1, 2. (a) Co odróżnia Świadków Jehowy od innych religii? (b) Co omówimy w tym i następnym artykule?

„KTO jest waszym przywódcą?” Takie pytanie często słyszą Świadkowie Jehowy. I nic dziwnego, bo w wielu religiach jakiś mężczyzna lub kobieta pełni taką funkcję. Natomiast naszym przywódcą nie jest żaden niedoskonały człowiek. Jesteśmy podporządkowani Chrystusowi, który z kolei podlega swojemu Ojcu, Jehowie (Mat. 23:10).

² Jednak obecnie ludowi Bożemu przewodzi grupa mężczyzn — „niewolnik wierny i roztropny” (Mat. 24:45). Skąd więc możemy mieć pewność, że tak naprawdę prowadzi nas Jehowa, posługując się swoim Synem? W tym i następnym artykule omówimy, jak Bóg od wieków wyznaczał pewnych mężczyzn, by przewodzili Jego ludowi. Rozważymy też trzy grupy argumentów świadczące, że tymi ludźmi — a co za tym idzie całym swoim ludem — kieruje Jehowa (Izaj. 58:11).

 3. Dzięki czemu Mojżesz mógł przewodzić Izraelitom?

³ Na przedstawicieli Boga oddziaływał duch święty. Na przykład Mojżesz miał przewodzić Izraelitom. Dzięki czemu mógł wywiązać się z tego odpowiedzialnego zadania? Jehowa ‛włożył w niego swego świętego ducha’ (odczytaj Izajasza 63:11-14). Ponieważ na Mojżesza oddziaływał duch Boży, tak naprawdę to Jehowa zapewniał przewodnictwo swojemu ludowi.

 4. Skąd Izraelici wiedzieli, że na Mojżesza oddziałuje duch Boży? (Zobacz ilustrację tytułową).

⁴ Skąd Izraelici wiedzieli, że na Mojżesza oddziałuje duch święty, skoro jest to niewidzialna siła? Uzdolnił on Mojżesza do dokonania cudów i oznajmienia faraonowi imienia Bożego (Wyjścia 7:1-3). Pomógł mu też przejawiać takie cechy, jak miłość, łagodność czy cierpliwość, dzięki którym nadawał się do przewodzenia Izraelitom. Mojżesz bardzo różnił się od surowych i egocentrycznych władców w tamtych czasach (Wyjścia 5:2, 6-9). Nie było żadnych wątpliwości: to Jehowa wybrał Mojżesza, żeby przewodził Jego ludowi.

 5. Wyjaśnij, jak Jehowa pomagał mężczyznom wyznaczonym do przewodzenia Jego ludowi.

⁵ Później duch święty oddziaływał też na innych mężczyzn wyznaczonych do przewodzenia ludowi Jehowy. „Jozue, syn Nuna, był pełen ducha mądrości” (Powt. Pr. 34:9). „Duch Jehowy ogarnął Gedeona” (Sędz. 6:34). Również na Dawida zaczął „oddziaływać duch Jehowy” (1 Sam. 16:13). Wszyscy ci mężczyźni polegali na wsparciu ducha Bożego i dlatego mogli dokonywać rzeczy, których o własnych siłach by nie zrobili (Joz. 11:16, 17; Sędz. 7:7, 22; 1 Sam. 17:37, 50). W rezultacie całą chwałę za te potężne czyny przypisywano Jehowie.

 6. Dlaczego Jehowa oczekiwał, że Izraelici będą szanować osoby sprawujące władzę?

⁶ Jak Izraelici powinni reagować na wyraźne dowody, że na tych mężczyzn oddziałuje duch święty? Kiedy szemrali przeciwko Mojżeszowi, Jehowa zapytał: „Jak długo lud ten będzie mnie traktował bez szacunku?” (Liczb 14:2, 11). To Jehowa wybrał Mojżesza, Jozuego, Gedeona i Dawida, żeby Go reprezentowali. Gdy Izraelici byli im posłuszni, w gruncie rzeczy poddawali się przewodnictwu Jehowy.

 7. Jak aniołowie wspierali Mojżesza?

⁷ Przedstawicieli Boga wspierali aniołowie (odczytaj Hebrajczyków 1:7, 14). Jehowa przez aniołów zlecił Mojżeszowi zadanie, odpowiednio go wyposażył i go prowadził. Przez ‛anioła, który ukazał się w ciernistym krzewie’, polecił mu wyzwolić Izraelitów (Dzieje 7:35). „Przez aniołów” przekazał Prawo, dzięki któremu Mojżesz mógł pouczać naród (Gal. 3:19). Ponadto polecił mu: „Zaprowadź lud tam, dokąd ci powiedziałem. Oto pójdzie przed tobą mój anioł” (Wyjścia 32:34). Biblia nie wspomina, żeby Izraelici widzieli jakiegoś zmaterializowanego anioła. Jednak sposób, w jaki Mojżesz ich pouczał i prowadził, wyraźnie świadczył, że korzysta z nadludzkiej pomocy.

 8. W jaki sposób aniołowie pomogli Jozuemu i Ezechiaszowi?

⁸ Następca Mojżesza, Jozue, został pokrzepiony przez „księcia wojska Jehowy” i dzięki temu poprowadził Izraelitów do zwycięskiej bitwy przeciwko Kananejczykom (Joz. 5:13-15; 6:2, 21). Wiele lat później król Ezechiasz musiał stawić czoła przytłaczającym siłom asyryjskich wojsk, które zagrażały Jerozolimie. Wtedy jednej nocy anioł Jehowy „zabił w obozie Asyryjczyków sto osiemdziesiąt pięć tysięcy” żołnierzy (2 Król. 19:35).

 9. Czego od Izraelitów oczekiwał Jehowa, chociaż Jego przedstawiciele popełniali błędy?

⁹ Oczywiście aniołowie są doskonali, natomiast ludzie, których wspierają — nie. Mojżesz pewnego razu nie oddał chwały Jehowie (Liczb 20:12). Jozue nie zabiegał o Boże kierownictwo przed zawarciem przymierza z Gibeonitami (Joz. 9:14, 15). Na krótki czas serce Ezechiasza „stało się wyniosłe” (2 Kron. 32:25, 26). Chociaż przedstawiciele Jehowy popełniali błędy, Izraelici powinni uznawać ich przewodnictwo. Jehowa wspierał tych mężczyzn przez aniołów. Bez wątpienia to On prowadził swój lud.

10. Co świadczy o tym, że Mojżesz podporządkowywał się Prawu Jehowy?

¹⁰ Przedstawiciele Boga podporządkowywali się Jego Słowu. W Biblii prawo dane Izraelitom jest nazywane „Prawem Mojżeszowym” (1 Król. 2:3). Jednak Księga ta wskazuje, że tak naprawdę pochodziło ono od Jehowy, a Mojżesz należał do osób, które miały go przestrzegać (2 Kron. 34:14). Gdy Jehowa powiedział mu, jak ma wyglądać przybytek, Mojżesz wykonał go „zgodnie ze wszystkim, co mu nakazał Jehowa. Tak właśnie uczynił” (Wyjścia 40:1-16).

11, 12. (a) Czego Jehowa oczekiwał od Jozuego oraz od królów? (b) Jaki wpływ na mężczyzn przewodzących ludowi Bożemu miało Słowo Boże?

¹¹ Kiedy Jozue został wodzem, miał do dyspozycji spisane Słowo Boże. Jehowa mu powiedział: „Czytaj (...) [księgę prawa] półgłosem dniem i nocą, byś dbał o postępowanie zgodne ze wszystkim, co jest w niej napisane” (Joz. 1:8). Później podobnie postępowali królowie sprawujący władzę nad ludem Bożym. Byli zobowiązani każdego dnia czytać Prawo, sporządzić jego odpis i „przestrzegać wszystkich słów tego prawa oraz tych przepisów, wprowadzając je w czyn” (odczytaj Powtórzonego Prawa 17:18-20).

¹² Jaki wpływ na mężczyzn sprawujących przewodnictwo miało Słowo Boże? Pokazuje to przykład króla Jozjasza. Gdy odnaleziono zwój z Prawem Mojżeszowym, sekretarz Jozjasza zaczął mu go czytaća. Jak król zareagował? Kiedy „usłyszał słowa księgi prawa, natychmiast rozdarł swe szaty”. Ale zrobił coś więcej — podjął zdecydowane działania, żeby wytępić bałwochwalstwo, i zorganizował niezwykle uroczyste obchody Paschy (2 Król. 22:11; 23:1-23). Ponieważ Jozjasz i inni wierni mężczyźni podporządkowywali się wskazówkom Jehowy, chętnie dostosowywali do nich sposób, w jaki przewodzili. Takie zmiany pozwoliły ludowi Jehowy działać zgodnie z Jego wolą.

13. Co odróżniało mężczyzn przewodzących ludowi Bożemu od pogańskich władców?

¹³ Tacy wierni królowie bardzo różnili się od przywódców okolicznych narodów, którzy byli krótkowzroczni i kierowali się mądrością ludzką. Na przykład kananejscy władcy i ich poddani dopuszczali się różnych obrzydliwości, między innymi kazirodztwa, homoseksualizmu, sodomii, rażącego bałwochwalstwa, a także składali ofiary z dzieci (Kapł. 18:6, 21-25). Królowie babilońscy i egipscy nie przestrzegali takich samych zasad higieny jak Izraelici, którzy trzymali się przepisów otrzymanych od Jehowy (Liczb 19:13). W przeciwieństwie do tych władców wierni mężczyźni przewodzący ludowi Bożemu zachęcali do zachowywania czystości duchowej, moralnej i fizycznej. Nie było wątpliwości, że to Jehowa ich prowadzi.

14. Dlaczego Jehowa korygował niektórych mężczyzn przewodzących Jego ludowi?

¹⁴ Nie wszyscy królowie izraelscy stosowali się do wskazówek Jehowy. Ci, którzy Go nie słuchali, odrzucali kierownictwo zapewniane przez ducha świętego, aniołów i Słowo Boże. Niektórych z nich Jehowa musiał skorygować lub zastąpić kimś innym (1 Sam. 13:13, 14). W stosownym czasie wyznaczył kogoś, kto miał w doskonały sposób przewodzić ludowi Bożemu.

15. (a) Jak prorocy przepowiadali pojawienie się wyjątkowego wodza? (b) Kto okazał się zapowiedzianym wodzem?

¹⁵ Jehowa przez wieki zapowiadał, że wyznaczy dla swojego ludu wyjątkowego wodza. Mojżesz powiedział Izraelitom: „Jehowa, twój Bóg, wzbudzi ci spośród ciebie, spośród twoich braci, proroka jak ja — jego macie słuchać” (Powt. Pr. 18:15). Izajasz prorokował, że będzie to „wódz i rozkazodawca” (Izaj. 55:4). A Daniel pod natchnieniem napisał o przyjściu „Mesjasza Wodza” (Dan. 9:25). W końcu Jezus wyjaśnił, że to on jest „Wodzem” ludu Bożego (odczytaj Mateusza 23:10). Uczniowie Jezusa chętnie za nim podążali i byli pewni, że posłał go Bóg (Jana 6:68, 69). Co ich przekonywało, że Chrystus jest osobą, za pośrednictwem której Jehowa prowadzi swoich sług?

16. Co dowodziło, że na Jezusa oddziałuje duch święty?

¹⁶ Na Jezusa oddziaływał duch święty. W trakcie chrztu Jezusa Jan Chrzciciel zobaczył otwarte niebiosa oraz „ducha zstępującego na niego niczym gołąb”. Następnie „duch (...) przymusił [Jezusa], aby poszedł na pustkowie” (Marka 1:10-12). Przez całą ziemską służbę na Jezusa oddziaływał duch święty. Dlatego Syn Boży mógł dokonywać cudów i nauczać jak ktoś mający władzę od Jehowy (Dzieje 10:38). Ponadto mógł w doskonały sposób przejawiać takie przymioty, jak miłość, radość i niezachwiana wiara (Jana 15:9; Hebr. 12:2). Dowody jednoznacznie wskazywały, że Jezusem posługuje się Bóg.

17. W jaki sposób Jezusa wspierali aniołowie?

¹⁷ Jezusa wspierali aniołowie. Krótko po chrzcie Jezusa „aniołowie przyszli i zaczęli mu usługiwać” (Mat. 4:11). W nocy przed jego śmiercią „ukazał mu się anioł z nieba i go umocnił” (Łuk. 22:43). Jezus był pewien, że w razie potrzeby Jehowa udzieli mu wsparcia przez aniołów (Mat. 26:53).

18, 19. Jak na czyny i nauki Jezusa wpływało Słowo Boże?

¹⁸ Jezus podporządkowywał się Słowu Bożemu. Od samego początku swojej służby Jezus działał zgodnie z treścią Pism (Mat. 4:4). Był tak posłuszny Słowu Bożemu, że zgodził się umrzeć na palu męki. Nawet jego ostatnie słowa nawiązywały do proroctw mesjańskich (Mat. 27:46; Łuk. 23:46). W przeciwieństwie do niego współcześni mu przywódcy religijni przykładali większą wagę do swoich tradycji niż do praw Bożych. Jezus odniósł do nich słowa Jehowy zapisane przez proroka Izajasza: „Lud ten okazuje mi szacunek swoimi wargami, ale ich serce jest ode mnie bardzo oddalone. Lecz na próżno mnie czczą, gdyż jako nauk uczą nakazów ludzkich” (Mat. 15:7-9). Jehowa z pewnością nie wybrałby do prowadzenia swojego ludu kogoś, kto lekceważy Jego Słowo.

¹⁹ Wpływ Słowa Bożego na Jezusa widać nie tylko w jego działaniu, ale też w naukach. Kiedy przedstawiano mu kontrowersyjne kwestie, nie odwoływał się do swojej niezwykłej mądrości ani olbrzymiego doświadczenia. Zawsze jako ostateczny autorytet cytował Pisma (Mat. 22:33-40). I nie zabawiał słuchaczy anegdotami na temat życia w niebie czy stwarzania wszechświata, ale pomagał im w pełni ‛pojmować znaczenie Pism’ (Łuk. 24:32, 45). Jezus kochał Słowo Boże i chętnie o nim rozmawiał.

20. (a) Jak Jezus dowodził, że rozumie, jaką pozycję zajmuje względem Boga? (b) Kogo Jehowa wybiera, by przewodził Jego ludowi? Wyjaśnij na przykładzie Jezusa i Heroda.

²⁰ Chociaż Jezus zdumiewał słuchaczy „ujmującymi słowami”, chwałę przypisywał swojemu Nauczycielowi, Jehowie (Łuk. 4:22). Kiedy pewien bogaty człowiek chciał oddać mu chwałę, nazywając go „Dobrym Nauczycielem”, Jezus skromnie powiedział: „Dlaczego nazywasz mnie dobrym? Nikt nie jest dobry oprócz jednego, Boga” (Marka 10:17, 18). Zupełnie inaczej postąpił Herod Agryppa, który jakieś osiem lat po śmierci Jezusa został królem w Judei. Pewnego dnia ubrał się „w szatę królewską”. Gdy przemawiał, zgromadzony lud zaczął wykrzykiwać: „To głos boga, a nie człowieka!”. Herodowi najwyraźniej to schlebiało. Co się wtedy wydarzyło? „Natychmiast uderzył go anioł Jehowy, ponieważ nie oddał chwały Bogu; i stoczony przez robactwo, skonał” (Dzieje 12:21-23). Żaden postronny obserwator nie pomyślałby, że to Jehowa wyznaczył Heroda, by przewodził Jego ludowi. Natomiast Jezus dał wyraźne dowody, że został wybrany przez Boga, i wciąż sławił Go jako Najwyższego Władcę.

21. Co omówimy w następnym artykule?

²¹ Jezus nie miał przewodzić ludowi Jehowy jedynie przez kilka lat. Po zmartwychwstaniu powiedział: „Dano mi wszelką władzę w niebie i na ziemi. A oto ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mat. 28:18-20). Ale skoro Jezus wrócił do nieba, to jak miał przewodzić ludowi Bożemu na ziemi? Kogo Jehowa wybierze, by reprezentował Jezusa? I jak chrześcijanie mieli rozpoznać przedstawicieli Boga? Odpowiedzi na te pytania omówimy w następnym artykule.

 1, 2. Nad czym mogli się zastanawiać apostołowie, gdy Jezus wstąpił do nieba?

APOSTOŁOWIE stoją na Górze Oliwnej i wpatrują się w niebo. Przed chwilą ich Mistrz i przyjaciel został uniesiony w górę i zniknął za obłokiem (Dzieje 1:9, 10). Przez jakieś dwa lata Jezus ich uczył, zachęcał i im przewodził. Teraz odszedł. Jak sobie poradzą?

² Jezus powiedział swoim naśladowcom: „Będziecie moimi świadkami zarówno w Jerozolimie, jak i w całej Judei i Samarii, i aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8). Jak mieli wywiązać się z tego niełatwego zadania? Co prawda Jezus zapewnił ich, że wkrótce otrzymają ducha świętego, ale ogólnoświatowa działalność kaznodziejska wymagała kierownictwa i dobrego zorganizowania (Dzieje 1:5). W starożytności Bóg kierował swoim ludem, posługując się ziemskimi przedstawicielami. W związku z tym apostołowie mogli się zastanawiać: „Czy i tym razem Jehowa ustanowi kogoś, kto będzie przewodził?”.

 3. (a) Jakiego ważnego wyboru musieli dokonać apostołowie? (b) Co omówimy w tym artykule?

³ Niecałe dwa tygodnie później uczniowie Jezusa przeanalizowali fragmenty Pism, pomodlili się do Jehowy i na miejsce Judasza Iskariota wybrali dwunastego apostoła — Macieja (Dzieje 1:15-26). Dlaczego było to istotne zarówno dla nich, jak i dla Jehowy? W grę wchodziła ważna potrzeba organizacyjnaa. Jezus wybrał apostołów nie tylko po to, żeby towarzyszyli mu w służbie. Mieli odegrać ważną rolę wśród sług Bożych. Na czym miała ona polegać? W jaki sposób Jehowa przez Jezusa ich do niej przygotował? Jak Jehowa prowadzi swój lud obecnie? I jak możemy ‛pamiętać o tych, którzy wśród nas przewodzą’, zwłaszcza o „niewolniku wiernym i roztropnym”? (Hebr. 13:7; Mat. 24:45).

 4. Jaką rolę w I wieku odgrywali apostołowie i starsi w Jerozolimie?

⁴ W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku apostołowie zaczęli przewodzić zborowi chrześcijańskiemu. „Piotr wraz z jedenastoma” przekazali wtedy życiodajne prawdy dużej grupie Żydów i prozelitów (Dzieje 2:14, 15). Wielu z nich uwierzyło. Potem ci nowi bracia „dalej trwali w nauce apostołów” (Dzieje 2:42). Do obowiązków apostołów należało również zarządzanie pieniędzmi zboru (Dzieje 4:34, 35). Troszczyli się też o duchowe potrzeby braci, o czym świadczy wypowiedź: „Będziemy się oddawać modlitwie i usługiwaniu słowem” (Dzieje 6:4). Poza tym wyznaczali doświadczonych chrześcijan, żeby głosili na nowych terenach (Dzieje 8:14, 15). Z czasem inni namaszczeni duchem starsi zaczęli blisko współpracować z apostołami. Wspólnie zapewniali przewodnictwo wszystkim zborom, tworząc ciało kierownicze (Dzieje 15:2).

 5, 6. (a) Co świadczy o tym, że na ciało kierownicze oddziaływał duch święty? (Zobacz ilustrację tytułową). (b) Jak ciało kierownicze było wspierane przez aniołów? (c) Co dowodzi, że ciało kierownicze polegało na Słowie Bożym?

⁵ Chrześcijanie w I wieku wiedzieli, że to Jehowa przez Jezusa nadzoruje działania ciała kierowniczego. Skąd mieli taką pewność? Po pierwsze, na grono to oddziaływał duch święty (Jana 16:13). Został on wylany na wszystkich namaszczonych chrześcijan, ale w szczególności uzdalniał apostołów i starszych w Jerozolimie do przewodzenia zborom. Na przykład w 49 roku pomógł tym braciom podjąć decyzję w kwestii obrzezania. Ponieważ zbory podporządkowały się temu postanowieniu, „utwierdzały się w wierze i dzień w dzień wzrastały liczebnie” (Dzieje 16:4, 5). Poza tym list, w którym poinformowano o tej decyzji, pokazywał, że członkowie ciała kierowniczego przejawiają owoce ducha Bożego, takie jak miłość i wiara (Dzieje 15:11, 25-29; Gal. 5:22, 23).

⁶ Po drugie, ciało kierownicze korzystało ze wsparcia aniołów. Na przykład anioł nakazał Korneliuszowi, który był poganinem, posłać po apostoła Piotra. Kiedy Piotr głosił jemu i jego domownikom, otrzymali oni ducha świętego, chociaż mężczyźni w tej rodzinie nie byli obrzezani. W rezultacie apostołowie i inni bracia podporządkowali się woli Bożej i przyjęli nieobrzezanych pogan do zboru (Dzieje 11:13-18). Ponadto aniołowie aktywnie popierali dzieło głoszenia nadzorowane przez ciało kierownicze (Dzieje 5:19, 20). Po trzecie, grono to podporządkowywało się wskazówkom ze Słowa Bożego. Bez względu na to, czy ci namaszczeni duchem starsi rozstrzygali kwestie doktrynalne czy organizacyjne, szukali wytycznych w Pismach (Dzieje 1:20-22; 15:15-20).

 7. Dlaczego możemy powiedzieć, że pierwszym chrześcijanom przewodził Jezus?

⁷ Chociaż ciało kierownicze miało władzę w zborze, członkowie tego grona rozumieli, że muszą się podporządkować Jezusowi. Apostoł Paweł napisał, że to Chrystus „dał niektórych jako apostołów”. Dodał też: „Przez miłość wzrastajmy we wszystkim ku temu, który jest głową, ku Chrystusowi” (Efez. 4:11, 15). W związku z tym nie przyjęto nazwy od imienia jakiegoś wybitnego apostoła, ale „dzięki Boskiej opatrzności nazwano uczniów chrześcijanami” (Dzieje 11:26). Paweł co prawda powiedział, że należy ‛mocno trzymać się tradycji’, czyli nauk opartych na Słowie Bożym, przekazanych przez apostołów i innych odpowiedzialnych braci. Dodał jednak: „Chcę, byście wiedzieli, że głową każdego mężczyzny [również każdego członka ciała kierowniczego] jest Chrystus, (...) a głową Chrystusa jest Bóg” (1 Kor. 11:2, 3). Nie było wątpliwości, że Jehowa prowadzi swój lud, posługując się wyniesionym do chwały Jezusem Chrystusem.

 8, 9. Jaką ważną rolę odegrał brat Russell?

⁸ Pod koniec XIX wieku Charles Taze Russell i jego współpracownicy zapragnęli przywrócić czyste wielbienie. Żeby rozgłaszać prawdy biblijne w różnych językach, w 1884 roku zarejestrowali Towarzystwo Traktatowe — Strażnica Syjońska, a funkcję prezesa objął brat Russellb. Bardzo wnikliwie studiował on Biblię i nieustraszenie obnażał fałszywe nauki, na przykład o Trójcy czy nieśmiertelności duszy. Zrozumiał, że powrót Chrystusa będzie niewidzialny, a „wyznaczone czasy narodów” skończą się w roku 1914 (Łuk. 21:24). Chętnie poświęcał swój czas, energię i pieniądze, żeby przekazywać te prawdy innym. Wyraźnie więc widać, że w tym wyjątkowym okresie Jehowa i Jezus, Głowa zboru, posługiwali się bratem Russellem.

⁹ Brat Russell nie zabiegał o uznanie ludzi. W 1896 roku napisał: „Nie chcemy żadnego hołdu, żadnej czci — ani dla siebie, ani dla naszych pism. Nie chcemy też, by tytułowano nas wielebnym czy rabbim ani żeby od naszego nazwiska nazwano jakąś grupę”. Później powiedział: „To nie jest dzieło ludzkie”.

10. (a) Kiedy Jezus ustanowił „niewolnika wiernego i roztropnego”? (b) Jak przebiegało oddzielanie Ciała Kierowniczego od Towarzystwa Strażnica?

¹⁰ W roku 1919, trzy lata po śmierci brata Russella, Jezus ustanowił „niewolnika wiernego i roztropnego”. W jakim celu? Żeby zapewniał jego naśladowcom „pokarm we właściwym czasie” (Mat. 24:45). Już wtedy niewielka grupa namaszczonych braci, którzy usługiwali w Biurze Głównym w Brooklynie, przygotowywała pokarm duchowy. Określenie „ciało kierownicze” zaczęło się pojawiać w naszych publikacjach w latach czterdziestych. W tym czasie uważano, że ma ono ścisły związek z Towarzystwem Biblijnym i Traktatowym — Strażnica. Jednak w 1971 roku odróżniono Ciało Kierownicze, którego istnienie ma uzasadnienie biblijne, od zarządu Towarzystwa Strażnica, które stanowi jedynie narzędzie prawne. Od tamtej pory w skład Ciała Kierowniczego zaczęli wchodzić namaszczeni bracia, którzy nie byli członkami zarządu Towarzystwa. Ostatnio członkami zarządu Towarzystwa Strażnica i innych korporacji prawnych zostają bracia należący do grona „drugich owiec”. Dzięki temu Ciało Kierownicze może się skupić na udzielaniu wskazówek duchowych (Jana 10:16; Dzieje 6:4). W Strażnicy z 15 lipca 2013 roku wyjaśniono, że niewielka grupa namaszczonych braci, którzy tworzą Ciało Kierownicze, to „niewolnik wierny i roztropny”.

11. Jak funkcjonuje Ciało Kierownicze?

¹¹ Ciało Kierownicze ważne decyzje podejmuje kolektywnie. Jego członkowie biorą udział w cotygodniowych spotkaniach, co sprzyja jedności i dobrej wymianie myśli (Prz. 20:18). Po kolei każdy z nich przez rok pełni funkcję przewodniczącego takich spotkań, ponieważ żaden nie jest ważniejszy od innych (1 Piotra 5:1). Podobnie na zmianę przewodniczą sześciu komitetom Ciała Kierowniczego. Żaden z tych braci nie uważa siebie za przywódcę, ale za ‛członka czeladzi’, który otrzymuje pokarm od wiernego niewolnika i jest mu podporządkowany.

12. Na jakie pytania teraz odpowiemy?

¹² Ciało Kierownicze nie jest natchnione przez Boga ani nieomylne. Dlatego może popełnić błąd przy wyjaśnianiu spraw doktrynalnych lub udzielaniu wskazówek organizacyjnych. W Skorowidzu do publikacji Towarzystwa Strażnica znajduje się hasło „Kształtowanie się wierzeń”, które zawiera listę skorygowanych wyjaśnień od 1870 roku. Jezus nie powiedział, że wierny niewolnik będzie przygotowywał doskonały pokarm duchowy. Skąd zatem możemy wiedzieć, „kto rzeczywiście jest niewolnikiem wiernym i roztropnym”? (Mat. 24:45). Co świadczy o tym, że jest nim Ciało Kierownicze? Przeanalizujmy trzy grupy argumentów, które dowodzą, że gronem tym posługuje się Jehowa.

13. Co świadczy o tym, że na Ciało Kierownicze oddziałuje duch święty?

¹³ Na Ciało Kierownicze oddziałuje duch święty. Duch święty pomógł Ciału Kierowniczemu zrozumieć wiele prawd biblijnych. Na przykład pomyśl o liście uaktualnionych wierzeń wspomnianej w poprzednim akapicie. Bez wątpienia wyjaśnienie tych „głębokich spraw Bożych” nie jest zasługą żadnego człowieka (odczytaj 1 Koryntian 2:10). Ciało Kierownicze niejako powtarza za apostołem Pawłem: „O tych też sprawach mówimy nie słowami, których uczy mądrość ludzka, lecz takimi, których uczy duch” (1 Kor. 2:13). Jak wyjaśnić szybki postęp w duchowym zrozumieniu po roku 1919, skoro przez stulecia panowało odstępstwo i duchowe ciemności? Był on możliwy wyłącznie dzięki oddziaływaniu ducha świętego.

14. Jak sług Bożych wspierają aniołowie, zgodnie ze słowami z Objawienia 14:6, 7?

¹⁴ Ciało Kierownicze wspierają aniołowie. Obecnie Ciało Kierownicze ma do wykonania ogromne zadanie — nadzoruje międzynarodową działalność kaznodziejską ponad ośmiu milionów głosicieli. Dzięki czemu działalność ta przynosi tak dobre rezultaty? Między innymi dzięki wsparciu aniołów (odczytaj Objawienie 14:6, 7). Często zdarza się, że głosiciele trafiają do kogoś, kto właśnie modlił się o pomocc. O wsparciu aniołów świadczy również to, że chociaż w niektórych krajach napotykamy ostry sprzeciw, ogólnoświatowe dzieło głoszenia i czynienia uczniów cały czas się rozwija.

15. Co odróżnia Ciało Kierownicze od przywódców chrześcijaństwa? Podaj przykład.

¹⁵ Ciało Kierownicze podporządkowuje się Słowu Bożemu (odczytaj Jana 17:17). Rozważmy pewien przykład. W Strażnicy z 1 czerwca 1973 roku (po polsku numer 20) pojawiło się pytanie: „Czy (...) osoby, które nie zerwały z nałogiem tytoniowym, kwalifikują się do chrztu?”. Odpowiedź brzmiała: „Świadectwo biblijne skłania do wniosku, że nie”. W Strażnicy podano kilka fragmentów z Biblii i wyjaśniono, że nieokazujący skruchy palacz powinien zostać wykluczony (1 Kor. 5:7; 2 Kor. 7:1). Następnie dodano: „[Powyższe przepisy] nie stanowią (...) przejawu samowoli ani zapędów dyktatorskich. Jakakolwiek ich surowość w istocie swej pochodzi od Boga, który się wypowiada za pośrednictwem swego spisanego Słowa”. Czy w innych religiach wymaga się tak ścisłego przestrzegania zasad ze Słowa Bożego w sytuacji, gdy jest to niewygodne dla wiernych? W książce poświęconej religii w Stanach Zjednoczonych napisano: „Przywódcy chrześcijaństwa ciągle zmieniają swoje nauki, żeby dostosować je do przekonań i poglądów, które stają się popularne wśród ich wiernych i w społeczeństwie”. Natomiast Ciało Kierownicze pozwala, żeby na jego decyzje wpływały wskazówki ze Słowa Bożego, a nie popularne poglądy. Kim więc posługuje się Jehowa, żeby prowadzić swój lud?

16. Jak możemy pokazać, że ‛pamiętamy’ o Ciele Kierowniczym?

¹⁶ Odczytaj Hebrajczyków 13:7. Słowo „pamiętajcie” można też przetłumaczyć na „wspominajcie”. Pokazujemy, że ‛pamiętamy o tych, którzy wśród nas przewodzą’, gdy wspominamy o członkach Ciała Kierowniczego w modlitwach (Efez. 6:18). Pomyśl o ich obowiązkach: przygotowują pokarm duchowy, nadzorują ogólnoświatowe dzieło głoszenia i zarządzają datkami. Bez wątpienia powinniśmy się za nich stale modlić.

17, 18. (a) Jak możemy współpracować z Ciałem Kierowniczym? (b) Czego dowodzimy gorliwym udziałem w służbie?

¹⁷ Oczywiście ‛pamiętanie’ o Ciele Kierowniczym wymaga czegoś więcej. Powinniśmy z nim współpracować, stosując się do jego rad. Otrzymujemy je w publikacjach, na zebraniach, zgromadzeniach i kongresach. Ponadto Ciało Kierownicze mianuje nadzorców obwodów, którzy z kolei mianują starszych w zborach. Nadzorcy obwodów i starsi pokazują, że ‛pamiętają’ o Ciele Kierowniczym, gdy ściśle trzymają się jego wskazówek. Kiedy jesteśmy posłuszni i ulegli braciom, którzy przewodzą, okazujemy szacunek naszemu Wodzowi, Jezusowi (Hebr. 13:17).

¹⁸ Możemy również pokazać, że ‛pamiętamy’ o Ciele Kierowniczym, wysilając się w służbie. Paweł zachęcał do naśladowania wiary braci, którzy przewodzą. Roztropny niewolnik okazuje niezwykłą wiarę, gorliwie głosząc dobrą nowinę o Królestwie. Czy jako drugie owce wspieramy pomazańców w tym ważnym dziele? Jeśli tak, będziemy bardzo szczęśliwi, gdy usłyszymy słowa Jezusa: „W jakiej mierze uczyniliście to jednemu z najmniejszych spośród tych moich braci, w takiej uczyniliście to mnie” (Mat. 25:34-40).

19. Dlaczego jesteś zdecydowany podążać za Jezusem?

¹⁹ Kiedy Jezus wrócił do nieba, nie pozostawił swoich naśladowców bez pomocy (Mat. 28:20). Dobrze wiedział, jak dużą rolę podczas jego służby na ziemi odegrał duch święty, aniołowie i Słowo Boże. Dlatego obecnie taką samą pomoc zapewnia wiernemu niewolnikowi. Członkowie Ciała Kierowniczego „stale podążają za Barankiem, dokądkolwiek idzie” (Obj. 14:4). Kiedy poddajemy się ich kierownictwu, w gruncie rzeczy podążamy za naszym Wodzem, Jezusem. A on ‛poprowadzi nas do źródeł wód życia’ (Obj. 7:14-17). Żaden człowieczy przywódca nie może nam tego zagwarantować!