Zachęcajmy się wzajemnie w miarę zbliżania się dnia
„Zachęcajmy się nawzajem, i to tym bardziej, im wyraźniej widzicie, że zbliża się dzień” (HEBRAJCZYKÓW 10:25, BT).
1, 2. Jaki dzień się przybliża i jakie powinno być nastawienie ludu Jehowy?
LUDZIE, którzy w obecnych czasach mówią: ‛Przyjdźcie i bierzcie wodę życia’, bynajmniej się nie odosabniają. Wielki dzień tryumfu Jehowy jest coraz bliżej, więc raczej dają posłuch radzie biblijnej: „Troszczmy się o siebie wzajemnie, by się zachęcać do miłości i do dobrych uczynków. Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrań, jak się to stało zwyczajem niektórych, ale zachęcajmy się nawzajem, i to tym bardziej, im wyraźniej widzicie, że zbliża się dzień” (Hebrajczyków 10:24, 25, BT).
2 Pismo Święte proroczo określa ów „dzień” mianem „dnia Jehowy” (2 Piotra 3:10). Ponieważ Jehowa jest Bogiem Najwyższym i Wszechpotężnym, żaden dzień nie zdoła przyćmić Jego dnia (Dzieje Apostolskie 2:20). Ten dzień, niezrównany w swej doniosłości, wykaże słuszność Boskiego zwierzchnictwa nad całym wszechświatem i jest coraz bliżej.
3. W jakim sensie dzień Jehowy zbliżał się dla chrześcijan w I wieku i co w związku z tym można powiedzieć o nas?
3 W I wieku n.e. apostoł Paweł przypomniał chrześcijanom o zbliżaniu się dnia Jehowy. Wyczekiwali go już wtedy, ale miał nadejść dopiero po upływie ponad 1900 lat (2 Tesaloniczan 2:1-3). Mimo to potrzebowali zachęty, ponieważ ów błogosławiony dzień miał przyjść na pewno, a od ich niezłomnego trwania w tej wierze zależało, czy będą w nim żyć (2 Tymoteusza 4:8). W tamtych czasach widać było zbliżanie się dnia Jehowy. Dla nas, żyjących w dobie dzisiejszej, jest on naprawdę już bardzo blisko. Radosną tę wieść potwierdzają wszystkie cudownie spełniające się proroctwa biblijne. Imię naszego Boga, Jehowy, już wkrótce zostanie raz na zawsze uświęcone (Łukasza 11:2).
Pokrzepieni imieniem Bożym
4. Kto według Objawienia 19:6 zostaje Królem i jak wyjawiono Jego imię?
4 Sprawą imienia Bożego powinna się interesować cała rodzina ludzka. W Biblii warszawskiej czytamy: „Alleluja! Oto Pan, Bóg nasz, Wszechmogący, objął panowanie” (Objawienie 19:6). Według tego przekładu jest On Panem, wszechmocnym Bogiem. Tłumaczenie to, podobnie jak wiele innych współczesnych przekładów Pisma Świętego, nie podaje jednak imienia Boskiej Istoty obejmującej władzę królewską. A przecież jest ono zawarte w słowie „Alleluja”, które znaczy „Chwalcie Jah” lub „Wysławiajcie Jehowę” i występuje w Księdze Objawienia 19:6 również w innych przekładach Biblii (zob. też przypis do Apokalipsy [Objawienie] 19:1 w Biblii Tysiąclecia). Przez większą część naszej ery niemal całkowicie pomijano imię Boże w przekładach biblijnych. Jak się jednak przekonamy, było ono dla ludu Bożego źródłem ogromnej zachęty zarówno w starożytności, jak i obecnie.
5, 6. (a) Dlaczego Mojżesz musiał znać imię Boga, którego reprezentował? (b) Jak zapewne zareagowali Izraelici, gdy Mojżesz położył nacisk na imię Boże?
5 Zapewne pamiętamy, że gdy Mojżesz na polecenie Boga Najwyższego udał się do Izraelitów trzymanych w niewoli egipskiej, w ich umysłach powstało pytanie, kto go właściwie posłał. Mojżesz liczył się z tym, że ciemiężeni Izraelici będą chcieli znać imię Boga, którego reprezentuje. W Księdze Wyjścia 3:15 czytamy: „I jeszcze raz rzekł Bóg do Mojżesza: ‛Oto, co masz powiedzieć synom Izraela: „Jehowa, Bóg waszych praojców, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba posłał mnie do was”. To jest moje imię po czas niezmierzony, to pamięć o mnie z pokolenia na pokolenie’”.
6 Tak dobitnie podana wiadomość musiała bardzo podnieść Izraelitów na duchu. Wyzwolenie przyrzekł im Jehowa, jedyny prawdziwy Bóg. I jakże zachęcająco musiała na nich podziałać perspektywa bliższego poznania Boga, który zamiast dumnie się odosabniać, postanowił objawić znaczenie swego imienia! (Wyjścia 3:13; 4:29-31).
7. (a) Skąd wiadomo, że uczniowie Jezusa znali imię Boże? (b) Jak zepchnięto imię Boga na dalszy plan?
7 Również uczniom Pana Jezusa Chrystusa wiele otuchy dodawało imię Boże Jehowa oraz jego znaczenie (Jana 17:6, 26). W czasie swej służby na ziemi Jezus na pewno go nie ukrywał ani nie dążył do tego, by wywyższyć własne imię. Dopiero po pojawieniu się przepowiedzianego odstępstwa od prawdziwego chrystianizmu zaczęto spychać imię Boże na dalszy plan, aż w końcu niemal zupełnie przestano go używać (Dzieje Apostolskie 20:29, 30). Kiedy imię Syna Bożego zaczęło w oczach rzekomych chrześcijan nabierać większego znaczenia niż imię Boga, niejako usuwając je w cień, wielbienie Ojca stopniowo straciło cechy osobistej więzi, a pozbawione rodzinnego ciepła już nie krzepiło na duchu.
8. Jaki trwały wpływ wywarło na lud Boży przyjęcie nazwy Świadkowie Jehowy?
8 Nic więc dziwnego, że gdy w roku 1931 Międzynarodowi Badacze Pisma Świętego, związani z Towarzystwem Strażnica, przyjęli nazwę Świadkowie Jehowy, ogarnęła ich niewysłowiona radość. Ale nie tylko to — poczuli się też bardzo pokrzepieni i występując od tej pory pod nowym imieniem, mogli się nawzajem zachęcać (por. Izajasza 43:12).
9. O czym są przekonani prawdziwi chrześcijanie, jeśli chodzi o Tego, którego są Świadkami?
9 Podobnie jak podczas pobytu na ziemi czynił ich Wódz, Jezus Chrystus, prawdziwi chrześcijanie są dziś przekonani, że powinni ujawniać tożsamość Tego, któremu służą jako zapowiedziani świadkowie (Objawienie 1:1, 2). Identyfikują Go jako jedynego nosiciela imienia Jehowa (Psalm 83:19, BT).
Pełni radości i ducha świętego
10-12. (a) Jak powinno się uzewnętrznić u naśladowców Jezusa oddziaływanie czynnej mocy Bożej? (b) Jak pełni radości Świadkowie Jehowy pragną odnosić się do siebie nawzajem?
10 Żegnając się z apostołami Jezus powiedział: „Idźcie więc i pozyskujcie uczniów wśród ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto jestem z wami po wszystkie dni, aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mateusza 28:19, 20).
11 Warto zaznaczyć, że nowo pozyskiwani uczniowie mieli być chrzczeni w imię ducha świętego. Nie jest to osoba, lecz czynna moc Jehowy Boga, działająca z Jego woli przez Jezusa Chrystusa. W dniu Pięćdziesiątnicy Jehowa za pośrednictwem Jezusa udzielił jej obficie jego oddanym naśladowcom (Dzieje Apostolskie 2:33). Zostali napełnieni duchem świętym, do którego owoców, czyli przejawów, należy radość (Galatów 5:22, 23; Efezjan 5:18-20). Radość pobudza. Chrześcijanie powinni pałać radością, która rodzi się pod działaniem ducha. Jakże stosowne są słowa modlitwy apostoła Pawła: „Bóg, który daje nadzieję, niech wskutek waszej wiary napełni was wszelką radością i pokojem, abyście mocą ducha świętego obfitowali w nadzieję” (Rzymian 15:13).
12 Napełnieni tym duchem radości, nowożytni świadkowie Boga Jehowy, łącznie z „wielką rzeszą”, będą odczuwać pragnienie, wręcz potrzebę, wzajemnego dodawania sobie otuchy wśród nieprzyjaźnie usposobionego świata. Właśnie dlatego apostoł Paweł pisał o „wzajemnej wymianie zachęt” (Objawienie 7:9, 10; Rzymian 1:12; 14:17).
Wszelkie powody do nabrania otuchy
13. Jakie mamy podstawy do tego, by czuć się pokrzepieni i zachęcać drugich?
13 Chrześcijan otacza system rzeczy, którego władcą, a nawet bogiem, jest wróg wszelkiej sprawiedliwości. Toteż jako członkowie ogólnoświatowego zboru chrześcijańskiego, przenikniętego świętym duchem Jehowy Boga, pragniemy się wzajemnie zachęcać (Hebrajczyków 10:24, 25; Dzieje Apostolskie 20:28). Mamy wszelkie podstawy do tego, by czuć się pokrzepieni. Jakże wdzięczni jesteśmy za dokładną wiedzę o Jehowie i Jego Synu oraz o czynnej mocy, którą dysponują — o duchu świętym! Jakże się cieszymy z danej nam nadziei! Dzięki temu czcimy Boga pełni radości. W swoim liście apostoł Paweł wezwał chrześcijan, żeby wzajemnie się zachęcali i umacniali jedni drugich w najświętszej wierze. Mieli to czynić ‛tym bardziej, im wyraźniej widzieli w sensie przenośnym, że zbliża się dzień’. Kiedy świeckie mocarstwa polityczne zetrą z powierzchni ziemi nominalne chrześcijaństwo i pozostałe religie fałszywe, będziemy tym bardziej potrzebować wzajemnych zachęt.
14. Kto powinien nieść drugim pokrzepienie i w jaki sposób?
14 Chociaż w poszczególnych zborach przewodnictwo w zachęcaniu trzody sprawują starsi, to jak wynika z Listu do Hebrajczyków 10:25, wszyscy uczniowie Chrystusa powinni nieść sobie wzajemne pokrzepienie. W gruncie rzeczy jest to chrześcijański obowiązek. Jeżeli należysz do zboru, czy dodajesz drugim otuchy? Może się zastanawiasz: W jaki sposób? Co w związku z tym mógłbym zrobić? Przede wszystkim pomyśl, czy już samą obecnością na zebraniach oraz popieraniem porządku chrześcijańskiego nie zachęcasz pozostałych braci i sióstr, podobnie jak oni zachęcają ciebie wiernym chodzeniem na zebrania? Możesz ich też zachęcać trwaniem w wierności. Pobudzisz ich swoim przykładem, jeśli pomimo codziennych problemów i trosk będziesz prowadził życie prawdziwie chrześcijańskie, nigdy się nie załamując.
Nie daj się zniechęcić Diabłu
15. Dlaczego Diabeł pała „wielkim gniewem” i przeciw komu?
15 Nie tylko my wiemy, że dzień Jehowy jest blisko. Szatan Diabeł również o tym wie. Jak wynika z Księgi Objawienia 12:12, biada teraz ziemi, „ponieważ Diabeł (...) zstąpił w wielkim gniewie, wiedząc, że mało ma czasu”. Werset 17 wyjawia, iż jego gniew jest skierowany przeciw tym, „którzy przestrzegają przykazań Bożych i zajmują się świadczeniem o Jezusie”. Nie powinniśmy mieć żadnych wątpliwości — Szatan chce nas zniechęcić! Wie on, jak do tego zmierzać. Zna nasze problemy i słabości i zręcznie je wykorzystuje.
16. Dlaczego Szatan posługuje się bronią, jaką jest zniechęcenie?
16 Dlaczego Diabeł posługuje się bronią, jaką jest zniechęcenie? Ponieważ często okazuje się skuteczna. Może jej ulec nawet ktoś, kto przetrwał ostry sprzeciw i prześladowanie. Szatan urąga Jehowie Bogu i chciałby dowieść, że potrafi odciągnąć ludzi od służenia Mu (Przysłów 27:11; por. Hioba 2:4, 5; Objawienie 12:10). Gdyby zdołał cię zniechęcić, mógłby też doprowadzić do tego, iż zwolniłbyś tempo w służbie dla Boga, a nawet całkiem się zatrzymał i przestał głosić dobrą nowinę o Królestwie (2 Koryntian 2:10, 11; Efezjan 6:11; 1 Piotra 5:8).
17. Jak za dni Mojżesza uwidoczniły się negatywne skutki zniechęcenia?
17 Negatywne skutki zniechęcenia ilustruje przykład Izraelitów przebywających w starożytnym Egipcie. Po rozmowie z Mojżeszem bezlitosny faraon przydał im brzemion i jeszcze bardziej wzmógł ucisk. Bóg kazał Mojżeszowi zapewnić Izraelitów, że na pewno ich wyzwoli, uczyni swoim ludem, zaspokoi ich potrzeby i wprowadzi do ziemi obietnicy. Mojżesz powiedział o tym synom Izraela, lecz oni, jak czytamy w 2 Księdze Mojżeszowej [Wyjścia] 6:9, „nie słuchali (...) z powodu upadku ducha i ciężkiej pracy” (Bw). Nawet sam Mojżesz, zniechęcony ich reakcją, wzbraniał się pójść do faraona, ale Jehowa przekonał go i dodał mu otuchy (Wyjścia 6:10-13).
18. Dlaczego istnieje pilna potrzeba, żeby lud Boży przeciwdziałał zniechęceniu powodowanemu przez Diabła?
18 Szatan Diabeł dobrze wie, jak ujemnie może podziałać na sługę Bożego zniechęcenie. W Księdze Przysłów 24:10 napisano: „Pokazałeś swoje zniechęcenie w dniu udręki? Wątła będzie twa siła”. Żyjemy w późnym okresie czasu końca, więc musimy być zdrowi i silni duchowo. Już sama konieczność borykania się z ułomnościami, uchybieniami i słabościami sprawia, że nie jest nam łatwo, a ponieważ Szatan stara się je wykorzystać, potrzebujemy pomocy.
Niezachwianie polegaj na ofierze Chrystusa
19. Co i dlaczego pomoże nam przeciwdziałać zniechęceniu?
19 Wielką pomoc pod tym względem stanowi ofiara okupu, udostępniona przez Jehowę za pośrednictwem Jezusa Chrystusa. Jeżeli będziemy niezachwianie na niej polegać, odniesiemy zwycięstwo. Pomniejszanie znaczenia okupu jest niebezpieczne. To prawda, że dopóki będziemy niedoskonali, dopóty nie przestaniemy grzeszyć i błądzić. Wcale jednak nie musimy się zniechęcać i ogarnięci uczuciem beznadziejności dawać za wygraną, wpadając w sidła Szatana. Wiemy, że istnieje ofiara zdolna w pełni zgładzić nasze grzechy. Moc tę ma okup. Jeżeli należymy do „wielkiej rzeszy”, to powinniśmy żywić głęboką wiarę i ufność, że możemy wyprać swe szaty i wybielić je we krwi Baranka (Objawienie 7:9, 14).
20. Jak z Objawienia 12:11 wynika, że można pokonać wielkiego sprawcę zniechęcenia, Szatana Diabła?
20 W Księdze Objawienia 12:10 Szatan został przedstawiony jako „oskarżyciel braci naszych, który dniem i nocą oskarża ich przed naszym Bogiem”. Jak pokonać tego podłego oskarżyciela, siewcę zniechęcenia? Odpowiedź znajdziemy w wersecie 11: „A oni go zwyciężyli dzięki krwi Baranka i dzięki słowu swego świadczenia, i nie umiłowali swych dusz nawet w obliczu śmierci”. A zatem lud Jehowy musi stale całkowicie polegać na ofierze okupu, na krwi Baranka. Bezustannie nabieraj otuchy przez dawanie świadectwa, regularnie dzieląc się dobrą nowiną o Królestwie Bożym, z kim tylko możesz.
21. Jak moglibyśmy mimo woli współdziałać z Diabłem w zniechęcaniu naszych braci?
21 Czasami moglibyśmy nawet całkiem nieświadomie współdziałać z Diabłem w zniechęcaniu braci. Jak? Gdybyśmy byli nazbyt krytyczni, przesadnie wymagający albo nadmiernie sprawiedliwi (Kaznodziei 7:16). Każdy z nas ma słabości i wady. Nie grajmy na nich, jak to czyni Szatan. Mówmy pozytywnie o naszych braciach i o ludzie Jehowy jako zorganizowanej społeczności. Chcemy jedni drugich pokrzepiać i unikać wzajemnego zniechęcania.
Zachęcajmy się wzajemnie w miarę zbliżania się dnia
22, 23. (a) Dlaczego nie powinniśmy mniemać, że tylko starsi mają być źródłem zachęty? (b) Jak można zachęcać nadzorców w zborze chrześcijańskim?
22 Powinniśmy sobie mocno postanowić, by stale się wzajemnie zachęcać w miarę zbliżania się dnia. Dodawaj drugim otuchy swą wierną postawą i krzepiącymi słowami. Naśladuj w tym Jehowę oraz Pana Jezusa Chrystusa. Nie sądź, że tylko starsi zboru mają być źródłem zachęty. Oni też jej potrzebują. Mają swoje wady i słabe strony podobnie jak reszta trzody i muszą się w tym zepsutym świecie borykać z takimi samymi problemami, zaspokajając potrzeby swych rodzin. Co więcej, nurtuje ich to, co apostoł Paweł nazwał troską o zbory (2 Koryntian 11:28, 29). Wykonują ciężką pracę i potrzebują pokrzepienia.
23 Ogromnie zachęcisz braci sprawujących nadzór w zborze, gdy będziesz z nimi ściśle współpracować. Postąpisz wówczas zgodnie z radą zawartą w Liście do Hebrajczyków 13:17: „Bądźcie posłuszni tym, którzy pośród was przewodzą, i bądźcie im ulegli, czuwają bowiem nad waszymi duszami jako mający zdać z tego sprawę; niech czynią to z radością, a nie ze wzdychaniem, gdyż na tym sami bylibyście stratni”.
24. Co i dlaczego powinniśmy czynić w dzisiejszych przygnębiających czasach?
24 Żyjemy w przygnębiających czasach. Zgodnie z proroctwem Jezusa ludzie wprost mdleją ze strachu w oczekiwaniu tego, co przyjdzie na zamieszkaną ziemię (Łukasza 21:25, 26). Wobec tylu przeciwności, mogących przygnębiać i przytłaczać, ‛zachęcajmy się wzajemnie, a to tym więcej, skoro widzimy zbliżanie się dnia’. Usłuchajmy dobrej rady podanej przez apostoła Pawła w Liście 1 do Tesaloniczan 5:11: „Stale pocieszajcie się nawzajem i budujcie jeden drugiego, jak to zresztą czynicie”.
Jak byś odpowiedział?
◻ Dlaczego chrześcijanie powinni zachęcać się wzajemnie bardziej niż dawniej?
◻ Jak znajomość imienia Bożego pokrzepiła lud Jehowy?
◻ Jak możemy wzajemnie się zachęcać?
◻ Dlaczego musimy się wystrzegać wspomagania Diabła w zniechęcaniu naszych braci?
[Ilustracja na stronie 17]
Starsi przewodzą w zachęcaniu trzody w zborach