Pisarz: Jozue

Miejsce spisania: Kanaan

Spisywanie ukończono: ok. 1450 p.n.e.

Obejmuje okres: 1473-ok. 1450 p.n.e.

 1. Przed jakim zadaniem stanął Izrael w roku 1473 p.n.e.?

JEST rok 1473 p.n.e. Rzecz dzieje się w szczególnych, dramatycznych okolicznościach. Izraelici obozują na równinach moabskich, gotowi do wejścia do Kanaanu, Ziemi Obiecanej. W tej krainie, leżącej po drugiej stronie Jordanu, znajduje się szereg niewielkich królestw, z których każde ma własną armię. Państewka te są skłócone i osłabione wskutek wieloletniego, wyniszczającego panowania Egiptu. Jednakże dla Izraelitów są groźnym przeciwnikiem. Aby podbić ten kraj, będą oni musieli zająć liczne warowne miasta, takie jak Jerycho, Aj, Chacor czy Lachisz. Zbliża się przełomowa chwila. Muszą zwycięsko stoczyć decydujące bitwy, w których weźmie udział sam Jehowa i dokona na rzecz swych sług potężnych cudów, aby spełnić obietnicę osiedlenia ich w tym kraju. Nie ulega wątpliwości, że te przejmujące wydarzenia, tak znamienne w stosunkach Jehowy z Jego ludem, muszą być utrwalone na piśmie, i to przez naocznego świadka. Któż mógłby to zrobić lepiej niż sam Jozue, którego Jehowa uczynił następcą Mojżesza! (Liczb 27:15-23).

 2. Dlaczego wybór Jozuego na wodza i kronikarza był słuszny?

² Wybór Jozuego na wodza i na kronikarza nadchodzących wydarzeń jest najzupełniej słuszny. Podczas minionych 40 lat pobytu na pustkowiu Jozue był bardzo bliskim współpracownikiem Mojżesza. ‛Usługiwał Mojżeszowi od wieku młodzieńczego’ i dowiódł, że nadaje się na duchowego przywódcę i na wodza armii (Liczb 11:28; Wyjścia 24:13; 33:11; Joz. 1:1). W roku 1513 p.n.e., gdy Izrael wyszedł z Egiptu, Jozue stał na czele wojsk izraelskich, które rozgromiły Amalekitów (Wyjścia 17:9-14). Zrozumiałe jest też, że jako lojalny towarzysz Mojżesza i nieustraszony dowódca reprezentował Efraimitów, gdy z każdego plemienia wybrano po jednym mężczyźnie w celu przeprowadzenia niebezpiecznej misji przeszpiegowania Kanaanu. Okazał wtedy odwagę i wierność, dzięki czemu zapewnił sobie wejście do Ziemi Obiecanej (Liczb 13:8; 14:6-9, 30, 38). Jozue, syn Nuna, to rzeczywiście „mąż, w którym jest duch”, człowiek, ‛który podąża całkowicie za Jehową’, „pełen ducha mądrości”. Nic dziwnego, że „Izrael służył Jehowie przez wszystkie dni Jozuego” (Liczb 27:18; 32:12; Powt. Pr. 34:9; Joz. 24:31).

 3. Co dowodzi, że naprawdę żył sługa Jehowy imieniem Jozue i że to on napisał księgę nazwaną od jego imienia?

³ Ze względu na swe doświadczenie, kwalifikacje i wypróbowane przymioty prawdziwego czciciela Jehowy Jozue z całą pewnością nadawał się na pisarza ‛Pism natchnionych przez Boga’. Nie jest postacią legendarną. Ten sługa Jehowy naprawdę żył. Wymieniono go z imienia w Chrześcijańskich Pismach Greckich (Dzieje 7:45; Hebr. 4:8). Skoro Mojżeszowi nakazano opisać to, co się działo za jego życia, jest rzeczą logiczną, że podobne zadanie zlecono jego następcy, Jozuemu. Z Księgi Jozuego 6:25 wyraźnie wynika, że pisarzem musiał być naoczny świadek wydarzeń. Tradycja żydowska wskazuje na Jozuego, a sama ta księga oświadcza: „Potem Jozue zapisał te słowa w księdze Prawa Bożego” (Joz. 24:26).

 4. Jak autentyczność Księgi Jozuego potwierdzają zarówno spełnione proroctwa, jak i świadectwa późniejszych pisarzy biblijnych?

⁴ Po zagładzie Jerycha Jozue proroczo przeklął odbudowę tego miasta; słowa te w zdumiewający sposób spełniły się jakieś 500 lat później, za czasów izraelskiego króla Achaba (Joz. 6:26; 1 Król. 16:33, 34). Autentyczność Księgi Jozuego poświadczają także liczne wzmianki późniejszych pisarzy biblijnych, nawiązujących do opisanych w niej wydarzeń. Wielokrotnie powołują się na nie psalmiści (Ps. 44:1-3; 78:54, 55; 105:42-45; 135:10-12; 136:17-22), jak również Nehemiasz (Nehem. 9:22-25), Izajasz (Izaj. 28:21), apostoł Paweł (Dzieje 13:19; Hebr. 11:30, 31) i uczeń Jakub (Jak. 2:25).

 5. (a) Jaki okres obejmuje Księga Jozuego? (b) Dlaczego imię Jozue jest nader stosowne?

⁵ Księga Jozuego obejmuje okres ponad 20 lat — od wejścia do Kanaanu w roku 1473 p.n.e. mniej więcej do roku 1450 p.n.e., gdyż prawdopodobnie właśnie wtedy umarł Jozue. Samo jego imię (po hebrajsku Jehoszúaʽ) znaczy „Jehowa jest wybawieniem” i jest nadzwyczaj stosowne ze względu na rolę, jaką odegrał ten widzialny wódz Izraela w czasie podboju kraju. Całą chwałę oddawał on Jehowie jako Wybawcy. W Septuagincie Księga Jozuego nosi nazwę Iesoús (grecki odpowiednik słowa Jehoszúaʽ) i od niej pochodzi imię Jezus. Ze względu na swe piękne zalety, takie jak odwaga, posłuszeństwo i niezłomna lojalność, Jozue był naprawdę wspaniałym pierwowzorem „naszego Pana, Jezusa Chrystusa” (Rzym. 5:1).

TREŚĆ KSIĘGI JOZUEGO

 6. Na jakie części w naturalny sposób dzieli się Księga Jozuego?

⁶ Księga Jozuego w naturalny sposób dzieli się na cztery części: 1) wkroczenie do Ziemi Obiecanej, 2) podbój Kanaanu, 3) podział ziemi i 4) pożegnalne napomnienia Jozuego. Stanowi barwną relację, pełną pasjonujących opisów.

 7. Jakiej zachęty i rady udziela Jozuemu Jehowa?

⁷ Wkroczenie do Ziemi Obiecanej (1:1 do 5:12). Wiedząc, jakie próby przyniesie przyszłość, Jehowa zaraz na początku dodaje Jozuemu otuchy i udziela mu zdrowej rady: „Tylko bądź odważny i bardzo silny (...) Ta księga prawa niech się nie oddala od twoich ust i czytaj ją półgłosem dniem i nocą, byś dbał o postępowanie zgodne ze wszystkim, co jest w niej napisane; bo wtedy zapewnisz swej drodze powodzenie i wtedy będziesz działał mądrze. Czyż ci nie nakazałem? Bądź odważny i silny (...), bo Jehowa, twój Bóg, jest z tobą wszędzie, dokądkolwiek idziesz” (1:7-9). Jozue rozumie, iż prawdziwym Wodzem i Rozkazodawcą jest Jehowa, i natychmiast rozpoczyna przygotowania, aby zgodnie z Jego nakazem przeprawić się przez Jordan. Izraelici uznają go za następcę Mojżesza i przyrzekają mu lojalność. A więc naprzód, na podbój Kanaanu!

 8. (a) Jak Rachab dowodzi swej wiary? (b) Jak Jehowa okazuje się „żywym Bogiem” pośród Izraela?

⁸ Do Jerycha zostaje wysłanych dwóch zwiadowców. Nierządnica Rachab korzysta ze sposobności okazania swej wiary w Jehowę i z narażeniem własnego życia ich ukrywa. W zamian za to przysięgają, że zostanie oszczędzona podczas zagłady miasta. Zwiadowcy przynoszą wieść, iż z powodu Izraelitów wszyscy mieszkańcy kraju upadli na duchu. Słysząc tak pomyślną wiadomość, Jozue natychmiast rusza nad Jordan, którego wody właśnie wylały. Teraz Jehowa daje namacalny dowód, że wspiera Jozuego i że — tak jak za czasów Mojżesza — jest z Izraelem „żywy Bóg” (3:10). Gdy kapłani niosący Arkę Przymierza wchodzą do Jordanu, wody płynące z góry zaczynają się spiętrzać, dzięki czemu Izraelici mogą przejść po suchej ziemi. Na pamiątkę tego wydarzenia Jozue bierze 12 kamieni ze środka rzeki, a 12 innych układa w rzece, gdzie stoją kapłani. Gdy kapłani wychodzą z Jordanu, wody znowu występują z brzegów.

 9. Co się dzieje w Gilgal?

⁹ Znalazłszy się po drugiej stronie rzeki, lud rozbija obóz w Gilgal, między Jordanem a Jerychem, i tu Jozue kładzie kamienie pamiątkowe, żeby stanowiły świadectwo dla przyszłych pokoleń i „żeby wszystkie ludy ziemi poznały rękę Jehowy, iż jest silna; żebyście się zawsze bali Jehowy, waszego Boga” (4:24). (Z Księgi Jozuego 10:15 wynika, że potem przez jakiś czas obóz w Gilgal mógł stanowić bazę wypadową). To właśnie tutaj synowie Izraela zostają obrzezani, gdyż w czasie wędrówki po pustkowiu nie dokonywano tego zabiegu. Izraelici obchodzą święto Paschy, a kiedy przestaje się pojawiać manna, zaczynają spożywać płody tej ziemi.

10. Jak Jehowa udziela Jozuemu wskazówek co do zdobycia Jerycha i jakie dramatyczne wydarzenia się rozgrywają?

¹⁰ Podbój Kanaanu (5:13 do 12:24). Teraz w zasięgu ręki leży pierwszy cel. Ale jak zająć to „szczelnie zamknięte”, warowne miasto — Jerycho? (6:1). Sam Jehowa podaje szczegółowy sposób działania, wysyłając „księcia wojska Jehowy”, aby pouczył Jozuego (5:14). Przez sześć dni wojska izraelskie mają raz na dzień obchodzić miasto dookoła. Na czele mają iść wojownicy, a za nimi — kapłani: jedni będą dąć w baranie rogi, a drudzy nieść Arkę Przymierza. Siódmego dnia pochód ma okrążyć miasto siedem razy. Jozue wiernie przekazuje te rozkazy ludowi. Wojska zgodnie z poleceniem maszerują wokół Jerycha. Nie pada ani jedno słowo. Nie słychać żadnego dźwięku — tylko tupot nóg i odgłos rogów, w które dmą kapłani. Aż wreszcie w ostatnim dniu, po siódmym okrążeniu, Jozue daje sygnał do wzniesienia okrzyku. Lud wydaje więc okrzyk, „potężny okrzyk wojenny”, i mury Jerycha się walą! (6:20). Izraelici jak jeden mąż wpadają do miasta, zdobywają je i palą ogniem. Tylko wierna Rachab i jej domownicy zostają wybawieni.

11. Co zrobiono po pierwszej porażce Izraelitów pod Aj?

¹¹ Teraz na zachód, do Aj! Nadzieja na drugie łatwe zwycięstwo przeradza się w trwogę, gdyż mieszkańcy Aj zmuszają do ucieczki 3000 wojowników izraelskich wysłanych na podbój tego miasta. Co się stało? Czyżby Jehowa ich opuścił? Zaniepokojony Jozue pyta Boga. W odpowiedzi Jehowa ujawnia, że chociaż rozkazał zniszczyć wszystko, co się znajdowało w Jerychu, ktoś z obozu dopuścił się nieposłuszeństwa, bo coś ukradł i schował. Izrael dopiero wtedy odzyska powodzenie i błogosławieństwo Jehowy, gdy usunie z obozu tę nieczystość. Bóg sprawia, że winowajca imieniem Achan zostaje wykryty i wraz ze swymi domownikami ukamienowany. Odzyskawszy łaskę Jehowy, Izraelici ruszają na Aj. I znowu sam Jehowa podaje plan działania. Mieszkańcy Aj, wywabieni ze swego obwarowanego miasta, wpadają w zasadzkę. Miasto zostaje zdobyte i wraz ze wszystkimi mieszkańcami skazane na zagładę (8:26-28). Żadnego kompromisu z nieprzyjacielem!

12. Jaki rozkaz Boga wykonuje Jozue?

¹² Potem zgodnie z rozkazem, który Jehowa dał za pośrednictwem Mojżesza, Jozue buduje ołtarz na górze Ebal i sporządza na nim „odpis Prawa” (8:32). Następnie słowa tego Prawa, łącznie z błogosławieństwem i przekleństwem, odczytuje całemu zgromadzonemu narodowi, którego jedna połowa stoi naprzeciw góry Garizim, a druga — naprzeciw góry Ebal (Powt. Pr. 11:29; 27:1-13).

13. Co osiągają Gibeonici dzięki swemu roztropnemu działaniu?

¹³ Pewna liczba kananejskich państewek, zatrwożonych szybkim tempem inwazji Izraelitów, jednoczy swe wysiłki, aby położyć kres zwycięstwom Jozuego. Jednakże ‛mieszkańcy Gibeonu, słysząc, co Jozue uczynił z Jerychem i Aj, postępują roztropnie’ (Joz. 9:3, 4). Udając, że przyszli z kraju położonego daleko od Kanaanu, zawierają z Jozuem przymierze, „iż pozostawi ich przy życiu”. Kiedy podstęp zostaje wykryty, Izraelici dotrzymują słowa, lecz wyznaczają Gibeonitów „do zbierania drewna i czerpania wody”, czyniąc ich ‛najniższymi niewolnikami’; w ten sposób częściowo spełnia się natchnione przekleństwo, które Noe rzucił na Kanaana, syna Chama (Joz. 9:15, 27; Rodz. 9:25).

14. W jaki sposób Jehowa daje pod Gibeonem dowód, że walczy za Izraela?

¹⁴ To wyłamanie się Gibeonitów nie jest błahostką, gdyż „Gibeon był wielkim miastem, (...) był większy niż Aj, a wszyscy jego mężowie byli mocarzami” (Joz. 10:2). Adoni-Cedek, król Jerozolimy, widzi w tym zagrożenie dla siebie i reszty królestw Kanaanu. Zdradę trzeba przykładnie ukarać, aby powstrzymać innych przed przyłączaniem się do nieprzyjaciela. Toteż Adoni-Cedek sprzymierza się z czterema królami (z miast-królestw Hebronu, Jarmutu, Lachisz i Eglonu) i rusza na wojnę z Gibeonem. Jozue, wierny swemu przymierzu z Gibeonitami, maszeruje całą noc, by przyjść im z pomocą, i rozbija wojska owych pięciu królów. Jehowa ponownie wkracza do bitwy i sieje zniszczenie, używając nadludzkich mocy i znaków. Z nieba spada grad wielkich kamieni, zabijając więcej nieprzyjaciół niż miecze wojowników izraelskich. I oto następuje niezwykły cud: ‛słońce stoi bez ruchu pośrodku niebios i nie śpieszy ku zachodowi, mniej więcej przez cały dzień’ (10:13). Dzięki temu można doszczętnie zgładzić wroga. Ci, którzy w tym świecie uchodzą za mądrych, mogą podawać w wątpliwość relację o tym cudzie, ale ludzie przejawiający wiarę uznają prawdziwość tej Boskiej kroniki. Dobrze wiedzą, iż Jehowa ma władzę nad wszystkimi siłami we wszechświecie i potrafi nimi kierować według swej woli. A przecież to właśnie „sam Jehowa walczył za Izraela” (10:14).

15. Opisz kolejność podboju Kanaanu i ostateczną bitwę pod Chacor.

¹⁵ Sprawiwszy rzeź pięciu królom, Jozue pustoszy Makkedę. Posuwając się szybko na południe, doszczętnie niszczy także Libnę, Lachisz, Eglon, Hebron i Debir — miasta leżące na wzgórzach pomiędzy Morzem Słonym a Morzem Wielkim. Wieść o podboju rozchodzi się po całym Kanaanie. Na północy podnosi alarm Jabin, król Chacoru. Ludy mieszkające po obu stronach Jordanu wzywa do wspólnej akcji przeciw Izraelitom. Gdy zgromadzone siły nieprzyjacielskie stają obozem nad wodami Merom, na południe od Hermonu, są ‛liczne jak ziarnka piasku na brzegu morza’ (11:4). Jehowa znowu zapewnia Jozuego, iż zwycięży, i wyjaśnia, jaką ma zastosować taktykę. Jaki jest wynik bitwy? Wrogowie ludu Jehowy ponoszą jeszcze jedną druzgocącą klęskę! Chacor zostaje spalone, a sprzymierzone z nim miasta i ich królów spotyka zagłada. W ten sposób Jozue podporządkowuje Izraelowi ogromne połacie Kanaanu. Pokonano trzydziestu jeden królów.

16. Jak podzielono Ziemię Obiecaną?

¹⁶ Podział ziemi (13:1 do 22:34). Mimo odniesienia tylu zwycięstw, zburzenia wielu ważnych strategicznie, warownych miast oraz chwilowego złamania zorganizowanego oporu „jeszcze bardzo dużą część tej ziemi trzeba wziąć w posiadanie” (13:1). Ale Jozue ma już około 90 lat, a w dodatku do wykonania jest inne wielkie zadanie: podział ziemi na dziedzictwa dla dziewięciu całych plemion i dla połowy plemienia Manassesa. Ruben, Gad i połowa plemienia Manassesa już otrzymali ziemię na wschód od Jordanu, a plemię Lewiego nie ma dostać żadnej dziedzicznej własności, gdyż ich dziedzictwem jest „Jehowa, Bóg Izraela” (13:33). Z pomocą kapłana Eleazara Jozue rozdziela ziemię leżącą na zachód od Jordanu. A 85-letniemu Kalebowi, pragnącemu doszczętnie wytracić wrogów Jehowy, na jego prośbę przydzielono region Hebronu, zajęty przez Anakitów (14:12-15). Gdy plemiona otrzymały wylosowane dziedzictwa, Jozue prosi o miasto Timnat-Serach w górach Efraima i Izraelici dają mu je „na rozkaz Jehowy” (19:50). Namiot zgromadzenia zostaje ustawiony w Szilo, które także leży w górzystym regionie Efraima.

17. Jakie kroki poczyniono w związku z miastami schronienia i miastami Lewitów?

¹⁷ Wydzielono sześć miast schronienia dla nieumyślnych zabójców, po trzy z każdej strony Jordanu. Na zachód od Jordanu leżą: Kedesz w Galilei, Szechem w Efraimie i Hebron w górzystej Judzie. Po stronie wschodniej wyznaczono: Becer na terytorium Rubena, Ramot w Gileadzie i Golan w Baszanie. Otrzymują one „status miejsca uświęconego” (20:7). Z działów poszczególnych plemion wybrano przez losowanie 48 miast z ich pastwiskami, by mogli tam zamieszkać Lewici. Należy do nich sześć miast schronienia. Tak Izraelici „zaczęli brać (...) [tę krainę] w posiadanie i w niej mieszkać”. Jeśli chodzi o obietnice Jehowy, „wszystkie się spełniły” (21:43, 45).

18. Jaka napięta sytuacja powstaje między plemionami na wschodzie i na zachodzie i jak zostaje rozładowana?

¹⁸ Wojownicy z plemienia Rubena i Gada oraz połowy plemienia Manassesa, którzy do tej pory towarzyszyli Jozuemu, wracają teraz do swego dziedzictwa za Jordanem, a Jozue zachęca ich do wierności i udziela im błogosławieństwa. W drodze powrotnej, po przybyciu nad Jordan, wznoszą wielki ołtarz. Powstaje napięta sytuacja. Ponieważ jedynym uznanym miejscem wielbienia Jehowy jest namiot spotkania w Szilo, plemiona zachodnie, bojąc się zdrady i nielojalności, szykują się do walki z domniemanymi buntownikami. Nie dochodzi jednak do przelewu krwi, okazuje się bowiem, że nowy ołtarz nie służy do składania ofiar, tylko „jest on świadkiem między nami [Izraelem na wschodnim i zachodnim brzegu Jordanu], że Jehowa to prawdziwy Bóg” (22:34).

19, 20. (a) Czego dotyczą pożegnalne napomnienia Jozuego? (b) Jaką kwestię przedkłada Jozue Izraelitom i jak pomaga im dokonać właściwego wyboru?

¹⁹ Pożegnalne napomnienia Jozuego (23:1 do 24:33). ‛A gdy upłynęło wiele dni, odkąd Jehowa dał Izraelowi odpocząć od wszystkich okolicznych nieprzyjaciół, i gdy Jozue jest już stary i podeszły w latach’, zwołuje całego Izraela, by mu udzielić krzepiących, pożegnalnych napomnień (23:1). Do samego końca jest człowiekiem pokornym i całą zasługę za odniesienie wielkich zwycięstw nad narodami przypisuje Jehowie. Niechaj wszyscy pozostaną wierni! „Bądźcie bardzo odważni, by zachowywać i spełniać wszystko, co jest zapisane w księdze Prawa Mojżeszowego, nigdy nie odwracając się od tego na prawo ani na lewo” (23:6). Muszą stronić od fałszywych bogów i ‛stale strzec swych dusz, miłując Jehowę, swego Boga’ (23:11). Nie wolno im iść na kompromis z pozostałymi Kananejczykami, spowinowacać się z nimi ani uczestniczyć w ich praktykach religijnych, gdyż tym ściągnęliby na siebie płomienny gniew Jehowy.

²⁰ Jozue zgromadza w Szechem wszystkie plemiona, wzywa przed Jehowę ich przedstawicieli i oznajmia im słowa samego Jehowy, który przypomina, jak obchodził się ze swym ludem od czasu, gdy wezwał Abrahama i przyprowadził go do Kanaanu, aż do podboju i zajęcia Ziemi Obiecanej. Jozue ponownie ostrzega przed religią fałszywą i nawołuje Izraelitów, żeby ‛bali się Jehowy i służyli mu w nienaganności i w prawdzie’. Tak, „służcie Jehowie”! Następnie stawia sprawę nadzwyczaj jasno: „Wybierzcie sobie dzisiaj, komu będziecie służyć: czy bogom, którym służyli wasi praojcowie (...), czy bogom Amorytów, w których ziemi mieszkacie. Ale ja i mój dom będziemy służyć Jehowie”. Z przekonaniem, jakim niegdyś odznaczał się Mojżesz, przypomina Izraelowi, że Jehowa „jest Bogiem świętym; jest Bogiem wymagającym wyłącznego oddania”. A zatem precz z obcymi bogami! Pobudzony tym lud oświadcza jak jeden mąż: „Jehowie, naszemu Bogu, służyć będziemy i jego głosu będziemy słuchać!” (24:14, 15, 19, 24). Przed odprawieniem Izraelitów Jozue zawiera z nimi przymierze, zapisuje te słowa w księdze Prawa Bożego i stawia wielki kamień, mający służyć za świadka. Potem sędziwy Jozue umiera w wieku 110 lat i zostaje pochowany w Timnat-Serach.

DLACZEGO POŻYTECZNA

21. Jakie mądre napomnienie zawarte w Księdze Jozuego jest również dzisiaj niezwykle pożyteczne?

²¹ Czyż nie chwytają cię za serce pożegnalne słowa Jozuego, zachęcające do wiernej służby? Czy nie powtarzasz jego słów, wypowiedzianych ponad 3400 lat temu: „Ja i mój dom będziemy służyć Jehowie”? A jeśli służąc Jehowie, przechodzisz próby lub jesteś odizolowany od innych wiernych współsług, czy nie dodają ci otuchy słowa, które Jehowa wyrzekł do Jozuego przed podbojem Ziemi Obiecanej: „Tylko bądź odważny i bardzo silny”? I czy nie odnosisz wielkich korzyści z usłuchania Jego zachęty, aby ‛czytać półgłosem [Biblię] dniem i nocą, bo wtedy zapewnisz swej drodze powodzenie’? Doprawdy, każdy, kto się zastosuje do tej mądrej rady, przekona się, iż jest ona niezwykle pożyteczna (24:15; 1:7-9).

22. Jak zostają uwypuklone zasadnicze cechy prawdziwego wielbienia?

²² Wydarzenia żywo opisane w Księdze Jozuego to coś więcej niż tylko dawne dzieje. Uwypuklają one zasady Boże, zwłaszcza tę, iż niezbędnym warunkiem uzyskania błogosławieństwa Jehowy jest niezachwiana wiara i posłuszeństwo wobec Niego. Apostoł Paweł pisze, że „dzięki wierze upadły mury Jerycha, okrążane przez siedem dni”, i że „dzięki wierze nierządnica Rachab nie zginęła z tymi, którzy postępowali nieposłusznie” (Hebr. 11:30, 31). Także Jakub wskazuje chrześcijanom na Rachab jako piękny przykład poświadczania wiary czynami (Jak. 2:24-26).

23. O jakiej ważnej prawdzie przypomina Księga Jozuego?

²³ Niezwykłe, nadprzyrodzone wydarzenia opisane w Księdze Jozuego 10:10-14, gdy słońce się zatrzymało i księżyc stanął bez ruchu, jak również wiele innych cudów, których Jehowa dokonał dla swego ludu, stanowią wymowne przypomnienie, iż Bóg może i chce doszczętnie unicestwić wszystkich swych niegodziwych wrogów. Gibeon, w pobliżu którego stoczono bitwy zarówno w czasach Jozuego, jak i za dni Dawida, prorok Izajasz łączy z sytuacją, gdy Jehowa powstanie i wzburzony doprowadzi do tej zagłady, „aby dokonać swego czynu — zadziwiający jest jego czyn — i aby wykonać swe dzieło — niezwykłe jest jego dzieło” (Izaj. 28:21, 22).

24. Jaki związek ma Księga Jozuego z obietnicami co do Królestwa i jak nas upewnia, że ‛wszystkie one się spełnią’?

²⁴ Czy fakty opisane w Księdze Jozuego wskazują proroczo na Królestwo Boże? Oczywiście! Apostoł Paweł wyjaśnił, że podbój i zasiedlenie Ziemi Obiecanej należy wiązać z czymś nieporównanie większym: „Gdyby bowiem Jozue wprowadził ich do miejsca odpoczynku, Bóg nie mówiłby potem o innym dniu. A zatem pozostaje odpoczynek sabatowy dla ludu Bożego” (Hebr. 4:1, 8, 9). Lud ten prze naprzód, aby sobie zapewnić „wejście do wiecznotrwałego królestwa naszego Pana i Wybawcy, Jezusa Chrystusa” (2 Piotra 1:10, 11). Z Ewangelii według Mateusza 1:5 wynika, że Rachab znalazła się wśród przodków Jezusa Chrystusa. Księga Jozuego stanowi więc istotne ogniwo w opisie wydarzeń prowadzących do pojawienia się Królewskiego Potomka. Wzbudza niezachwianą ufność, iż obietnice Jehowy co do Królestwa na pewno się spełnią. W związku z obietnicą Bożą daną Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi, a potem powtórzoną ich potomkom, Izraelitom, księga ta mówi o czasach Jozuego: „Nie zawiodła żadna obietnica ze wszystkich dobrych obietnic, które Jehowa złożył domowi Izraela; wszystkie się spełniły” (Joz. 21:45; Rodz. 13:14-17). Tak samo będzie z „dobrą obietnicą” Jehowy dotyczącą sprawiedliwego Królestwa Niebios — całkowicie się urzeczywistni!