Chwalebna wolność udostępniona dzieciom Bożym

„Stworzenie zostało poddane daremności (...) na podstawie nadziei, że również samo stworzenie zostanie uwolnione z niewoli skażenia i dostąpi chwalebnej wolności dzieci Bożych” (RZYMIAN 8:20, 21).

 1. Jak Dzień Przebłagania unaoczniał ofiarę Jezusa?

JEHOWA dał swego jednorodzonego Syna na ofiarę okupu, która otworzyła 144 000 osób drogę do życia w niebie, a reszcie ludzi widoki na bezkresne życie na ziemi (1 Jana 2:1, 2). Jak wykazano w poprzednim artykule, zastosowanie ofiary Jezusa na rzecz chrześcijan zrodzonych z ducha unaoczniał doroczny Dzień Przebłagania, w którym arcykapłan izraelski składał byka na ofiarę za grzechy swoje, swych domowników i plemienia Lewiego. W tym samym dniu ofiarował też kozła za grzechy pozostałych Izraelitów, i podobnie z ofiary Chrystusa skorzysta również ogół ludzi. Z kolei drugi, żywy kozioł symbolicznie unosił zbiorowe grzechy popełnione przez lud w poprzednim roku i znikał na pustyni (Kapłańska 16:7-15, 20-22, 26).a

 2, 3. Co oznacza wypowiedź Pawła z Listu do Rzymian 8:20, 21?

² Po nakreśleniu nadziei, jaką żywią ludzie mający stać się niebiańskimi „synami Bożymi”, apostoł Paweł oświadczył: „Stworzenie ze skwapliwym oczekiwaniem wypatruje objawienia synów Bożych. Gdyż stworzenie zostało poddane daremności nie z własnej woli, lecz przez tego, który je poddał, na podstawie nadziei, że również samo stworzenie zostanie uwolnione z niewoli skażenia i dostąpi chwalebnej wolności dzieci Bożych” (Rzymian 8:14, 17, 19-21). Jak rozumieć tę wypowiedź?

³ Kiedy nasz praojciec Adam został stworzony jako człowiek doskonały, był „synem [czyli dzieckiem] Bożym” (Łukasza 3:38). Ponieważ zgrzeszył, popadł w „niewolę skażenia” i skazał na nią rodzaj ludzki (Rzymian 5:12). Bóg pozwolił, by ludzie rodzili się i żyli w „daremności”, wynikającej z odziedziczonej przez nich niedoskonałości, niemniej za pośrednictwem „potomka”, Jezusa Chrystusa, dał im nadzieję (Rodzaju 3:15; 22:18; Galatów 3:16). Księga Objawienia 21:1-4 wskazuje na czasy, kiedy ‛nie będzie już śmierci, żałości, krzyku ani bólu’. Ponieważ obietnica ta została dana „ludziom”, upewnia nas, że członkowie nowego ziemskiego społeczeństwa, mającego żyć pod panowaniem Królestwa, odzyskają w pełni zdrowie psychiczne i fizyczne oraz życie wieczne jako ziemskie „dzieci Boże”. W trakcie Tysiącletniego Panowania Chrystusa posłuszna ludzkość ‛zostanie uwolniona z niewoli skażenia’. A kto podczas ostatecznej próby dowiedzie lojalności wobec Jehowy, na zawsze będzie wyswobodzony z odziedziczonego grzechu i śmierci (Objawienie 20:7-10). Mieszkańcy ziemi dostąpią wtedy „chwalebnej wolności dzieci Bożych”.

Mówią: „Przyjdź!”

 4. Co to znaczy ‛brać wodę życia darmo’?

⁴ Cóż za wspaniałe widoki otworzyły się przed ludźmi! Nic dziwnego, że chrześcijanie zrodzeni z ducha przebywający jeszcze na ziemi gorliwie przewodzą w dzieleniu się tą nadzieją z innymi. Członkowie namaszczonego ostatka, mający wejść w skład „oblubienicy” wyniesionego do chwały Baranka, Jezusa Chrystusa, biorą udział w spełnianiu proroczych słów: „Duch i oblubienica bezustannie mówią: ‚Przyjdź!’ I każdy, kto słyszy, niech powie: ‚Przyjdź!’ I każdy, kto jest spragniony, niech przyjdzie; każdy, kto chce, niech bierze wodę życia darmo” (Objawienie 21:2, 9; 22:1, 2, 17). Dobrodziejstwa Jezusowej ofiary okupu nie są ograniczone wyłącznie do 144 000 pomazańców. Duch Boży wciąż pobudza pozostający na ziemi ostatek klasy oblubienicy do mówienia: „Przyjdź”. Każdy, kto słyszy i łaknie prawości, zostaje zaproszony, by mówić: „Przyjdź” i skorzystać z udostępnionej przez Jehowę możliwości zbawienia.

 5. Kogo z radością witają w swych szeregach Świadkowie Jehowy?

⁵ Świadkowie Jehowy wierzą w życiodajne postanowienie Boże związane z osobą Jezusa Chrystusa (Dzieje 4:12). Cieszą się, że w swoim gronie mają szczere osoby pragnące poznawać zamierzenie Boga i spełniać Jego wolę. Ich Sale Królestwa są otwarte dla każdego, kto w tym „czasie końca” chce ‛przyjść i brać wodę życia darmo’ (Daniela 12:4).

Zmiany wprowadzane z upływem czasu

 6. Jak w różnych okresach duch Boży oddziaływał na sług Jehowy?

⁶ Jehowa urzeczywistnia swe zamysły w ustalonym przez siebie czasie, a to ma wpływ na Jego sposób postępowania z ludźmi (Kaznodziei 3:1; Dzieje 1:7). Chociaż już w czasach przedchrześcijańskich zsyłał swego ducha na swoich sług, nie dostąpili oni zrodzenia jako Jego duchowi synowie. Kiedy jednak nadeszła odpowiednia pora, Jehowa zaczął za pośrednictwem ducha świętego powoływać oddanych mężczyzn i kobiety do dziedzictwa niebiańskiego — pierwszym z nich był Jezus. A jak wygląda sytuacja w naszych czasach? Ten sam duch oddziałuje na „drugie owce” Jezusa, ale nie wzbudza w nich nadziei ani pragnienia na życie w niebie (Jana 10:16). Bóg otworzył przed nimi widoki na życie wieczne w raju na ziemi, toteż wespół z namaszczonym ostatkiem z radością dają świadectwo w okresie przejścia od starego systemu do Bożego nowego świata, w którym zamieszka prawość (2 Piotra 3:5-13).

 7. W jakim dziele żniwnym uczestniczyli Badacze Pisma Świętego, co jednak wiedzieli o raju?

⁷ Bóg zaczął ‛doprowadzać wielu synów do chwały’, gdy w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. wylał ducha świętego; najwyraźniej ustalił też porę na skompletowanie duchowego „Izraela Bożego”, liczącego ogółem 144 000 osób (Hebrajczyków 2:10; Galatów 6:16; Objawienie 7:1-8). Od roku 1879 na łamach niniejszego czasopisma często wspominano o żniwie obejmującym namaszczonych chrześcijan. Ale Badacze Pisma Świętego (jak nazywali się wówczas Świadkowie Jehowy) wiedzieli też, że Biblia przedstawia nadzieję na życie wieczne w raju na ziemi. Na przykład w Strażnicy z lipca 1883 roku powiedziano: „Kiedy Jezus ustanowi swe królestwo, położy kres złu itd., ziemia stanie się rajem, (...) i wszyscy przebywający w grobach wejdą do niego. A dzięki przestrzeganiu obowiązujących w nim praw będą mogli żyć tam wiecznie”. Z czasem zbieranie pomazańców zaczęło dobiegać końca i do organizacji Jehowy stopniowo napływały osoby nie żywiące nadziei niebiańskiej. W tym też okresie Bóg udzielił swym namaszczonym sługom, ponownie narodzonym chrześcijanom, niezwykłej wnikliwości (Daniela 12:3; Filipian 2:15; Objawienie 14:15, 16).

 8. Jak na początku lat trzydziestych zaczęto coraz lepiej rozumieć nadzieję ziemską?

⁸ Ludzie spodziewający się żyć na ziemi zaczęli utrzymywać kontakt ze zborem chrześcijańskim zwłaszcza od roku 1931. W owym roku dzięki oświeceniu od Jehowy ostatek chrześcijan zrodzonych z ducha zrozumiał, że w 9 rozdziale Księgi Ezechiela wspomniano o klasie ziemskiej, która otrzymuje znak umożliwiający ocalenie i znalezienie się w Bożym nowym świecie. W 1932 roku uznano, iż nowożytne osoby przypominające owce wyobraża Jonadab (Jehonadab), towarzysz Jehu (2 Królów 10:15-17). Dwa lata później, w roku 1934, wykazano, że „Jonadabowie” powinni „się poświęcić”, czyli oddać się Bogu. W 1935 roku zrozumiano, iż „lud wielki”, czyli „wielka rzesza” — uważany wcześniej za drugorzędną klasę duchową, której członkowie mieli być „druhnami” oblubienicy Chrystusa w niebie — to drugie owce żywiące nadzieję ziemską (Objawienie 7:4-15; 21:2, 9; Psalm 45:14, 15). I szczególnie od roku 1935 pomazańcy odgrywają czołową rolę w szukaniu prostolinijnych osób pragnących żyć wiecznie na rajskiej ziemi.

 9. Dlaczego po roku 1935 niektórzy chrześcijanie przestali spożywać podczas Wieczerzy Pańskiej emblematy?

⁹ Po roku 1935 niektórzy chrześcijanie spożywający podczas Wieczerzy Pańskiej chleb i wino przestali to czynić. Dlaczego? Ponieważ pojęli, że mają nadzieję żyć na ziemi, a nie w niebie. Pewna kobieta ochrzczona w roku 1930 powiedziała: „Chociaż wtedy uważano, iż należy tak postępować [spożywać emblematy], szczególnie jeśli ktoś jest gorliwym głosicielem pełnoczasowym, nigdy nie byłam całkowicie przekonana co do swej nadziei niebiańskiej. W roku 1935 zrozumieliśmy, że odbywa się zgromadzanie wielkiej rzeszy, spodziewającej się żyć wiecznie na ziemi. Wielu z nas z radością uświadomiło sobie swą przynależność do tej klasy i przestało spożywać emblematy”. Zmienił się nawet charakter publikacji chrześcijańskich. Te z wcześniejszych lat były przewidziane głównie dla naśladowców Jezusa zrodzonych z ducha, natomiast od 1935 roku Strażnica i inne wydawnictwa ‛wiernego niewolnika’ dostarczają pokarmu duchowego dostosowanego do potrzeb zarówno pomazańców, jak też ich towarzyszy żywiących nadzieję ziemską (Mateusza 24:45-47).

10. Kto zapewne zająłby miejsce niewiernego pomazańca?

¹⁰ Przypuśćmy, że któryś z pomazańców okaże się niewierny. Czy ktoś inny zajmie jego miejsce? Na taką możliwość wskazał Paweł, omawiając przykład symbolicznego drzewa oliwnego (Rzymian 11:11-32). Gdyby zaszła potrzeba zastąpienia osoby zrodzonej z ducha, Bóg prawdopodobnie powoła do nieba kogoś, kto już od wielu lat przejawia silną wiarę i pełni dla Niego świętą służbę (porównaj Łukasza 22:28, 29; 1 Piotra 1:6, 7).

Wiele powodów do wdzięczności

11. Czego w myśl Listu Jakuba 1:17 możemy być pewni — bez względu na żywioną przez nas nadzieję?

¹¹ Bez względu na to, gdzie będziemy wiernie służyć Jehowie, On zaspokoi nasze potrzeby i prawe życzenia (Psalm 145:16; Łukasza 1:67-74). Niezależnie od tego, czy spodziewamy się żyć w niebie, czy na ziemi, mamy wiele uzasadnionych powodów do wdzięczności wobec Boga. On zawsze czyni to, co służy najlepiej pojętemu dobru tych, którzy Go miłują. Uczeń Jakub oświadczył, iż „każdy dobry dar i każdy doskonały podarunek pochodzi z góry, bo zstępuje od Ojca świateł niebiańskich”, Jehowy Boga (Jakuba 1:17). Zwróćmy uwagę na kilka takich darów i dobrodziejstw.

12. Dlaczego można powiedzieć, że Jehowa dał wszystkim swym wiernym sługom cudowną nadzieję?

¹² Wszystkim swym wiernym sługom Jehowa dał cudowną nadzieję. Niektórych powołał do życia w niebie. Przedchrześcijańskim świadkom udostępnił niezrównane widoki na to, iż zostaną wskrzeszeni do życia wiecznego na ziemi. Na przykład Abraham wierzył w zmartwychwstanie i oczekiwał „miasta mającego rzeczywiste fundamenty” — niebiańskiego Królestwa, pod którego panowaniem zostanie wskrzeszony do życia na ziemi (Hebrajczyków 11:10, 17-19). Również w obecnym czasie końca Bóg daje milionom osób nadzieję na bezkresne życie w ziemskim raju (Łukasza 23:43; Jana 17:3). Nie ulega wątpliwości, że każdy, przed kim Jehowa otwiera te wspaniałe perspektywy, powinien być za nie głęboko wdzięczny.

13. Jak święty duch Boga oddziałuje na Jego lud?

¹³ Jehowa obdarowuje swych sług duchem świętym. Chrześcijanie żywiący nadzieję niebiańską są namaszczeni duchem świętym (1 Jana 2:20; 5:1-4, 18). Niemniej z jego wsparcia i kierownictwa korzystają także słudzy Boży spodziewający się żyć na ziemi. Ducha Jehowy miał na przykład Mojżesz oraz 70 mężczyzn wyznaczonych mu do pomocy (Liczb 11:24, 25). Pod wpływem ducha świętego pozostawał Becalel, który usługiwał jako biegły rzemieślnik przy budowie izraelskiego przybytku (Wyjścia 31:1-11). Duch Boży zstąpił między innymi na Gedeona, Jeftę, Samsona, Dawida, Eliasza i Elizeusza. Chociaż ci ludzie z czasów starożytnych nigdy nie zostaną wyniesieni do chwały niebiańskiej, korzystali z kierownictwa i pomocy ducha świętego, podobnie jak to czynią dziś drugie owce Jezusa. Tak więc posiadanie ducha Bożego nie musi wskazywać na powołanie niebiańskie. Niemniej duch Jehowy zapewnia kierownictwo, pomaga nam głosić i wywiązywać się z otrzymanych od Boga zadań, udziela mocy wykraczającej poza to, co normalne, a rezultatem jego oddziaływania są piękne owoce, takie jak: miłość, radość, pokój, wielkoduszna cierpliwość, życzliwość, dobroć, wiara, łagodność i panowanie nad sobą (Jana 16:13; Dzieje 1:8; 2 Koryntian 4:7-10; Galatów 5:22, 23). Czyż ten miłosierny dar Boży nie powinien wzbudzać w nas wdzięczności?

14. Jaki pożytek odnosimy z udostępnionej nam przez Boga wiedzy i mądrości?

¹⁴ Niezależnie od żywionej nadziei powinniśmy być wdzięczni Bogu za obdarowanie nas wiedzą i mądrością. Dokładna wiedza o Jehowie pomaga nam ‛upewniać się co do rzeczy ważniejszych’ i ‛chodzić w sposób godny Jehowy, aby mu się w pełni podobać’ (Filipian 1:9-11; Kolosan 1:9, 10). Zbożna mądrość zapewnia ochronę i kierownictwo w życiu (Przysłów 4:5-7; Kaznodziei 7:12). Prawdziwa wiedza i mądrość jest oparta na Słowie Bożym, a pozostałym nielicznym już pomazańcom szczególnie bliskie są jego wypowiedzi na temat żywionej przez nich nadziei niebiańskiej. Jednakże okoliczność, że dana osoba miłuje Słowo Boga i właściwie je rozumie, jeszcze nie dowodzi, iż Bóg powołał ją do życia w niebie. Tacy ludzie, jak Mojżesz i Daniel spisali nawet fragmenty Biblii, a jednak dostąpią zmartwychwstania ziemskiego. Bez względu na to, czy spodziewamy się żyć w niebie, czy na ziemi, otrzymujemy pokarm duchowy za pośrednictwem „niewolnika wiernego i roztropnego”, cieszącego się uznaniem Jehowy (Mateusza 24:45-47). Jakże wdzięczni jesteśmy za nabywaną w ten sposób wiedzę!

15. Co jest jednym z najwspanialszych darów Bożych i jak się na niego zapatrujesz?

¹⁵ Jednym z najwspanialszych darów Bożych jest podyktowane miłością udostępnienie Jezusowej ofiary okupu, z której dobrodziejstw korzystamy niezależnie od tego, czy mamy nadzieję niebiańską, czy ziemską. Bóg umiłował ludzi ‛tak bardzo, że dał swego jednorodzonego Syna, aby nikt, kto w niego wierzy, nie został zgładzony, lecz miał życie wieczne’ (Jana 3:16). Również Jezus, kierując się miłością, ‛dał swoją duszę jako okup w zamian za wielu’ (Mateusza 20:28). Jak wyjaśnił apostoł Jan, Jezus Chrystus „jest ofiarą przebłagalną za nasze [pomazańców] grzechy, ale nie tylko za nasze, lecz także całego świata” (1 Jana 2:1, 2). A zatem każdy z nas powinien odczuwać głęboką wdzięczność za wypływające z miłości udostępnienie nam wybawienia do życia wiecznego.b

Czy będziesz obecny?

16. Jakie ważne wydarzenie będzie rozpamiętywane 11 kwietnia 1998 roku po zachodzie słońca i kto powinien być obecny na tej uroczystości?

¹⁶ Docenianie dla okupu, który Bóg złożył za pośrednictwem swego Syna, powinno nas pobudzić do tego, byśmy 11 kwietnia 1998 roku byli obecni po zachodzie słońca w Sali Królestwa lub innym miejscu, w którym Świadkowie Jehowy zgromadzą się w celu rozpamiętywania śmierci Chrystusa. Kiedy Jezus w towarzystwie wiernych apostołów ustanawiał tę uroczystość w ostatnią noc swego ziemskiego życia, oświadczył: „Czyńcie to na moją pamiątkę” (Łukasza 22:19, 20; Mateusza 26:26-30). Nieliczny ostatek pomazańców będzie spożywał przaśny chleb, wyobrażający bezgrzeszne człowiecze ciało Jezusa, i niealkoholizowane czerwone wino, symbolizujące jego krew przelaną na ofiarę. Powinni to czynić tylko chrześcijanie zrodzeni z ducha, gdyż jedynie oni są objęci nowym przymierzem i przymierzem co do Królestwa oraz mają niezaprzeczalne świadectwo świętego ducha Bożego, że żywią nadzieję niebiańską. Miliony innych będzie pełnymi szacunku obserwatorami, przepełnionymi wdzięcznością za miłość, jaką Bóg i Chrystus okazali w związku z Jezusową ofiarą umożliwiającą życie wieczne (Rzymian 6:23).

17. O czym należy pamiętać w związku z namaszczeniem duchem?

¹⁷ Mogłoby się zdarzyć, że ten czy ów pod wpływem wcześniejszych poglądów religijnych, silnych emocji spowodowanych śmiercią kogoś bliskiego, trudności życiowych lub przeświadczenia o dostępowaniu jakichś szczególnych błogosławieństw od Jehowy mylnie przypisze sobie powołanie niebiańskie. Wszyscy powinniśmy jednak pamiętać, iż Pismo Święte wcale nie nakazuje wyrażania wdzięczności za Chrystusową ofiarę okupu przez spożywanie w czasie Pamiątki emblematów. Ponadto namaszczenie duchem ‛nie zależy od chcącego ani od biegnącego, lecz od Boga’ — Tego, który zrodził Jezusa na duchowego Syna i który doprowadza do chwały tylko 144 000 innych synów (Rzymian 9:16; Izajasza 64:8).

18. Jakie błogosławieństwa czekają większość dzisiejszych sług Jehowy?

¹⁸ Ogromna większość ludzi, którzy w tych dniach ostatnich służą Jehowie, otrzymała od Boga nadzieję życia wiecznego na rajskiej ziemi (2 Tymoteusza 3:1-5). Już wkrótce znajdą się w tym cudownym raju. Sprawami ziemskimi zajmą się wówczas książęta poddani niebiańskiemu kierownictwu (Psalm 45:16). Zapanuje pokój, gdyż mieszkańcy naszego globu będą przestrzegać praw Bożych i pogłębiać wiedzę o drogach Jehowy (Izajasza 9:6, 7; Objawienie 20:12). Czeka ich sporo pracy w związku z budowaniem domów i opanowywaniem ziemi (Izajasza 65:17-25). Pomyśl też o radosnych spotkaniach rodzinnych, do jakich dojdzie po wskrzeszeniu umarłych! (Jana 5:28, 29). Po ostatecznym wypróbowaniu zniknie wszelkie zło (Objawienie 20:7-10). Już na wieki całą ziemię będą zamieszkiwać doskonali ludzie, którzy ‛zostaną uwolnieni z niewoli skażenia i dostąpią chwalebnej wolności dzieci Bożych’.

[Przypisy]

Jak byś odpowiedział?

◻ Co to znaczy ‛brać wodę życia darmo’?

◻ Jakie mamy powody do wdzięczności wobec Boga, bez względu na rodzaj żywionej przez nas nadziei?

◻ Na jakiej dorocznej uroczystości każdy z nas powinien być obecny?

◻ Co przyszłość przyniesie większości sług Jehowy?

[Ilustracja na stronie 18]

Miliony ludzi zaczęły ‛brać wodę życia darmo’. Czy i ty do nich należysz?