-
Czy wszystkie proroctwa pochodzą od Boga?Strażnica — 1987 | nr 24
-
-
Czy wszystkie proroctwa pochodzą od Boga?
„BÓG (...) jest niewątpliwie bytem tak wielkim i uniwersalnym, że nie ogranicza się do jednej tylko religii, jednej drogi ani też do jednego narodu”. Pogląd taki wyraził pewien filozof, którego wypowiedź opublikowano na łamach nigeryjskiej gazety The Guardian. Twierdzi on, że tradycyjne wierzenia afrykańskie objawił Bóg z myślą o sytuacji panującej w Afryce, i sugeruje, że również pozostałe wielkie religie są tak pomyślane, by pasowały do miejscowych warunków.
Zwolennicy kultów tradycyjnych, którzy uważają chrystianizm za religię ściśle europejską, mają swoich wróżbitów ludowych za prawdziwych proroków. W liście do nigeryjskiego dziennika Daily Times ktoś napisał: „Wszechmocny Bóg objawia się w różnych okresach różnym narodom (...). Mędrcy tego świata napomykają o tym, że w dobie obecnej Istota Najwyższa objawia się w Afryce”. Niektórzy nawet czekają na wystąpienie jakiegoś afrykańskiego proroka podobnego do Jezusa lub zdaniem innych — do Mahometa.
W związku z tym nasuwają się następujące pytania: Czy wszystkie proroctwa pochodzą od Boga? Czy jest On autorem rozmaitych poglądów religijnych, dzielących teraz świat? Czy osobom różnych ras stawia odmienne wymagania co do religii? A może istnieją prorocy prawdziwi i fałszywi oraz religie uczące prawdy albo fałszu? Czym właściwie jest prawdziwe proroctwo i jakiemu służy celowi?
CO TO JEST PROROCTWO?
W dziele pt. Webster’s Ninth New Collegiate Dictionary podano następującą definicję proroctwa: 1) „natchnione przez Boga objawienie Jego woli i zamierzeń; 2) inspirowana wypowiedź proroka; 3) zapowiedź czegoś, co ma nastąpić”. Wynika stąd, że proroctwa mogą pochodzić z różnych źródeł.
Profesor religioznawstwa E. Bolaji Idowu, który broni tradycyjnych kultów, mówi o „bardzo złożonym pojęciu Boga w Afryce”. W swej książce pt. African Traditional Religion (Tradycyjne wierzenia afrykańskie) wyjaśnia, że „zasadnicze rysy oraz złożoność tych wyobrażeń wynikają na ogół ze struktury społeczeństwa oraz jego środowiska”. Nadmienia na przykład, że chociaż na obszarze prawie całej Afryki używa się w odniesieniu do Boga określeń rodzaju męskiego, to jednak są regiony [zwłaszcza w społecznościach matriarchalnych], w których nadaje mu się cechy żeńskie”. Czy takie terenowo ograniczone i sprzeczne koncepcje mogą pochodzić od Boga? Profesor Idowu przyznaje, że „nic nie przeszkadza (...) żadnemu (...) ludowi afrykańskiemu rozwijać własne pojęcie Boga”. Nasuwa to wniosek, że źródłem takich wyobrażeń religijnych są raczej przemyślenia i spostrzeżenia ludzkie niż objawienie Boże (por. Rzym. 1:19-23).
Wróżbici i wyrocznie nic nie mówią o osobowości, woli i zamierzeniu prawdziwego Boga. Zajmują się jedynie zakazami lub obrzędami, mającymi zadowolić różne miejscowe „bóstwa”. Przepowiednie swe opierają na wiedzy tajemnej i zabiegach magicznych. Dlatego też nie są to natchnione objawienia woli Bożej. Autorem ich nie jest Bóg Wszechmocny, który inspiruje prawdziwe proroctwa (2 Piotra 1:20, 21; Powt. Pr. 13:1-5; 18:20-22).
Ale skąd się biorą takie przepowiednie? Zechciej się zapoznać z następnym artykułem, a uzyskasz odpowiedź na to i jeszcze inne postawione tu pytania.
-
-
Jakiemu celowi służą proroctwa?Strażnica — 1987 | nr 24
-
-
CEL PROROCTW
Czy to ma znaczyć, że współczesne religie opierają się wyłącznie na elementach zaczerpniętych z tak odległej przeszłości? Nie. Szatan i demony w dalszym ciągu inspirują kłamliwe proroctwa, aby zwodzić i dzielić ludzkość, zaciemniać prawdziwe objawienia Boże oraz wprowadzać coraz to nowe poglądy i systemy religijne oparte na fałszu (1 Tym. 4:1; 1 Jana 4:1-3; Obj. 16:13-16). W Biblii czytamy: „Pojawili się wśród ludu również fałszywi prorocy, jak i między wami będą fałszywi nauczyciele. Oni to niepostrzeżenie wprowadzą zgubne sekty” (2 Piotra 2:1).
Z drugiej strony Jehowa chronił prawdziwą religię, objawioną w Edenie. Dostarczał uzupełniających informacji, aby wzbogacić naszą wiedzę o Nim samym oraz o naszej odpowiedzialności związanej z realizacją Jego planów. Niesfałszowane proroctwa zatem mówią prawdę o Bogu oraz o Jego woli i miernikach moralnych. Rzucają światło na więź łączącą człowieka z Bogiem, mając na celu ponowne doprowadzenie ludzkości do stanu zgodnego z zamierzeniem Bożym, które dzięki temu całkowicie się urzeczywistni (Izaj. 1:18-20; 2:1-5; 55:8-11).
Na początku buntu człowieka Jehowa wypowiedział proroctwo, które potomkom Adama i Ewy dawało nadzieję. Wyjawił, że nadejdzie wybawca, „nasienie”, które zniszczy Szatana i jego pomiot (Rodz. 3:15). Późniejsze proroctwa dopomogły w zidentyfikowaniu tego obiecanego „nasienia”, czyli „pomazańca” Bożego, i wyjaśniły, że odegra on główną rolę w spełnieniu zamierzeń Bożych (Ps. 2:2; 45:8, Biblia warszawska; Izaj. 61:1).
Tak więc nadrzędnym celem proroctw było powiadomienie o zamysłach Bożych oraz umożliwienie rozpoznania wspomnianego „pomazańca”, czyli „Chrystusa”, który je miał zrealizować. Wybrańcem tym okazał się Jezus, toteż anioł Jehowy oświadczył przy pewnej okazji: „Bogu oddaj cześć, bo właśnie dawanie świadectwa o Jezusie inspiruje do [albo: jest duchem] prorokowania” (Obj. 19:10). Wypowiedź ta naświetla dwie sprawy. Po pierwsze: żaden głosiciel prawdziwych proroctw nie będzie wymagał, aby mu oddawano cześć, gdyż należy się ona jedynie Jehowie Bogu (Mat. 4:4; Jana 4:23, 24). Po drugie: ostatecznym celem każdego prawdziwego proroctwa musi być ujawnienie wydarzeń i faktów związanych z Jezusem. Odpowiada to wyznaczonej mu przez Jehowę doniosłej roli w spełnieniu Jego zamierzenia, dotyczącego uświęcenia imienia Bożego i przywrócenia ziemi właściwej pozycji w ustanowionym przez Niego porządku rzeczy (Jana 14:6; Kol. 1:19, 20).
Z tego powodu natchnione orędzia od Boga wskazywały przede wszystkim na Jezusa. „Duchem”, czyli treścią i celem takich prawdziwych proroctw, było składanie o nim świadectwa. Ponadto spełnienie się ich na Jezusie potwierdziło, że wszystkie są wiarogodne. Właśnie dlatego Biblia mówi, że ‛prawda nastała za pośrednictwem Jezusa Chrystusa’. „Bo obietnice Boże, ile ich było, w nim znalazły swoje ‛Tak’” (Jana 1:17; 2 Kor. 1:20, Bw; Dzieje 10:43; 28:23).
DLACZEGO DANO JE IZRAELITOM?
Jehowa rozpoczął ‛dawanie świadectwa o Jezusie’, przepowiadając nadejście obiecanego „nasienia”. Z czasem wyjawił ziemski rodowód tegoż „nasienia”, którego przodkami byli między innymi: Noe, Sem, Abraham, Izaak (a nie Ismael) oraz Jakub. Ludzie ci trwali lojalnie przy prawdziwej religii, udowadniając, że są wiernymi prorokami Jehowy, podczas gdy wszystkie narody były pogrążone w zepsuciu wskutek oddawania czci fałszywym bogom (Rodz. 6:9; 22:15-18; Hebr. 11:8-10, 16). W rodowodzie tym znaleźli swe miejsce także późniejsi potomkowie tych mężów — członkowie narodu izraelskiego, a zwłaszcza ród jego najwybitniejszego króla, Dawida (2 Sam. 7:12-16).
Za pośrednictwem Mojżesza Jehowa wyjaśnił, dlaczego wybrał Izraelitów: „Nie dlatego (...) że jesteście najliczebniejszym ze wszystkich ludów (...). Ale stało się tak, ponieważ Jehowa (...) dotrzymuje przysięgi złożonej waszym praojcom”, Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi (Powt. Pr. 7:6-8; 29:13). Rzecz zrozumiała, że łańcuch przodków obiecanego „nasienia” mógł wieść tylko przez jeden naród. Jednakże prawdziwą religię mogli wyznawać również nie-Izraelici. Mimo iż objawienia prawdy nie były dawane innym narodom, to jednostki spośród nich mogły razem z Izraelitami wielbić Boga, a niektóre takie osoby nawet weszły w skład linii prowadzącej do „nasienia” (Liczb 9:14; Rut 4:10-22; Mat. 1:5, 6). Odrębne objawienia udzielone innym ludom lub narodom mogłyby jedynie zwiększyć zamieszanie religijne, podczas gdy wolą Jehowy jest ponowne zjednoczenie ludzkości we wspólnym wielbieniu (Rodz. 22:18; Efez. 1:8-10; 2:11-16).
Stwórca stawia jednakowe wymagania przedstawicielom wszystkich ras. Mierniki moralne i zamysły Jehowy są niezmienne, toteż swoim postępowaniem z Izraelem ukazał On, jak się zachowa w podobnych sytuacjach w przyszłości (Malach. 3:6). Izrael posłużył więc za przykład dla wszystkich narodów. Bóg zilustrował w ten sposób korzyści płynące z prawdziwego wielbienia oraz zdemaskował głupotę, jaką jest praktykowanie fałszywych kultów. Kiedy Izraelici dochowywali wierności, chronił ich i darzył błogosławieństwem, gdy jednak zwracali się do bóstw okolicznych narodów, byli przez te ludy ciemiężeni, zgodnie zresztą z ostrzeżeniem Jehowy (Powt. Pr. 30:15-20; Dan. 9:2-14).
Sam Izrael miał ponadto znaczenie prorocze, Dawid zaś stał się pierwowzorem Jezusa, który został spadkobiercą przymierza co do Królestwa, jakie Bóg zawarł z Dawidem (1 Kron. 17:11, 14; Łuk. 1:32). Prawo nadane Izraelitom, w tym wymagane przez nie ofiary oraz kapłaństwo, stanowiło zapowiedź ofiary Jezusa, jak również wskazywało na jego niebiański urząd królewski i kapłański. W ten sposób stało się ‛wychowawcą prowadzącym do Chrystusa’ (Gal. 3:19, 24; Dzieje 2:25-36; Hebr. 10:1-10; Obj. 20:4-6).
KSIĘGA PRAWDZIWYCH PROROCTW
Tego rodzaju informacje o tak żywotnym znaczeniu nie zostałyby wiernie przechowane przez ustną tradycję ani przez oddzielne objawienia dawane poszczególnym narodom. Najlepszą metodą ich utrwalenia i udostępnienia wszystkim ludziom było sporządzenie odpowiedniego przekazu na piśmie. I ten cel spełnia Biblia. Jedynie ona zawiera objawienia natchnione przez Boga oraz zachowuje historyczne i prorocze doniesienia o Jego postępowaniu z ludźmi. Tylko Biblia przedstawia Jezusa Chrystusa jako Pośrednika zbawienia zgotowanego przez Boga. Przepowiada też, jak w końcu ten Syn Boży wywiąże się ze swej roli mesjańskiego Króla. Jest ona zatem natchnionym i kompletnym spisanym Słowem Bożym (Rzym. 15:4; 1 Kor. 10:11; 2 Piotra 1:20, 21).
Z uwagi na fakt, że Biblia została już skompletowana, nikt wprowadzający ewentualne nowe „proroctwa”, religie lub odłamy nie może być natchniony przez Boga. Prawdziwych proroctw nie dano po to, żeby zakładać nowe religie. Po prostu uaktualniały jedyną prawdziwą religię i wskazywały na przyszłe urzeczywistnienie zamierzeń Jehowy. Spełnianie się ich stanowi dowód Jego niezrównanej mocy i Boskości, potwierdzając, że tylko On może przepowiedzieć wydarzenia setki lat naprzód i dokładnie je zrealizować (Izaj. 41:21-26; 46:9-11).
Wszyscy więc, którzy pragną poznać prawdziwe proroctwa i uczestniczyć w czystym wielbieniu, powinni się zwrócić do Biblii. Jest to prorocza Księga od Boga — Jego pełne orędzie skierowane do ludzkości (2 Tym. 3:16, 17).
[Przypis]
a Wersety biblijne, przy których nie podano nazwy ani symbolu przekładu, są tłumaczone z „New World Translation of the Holy Scriptures” (Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata), wydanie 1984 z przypisami.
[Ilustracje na stronie 5]
Obiecane „nasienie” i jego przodkowie
Noe
Sem
Abraham
Izaak
Jakub
Dawid
Jezus
-