Oto odpowiedź Jehowy: „Zacząłem działać ze względu na swe imię, żeby nie było bezczeszczone na oczach narodów” (Ezech. 20:8-10). Czego Badacze Pisma Świętego nauczyli się z tych oraz innych relacji biblijnych?

14. (a) Co zrozumiał lud Boży pod koniec lat dwudziestych? (b) Jak to głębsze zrozumienie wpłynęło na zaangażowanie sług Jehowy w dzieło głoszenia? (Zobacz też ramkę „Silny bodziec do głoszenia”).

¹⁴ Pod koniec lat dwudziestych słudzy Boży pojęli znaczenie słów zapisanych przez Izajasza jakieś 2700 lat wcześniej. Zwracając się do Jehowy, prorok zauważył: „W ten sposób prowadziłeś swój lud, by sobie uczynić piękne imię” (Izaj. 63:14). Badacze Pisma Świętego zrozumieli, że najważniejszą sprawą nie jest osobiste wybawienie, ale uświęcenie imienia Bożego (Izaj. 37:20; Ezech. 38:23). W roku 1929 w książce Proroctwo podsumowano to następująco: „[Uświęcenie] imienia Jehowy jest najważniejszą kwestią, która ma być rozstrzygnięta na oczach wszystkich stworzeń”. Lepsze zrozumienie tej prawdy jeszcze bardziej pobudziło sług Jehowy do występowania w charakterze Jego świadków i do oczyszczania Jego imienia z oszczerczych zarzutów.