32 n.e.: Jezus zapowiada, że zbuduje swój Kościół, czyli zbór, na samym sobie; nie przyznaje Piotrowi prymatu
55—64 n.e.: Apostołowie Paweł i Piotr piszą listy, w których podkreślają, że jedynym fundamentem zboru chrześcijańskiego jest Jezus
254—257 n.e.: Stefan, biskup Rzymu, twierdzi, że jako następca Piotra posiada prymat nad pozostałymi biskupami; jednak inni biskupi, tacy jak Firmilian z Cezarei i Cyprian z Kartaginy, odrzucają jego twierdzenie
296—304 n.e.: Powstaje pierwsza znana inskrypcja, która potwierdza używanie tytułu papa, czyli „papież”, w stosunku do biskupa Rzymu
V wiek n.e.: Biskup Rzymu Leon I powołuje się na Ewangelię według Mateusza 16:18, żeby uzasadnić swój prymat nad pozostałymi biskupami
VI wiek n.e.: Coraz częściej używa się określenia papa („papież”) jako tytułu biskupa Rzymu; jednak inni biskupi jeszcze do IX wieku odnoszą ten tytuł do siebie
1075 n.e.: Grzegorz VII ogłasza, że tytuł „papież” przysługuje wyłącznie biskupowi Rzymu; wydaje dokument Dictatus Papae (Dyktat papieski), w którym — zdaniem historyka Klausa Schatza — papiestwo „stawia siebie na miejscu Chrystusa” (Prymat papieski od początków do współczesności, tłum. E. Marszał, J. Zakrzewski)
1870 n.e.: Pierwszy Sobór Watykański orzeka, że „biskup Rzymu jest następcą św. Piotra, księcia apostołów, i prawdziwym zastępcą Chrystusa, głową całego Kościoła”