Poznaj Jehowę przez Jego Słowo

„To znaczy życie wieczne: poznawać mają ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz tego, któregoś posłał, Jezusa Chrystusa” (JANA 17:3, NW).

 1, 2. (a) Jakie jest znaczenie użytych w Piśmie Świętym słów „znać” i „poznanie”? (b) Jakie przykłady to ilustrują?

W PIŚMIE Świętym słowa „znać” i „poznanie” wyrażają coś więcej niż tylko znajomość z kimś lub pobieżną wiedzę o czymś. Mieszczą w sobie myśl o „poznawaniu przez doświadczanie”, o wiedzy będącej wyrazem „stosunków opartych na zaufaniu” (The New International Dictionary of New Testament Theology). Obejmuje to poznawanie Jehowy przez dowiadywanie się o Jego niezwykłych czynach, opisanych wielokrotnie między innymi w Księdze Ezechiela, gdzie Bóg zapowiada wykonanie wyroków na złoczyńcach, oświadczając: „Wtedy poznają, że Ja jestem Jahwe” (Ezechiela 38:23, BT).

² Szeroki zakres znaczeniowy słów „znać” i „poznanie” można unaocznić kilkoma przykładami. Do osób twierdzących, iż działają w jego imieniu, Jezus rzekł: „Nigdy was nie znałem”; chciał przez to powiedzieć, że nigdy nie miał z nimi nic wspólnego (Mateusza 7:23). W Liście 2 do Koryntian 5:21 czytamy, iż Chrystus „nie znał grzechu”. Nie chodzi o to, że nie uświadamiał sobie jego istnienia, ale że sam nigdy go nie popełnił. Podobnie gdy powiedział „to znaczy życie wieczne: poznawać mają ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz tego, któregoś posłał, Jezusa Chrystusa”, miał na myśli coś więcej niż dowiedzenie się czegoś o Bogu i Chrystusie (porównaj Mateusza 7:21).

 3. Co dowodzi, że Jehowa przejawia cechę wyróżniającą prawdziwego Boga?

³ Wiele przymiotów Jehowy można poznać przez Jego Słowo — Biblię. Jednym z nich jest zdolność do wypowiadania dokładnych proroctw. Stanowi ona cechę wyróżniającą prawdziwego Boga: „Niech przystąpią i objawią nam, co ma się stać, powiedzcie nam o rzeczach dawnych, co to było, abyśmy to wzięli do serca i dowiedzieli się, jak się one dokonały, albo zwiastujcie nam o rzeczach przyszłych! Powiedzcie, co się stanie później, abyśmy poznali, czy jesteście bogami” (Izajasza 41:22, 23). Jehowa zawarł w swym Słowie informacje o rzeczach dawnych, dotyczących stworzenia Ziemi i życia na niej. Z dużym wyprzedzeniem mówił o tym, co miało dopiero nastąpić, i to faktycznie się sprawdzało. Nawet dzisiaj ‛zwiastuje nam o rzeczach przyszłych’, zwłaszcza tych, które mają się wydarzyć w „dniach ostatecznych” (2 Tymoteusza 3:1-5, 13; 1 Mojżeszowa 1:1-30; Izajasza 53:1-12; Daniela 8:3-12, 20-25; Mateusza 24:3-21; Objawienie 6:1-8; 11:18).

 4. Jak Jehowa używa swej mocy i jak się nią jeszcze posłuży?

⁴ Innym atrybutem Jehowy jest moc. Świadczą o niej gwiazdy rozsiane w niebiosach — termojądrowe piece emitujące światło i ciepło. Kiedy zbuntowani ludzie lub aniołowie kwestionują zwierzchnictwo Jehowy, staje On w obronie swego dobrego imienia oraz sprawiedliwych zasad i jako „mężny wojownik” okazuje swoją potęgę. W takich wypadkach bez wahania korzysta z niej, dokonując zniszczenia, jak to uczynił w potopie za dni Noego, podczas zagłady Sodomy i Gomory albo gdy przeprowadził naród izraelski przez Morze Czerwone (Wyjścia [2 Mojżeszowa] 15:3-7, NW; 1 Mojżeszowa 7:11, 12, 24; 19:24, 25). Wkrótce Bóg użyje swej mocy, aby ‛zetrzeć szatana pod stopami waszymi’ (Rzymian 16:20).

 5. Jaki przymiot Jehowy idzie w parze z Jego mocą?

⁵ Jednakże tej nieograniczonej mocy towarzyszy pokora. W Księdze Psalmów czytamy: „Pokora twoja uczyni mnie wielkim. Uczynisz pode mną dostatecznie przestronne miejsce dla moich kroków” (Psalm 18:35, 36, NW [18:36, 37, Bw]). Ponieważ Bóg jest pokorny, „patrzy w dół na niebo i na ziemię (...) Podnosi nędzarza z prochu, a ubogiego wywyższa ze śmieci” (Psalm 113:6, 7).

 6. Który przymiot Jehowy ratuje życie?

⁶ Miłosierdzie Jehowy wobec ludzi ratuje im życie. Jakże wielkie miłosierdzie okazał Manassesowi, który dostąpił przebaczenia, mimo że dopuścił się odrażających występków! Jehowa oświadcza: „Gdy mówię do bezbożnego: Na pewno umrzesz, a on odwróci się od swojego grzechu, będzie wypełniał prawo i sprawiedliwość (...) Nie będzie się pamiętało żadnych jego grzechów, które popełnił; będzie wypełniał prawo i sprawiedliwość; na pewno będzie żył” (Ezechiela 33:14, 16; 2 Kronik 33:1-6, 10-13). Naśladując Jehowę, Jezus polecił przebaczać 77 razy, a nawet 7 razy dziennie! (Psalm 103:8-14; Mateusza 18:21, 22; Łukasza 17:4).

Bóg, który żywi uczucia

 7. Jaka jest różnica między Jehową a bogami greckimi i jaki cenny przywilej został nam udostępniony?

⁷ Epikurejczycy i inni filozofowie greccy wierzyli w różnych bogów, ale uważali, że są oni zbyt daleko od ziemi, by interesować się człowiekiem lub uwzględniać jego odczucia. Jakże odmienna więź łączy Jehowę z Jego wiernymi Świadkami! „Jehowa znajduje przyjemność w swoim ludzie” (Psalm 149:4, NW). Żałował zaś i „bolał (...) w sercu swoim” z powodu nikczemności żyjących przed potopem. Niewierny Izrael przysparzał Jehowie bólu i cierpień. Okazując nieposłuszeństwo, chrześcijanie mogą zasmucać ducha Jehowy, ale gdy pozostają wierni, sprawiają Mu radość. Jakże zdumiewa myśl, że lichy ziemski człowiek może zasmucić lub uradować Stwórcę wszechświata! Biorąc pod uwagę wszystko, co dla nas czyni, jak to cudownie, że udostępniono nam drogocenny przywilej sprawiania Mu przyjemności! (1 Mojżeszowa 6:6; Psalm 78:40, 41; Przypowieści 27:11; Izajasza 63:10; Efezjan 4:30).

 8. Jak Abraham korzystał ze swobody mowy, rozmawiając z Jehową?

⁸ Słowo Boże ukazuje, że dzięki miłości Jehowy mamy wielką „swobodę mowy” (1 Jana 4:17, NW). Zwróć uwagę, jak zachował się Abraham, gdy Jehowa przybył zniszczyć Sodomę. Zapytał Go: „Czy zamierzasz wygubić sprawiedliwych wespół z bezbożnymi? Może w tym mieście jest pięćdziesięciu sprawiedliwych; czy także zniszczysz to miasto i nie przebaczysz mu dla owych pięćdziesięciu sprawiedliwych, którzy w nim mieszkają? (...) Czyż Ten, który jest sędzią nad całą ziemią, mógłby postąpić niesprawiedliwie?” Któż to słyszał, by tak się zwracać do Boga! A jednak Jehowa zgodził się oszczędzić Sodomę, jeśli znajdzie się tam 50 sprawiedliwych. Abraham nie poprzestał na tym, lecz zmniejszał liczbę osób z 50 do 20. Zaczął się obawiać, czy nie jest zbyt natarczywy. Powiedział: „O, racz się nie gniewać, Panie, jeśli raz jeszcze zapytam: gdyby znalazło się tam dziesięciu?” Jehowa ponownie wyraził zgodę: „Nie zniszczę przez wzgląd na tych dziesięciu” (Rodzaju 18:23-33, BT).

 9. Dlaczego Jehowa pozwolił Abrahamowi zwracać się do siebie w taki sposób i czego możemy się z tego nauczyć?

⁹ Dlaczego Jehowa pozwolił Abrahamowi zwracać się do siebie w ten sposób, z taką swobodą mowy? Przede wszystkim dostrzegał, jak głęboko jest zaniepokojony. Wiedział, że Abraham obawiał się o bezpieczeństwo swego bratanka Lota, który mieszkał w Sodomie. Ponadto Abraham był przyjacielem Boga (Jakuba 2:23). Jeżeli ktoś odzywa się do nas szorstko, czy próbujemy zrozumieć, co go do tego skłoniło, i czy bierzemy to pod uwagę, zwłaszcza gdy chodzi o naszego przyjaciela, przeżywającego jakiś stres? Czy nie dodaje nam otuchy świadomość, że gdy skorzystamy ze swej swobody mowy, Jehowa okaże nam taką wyrozumiałość, jaką okazał Abrahamowi?

10. Jak swoboda mowy pomaga nam się modlić?

¹⁰ Tej swobody mowy potrzeba nam szczególnie wtedy, kiedy jesteśmy przygnębieni i wytrąceni z równowagi i prosimy Go o ‛wysłuchanie modlitw’, chcąc wylać przed Nim swą duszę (Psalm 51:19; 65:3, 4). Jeśli nawet czasem brak nam słów, „Duch wstawia się za nami w niewysłowionych westchnieniach”, a Jehowa ich wysłuchuje. On zna nasze myśli: „Rozumiesz myśl moją z daleka. Jeszcze bowiem nie ma słowa na języku moim, a Ty, Panie, już znasz je całe”. Mimo to powinniśmy stale prosić, szukać i kołatać (Rzymian 8:26; Psalm 139:2, 4; Mateusza 7:7, 8).

11. Jak Jehowa okazuje, że naprawdę się o nas troszczy?

¹¹ Jehowa jest troskliwy. Dba o stworzenia, którym dał życie. „Oczy wszystkich w tobie nadzieję mają, a Ty im dajesz pokarm ich we właściwym czasie. Otwierasz rękę swą i nasycasz do woli wszystko, co żyje” (Psalm 145:15, 16). Jehowa zachęca nas, byśmy się przypatrzyli, jak dostarcza pożywienia ptakom mieszkającym w zaroślach. Spójrzmy, jak pięknie przyodziewa lilie polne. Jezus dodał, że Bóg tak samo — a nawet bardziej — zatroszczy się o nas. Dlaczego więc mielibyśmy się zamartwiać? (5 Mojżeszowa 32:10; Mateusza 6:26-32; 10:29-31). List 1 Piotra 5:7 zachęca: „Wszelką troskę swoją złóżcie na niego, gdyż On ma o was staranie”.

„Dokładne odwzorowanie samej jego istoty”

12, 13. Co jeszcze oprócz dzieła stwórczego i opisanych w Biblii czynów Jehowy pozwala nam Go niejako ujrzeć i usłyszeć?

¹² Jehowę Boga możemy oglądać, obserwując Jego dzieło stwórcze, czytając w Biblii o Jego czynach, a także analizując słowa i postępowanie Jezusa Chrystusa. Sam Jezus mówi o tym w Ewangelii według Jana 12:45: „Kto mnie widzi, widzi tego, który mnie posłał”. A w Jana 14:9 oznajmia: „Kto mnie widział, widział Ojca”. W Liście do Kolosan 1:15 czytamy o Jezusie, iż „jest obrazem Boga niewidzialnego”. List do Hebrajczyków 1:3 oświadcza: „[Jezus] jest (...) odblaskiem jego chwały i dokładnym odwzorowaniem samej jego istoty” (NW).

¹³ Jehowa posłał swego Syna nie tylko w celu dostarczenia okupu, lecz także po to, by ustanowił wzór, który należało naśladować tak słowem, jak i czynem. Jezus przekazywał wypowiedzi pochodzące od Boga. W Jana 12:50 zaznaczył: „Co Ja wam mówię, mówię tak, jak mi powiedział Ojciec”. Nie działał po swojemu, ale robił to, co mu polecił Bóg. W Jana 5:30 stwierdził: „Nie mogę sam z siebie nic uczynić” (Jana 6:38).

14. (a) Co wzbudzało litość Jezusa? (b) Dlaczego sposób przemawiania Jezusa przyciągał do niego tłumy ludzi?

¹⁴ Jezus widział trędowatych, kalekich, głuchych, niewidomych, opętanych przez demony, a także opłakujących śmierć najbliższych. Pobudzany litością, uzdrawiał chorych i wskrzeszał zmarłych. Gdy zobaczył tłumy ludzi złupionych i sponiewieranych pod względem duchowym, zaczynał ich uczyć wielu rzeczy. Używał przy tym nie tylko właściwych, ale też ujmujących słów, które pochodziły z jego serca i trafiały prosto do serc słuchaczy, które ściągały ich wczesnym rankiem do świątyni, by go posłuchać, i które sprawiały, że lgnęli do niego i z przyjemnością go słuchali. Gromadnie napływali, by się mu przysłuchiwać, i mawiali: „Nigdy jeszcze człowiek tak nie przemawiał, jak ten człowiek mówi”. Byli zdumieni jego sposobem nauczania (Jana 7:46; Mateusza 7:28, 29; Marka 11:18; 12:37; Łukasza 4:22; 19:48; 21:38). A gdy wrogowie próbowali go podejść podchwytliwymi pytaniami, zamykał im usta ich własną bronią (Mateusza 22:41-46; Marka 12:34; Łukasza 20:40).

15. Co było głównym tematem nauk Jezusa i w jakiej mierze zaangażował on innych do ich rozprzestrzeniania?

¹⁵ Jezus ogłaszał, iż „przybliżyło się (...) Królestwo Niebios”, i usilnie zachęcał słuchaczy, by ‛szukali najpierw Królestwa’. Rozesłał innych, aby głosili, że „przybliżyło się Królestwo Niebios”, ‛pozyskiwali uczniów wśród ludzi ze wszystkich narodów’ i byli świadkami Chrystusa „aż po krańce ziemi”. Dzisiaj to samo czyni prawie czteroipółmilionowa rzesza Świadków Jehowy, podążających śladami Jezusa (Mateusza 4:17; 6:33; 10:7; 28:19, NW; Dzieje 1:8).

16. Jak miłość Jehowy została poddana ciężkiej próbie, ale jaki pożytek przyniosło to ludzkości?

¹⁶ W Liście 1 Jana 4:8 powiedziano: „Bóg jest miłością”. Ten wybitny przymiot Boży został poddany najcięższej próbie, jaką można sobie wyobrazić, gdy posłał On na ziemię swego jednorodzonego Syna, by poniósł śmierć. Chociaż Jezus dowiódł fałszywości zarzutów Szatana, twierdzącego, że w obliczu ciężkich prób nikt na ziemi nie zachowa prawości wobec Jehowy, to jednak przedśmiertne cierpienia tego umiłowanego Syna oraz błagania, które kierował do swego niebiańskiego Ojca, sprawiały Jehowie dotkliwy ból. Powinniśmy też doceniać, jak wielką ofiarę poniósł Jezus, posłany tutaj przez Boga, by za nas umarł (Jana 3:16). Nie była to szybka i łatwa śmierć. Ażeby zrozumieć, ile to kosztowało zarówno Boga, jak i Jezusa, i tym samym uświadomić sobie ogrom ofiary, na jaką się dla nas zdobyli, przeanalizujmy biblijny opis tych wydarzeń.

17-19. Co Jezus mówił o czekającej go surowej próbie?

¹⁷ Jezus co najmniej cztery razy wyjaśniał apostołom, co się stanie. Zaledwie kilka dni przed tym wydarzeniem oznajmił: „Oto idziemy do Jerozolimy, a Syn Człowieczy będzie wydany arcykapłanom i uczonym w Piśmie, i osądzą go na śmierć, i wydadzą poganom, i będą go wyśmiewać i pluć na niego, ubiczują go i zabiją” (Marka 10:33, 34).

¹⁸ Myśl o czekającym go losie ciążyła Jezusowi, który wiedział, jak okrutna była rzymska chłosta. Do skórzanych rzemieni bicza przymocowywano kawałki metalu i kostki owcze, więc w trakcie biczowania plecy i nogi zamieniały się w krwawiące strzępy. Już kilka miesięcy wcześniej Jezus wskazał, że czekająca go surowa próba przysparza mu udręk; jego słowa zanotowano w Ewangelii według Łukasza 12:50: „Chrztem mam być ochrzczony i jakże jestem udręczony, aż się to dopełni”.

¹⁹ Napięcie rosło w miarę przybliżania się rozstrzygającej chwili. Jezus mówił o tym swemu niebiańskiemu Ojcu: „Teraz dusza moja jest zatrwożona, i cóż powiem? Ojcze, wybaw mnie teraz od tej godziny? Przecież dlatego przyszedłem na tę godzinę” (Jana 12:27). Jakże przejęty musiał być Jehowa, słysząc to błagalne wołanie jednorodzonego Syna! W ogrodzie Getsemane, zaledwie na kilka godzin przed śmiercią, głęboko zatroskany Jezus powiedział do Piotra, Jakuba i Jana: „Smętna jest dusza moja aż do śmierci”. Kilka minut później po raz ostatni modlił się w tej sprawie do Jehowy: „Ojcze, jeśli chcesz, oddal ten kielich ode mnie; wszakże nie moja, lecz twoja wola niech się stanie. I w śmiertelnym boju jeszcze gorliwiej się modlił; i był pot jego jak krople krwi, spływające na ziemię” (Mateusza 26:38; Łukasza 22:42, 44). Mogło to być zjawisko znane medycynie jako krwawy pot. Występuje bardzo rzadko, ale może się pojawić w stanach ogromnego napięcia emocjonalnego.

20. Co pomogło Jezusowi przetrwać te ciężkie chwile?

²⁰ Nawiązując do wydarzeń w ogrodzie Getsemane, List do Hebrajczyków 5:7 donosi: „Za dni swego życia w ciele zanosił On z wielkim wołaniem i ze łzami modlitwy i błagania do tego, który go mógł wybawić od śmierci, i dla bogobojności został wysłuchany”. Skoro „ten, który go mógł wybawić od śmierci”, nie uczynił tego, dlaczego więc powiedziano, że modlitwa Jezusa została wysłuchana? Wyjaśnia to Ewangelia według Łukasza 22:43: „Ukazał mu się anioł z nieba, umacniający go”. Bóg wysłuchał modlitwy, przysyłając anioła, który dodał Jezusowi sił do mężnego zniesienia ciężkiej próby.

21. (a) Co dowodzi, że Jezus wyszedł z tej próby zwycięsko? (b) Jakie słowa chcielibyśmy móc wypowiedzieć, gdy dostrzegamy, iż nasilają się nasze próby?

²¹ Potwierdził to dalszy bieg wypadków. Gdy walka wewnętrzna dobiegła końca, Jezus wstał, wrócił do Piotra, Jakuba i Jana i powiedział: „Wstańcie, pójdźmy” (Marka 14:42). Tym samym oświadczył niejako: „Pójdźmy, żebym został zdradzony pocałunkiem, pojmany przez motłoch, bezprawnie osądzony i niesprawiedliwie skazany. Pójdźmy, żeby mnie wydrwiono, opluto, wychłostano i przybito do pala”. Wisiał na nim sześć godzin, znosząc przeszywający ból i okazując wytrwałość do końca. Gdy umierał, zawołał tryumfalnie: „Wykonało się!” (Jana 19:30). Pozostał nieugięty i dowiódł swego niezłomnego poparcia dla zwierzchnictwa Jehowy. Wywiązał się ze wszystkich zadań, jakie Jehowa polecił mu spełnić na ziemi. Jeżeli przyjdzie nam umrzeć lub gdy wybuchnie Armagedon, czy będziemy mogli powiedzieć o zadaniu zleconym nam przez Jehowę: „Wykonało się”?

22. Skąd wiemy, jak szeroko rozprzestrzeni się poznanie Jehowy?

²² Cokolwiek się jednak stanie, możemy być pewni, że w szybko zbliżającym się czasie ustalonym przez Jehowę, „ziemia będzie pełna poznania Pana [Jehowy, NW] jakby wód, które wypełniają morze” (Izajasza 11:9).

Czy sobie przypominasz?

◻ Co oznaczają słowa „znać” i „poznanie”?

◻ Jak w Słowie Jehowy ukazano Jego miłosierdzie i gotowość do przebaczania?

◻ Jak Abraham skorzystał ze swobody mowy wobec Jehowy?

◻ Dlaczego możemy spoglądać na Jezusa i dostrzegać w nim przymioty Jehowy?