-
MesjaszWnikliwe poznawanie Pism, tom 2: Mądrość-Żywopłot
-
-
Mesjasz w Pismach Hebrajskich. W Daniela 9:25, 26 słowo Maszíach oznacza wyłącznie przyszłego Mesjasza (zob. SIEDEMDZIESIĄT TYGODNI). Niemniej odnosi się do niego także wiele innych wersetów Pism Hebrajskich. Na przykład Psalm 2:2 pierwotnie zapewne dotyczył próby obalenia pomazańca Dawida podjętej przez królów filistyńskich. Jednakże proroctwo to miało się spełnić po raz drugi na przepowiedzianym Mesjaszu, co wynika z Dziejów 4:25-27, gdzie zostało zastosowane do Jezusa Chrystusa. Poza tym szereg mężczyzn nazwanych „pomazańcami” (m.in. Dawid, arcykapłani izraelscy czy Mojżesz, do którego w Heb 11:23-26 odniesiono przymiotnik ‛Chrystusowy’) w różny sposób wyobrażało Jezusa Chrystusa oraz jego działalność.
Proroctwa, w których nie występuje tytuł „Mesjasz”. Żydzi uważali, że w Pismach Hebrajskich do Mesjasza nawiązuje proroczo także sporo wersetów niezawierających tego tytułu. Alfred Edersheim naliczył 456 fragmentów, które „starożytna synagoga uznawała za mesjańskie”, a na słuszność tego poglądu wskazuje 558 wzmianek w najstarszych pismach rabinicznych (The Life and Times of Jesus the Messiah, 1906, t. I, s. 163; t. II, ss. 710-737). Na przykład w Rodzaju 49:10 zapowiedziano, że laska rozkazodawcy będzie należeć do plemienia Judy, z którego miał się wywodzić Szilo. Targum Onkelosa, targumy jerozolimskie oraz midrasze zgodnie odnoszą określenie „Szilo” do Mesjasza.
W Pismach Hebrajskich jest wiele proroctw szczegółowo mówiących, skąd będzie pochodzić Mesjasz, kiedy się pojawi, czym będzie się zajmował, jak zostanie potraktowany i jaką rolę odegra w zamierzeniu Bożym. Te różne wskazówki składają się na jeden wielki obraz, który miał pomóc prawdziwym czcicielom Boga rozpoznać Mesjasza i stać się fundamentem wiary w niego jako Wodza posłanego przez Jehowę. Żydzi nie pojęli zawczasu wszystkich proroctw odnoszących się do Pomazańca, ale z czterech Ewangelii wynika, że wiedzieli dostatecznie dużo, by go rozpoznać, gdy rzeczywiście się pojawił.
Co wiedziano w I wieku n.e. Dzięki dostępnym informacjom historycznym można się zorientować w ogólnych zarysach, co w I w. wiedzieli Żydzi o Mesjaszu. Najwięcej na ten temat mówią sprawozdania ewangeliczne.
Król i syn Dawida. Żydzi byli zgodni co do tego, iż Mesjasz będzie królem z linii rodowej Dawida. Kiedy astrolodzy spytali: „Gdzie jest ten narodzony król Żydów?”, Herod Wielki zdał sobie sprawę, że chodzi im o Chrystusa (Mt 2:2-4). Później sam Jezus zapytał faryzeuszy, czyim potomkiem miał być Chrystus, czyli Mesjasz. Co prawda owi przywódcy religijni nie wierzyli w Jezusa, lecz wiedzieli, że Mesjasz miał być synem Dawida (Mt 22:41-45).
Urodzony w Betlejem. W Micheasza 5:2, 4 zaznaczono, że „władca w Izraelu”, który „będzie wielki aż po krańce ziemi”, ma się wywodzić z Betlejem. Rozumiano, iż odnosi się to do Mesjasza. Kiedy Herod Wielki zapytał naczelnych kapłanów oraz uczonych w piśmie, gdzie miał się narodzić Mesjasz, odrzekli: „W Betlejem Judejskim”, po czym powołali się właśnie na Micheasza 5:2 (Mt 2:3-6). Wiedzieli o tym nawet niektórzy prości ludzie (Jn 7:41, 42).
Prorok, który dokona wielu znaków. Bóg przepowiedział za pośrednictwem Mojżesza pojawienie się wielkiego proroka (Pwt 18:18). Żydzi oczekiwali go właśnie za czasów Jezusa (Jn 6:14). Sposób, w jaki w Dziejach 3:22, 23 Piotr przytoczył słowa Mojżesza, wskazuje na to, że powszechnie uznawano mesjański charakter wersetu z Powtórzonego Prawa 18:18 i że apostoł wiedział, iż zgadzają się z tym nawet jego przeciwnicy religijni. Również Samarytanka przy studni uważała, że Mesjasz będzie prorokiem (Jn 4:19, 25, 29). Poza tym ludzie spodziewali się po nim dokonywania znaków (Jn 7:31).
Różnice w poglądach. Chociaż ogół Żydów oczekiwał nadejścia Mesjasza, to najwyraźniej poszczególne osoby miały na jego temat rozmaite poglądy. Na przykład nie każdy wiedział, iż narodzi się on w Betlejem (Mt 2:3-6; Jn 7:27). Niektórzy sądzili też, że Prorok i Chrystus to dwie różne postacie (Jn 1:20, 21; 7:40, 41). Pewnych proroctw o Mesjaszu nie rozumieli nawet uczniowie Jezusa — zwłaszcza tego, co zapowiedziano o jego odrzuceniu, cierpieniach, śmierci i zmartwychwstaniu (Ps 16:10; Iz 53:3, 5, 12; Mt 16:21-23; 17:22, 23; Łk 24:21; Jn 12:34; 20:9). Zarówno dla nich, jak i dla osób, które jeszcze do nich nie dołączyły, proroczy charakter tych fragmentów Pism Hebrajskich stał się oczywisty dopiero wtedy, gdy dane wydarzenia się rozegrały i gdy owe proroctwa zostały objaśnione (Łk 24:45, 46; Dz 2:5, 27, 28, 31, 36, 37; 8:30-35). Ponieważ większość Żydów nie rozumiała, że Mesjasz musiał cierpieć i umrzeć, pierwsi chrześcijanie mocno to podkreślali, kiedy dawali im świadectwo (Dz 3:18; 17:1-3; 26:21-23).
-
-
MesjaszWnikliwe poznawanie Pism, tom 2: Mądrość-Żywopłot
-
-
ZNAMIENNE PROROCTWA DOTYCZĄCE JEZUSA I ICH SPEŁNIENIE
Proroctwo
Wydarzenie
Spełnienie
Urodzony w plemieniu Judy
Mt 1:2-16; Łk 3:23-33; Heb 7:14
Pojawił się w rodzie Dawida, syna Jessego
Mt 1:1, 6-16; 9:27; Dz 13:22, 23; Rz 1:3; 15:8, 12
Urodzony w Betlejem
Urodzony przez dziewicę
Rzeź niemowląt po jego urodzeniu
Wezwany z Egiptu
Przygotowanie przed nim drogi
Mt 3:1-3; 11:10-14; 17:10-13; Łk 1:17, 76; 3:3-6; 7:27; Jn 1:20-23; 3:25-28; Dz 13:24; 19:4
Otrzymał specjalne zadanie
Dzięki jego służbie mieszkańcy ziemi Naftalego i Zebulona ujrzeli wielkie światło
Posługiwał się przykładami
Wziął na siebie nasze choroby
Gorliwy o dom Jehowy
Będąc sługą Jehowy, nie wykłócał się na ulicach
Nie wierzono w niego
Wjechał do Jerozolimy na oślęciu; powitany jako Król i jako przychodzący w imieniu Jehowy
Mt 21:1-9; Mk 11:7-11; Łk 19:28-38; Jn 12:12-15
Iz 28:16; 53:3; Ps 69:8; 118:22, 23
Odrzucony, ale stał się głównym kamieniem narożnym
Mt 21:42, 45, 46; Dz 3:14; 4:11; 1Pt 2:7
Stał się kamieniem potknięcia
Jeden apostoł niewierny; wydał go
Mt 26:47-50; Jn 13:18, 26-30; Dz 1:16-20
Zdradzony za 30 srebrników
Mt 26:15; 27:3-10; Mk 14:10, 11
Rozproszenie się uczniów
Władze rzymskie i przywódcy Izraela występują razem przeciw Pomazańcowi Jehowy
Mt 27:1, 2; Mk 15:1, 15; Łk 23:10-12; Dz 4:25-28
Osądzony i skazany
Mt 26:57-68; 27:1, 2, 11-26; Jn 18:12-14, 19-24, 28-40; 19:1-16
Użycie fałszywych świadków
Milczał przed oskarżycielami
Mt 27:12-14; Mk 14:61; 15:4, 5; Łk 23:9
Bezpodstawnie znienawidzony
Bity, opluwany
Ps 22:16, przyp. w NW
Przybity do pala
Mt 27:35; Mk 15:24, 25; Łk 23:33; Jn 19:18, 23; 20:25, 27
O jego szaty rzucano losy
Zaliczony do grzeszników
Znieważany, gdy wisiał na palu
Podano mu ocet i żółć
Bóg pozostawił go nieprzyjaciołom
Nie złamano mu żadnej kości
Przebity
Mt 27:49; Jn 19:34, 37; Obj 1:7
Umarł śmiercią ofiarną, aby usunąć grzechy i umożliwić ludziom uzyskanie miana prawych w oczach Boga
Mt 20:28; Jn 1:29; Rz 3:24; 4:25; 1Ko 15:3; Heb 9:12-15; 1Pt 2:24; 1Jn 2:2
Pochowany w grobie bogacza
W grobie niecałe trzy dni, potem wskrzeszony
Mt 12:39, 40; 16:21; 17:23; 27:64; 28:1-7; Dz 10:40; 1Ko 15:3-8
Ps 16:8-11, przyp. w NW
Wskrzeszony, „jego ciało nie ujrzało skażenia”
Jehowa uznał go za swego Syna przez zrodzenie go z ducha i wskrzeszenie
Mt 3:16, 17; Mk 1:9-11; Łk 3:21, 22; Dz 13:33; Rz 1:4; Heb 1:5; 5:5
-