Bądź pokorny i skromny, „chodząc ze swoim Bogiem”

 1. Co Dawid powiedział o pokorze Jehowy?

CZY naprawdę możemy powiedzieć, że Jehowa jest pokorny? Oczywiście. Dawid stwierdził kiedyś: „Dajesz mi swoją tarczę wybawienia, a Twoja pokora czyni mnie wielkim” (2 Sam. 22:36; Ps. 18:35). Być może miał na myśli dzień, kiedy w domu jego ojca pojawił się prorok Samuel, żeby namaścić przyszłego króla Izraela. Dawid był najmłodszym z ośmiu braci, a jednak to jego Jehowa wybrał w miejsce Saula (1 Sam. 16:1, 10-13).

 2. Co omówimy w tym artykule?

² Dawid z pewnością zgodziłby się ze słowami psalmisty, który powiedział o Jehowie: „Schyla się, żeby spojrzeć na niebo i ziemię, i podnosi z prochu tego, kto niewiele znaczy. (...) Podnosi biednego, żeby go posadzić z dostojnikami” (Ps. 113:6-8). W artykule tym omówimy najpierw, jak Jehowa w różnych sytuacjach okazywał pokorę, i wyciągniemy dla siebie kilka ważnych wniosków. Potem na przykładzie króla Saula, proroka Daniela i Jezusa nauczymy się czegoś o skromności.

 3. Jaki Jehowa ma do nas stosunek i czego tym dowodzi?

³ Jehowa dowodzi pokory tym, jaki ma stosunek do swoich niedoskonałych sług. Nie tylko akceptuje nasz sposób oddawania Mu czci, ale też uważa nas za przyjaciół (Ps. 25:14). Żebyśmy mogli się z Nim zaprzyjaźnić, sam wyszedł z inicjatywą i dał swojego Syna na ofiarę za nasze grzechy. Okazał nam w ten sposób ogromne miłosierdzie i współczucie!

 4. Co dał nam Jehowa i dlaczego?

⁴ Co jeszcze świadczy o pokorze Jehowy? Wcale nie musiał On stworzyć ludzi tak, żeby mogli decydować o swoim życiu. A jednak to zrobił. Stworzył nas na swój obraz i dał nam wolną wolę. Chociaż w porównaniu z Nim znaczymy bardzo niewiele, to chce, żebyśmy służyli Mu z serca — dlatego, że Go kochamy i rozumiemy, ile dobrego daje nam okazywanie Mu posłuszeństwa (Powt. Pr. 10:12; Izaj. 48:17, 18). Powinniśmy być bardzo wdzięczni Jehowie, że jest tak pokorny!

 5. Jak Jehowa uczy nas pokory? (Zobacz ilustrację na stronie tytułowej).

⁵ Jehowa uczy nas pokory tym, jak nas traktuje. Jest najmądrzejszą Osobistością we wszechświecie, a mimo to chętnie zaprasza innych do współpracy i przyjmuje ich sugestie. Na przykład pozwolił swojemu Synowi, żeby współpracował z Nim przy stwarzaniu (Prz. 8:27-30; Kol. 1:15, 16). Poza tym chociaż jest wszechmocny, dzieli się z innymi władzą. Wyznaczył Jezusa na Króla w swoim Królestwie, a także da pewną miarę władzy 144 000 ludzi, którzy będą panować razem z nim (Łuk. 12:32). Oczywiście żeby Jezus mógł pełnić rolę Króla i Arcykapłana, Jehowa zapewnił mu szkolenie (Hebr. 5:8, 9). Szkoli też jego współwładców, żeby mogli wywiązać się ze swojego zadania. Nie kontroluje ich jednak na każdym kroku. Ufa, że będą spełniać Jego wolę (Obj. 5:10).

 6, 7. Czego się uczymy od naszego niebiańskiego Ojca o powierzaniu innym zadań?

⁶ Skoro nasz niebiański Ojciec — który przecież nie potrzebuje niczyjej pomocy — dzieli się władzą z innymi, to o ileż bardziej powinniśmy to robić my! Czy jesteś głową rodziny albo starszym zboru? Naśladuj Jehowę i powierzaj innym zadania, a potem nie próbuj kontrolować każdego ich kroku. Dzięki temu nie tylko wykonają zleconą im pracę. Oprócz tego zapewnisz im szkolenie i pomożesz nabrać większej pewności siebie (Izaj. 41:10). Czego jeszcze mogą się nauczyć od Jehowy ci, którzy mają pewną miarę władzy?

⁷ Z Biblii wynika, że Jehowa ceni sobie zdanie aniołów (1 Król. 22:19-22). Rodzice, jak możecie Go naśladować? Kiedy to stosowne, pytajcie swoje dzieci, jak według nich powinno się coś zrobić. I jeśli to możliwe, weźcie ich sugestie pod uwagę.

 8. Jak Jehowa okazywał cierpliwość Abrahamowi i Sarze?

⁸ O pokorze Jehowy świadczy też Jego cierpliwość. Na przykład okazuje On tę cechę, kiedy Jego słudzy z szacunkiem wyrażają swoje wątpliwości. Cierpliwie słuchał Abrahama, który miał obawy, czy decyzja o zniszczeniu Sodomy i Gomory jest właściwa (Rodz. 18:22-33). Przypomnijmy też sobie, jak potraktował żonę Abrahama, Sarę. Nie poczuł się urażony ani nie rozgniewał się na nią, kiedy zaśmiała się z Jego obietnicy, że w późnym wieku zajdzie w ciążę (Rodz. 18:10-14). Uszanował jej godność.

 9. Czego uczą się od Jehowy rodzice i starsi?

⁹ Rodzice i starsi zboru, czego się z tego uczycie? Zastanówcie się, jak reagujecie, gdy wasze dzieci albo współwyznawcy kwestionują wasze decyzje. Czy od razu przyjmujecie pozycję obronną? Czy raczej staracie się zrozumieć ich punkt widzenia? Jeśli osoby mające władzę naśladują Jehowę, to rodziny i zbory na pewno odniosą z tego korzyści. Do tej pory omówiliśmy, czego możemy się nauczyć od Jehowy pod względem pokory. A teraz z przykładu kilku osób opisanych w Biblii dowiemy się czegoś na temat skromności.

10. O co zadbał Jehowa dla naszego pożytku?

¹⁰ Jehowa, nasz „Wspaniały Nauczyciel”, zadbał o to, by w Jego Słowie opisano dla naszego pożytku przeżycia różnych ludzi (Izaj. 30:20, 21). Wielu przejawiało cechy, które Mu się podobają, w tym również skromność. Inni pod tym względem zawiedli i ponieśli przykre konsekwencje. Kiedy rozmyślamy o takich relacjach biblijnych, możemy wyciągnąć cenne wnioski (Ps. 37:37; 1 Kor. 10:11).

11. Czego się uczymy z przykładu króla Saula?

¹¹ Pomyślmy o królu Saulu. Na początku był skromnym człowiekiem, świadomym swoich ograniczeń. Wahał się nawet wziąć na siebie większą odpowiedzialność (1 Sam. 9:21; 10:20-22). Ale z czasem stał się zuchwały. Cecha ta ujawniła się u niego krótko po tym, jak został królem. Gdy pewnego razu czekał na proroka Samuela, stracił cierpliwość. Zamiast zachować skromność i ufać, że Jehowa zadziała na rzecz swojego ludu, złożył ofiarę całopalną, chociaż nie miał do tego prawa. Z tego powodu stracił uznanie Jehowy, który w końcu odrzucił go jako króla (1 Sam. 13:8-14). Zrobimy mądrze, jeśli weźmiemy sobie do serca ten ostrzegawczy przykład i będziemy wystrzegać się zuchwałości.

12. Jak Daniel okazywał skromność?

¹² Dla kontrastu przeanalizujmy pozytywny przykład proroka Daniela. Przez całe życie pozostawał on pokornym, skromnym sługą Jehowy. Zawsze szukał Jego kierownictwa. Pomyślmy o sytuacji, gdy Jehowa posłużył się nim, żeby wyjaśnił znaczenie snu Nabuchodonozora. Daniel nie przypisał za to zasług samemu sobie. Skromnie oddał chwałę Jehowie (Dan. 2:26-28). Jakie wyciągamy z tego wnioski? Powiedzmy, że braciom podobają się nasze wystąpienia. Albo osiągamy dobre wyniki w służbie kaznodziejskiej. Pamiętajmy wtedy, że chwała za to należy się Jehowie. Powinniśmy skromnie przyznawać, że bez Jego pomocy nic byśmy nie osiągnęli (Filip. 4:13). Kiedy mamy takie nastawienie, naśladujemy też piękny przykład Jezusa. Dlaczego możemy tak powiedzieć?

13. Czego o skromności uczymy się ze słów Jezusa zapisanych w Jana 5:19, 30?

¹³ Jezus, chociaż był doskonałym Synem Bożym, wiedział, że jest zależny od Jehowy (odczytaj Jana 5:19, 30). Nigdy nie próbował odebrać władzy swojemu niebiańskiemu Ojcu. Jak czytamy w Liście do Filipian 2:6, „nie brał pod uwagę, żeby sięgnąć po coś, do czego nie miał prawa, i zrównać się z Bogiem”. Był podporządkowany Ojcu, bo szanował Jego pozycję i znał swoje ograniczenia.

14. Jak zareagował Jezus, kiedy poproszono go o coś, co nie leżało w jego kompetencjach?

¹⁴ Pomyślmy, jak Jezus zareagował na pewną prośbę Jakuba i Jana. Przyszli do niego razem ze swoją matką i poprosili o miejsca po jego prawej i lewej stronie w niebiańskim Królestwie. Jezus rozumiał, że przydzielanie tych miejsc nie leży w jego kompetencjach. Bez wahania powiedział, że może o tym decydować wyłącznie jego Ojciec (Mat. 20:20-23). Pokazał, że jest skromny i zna swoje ograniczenia. Robił tylko to, co mu polecił Jehowa — nigdy nie posunął się za daleko (Jana 12:49). Jak możemy go naśladować?

15, 16. Jak możemy stosować się do rady z 1 Koryntian 4:6?

¹⁵ Naśladujemy skromność Jezusa, gdy stosujemy się do rady z 1 Listu do Koryntian 4:6. Czytamy tam: „Nie wychodźcie poza to, co napisano”. Jeśli więc ktoś pyta nas o radę, nie chcemy narzucać mu własnego zdania albo po prostu mówić tego, co nam przyjdzie do głowy. Powinniśmy raczej skierować jego uwagę na zasady z Biblii i oparte na niej publikacje. Jeśli tak robimy, pokazujemy, że znamy swoje ograniczenia. Ze skromnością przyznajemy, że najlepsze rady daje Jehowa (Obj. 15:3, 4).

¹⁶ Kiedy okazujemy pokorę i skromność, przynosimy chwałę Jehowie. Ale są jeszcze inne ważne powody, żeby przejawiać te cechy. Zobaczymy teraz, jak przyczyniają się one do naszej radości i pomagają nam dbać o dobre relacje z innymi.

17. Dlaczego osoby pokorne i skromne są szczęśliwsze?

¹⁷ Osoby pokorne i skromne zazwyczaj są szczęśliwsze. Dlaczego? Jeśli mamy świadomość swoich ograniczeń, cieszymy się, gdy inni oferują nam pomoc, i jesteśmy im wdzięczni. Pomyślmy o sytuacji, kiedy Jezus uzdrowił 10 trędowatych. Tylko jeden wrócił, żeby mu podziękować. Wiedział, że sam nigdy nie uwolniłby się od tej strasznej choroby. Ten pokorny i skromny człowiek był wdzięczny za otrzymaną pomoc i wysławiał za to Boga (Łuk. 17:11-19).

18. Jak pokora i skromność pomagają nam żyć z drugimi w zgodzie? (Rzymian 12:10).

¹⁸ Pokorni, skromni ludzie zwykle żyją z drugimi w zgodzie i mają bliskich przyjaciół. Dlaczego? Ponieważ dostrzegają u innych wartościowe cechy i są gotowi im zaufać. Cieszą się też z ich sukcesów, chętnie ich chwalą i okazują im szacunek (odczytaj Rzymian 12:10).

19. Z jakich powodów powinniśmy unikać dumy?

¹⁹ Tymczasem ludziom dumnym trudno jest kogoś pochwalić. Wolą, żeby to ich chwalono. Porównują się z drugimi i są skłonni z nimi rywalizować. Zamiast szkolić innych i powierzać im zadania, mawiają: „Jeśli coś ma być zrobione dobrze” — dobrze w ich mniemaniu — „muszę to zrobić sam”. Osoby dumne często są ambitne i zazdrosne (Gal. 5:26). Rzadko nawiązują trwałe przyjaźnie. Jeśli zauważymy u siebie oznaki dumy, powinniśmy szczerze modlić się do Jehowy. Prośmy Go o pomoc w ‛przeobrażeniu swojego umysłu’, żeby ta zła cecha się w nas nie zakorzeniła (Rzym. 12:2).

20. Dlaczego powinniśmy być pokorni i skromni?

²⁰ Jesteśmy bardzo wdzięczni Jehowie za przykład, jaki nam daje! Widzimy Jego pokorę w tym, jak obchodzi się ze swoimi sługami, i chcemy Go naśladować. Chcemy też brać przykład ze skromnych ludzi opisanych w Biblii, którzy mieli zaszczyt ‛chodzić z Bogiem’. Zawsze oddawajmy Jehowie chwałę, na jaką zasługuje (Obj. 4:11). Dzięki temu i my będziemy mogli ‛z Nim chodzić’, bo On kocha ludzi pokornych i skromnych.