Tematem pozostałych rozdziałów — od 40 do 66 — jest uwolnienie z Babilonu, powrót żydowskiego ostatka i odbudowa Syjonu.

Spójrz! Oto latorośl, gałązka z pnia Jessego (ojca Dawida). Władca, którego wyobraża ta „gałązka”, będzie panował w prawości i dzięki niemu całe stworzenie ogarnie radość, której nie zmąci już żaden ból ani żadne nieszczęście, „gdyż ziemia będzie napełniona poznaniem Jehowy, tak jak wody pokrywają morze” (11:1, 9). Stanie się on sygnałem dla narodów, a z Asyrii wyjdzie gościniec dla powracającego ostatka. Niezmierną radość sprawi czerpanie wody ze źródeł wybawienia oraz granie i śpiewanie dla Jehowy.

Ale po jakimś czasie Bóg zwróci uwagę na więźniów i ich zgromadzi. On jest twierdzą i ucieczką. Wyprawi na swej górze ucztę i na zawsze pochłonie śmierć oraz otrze łzy z każdego oblicza. „Oto nasz Bóg” — powiedzą. „To Jehowa” (25:9). Juda ma miasto, którego murami jest wybawienie. Tych, którzy pokładają ufność w Jehowie, czeka trwały pokój, „bo w Jah Jehowie jest Skała czasów niezmierzonych”. Natomiast niegodziwiec „i tak nie nauczy się prawości” (26:4, 10). Jehowa zgładzi swych przeciwników, lecz Jakuba odbuduje.

18, 19. (a) Jakie kontrastujące ze sobą zapowiedzi nieszczęść i radości ogłoszono Efraimowi i Syjonowi? (b) W jakim charakterze występuje Jehowa, aby wybawić swój lud i nad nim panować?

¹⁸ Oburzenie i błogosławieństwa Boże (28:1 do 35:10). Biada pijakom Efraima, których „piękna ozdoba” musi zwiędnąć! Ale Jehowa stanie się dla ostatka swego ludu „zdobną koroną i pięknym wieńcem” (28:1, 5). Jednakże samochwalcy z Jerozolimy czynią swym schronieniem kłamstwo, nie zaś wypróbowany, drogocenny kamień fundamentowy na Syjonie. Zmyje ich wszystkich raptowna powódź. Prorocy Jerozolimy śpią, a księga Boża jest dla nich zapieczętowana. Przybliżają się wargami, ale ich serca są daleko. Nadejdzie jednak dzień, gdy głusi usłyszą słowa księgi. Ślepi przejrzą, a potulni będą się radować.

¹⁹ Biada tym, którzy szukają schronienia w Egipcie! Uparty lud żąda miłych, lecz zwodniczych wizji. Dlatego zostanie wytracony, ale Jehowa odrodzi ostatek. Ten ujrzy swego Wspaniałego Nauczyciela i porozrzuca swe bałwany, nazywając je „plugastwem” (30:22). Jehowa jest prawdziwym Obrońcą Jerozolimy. Król będzie panował w prawości, razem ze swymi książętami. Ustanowi pokój, wytchnienie i bezpieczeństwo po czas niezmierzony. Z powodu zdrady posłowie pokoju będą gorzko płakać, ale Majestatyczny — Jehowa — jest dla swego ludu Sędzią, Ustawodawcą i Królem, i właśnie On go wybawi. Żaden mieszkaniec nie powie wtedy: „Jestem chory” (33:24).

20. Jakie oburzenie ma zapłonąć przeciw narodom, ale jakie błogosławieństwo czeka odrodzony ostatek?

²⁰ Jehowa zapała oburzeniem na narody. Z trupów będzie się unosił smród, a góry rozpłyną się od krwi. Edom musi zostać spustoszony. Ale dla odkupionych przez Jehowę zakwitnie pustynna równina i ukaże się „chwała Jehowy, wspaniałość naszego Boga” (35:2). Ślepi, głusi i niemi będą uleczeni, a dla wybawionych przez Jehowę, wracających z radością na Syjon, zostanie przygotowana Droga Świętości.

24. (a) Jaką pocieszającą nowinę ogłasza Jehowa? (b) Czy bogowie narodów dorównują Jehowie i jakiego świadectwa On się domaga?

²⁴ Jehowa pociesza swych świadków (40:1 do 44:28). Pierwsze słowo rozdziału 40, „pocieszajcie”, trafnie wprowadza pozostałą część Księgi Izajasza. Głos na pustkowiu woła: „Oczyśćcie drogę Jehowy!” (40:1, 3). Dla Syjonu jest dobra nowina. Jehowa pasie swą trzodę i nosi jagnięta na swej piersi. Z wysokich niebios patrzy w dół na okrąg ziemi. Do czego można przyrównać Jego wielkość? On dodaje mocy i dynamicznej energii wszystkim strudzonym i znużonym, którzy pokładają w Nim nadzieję. Oświadcza, że odlewane bożki narodów są wiatrem i nicością. Jego wybraniec będzie przymierzem dla ludów i światłem dla narodów, aby otworzyć ślepe oczy. Jehowa mówi do Jakuba: „Ja cię umiłowałem” i woła na wschód, na zachód, na północ i na południe: ‛Wydaj! Przyprowadź moich synów i moje córki’ (43:4, 6). Na rozprawie sądowej wzywa bóstwa narodów, by postawiły świadków swej boskości. Izraelici są świadkami na rzecz Jehowy, Jego sługą, który poświadcza, iż On jest Bogiem i Wybawcą. Jeszurunowi („Prostolinijnemu”, czyli Izraelowi) obiecuje On swego ducha, po czym zawstydza twórców wizerunków, które nic nie widzą i nic nie wiedzą. Jehowa jest Wykupicielem swego ludu; Jerozolima znowu będzie zamieszkana, a jej świątynia — odbudowana.