Zaufanie Jehowie prowadzi do oddania się i chrztu

„Zaufaj Jehowie i czyń dobrze; mieszkaj na ziemi i postępuj wiernie” (Ps. 37:3).

 1. Jakie wypowiedzi osób mądrych na sposób świecki świadczą o tym, że poleganie na przywódcach ludzkich jest nierozsądne?

KOMU dziś można zaufać? Ziemskim przywódcom? Kroniki ich poczynań wskazują, jak nierozsądne jest poleganie na niedoskonałym człowieku. Dostrzegają to nawet ludzie, którzy w świecie uchodzą za mądrych. Na przykład w magazynie Vision napisano kiedyś, iż „najgorsze w obecnej sytuacji jest to, że nikt nie widzi z niej wyjścia”. A historyk ekonomii Robert Heilbroner zauważył: „Gnębi nas coś jeszcze, mianowicie podejrzenie, że nikt nie jest władny ani zdolny rozwiązać trapiących nas problemów”.

 2. Co można powiedzieć o korzyściach, jakie daje współczesna nauka?

² To prawda, że ludzkość osiągnęła wysoki stopień rozwoju w różnych dziedzinach wiedzy. Czy zawsze z pożytkiem dla siebie? Bynajmniej! Tak to ocenia Lewis Mumford, kiedy pisze: „Założenie, że znaczny postęp w nauce i technice oznacza niemniejsze korzyści dla człowieka (...) jest dzisiaj absolutnie nie do utrzymania”. Wystarczy podać przykład kwaśnych opadów, które zanieczyszczają jeziora i rzeki oraz przyczyniają się do wymierania milionów drzew. Prócz tego opłakane stosunki panujące na świecie — wzrost przestępczości, przemocy i terroryzmu, szerzenie się narkomanii, alkoholizmu i chorób przenoszonych przez kontakt płciowy, jak również niepewna sytuacja gospodarcza — wymownie świadczą o tym, że pokładanie ufności w ziemskich przywódcach mija się z celem.

 3. W kim Słowo Boże radzi pokładać ufność?

³ Słowo Boże słusznie nam radzi: „Nie pokładajcie ufności w książętach ani w człowieku, który nie może pomóc! Gdy opuszcza go duch, wraca do prochu swego; w tymże dniu giną wszystkie zamysły jego” (Ps. 146:3, 4, Biblia warszawska). Na kim więc polegać, skoro nie na ludziach? Na Stwórcy nieba i ziemi, jak napisano: „Błogosławiony ten krzepki mężczyzna, który pokłada ufność w Jehowie i który do Jehowy nabrał zaufania” (Jer. 17:7).

DLACZEGO MOŻNA ZAUFAĆ JEHOWIE?

 4. Jakie są główne przymioty Jehowy? Dlaczego na ich podstawie można Mu całkowicie zaufać?

⁴ Mamy uzasadnione powody, by zaufać Jehowie. Przede wszystkim możemy to uczynić z uwagi na Jego główne przymioty — miłość, mądrość, sprawiedliwość i moc — oraz inne zachwycające zalety. Biblia upewnia nas o Jego wszechpotędze i nazywa Go „Bogiem Wszechmocnym” (Rodz. 28:3, Biblia Tysiąclecia, wyd. II). Jakąż ufnością nas to napełnia! Nikt nie jest w stanie Mu się przeciwstawić ani udaremnić Jego zamierzeń. Jehowa jest też Wszechwiedzący. Nie tylko zna koniec sprawy od samego jej początku — przyszłość jest bowiem dla Niego niczym otwarta księga — lecz także posiada wszelką mądrość i wiedzę, widoczne w cudownych dziełach, które stworzył. W żadnym swoim przedsięwzięciu nie popełnił najmniejszego błędu (Izaj. 46:10; Rzym. 11:33-35). Nie dość na tym: Jehowa jest godny bezwzględnego zaufania, jest Bogiem sprawiedliwym i wiernym. Niemożliwe, żeby kiedykolwiek skłamał (Powt. Pr. 32:4; Tyt. 1:2; Hebr. 6:18). Nad wszystkimi Jego cechami góruje jednak niesamolubna miłość; słusznie więc powiedziano: „Bóg jest miłością” (1 Jana 4:8, 16).

 5. Jak Słowo Boże poświadcza, że Jehowa jest godzien zaufania?

⁵ O tym, że Jehowa to Bóg godny zaufania i wszechmocny, Bóg, którego cechuje mądrość, sprawiedliwość i miłość, świadczy też sposób, w jaki postępuje On z rodzajem ludzkim. Mojżesz zapewnił Izraelitów, że Jehowa dotrzymuje przymierza i okazuje serdeczną życzliwość tym, którzy Go miłują i przestrzegają Jego przykazań (Powt. Pr. 7:9). Wcześniej, podczas powszechnego potopu, Jehowa zostawił przy życiu bogobojnego Noego z rodziną. Ocalił też sprawiedliwego Lota i jego dwie córki od unicestwienia w ogniu, który spadł na Sodomę i Gomorę. Potem wyprowadził Izraelitów z Egiptu i dał im w posiadanie ziemię kananejską, jak to obiecał Abrahamowi (Rodz. 7:23; 17:8; 19:15-26). I czyż Jehowa nie wybawił trzech Hebrajczyków, wrzuconych do rozpalonego pieca, oraz Daniela, gdy go wtrącono do lwiej jamy? (Dan. 3:27; 6:24, Bw).

 6. Jakie nowożytne dowody potwierdzają, że zaufanie do Jehowy nie prowadzi do rozczarowania?

⁶ Przeżycia nowożytnych świadków na rzecz Jehowy również potwierdzają, że możemy pokładać w Nim ufność. Na przykład Adolf Hitler chełpił się, że wytępi w Niemczech ten „pomiot”, jak się wyraził o Świadkach Jehowy. Tymczasem przestał istnieć on sam i jego partia nazistowska, natomiast liczba Świadków Jehowy w tym kraju wzrosła wielokrotnie i obecnie przekracza 121 000. Prócz tego na łamach Strażnicy i jej bliźniaczego czasopisma Przebudźcie się! opublikowano już dosłownie setki życiorysów sług Jehowy. Wynika z nich ponad wszelką wątpliwość, że Jehowa naprawdę jest Bogiem, któremu można zaufać.

DLACZEGO NIEKTÓRZY NIE UFAJĄ JEHOWIE

 7. Dlaczego pewien mężczyzna powiedział, że jest sympatykiem Świadków Jehowy?

⁷ Ale jakże niewielu pokłada dziś ufność w Jehowie! Często nie zdobywają się na to nawet ci, którzy już się dowiedzieli o Jego przymiotach i wspaniałych czynach. O jednej z takich osób czytamy w piśmie U.S. Catholic ze stycznia 1979 roku: „Kiedy ankieter spytał owego mężczyznę o zapatrywania religijne, ten odrzekł: ‛Chyba sympatyzuję ze Świadkami Jehowy’. Poproszony o szczegóły, wyjaśnił: ‛Zgadzam się prawie ze wszystkimi ich wierzeniami, ale nie chcę się angażować’”. Wypowiedź tę uzupełniono komentarzem: „Ochrzczony Świadek Jehowy po prostu musi się mocno zaangażować”.

 8. Czym się odznaczają ludzie gotowi zaangażować się w służenie Jehowie?

⁸ Dlaczego niektórzy nie chcą się angażować? Ponieważ brak im właściwego usposobienia serca, niezbędnego do osiągnięcia życia wiecznego (Dzieje 13:48). W przypowieści o siewcy Jezus zaznaczył, że wydający owoc przyjęli słowo „szczerym i dobrym sercem” (Łuk. 8:15, Bw). Istotnie, w nieszczerych prawda nie wywołuje oddźwięku. Nade wszystko niezbędne jest więc prawe serce. Prawda Słowa Bożego nie trafia też do przekonania osobom dumnym. Konieczna jest zatem pokora (Jak. 4:6). Zadowoleni z siebie i przeświadczeni o własnej sprawiedliwości również nie znajdują upodobania w prawdzie. Garną się jednak do niej ludzie świadomi swych potrzeb duchowych, łaknący i pragnący sprawiedliwości oraz wzdychający i biadający nad wszystkimi obrzydliwościami popełnianymi w dzisiejszym świecie (Mat. 5:3, 6; Ezech. 9:4).

ZAUFANIE JEHOWIE PROWADZI DO ODDANIA SIĘ JEMU

 9, 10. (a) Co jest niezbędne do tego, by zaufać Jehowie? Jak to wpływa na ludzi o właściwym usposobieniu serca? (b) W kogo zaczynają wierzyć takie osoby?

⁹ Zanim ktoś zaufa Jehowie, najpierw musi o Nim słyszeć. „Jakże jednak będą wzywać tego, w kogo nie uwierzyli? A jak uwierzą w tego, o kim nie słyszeli! I jak usłyszą bez ogłaszającego?” (Rzym. 10:14). Gdy słudzy Jehowy głoszą, osoby mające właściwe usposobienie serca reagują podobnie jak wielu mieszkańców starożytnej Tesaloniki, do których Paweł napisał: „Kiedy przyjmowaliście słowo Boże, które usłyszeliście od nas, nie braliście go za słowo ludzkie, ale jak jest naprawdę, za słowo od Boga, które też działa w was wierzących” (1 Tes. 2:13).

¹⁰ Ucząc się o Jehowie, tacy ludzie o szczerych sercach zaczynają w Niego wierzyć. Jest to nieodzowne, ponieważ „bez wiary (...) nie można podobać się Bogu; kto bowiem przystępuje do Boga, musi uwierzyć, że On istnieje i że nagradza tych, którzy go szukają” (Hebr. 11:6, Bw). Równie konieczna jest wiara w Syna Bożego. „Nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni” — żadnego poza imieniem Jezusa Chrystusa (Dzieje 4:12, Bw).

11. Do usłuchania jakiej rady apostoła Piotra skłania zaufanie Jehowie?

¹¹ Zaufanie do Słowa Bożego, do Jehowy oraz do Jego Syna, Jezusa Chrystusa, może sprawić, że dana osoba usłucha rady, której apostoł Piotr udzielił współczesnym sobie Żydom: „Okażcie więc skruchę i zawróćcie, abyście dostąpili zmazania swych grzechów, aby od osoby Jehowy mogły nadejść czasy pokrzepienia” (Dzieje 3:19). Dzięki nabywaniu wiedzy o Jehowie i Jego wymaganiach człowiek taki dowiaduje się, iż wolą Bożą jest, aby się stał naśladowcą Jezusa Chrystusa. Piotr napisał: „Do tego biegu zresztą zostaliście powołani, bo i Chrystus cierpiał za was, pozostawiając wam wzór, abyście szli dokładnie jego śladami” (1 Piotra 2:21). Jezus wyjaśnił, na czym to polega, gdy powiedział: „Jeżeli ktoś chce pójść za mną, niech się wyprze samego siebie i podejmie swój pal męki, i niech naśladuje mnie bezustannie” (Mat. 16:24). Oznacza to oddanie się Jehowie Bogu, by spełniać Jego wolę i iść śladami Jezusa Chrystusa.

ODDANIE SIĘ BOGU NIE JEST JEDYNIE KOLEJNYM ZOBOWIĄZANIEM

12. W jakim znaczeniu używa się w chrześcijaństwie słowa „zobowiązanie”?

¹² O wyznawcach chrześcijaństwa często się słyszy, że przyjęli na siebie „zobowiązanie”. Na przykład ewangelicy w USA „kładą nacisk na osobiste zobowiązanie względem Jezusa”. Pewien duchowny rzymskokatolicki wspomniał o „zobowiązaniach religijnych katolika”. Inny ksiądz oświadczył kiedyś, chcąc usprawiedliwić swą działalność polityczną: „Dzięki zajęciu się polityką mogę dotrzymać moich zobowiązań (kapłańskich)”. A różne przedsiębiorstwa mówią o swoich „zobowiązaniach wobec klientów”. Można więc mieć na raz sporo rozmaitych zobowiązań — zawodowych, społecznych, politycznych i religijnych.

13. Na czym polega oddanie się Jehowie?

¹³ Tymczasem oddanie się Jehowie Bogu nie jest jedynie kolejnym zobowiązaniem, to znaczy „dobrowolną obietnicą wykonania czegoś”. Oddanie to „całkowite poświęcenie się komuś lub czemuś”, na przykład Bogu lub służbie dla Niego. Większość ludzi woli się jednak ograniczyć do zwykłych zobowiązań. Niewątpliwie dlatego religia jest dla nich czymś w rodzaju przyciszonej muzyki, której przyjemnie się słucha, ale która bynajmniej nie przeszkadza w robieniu tego, na co się ma ochotę.

14. Dlaczego Jehowa Bóg oczekuje czegoś więcej niż zwykłego zobowiązania?

¹⁴ Po oddaniu się Bogu najważniejszą sprawą w życiu staje się spełnianie Jego woli. Wymaga to przestrzegania pierwszego i największego przykazania, na które powołał się Jezus: „Będziesz miłować Jehowę, Boga twego, całym swym sercem i całą swą duszą, i całym swym umysłem, i całą swoją siłą”. Jezus podkreślił, że powinniśmy służyć wyłącznie Bogu, powiedział bowiem: „Nikt nie potrafi być niewolnikiem dwóch panów, bo albo będzie jednego nienawidził, a drugiego miłował, albo przylgnie do jednego, a drugim pogardzi. Nie zdołacie być niewolnikami Boga i Bogactwa” (Marka 12:30; Mat. 6:24). Jest więc oczywiste, że Jehowa wymaga czegoś więcej niż zwykłego zobowiązania.

DLACZEGO ZANURZENIE W WODZIE?

15. Jaki przykład publicznego wyrażenia wiary w Boga dał Jezus?

¹⁵ Dlaczego oddanie się Bogu należy usymbolizować przez chrzest? Kto chce się stać Świadkiem Jehowy, nie może postąpić inaczej. Na ten sam krok musi się zdobyć, jeśli pragnie być uznany za chrześcijanina, naśladowcę Jezusa Chrystusa. Jako „Wierny Świadek” Jehowy dał on pod tym względem wzór, kiedy został ochrzczony w Jordanie. Ponieważ Jan chrzcił skruszonych grzeszników, nie mógł zrozumieć, dlaczego przyszedł do niego Jezus. W odpowiedzi usłyszał: „Zgódź się teraz, bo trzeba, abyśmy przez to wypełnili wszelką sprawiedliwość” (Obj. 1:5; Mat. 3:13-17, Wolniewicz). W ten sposób Syn Boży publicznie uzewnętrznił swą wiarę i stanął do dyspozycji Jehowy, dając przykład każdemu, kto pragnie wykonywać wolę Bożą.

16. Jaki nakaz co do chrztu Jezus dał swym naśladowcom? Co dowodzi, że uczniowie usłuchali tego polecenia?

¹⁶ Co więcej, na krótko przed powrotem do Ojca w niebiosach Jezus nakazał swym naśladowcom: „Idźcie więc i pozyskujcie uczniów wśród ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem” (Mat. 28:19, 20). Sprawozdanie w Księdze Dziejów Apostolskich wskazuje, że uczniowie Jezusa gorliwie wypełniali to polecenie (Dzieje 2:40, 41; 8:12; 9:17, 18; 19:5).

17. Dlaczego pokropienia wodą nie można uznać za chrzest?

¹⁷ Jak chrzczono tych ludzi? Czy przez pokropienie wodą, jak się to czyni w większości kościołów chrześcijaństwa? Nie! Jezus po chrzcie ‛wyszedł z wody’, co przemawia za tym, że był w niej zanurzony (Marka 1:9, 10). Tylko w ten sposób można zostać „ochrzczonym”, gdyż grecki odpowiednik tego słowa znaczy „zanurzyć, pogrążyć” (Dzieje 8:36-39, Bw).

18. Dlaczego zanurzenie jest tak stosownym symbolem oddania się Bogu?

¹⁸ Właśnie taki chrzest jest najstosowniejszym symbolem oddania się Bogu. Zanurzenie w wodzie trafnie przedstawia, iż dana osoba umiera dla dawniejszego postępowania. Wynurzenie jej oznacza, że została wskrzeszona do nowego trybu życia. Podobnie jak ceremonia zaślubin wyraźnie uświadamia narzeczonym, iż zawierają związek małżeński, tak zanurzenie w wodzie w obecności świadków zapewne wywiera niezatarte wrażenie na kandydacie do chrztu. Nie ulega wątpliwości, że przez akt chrztu oddanie się Jehowie utrwala się w jego pamięci i umyśle jako najważniejsze wydarzenie w życiu. Przestaje on odtąd służyć samemu sobie i zaczyna pełnić służbę dla Jehowy Boga.

19. Z jakiego jeszcze powodu należy dać się ochrzcić?

¹⁹ Nie zapominajmy też, że chrzest wodny jest wstępnym warunkiem uzyskania czystego sumienia wobec Jehowy. Wyjaśniono to w Liście 1 Piotra 3:21, gdzie czytamy: „Odpowiednik tego zbawia teraz także was, mianowicie chrzest (nie usunięcie brudu z ciała, lecz prośba do Boga o czyste sumienie) przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa”.

CHRZEST — W JAKIM WIEKU?

20. Dlaczego niemowlęta nie nadają się do chrztu?

²⁰ Słowa Jezusa z Ewangelii według Mateusza 28:19, 20 wskazują, że ochrzczeni mają być ci, którzy zostali jego uczniami. W takim razie niemowlęta i małe dzieci nie odpowiadają wymaganiom biblijnym co do chrztu. Niemowlę nie jest w stanie uwierzyć w Słowo Boże, w Boga Stwórcę ani w Jego Syna, Jezusa Chrystusa. Nie pojmuje, że duch święty to czynna moc Boża, ani nie mogłoby okazać skruchy za grzechy i uroczyście ślubować wypełniania woli Bożej.

21. Czy chrzest młodocianych jest właściwy?

²¹ Wydaje się jednak, że niektórzy słudzy Jehowy popadli w drugą skrajność. Wielu chrześcijańskich rodziców porusza z dziećmi temat chrztu dopiero wtedy, gdy są już prawie pełnoletnie. Tymczasem raz po raz słyszy się o młodocianych, którzy całkowicie z własnej inicjatywy oddają się Bogu. Na przykład syn pewnego nadzorcy szczerze pragnął być ochrzczony, choć nie miał jeszcze 10 lat. Na prośbę ojca trzej inni starsi omówili z chłopcem pytania dla zgłaszających się do chrztu.a W rezultacie doszli do wniosku, że chociaż jest jeszcze dość młody, może zostać ochrzczony jako ordynowany sługa Jehowy Boga. Na Bahamach korzystało niedawno z Kursu Służby Pionierskiej małżeństwo głosicieli pełnoczasowych, których dziesięcioletnia córeczka była już ochrzczona.

22. Czego mogą oczekiwać rodzice, którzy wbudowują w dzieci przymioty chrześcijańskie?

²² Niektórzy rodzice chyba nie stoją pod tym względem na wysokości zadania. W jakiej mierze używają „materiałów ogniotrwałych” do wbudowywania w swe dzieci cech osobowości chrześcijańskiej? (1 Kor. 3:10-15). Przede wszystkim oni sami muszą uznawać wielbienie Jehowy za najważniejszą sprawę w swym życiu. Powinni też postępować według cennych rad z Księgi Powtórzonego Prawa 6:6, 7 oraz Listu do Efezjan 6:4. Niewykluczone, że wtedy będą musieli powstrzymywać swe pociechy od zbyt wczesnego chrztu, zamiast je potem do niego namawiać.

23. Co jest wymagane od tych, którzy już oddali się Bogu i zostali ochrzczeni?

²³ Kto już dał wyraz zaufania do Jehowy przez oddanie się Jemu i chrzest wodny, musi bezustannie potwierdzać tę ufność. Następny artykuł, zatytułowany „Służmy Jehowie jako ufający Mu współpracownicy”, pomoże nam zrozumieć, co się z tym wiąże.

[Przypis]

JAK ODPOWIESZ:

◼ Jakie fakty wyraźnie dowodzą, że nierozsądne jest pokładanie ufności w ludziach?

◼ Dlaczego przymioty i wspaniałe czyny Jehowy dają uzasadnione powody do tego, by Mu zaufać?

◼ Dlaczego ten, kto zaufał Jehowie, nie może poprzestać na przyjęciu zwykłego zobowiązania, ale powinien Mu się oddać?

◼ Jak rodzice mogą wszczepiać dzieciom pragnienie oddania się Jehowie już w młodym wieku?

[Ilustracja na stronie 8]

Możemy zaufać Jehowie, Wielkiemu Wybawcy