OLBRZYM

Biblia wspomina o żyjących niegdyś ludziach niezwykłego wzrostu. Należał do nich np. Og — król Baszanu, jeden z Refaitów, którego mary miały dziewięć łokci (4 m) długości i cztery łokcie (1,8 m) szerokości (Pwt 3:11). Goliat z Gat, zabity przez Dawida, był „wysoki na sześć łokci i piędź” (2,9 m). O jego wzroście i sile świadczył ciężar samej zbroi. Miedziany pancerz ważył 5000 sykli (57 kg), a żelazny grot włóczni — 600 sykli (6,8 kg) (1Sm 17:4-7).

W rodzie Refaitów poza Ogiem i Goliatem byli jeszcze inni niezwykle wysocy ludzie, wśród nich: Jiszbi-Benob, którego miedziana włócznia ważyła 300 sykli (3,4 kg) (2Sm 21:16); Saf, inaczej Sippaj (2Sm 21:18; 1Kn 20:4); Lachmi — brat Goliata — „którego drzewce włóczni było niczym wał tkacki” (1Kn 20:5), oraz pewien mąż nadzwyczajnego wzrostu, mający po sześć palców u rąk i nóg, czyli w sumie 24 (2Sm 21:20).

Niewierni zwiadowcy tak opowiadali Izraelitom o Kanaanie: „Widzieliśmy tam nefilimów, synów Anaka, którzy pochodzą od nefilimów; tak iż we własnych oczach byliśmy jak koniki polne i takimi też byliśmy w ich oczach” (Lb 13:33). Wspomniani tu synowie Anaka (imię to prawdopodobnie znaczy „długoszyi [tzn. wysokiego wzrostu]”) w rzeczywistości byli tylko wyjątkowo rosłymi ludźmi, a nie — jak ich nazwano — nefilimami, gdyż ci potomkowie aniołów i kobiet (Rdz 6:4) zginęli w potopie.