-
Miłosierdzie Jehowy ratuje nas od rozpaczyStrażnica — 1993 | 15 marca
-
-
Miłosierdzie Jehowy ratuje nas od rozpaczy
„Zmiłuj się nade mną, Boże, w swojej łaskawości, w ogromie swego miłosierdzia wymaż moją nieprawość” (PSALM 51:3, BT).
1, 2. Jak może wpłynąć na sługę Jehowy dopuszczenie się poważnego grzechu?
NARUSZANIE prawa Jehowy nie uchodzi bezkarnie. Jakże wyraźnie to dostrzegamy po dopuszczeniu się jakiegoś rażącego grzechu przeciw Bogu! Nawet jeśli od lat wiernie służymy Jehowie, to gdy pogwałcimy Jego prawo, odczuwamy ogromny niepokój bądź popadamy w głębokie przygnębienie. Możemy odnosić wrażenie, że Jehowa nas opuścił i że nie jesteśmy już godni Mu służyć. Wydaje nam się, iż nasze przewinienie niczym wielki obłok odcina nas od światła łaski Bożej.
2 Tak właśnie czuł się kiedyś Dawid, król starożytnego Izraela. Jak do tego doszło?
Błędy mogą prowadzić do rażących grzechów
3, 4. Co przydarzyło się królowi Dawidowi, gdy był u szczytu powodzenia?
3 Dawid miłował Boga, niemniej popełnił błędy, wskutek których dopuścił się poważnych grzechów (porównaj Galacjan 6:1). Może się to przydarzyć każdemu niedoskonałemu człowiekowi, zwłaszcza jeśli sprawuje zwierzchnictwo nad innymi. Dawid był znamienitym, sławnym i potężnym królem. Któż by się ośmielił sprzeciwić jego słowu? Dzielni mężowie czekali na każde jego skinienie, a lud skwapliwie wykonywał królewskie rozkazy. Jednakże Dawid zbłądził — wziął sobie wiele żon i przeprowadził spis ludności (5 Mojżeszowa 17:14-20; 1 Kronik 21:1).
4 W tym okresie dobrobytu materialnego Dawid obciążył się poważnymi grzechami przeciw Bogu i ludziom. Jeden grzech pociągał za sobą drugi — przeplatały się jak nitki w materiale tkanym przez Szatana. Kiedy Izraelici walczyli z Ammonitami, Dawid pewnego razu obserwował z tarasu na dachu kąpiącą się Batszebę, piękną żonę Uriasza. Jej mąż był na wojnie, toteż król sprowadził Batszebę do swego pałacu i dopuścił się z nią cudzołóstwa. Wyobraź sobie, jak wstrząsnęła nim wiadomość, że zaszła w ciążę! Dawid posłał po Uriasza, mając nadzieję, iż ten spędzi noc z Batszebą, a dziecko uzna za swoje. Ale chociaż Dawid go upił, Uriasz nie chciał spać z żoną. Zdesperowany król wysłał do swego wodza Joaba tajne rozkazy, polecając skierować Uriasza na pierwszą linię frontu, gdzie czekała go pewna śmierć. Uriasz faktycznie poległ w bitwie, a po upływie ustalonego zwyczajem okresu żałoby Dawid pojął wdowę po nim za żonę, zanim ludzie się zorientowali, że jest w ciąży (2 Samuela 11:1-27).
5. Jakie następstwa pociągnął za sobą grzech Dawida z Batszebą i jak wpłynęły na niego popełnione przewinienia?
5 Za pośrednictwem proroka Natana Bóg obnażył grzechy Dawida i oznajmił: „Wywiodę przeciwko tobie nieszczęście z własnego twego domu”. Tak też się stało: Dziecko, które urodziła Batszeba, zmarło (2 Samuela 12:1-23, BT). Pierworodny syn Dawida imieniem Amnon zgwałcił swą przyrodnią siostrę Tamar, za co później został zamordowany przez jej brata (2 Samuela 13:1-33). Inny syn królewski, Absalom, usiłował zagarnąć tron i ściągnął hańbę na swego ojca, obcując cieleśnie z jego nałożnicami (2 Samuela 15:1 do 16:22). Wojna domowa zakończyła się śmiercią Absaloma, co pogłębiło smutek Dawida (2 Samuela 18:1-33). Popełnione grzechy nauczyły go jednak pokory i uświadomiły mu potrzebę utrzymywania ścisłej więzi z litościwym Bogiem. Jeżeli więc zdarzy nam się zbłądzić, pokornie okażmy skruchę i przybliżmy się do Jehowy (porównaj Jakuba 4:8).
6. Dlaczego na królu Dawidzie ciążyła szczególnie wielka wina?
6 Występek Dawida był tym poważniejszy, że jako władca izraelski dobrze znał Prawo Jehowy (5 Mojżeszowa 17:18-20). Nie był faraonem egipskim ani królem babilońskim, którzy nie mieli takiej wiedzy i z reguły czynili to, co się Bogu nie podobało (porównaj Efezjan 2:12; 4:18). Należąc do narodu oddanego Jehowie, Dawid dobrze wiedział, że cudzołóstwo i morderstwo zaliczają się do rażących grzechów (2 Mojżeszowa 20:13, 14). Chrześcijanie także znają prawo Boże. Niektórzy jednak, podobnie jak Dawid, łamią je wskutek odziedziczonej skłonności do grzechu, ludzkich słabości oraz nie zwalczonych pokus. Gdyby komuś z nas się to przydarzyło, wcale nie musimy pozostawać w mroku, który osłabia wzrok duchowy i pogrąża w bezdennej rozpaczy.
Wyznanie grzechu przynosi ulgę
7, 8. (a) Czego zaznał Dawid, gdy próbował zataić swe grzechy? (b) Dlaczego należy wyznać grzechy i je porzucić?
7 Jeżeli poważnie naruszymy prawo Boże, może nam być trudno wyznać swe grzechy nawet Jehowie. Do czego to może doprowadzić? W Psalmie 32 Dawid przyznał: „Dopóki milczałem [zamiast wyjawić grzechy], kości moje wysychały pośród nieustannych moich jęków; bo we dnie i w nocy ciążyła nade mną Twa [Jehowy] ręka, niszczały me siły jak w czasie skwaru letniego” (wersety 3 i 4, Biblia poznańska). Próby zatajenia grzechu i zagłuszenia wyrzutów sumienia wyczerpywały krnąbrnego Dawida. Wewnętrzna udręka tak nadwątliła jego siły witalne, że przypominał drzewo, z którego susza wyssała życiodajną wilgoć. Zapewne cierpiał zarówno pod względem psychicznym, jak i fizycznym. Tak czy inaczej, utracił radość. Co począć, gdyby ktoś z nas znalazł się w podobnym stanie?
8 Przebaczenie i ulgę może zapewnić wyznanie win Bogu. Dawid śpiewał w pieśni: „Wyznałem przed Tobą swój grzech i nie taiłem swej winy. Powiedziałem sobie: ‚Wyjawię Jahwe moje występki’, a Tyś mi odpuścił nieprawość mego grzechu” (Psalm 32:5, Bp). Czy dręczy cię przygnębienie z powodu skrywania jakiegoś grzechu? Czy nie byłoby najlepiej wyjawić go i porzucić, żeby dostąpić miłosierdzia Bożego? Dlaczego nie miałbyś się udać do starszych zboru i nie szukać u nich uzdrowienia duchowego? (Przypowieści 28:13; Jakuba 5:13-20). W ten sposób dasz dowód skruszonego ducha, a po jakimś czasie odzyskasz chrześcijańską radość. „Szczęśliwy, kto dostąpił odpuszczenia nieprawości i przebaczenia grzechu” — napisał Dawid. „Szczęśliwy człowiek, któremu Jahwe nie przypisuje winy, (którego dusza wolna jest od fałszu)” (Psalm 32:1, 2, Bp).
9. Kiedy i dlaczego powstał Psalm 51?
9 Dawid i Batszeba byli odpowiedzialni przed Jehową Bogiem za swe niegodziwe postępowanie. Chociaż wskutek popełnionych grzechów zasłużyli na śmierć, Bóg okazał im miłosierdzie. Przejawił je zwłaszcza wobec Dawida, ze względu na przymierze co do Królestwa (2 Samuela 7:11-16). Skrucha Dawida za grzechy związane z osobą Batszeby uwidacznia się w Psalmie 51. Przejęty żalem król ułożył ten wzruszający psalm, gdy prorok Natan obudził jego sumienie i gdy ujrzał ogrom swych występków przeciw prawu Bożemu. Aby zwrócić Dawidowi uwagę na jego grzechy, Natan musiał się wykazać odwagą, której i dzisiaj potrzebują w takich sytuacjach zamianowani chrześcijańscy starsi. Król nie odrzucił oskarżenia i nie zgładził Natana, lecz pokornie przyznał się do winy (2 Samuela 12:1-14). Psalm 51 zawiera jego żarliwe prośby do Boga, zanoszone w związku z tą haniebną sprawą, i stanowi znakomity materiał do rozmyślań połączonych z modlitwą — szczególnie wtedy, gdy zbłądzimy i gorąco pragniemy, by Jehowa okazał nam miłosierdzie.
Jesteśmy odpowiedzialni przed Bogiem
10. Jak Dawid mógł odzyskać zdrowie duchowe?
10 Dawid nie próbował usprawiedliwiać swego grzechu, lecz błagał: „Zmiłuj się nade mną, Boże, w swojej łaskawości, w ogromie swego miłosierdzia wymaż moją nieprawość” (Psalm 51:3, BT). Dopuszczając się występku, Dawid przekroczył prawo Boże. Mógł jednak liczyć na odzyskanie zdrowia duchowego — pod warunkiem, że Bóg okaże mu łaskę stosownie do swej serdecznej życzliwości, czyli lojalnej miłości. Do tej pory Bóg wielokrotnie przejawiał wobec niego miłosierdzie, toteż zdjęty żalem król miał podstawę do nadziei, iż Stwórca wymaże jego wykroczenia.
11. Na co wskazywały ofiary składane w Dniu Przebłagania i co obecnie stanowi warunek zbawienia?
11 Ofiary składane w Dniu Przebłagania wskazywały proroczo, iż Jehowa przewidział możliwość oczyszczenia z grzechu osób okazujących skruchę. Obecnie już nam wiadomo, że Jego miłosierdzia i przebaczenia dostępujemy na podstawie wiary w ofiarę okupu, złożoną przez Jezusa Chrystusa. Skoro Dawid ufał serdecznej życzliwości i miłosierdziu Jehowy, znając jedynie pierwowzory i cienie tej ofiary, o ileż bardziej dzisiejsi słudzy Boży winni przejawiać wiarę w okup dostarczony z myślą o ich zbawieniu! (Rzymian 5:8; Hebrajczyków 10:1).
12. Co to znaczy zgrzeszyć i jak Dawid zapatrywał się na swe występki?
12 Następnie Dawid prosił Boga: „Obmyj mnie zupełnie z winy mojej i oczyść mnie z grzechu mego! Ja bowiem znam występki swoje i grzech mój zawsze jest przede mną” (Psalm 51:4, 5). Zgrzeszyć to chybić celu wyznaczonego przez mierniki Jehowy. Nie ulega wątpliwości, że właśnie czegoś takiego dopuścił się Dawid. Nie przypominał jednak mordercy ani cudzołożnika, który nie przejmuje się swym postępkiem, a jego smutek wypływa jedynie z lęku przed karą lub możliwością nabawienia się jakiejś choroby. Dawid miłował Jehowę, toteż nienawidził tego, co niegodziwe (Psalm 97:10). Czuł odrazę do popełnionego grzechu i prosił Boga, aby mógł zostać całkowicie z niego oczyszczony. W pełni zdawał sobie sprawę ze swych przewinień i gorzko żałował, iż uległ zdrożnemu pragnieniu. Stale miał przed oczyma swój grzech, gdyż osoba bogobojna nie zazna spokoju sumienia, dopóki nie okaże skruchy, nie wyzna winy i nie dostąpi przebaczenia od Jehowy.
13. Dlaczego Dawid mógł napisać, że zgrzeszył przeciw samemu Bogu?
13 Uznając swą odpowiedzialność przed Jehową, Dawid oznajmił: „Przeciwko tobie samemu zgrzeszyłem i uczyniłem to, co złe w oczach twoich, abyś okazał się sprawiedliwy w wyroku swoim, czysty w sądzie swoim” (Psalm 51:6). Dawid złamał prawa Boże, splamił urząd królewski i ‛niewątpliwie odniósł się do Jehowy bez szacunku’, przynosząc Mu hańbę (2 Samuela 12:14, NW; 2 Mojżeszowa 20:13, 14, 17). Ponadto grzeszne postępki Dawida stanowiły wykroczenie przeciw społeczności izraelskiej oraz przeciw członkom jego rodziny, tak jak i dzisiaj ochrzczony winowajca przysparza smutku i zgryzot zborowi chrześcijańskiemu i swym najbliższym. Chociaż przejęty skruchą król wiedział, że zgrzeszył przeciw ludziom, między innymi przeciw Uriaszowi, to jednak uznał, iż jeszcze bardziej zawinił wobec Jehowy (porównaj 1 Mojżeszową 39:7-9). Dawid był pewien, że Jehowa wyda sprawiedliwy osąd (Rzymian 3:4). Taką samą postawą powinni się odznaczać chrześcijanie, którzy dopuścili się grzechu.
Okoliczności łagodzące
14. O jakich okolicznościach łagodzących wspomniał Dawid?
14 Chociaż Dawid nie próbował się usprawiedliwiać, to jednak powiedział: „Oto z uchybieniem wyłoniłem się w bólach porodowych, a w grzechu poczęła mnie matka” (Psalm 51:5, NW [51:7]). Dawid urodził się z uchybieniem, a jego matka odczuwała bóle porodowe w następstwie odziedziczonej grzeszności (1 Mojżeszowa 3:16; Rzymian 5:12). Jego słowa nie oznaczają bynajmniej, jakoby stosowne współżycie intymne małżonków, a także poczęcie i narodziny były grzechem — przecież pobieranie się i wydawanie na świat dzieci to postanowienie Boże. Dawid nie miał też na myśli jakiegoś szczególnego przewinienia swej matki. Został poczęty w grzechu, ponieważ jego rodzice, podobnie jak wszyscy inni niedoskonali ludzie, byli grzeszni (Joba 14:4).
15. Czego nie wolno czynić, nawet jeśli wiemy, że Bóg uwzględnia okoliczności łagodzące?
15 Jeżeli dopuściliśmy się jakiegoś grzechu, to w modlitwie do Boga możemy wspomnieć o okolicznościach łagodzących, które być może przyczyniły się do popełnienia występku. Nie obracajmy jednak niezasłużonej życzliwości Bożej w usprawiedliwienie wyuzdania ani nie wykorzystujmy jej jako parawanu, za który można się schronić przed pociągnięciem do odpowiedzialności za grzechy (Judy 3, 4). Dawid przyznał, że zawinił, zajmując umysł nieczystymi myślami i ulegając pokusie. Módlmy się o to, byśmy potrafili oprzeć się pokusom, a potem postępujmy zgodnie z takimi prośbami (Mateusza 6:13).
Błaganie o oczyszczenie
16. W czym Jehowa znajduje upodobanie i jak to powinno wpływać na nasze życie?
16 Niektórzy ludzie mogą sprawiać wrażenie szlachetnych i oddanych Bogu, ale On patrzy w głąb ich serc i widzi, jacy są naprawdę. Dawid oświadczył: „Oto znalazłeś [Jehowo] upodobanie w prawdomówności sięgającej aż do wnętrza; obyś dał mi w moim skrytym ja poznać prawdziwą mądrość” (Psalm 51:6, NW [51:8]). Posługując się kłamstwem i podstępem, Dawid doprowadził do śmierci Uriasza i próbował zataić okoliczności, w jakich Batszeba zaszła w ciążę. Wiedział jednak, że Bóg ma upodobanie w prawdomówności i świętości. Jeżeli i my będziemy o tym pamiętać, wywrze to korzystny wpływ na nasze postępowanie, bo przecież ludzie przewrotni ściągają na siebie potępienie Jehowy (Przypowieści 3:32). Ponadto skruszony król Dawid miał nadzieję, że jeśli Bóg ‛da mu poznać prawdziwą mądrość’, to zdoła przez resztę życia przestrzegać Jego mierników.
17. Co oznaczały słowa modlitwy mówiące o oczyszczeniu hizopem?
17 Widząc potrzebę skorzystania z pomocy Bożej w pokonaniu grzesznych skłonności, psalmista prosił dalej: „Racz mnie oczyścić z grzechu hizopem, abym był czysty; racz mnie obmyć, żebym się stał bielszym nawet od śniegu” (Psalm 51:7, NW [51:9]). Krzewu hizopu (być może chodzi o Origanum maru, odmianę majeranku) używano między innymi podczas ceremonii oczyszczania osób uwolnionych od trądu (3 Mojżeszowa 14:2-7). Całkiem więc słusznie Dawid prosił w modlitwie o oczyszczenie z grzechu hizopem. Myśl o czystości mieści się też w jego prośbie, by Jehowa go obmył, dzięki czemu mógłby się stać zupełnie czysty, bielszy nawet od śniegu nie zabrudzonego sadzą ani innymi zanieczyszczeniami (Izajasza 1:18). Jeżeli więc kogoś dręczy sumienie z powodu popełnionego wykroczenia, może ufnie wierzyć, że gdy ze skruchą będzie szukać przebaczenia u Boga, On go oczyści i obmyje na podstawie Jezusowej ofiary okupu.
Prośba o odzyskanie uznania Bożego
18. W jakim stanie znajdował się Dawid, zanim okazał skruchę i wyznał grzechy, i w czym może nam pomóc znajomość tego faktu?
18 Każdy chrześcijanin, którego kiedykolwiek trapiły wyrzuty sumienia, rozumie słowa Dawida: „Daj [Jehowo], bym usłyszał radość i wesele, niech się rozradują kości, które skruszyłeś!” (Psalm 51:10). Zanim Dawid okazał skruchę i wyznał grzechy, nieczyste sumienie zatruwało mu życie. Nie cieszyły go nawet radosne pieśni wykonywane przez znakomitych śpiewaków i utalentowanych muzyków. Utrata uznania Bożego zadawała przytłoczonemu grzechem Dawidowi tak straszliwą udrękę, że czuł się jak człowiek, któremu zmiażdżono kości. Gorąco pragnął dostąpić przebaczenia i odzyskać zdrowie duchowe oraz zaznawaną wcześniej radość. W dobie obecnej winowajca okazujący skruchę także potrzebuje przebaczenia Jehowy, żeby mógł na nowo odczuwać radość, jakiej doświadczał, zanim swym postępkiem nadwerężył osobistą więź z Bogiem. Odzyskanie „radości Ducha Świętego” przez skruszoną osobę wskazuje, iż Jehowa jej wybaczył i darzy ją miłością (1 Tesaloniczan 1:6). Jakąż pociechę to przynosi!
19. Jak by się poczuł Dawid, gdyby Bóg wymazał wszystkie jego przewinienia?
19 Następnie Dawid modlił się: „Odwróć oblicze swe od moich grzechów i wymaż wszystkie moje przewinienia” (Psalm 51:11, BT). Nie można było oczekiwać, że Jehowa przychylnie spojrzy na grzech. Toteż Dawid prosił Go, by odwrócił swe oblicze od przewinień, które popełnił. Błagał również, żeby Bóg wymazał wszystkie jego uchybienia, żeby zakrył wszystkie jego występki. Oby tylko Jehowa zechciał tak postąpić! Wówczas Dawid doznałby pociechy i uwolniłby się od brzemienia, jakim jest nieczyste sumienie; ponadto okazujący skruchę król poznałby wtedy, że miłościwy Bóg mu przebaczył.
Co począć, gdy zgrzeszysz?
20. Co powinien uczynić każdy chrześcijanin, który się dopuścił poważnego grzechu?
20 Z Psalmu 51 wynika, iż każdy oddany Jehowie sługa, który poważnie zgrzeszył, ale daje dowody skruchy, może z ufnością prosić Boga o okazanie mu łaski i oczyszczenie go z grzechu. Jeżeli jako chrześcijanin dopuściłeś się rażącego wykroczenia, to dlaczego nie miałbyś w pokornej modlitwie prosić naszego Ojca niebiańskiego o przebaczenie? Przyznaj, że nie zdołasz zyskać przychylności w oczach Boga bez Jego pomocy, i proś, by zechciał ci przywrócić dawną radość. Przejęci skruchą chrześcijanie mogą ufnie przedkładać Jehowie w modlitwach takie prośby, gdyż jest On „hojny (...) w przebaczaniu” (Izajasza 55:7, BT; Psalm 103:10-14). Rzecz jasna, należy także udać się do starszych zboru, którzy mogą udzielić niezbędnej pomocy duchowej (Jakuba 5:13-15).
21. Czym się zajmiemy w następnym artykule?
21 Miłosierdzie Jehowy faktycznie ratuje Jego lud od rozpaczy. Przeanalizujmy jednak jeszcze inne płynące z serca prośby Dawida, zawarte w Psalmie 51. Z naszych rozważań dowiemy się, iż Jehowa nie gardzi skruszonym sercem.
-
-
Jehowa nie gardzi sercem skruszonymStrażnica — 1993 | 15 marca
-
-
Jehowa nie gardzi sercem skruszonym
„Ofiarą Bogu miłą jest duch skruszony, sercem skruszonym i zgnębionym nie wzgardzisz, Boże” (PSALM 51:19).
1. Jak Jehowa zapatruje się na swych czcicieli, którzy poważnie zgrzeszyli, ale okazują skruchę?
JEHOWA może ‛się okryć obłokiem, tak że modlitwa nie będzie do niego dochodzić’ (Treny 3:44). Pragnie jednak, by Jego słudzy mieli do Niego dostęp. Nawet jeśli ktoś z chwalców Boga poważnie zbłądził, ale okazuje skruchę, nasz Ojciec niebiański będzie pamiętał o dobrych uczynkach, wyświadczonych przez tę osobę. Apostoł Paweł mógł więc zapewnić współchrześcijan: „Bóg nie jest niesprawiedliwy, aby miał zapomnieć o dziele waszym i o miłości, jaką okazaliście dla imienia jego” (Hebrajczyków 6:10, NW).
2, 3. Co powinni brać pod uwagę chrześcijańscy starsi, gdy mają do czynienia z błądzącym współwyznawcą?
2 Również chrześcijańscy starsi powinni brać pod uwagę lata spędzone przez współwyznawców na wiernej służbie dla Boga. Świętą służbę należy uwzględniać między innymi w wypadku osób, które popełniły błąd lub nawet rażący grzech, ale okazują skruchę. Chrześcijańscy pasterze dbają o pomyślność duchową całej trzody Bożej (Galacjan 6:1, 2).
3 Skruszony winowajca potrzebuje miłosierdzia Jehowy. Ale to jeszcze nie wszystko — jak na to wyraźnie wskazują słowa Dawida z Psalmu 51:12-21.
Niezbędne jest czyste serce
4. Dlaczego Dawid modlił się o czyste serce i nowego ducha?
4 Jeżeli oddany Bogu chrześcijanin podupadnie duchowo wskutek dopuszczenia się grzechu, to czego może potrzebować poza miłosierdziem Jehowy i dostąpieniem przebaczenia? Dawid błagał: „Serce czyste stwórz we mnie, o Boże, a ducha prawego odnów we mnie!” (Psalm 51:12). Prośba Dawida najwidoczniej wynikała z uświadomienia sobie, iż w jego sercu dalej odzywała się skłonność do popełnienia grzechu. Być może nie uwikłaliśmy się w takie postępki, jakich dopuścił się Dawid w związku z Batszebą i Uriaszem, niemniej tylko przy pomocy Jehowy zdołamy odpędzić pokusę, by obrać jawnie nikczemne postępowanie. Niekiedy potrzebujemy Bożego wsparcia w celu wyrugowania z serca grzesznych przywar, takich jak zachłanność i nienawiść — występków traktowanych na równi z kradzieżą i morderstwem (Kolosan 3:5, 6; 1 Jana 3:15).
5. (a) Co to znaczy mieć czyste serce? (b) Co oznaczała prośba Dawida o nowego ducha?
5 Jehowa wymaga, żeby Jego słudzy mieli ‛czyste serce’, a więc żeby odznaczali się czystością intencji i pobudek. Dawid zdawał sobie sprawę, iż utracił taką czystość, toteż modlił się, by Bóg oczyścił jego serce i doprowadził je do harmonii ze swymi miernikami. Psalmista pragnął także posiąść nowego, prawego i nieugiętego ducha, czyli skłonność umysłu. Potrzebował ducha, dzięki któremu potrafiłby się oprzeć pokusie oraz trzymać się ściśle praw i zasad Jehowy.
Istotna rola ducha świętego
6. Dlaczego Dawid błagał Jehowę, żeby nie odbierał mu ducha świętego?
6 Kiedy popełnione błędy lub niegodziwe postępowanie przyprawiają nas o rozpacz, możemy dojść do wniosku, że Jehowa zaraz nas odtrąci i odbierze nam swego świętego ducha, czyli swą czynną moc. Tak właśnie myślał Dawid, gdyż błagał Jehowę: „Nie odrzucaj mnie od oblicza swego i nie odbieraj mi swego Ducha świętego!” (Psalm 51:13). Skruszony i pokorny Dawid sądził, iż wskutek popełnionych grzechów nie jest godny służyć Jehowie. Odrzucenie sprzed oblicza Boga oznaczało utratę Jego przychylności, wsparcia oraz błogosławieństwa. Aby odzyskać zdrowie duchowe, Dawid potrzebował świętego ducha Jehowy. Odczuwając jego wpływ, mógł żarliwie i z modlitwą zabiegać o kierownictwo i uznanie Jehowy, mógł stronić od grzechu i mądrze sprawować władzę. Dawid wiedział, iż zgrzeszył przeciw Dawcy ducha świętego, toteż słusznie prosił, by Jehowa nie odbierał mu tego ducha.
7. Dlaczego powinniśmy się modlić o ducha świętego i wystrzegać się zasmucania go?
7 A jak wygląda rzecz z nami? Powinniśmy się modlić o ducha świętego i wystrzegać się zasmucania go przez pomijanie jego kierownictwa (Łukasza 11:13; Efezjan 4:30). W przeciwnym razie moglibyśmy utracić ducha Bożego i nie bylibyśmy w stanie wydawać jego owoców, do których należą: miłość, radość, pokój, wielkoduszność, życzliwość, dobroć, wiara, łagodność i panowanie nad sobą. Jehowa Bóg odebrałby nam swego świętego ducha zwłaszcza wtedy, gdybyśmy bez skrupułów stale przeciw Niemu grzeszyli.
Radość ze zbawienia
8. Co należy zrobić, jeśli zgrzeszymy, ale chcemy odzyskać radość z nadziei zbawienia?
8 Zdjęty skruchą grzesznik, który odzyskuje zdrowie duchowe, może się znowu cieszyć ze zbawienia obiecanego przez Jehowę. Tęskniąc za tym, Dawid usilnie prosił Boga: „Przywróć mi radość z Twojego zbawienia i wzmocnij mnie duchem ochoczym” (Psalm 51:14, BT). Jakże wspaniale się czuł, gdy mógł się radować z niezawodnej nadziei na zbawienie zgotowane przez Jehowę Boga! (Psalm 3:9, Bp). Zgrzeszywszy przeciw Bogu, Dawid starał się odzyskać radość z tego wybawienia. W późniejszym okresie Jehowa otworzył drogę do zbawienia na mocy ofiary okupu złożonej przez Jego Syna, Jezusa Chrystusa. Jeżeli jako oddani słudzy Boży poważnie zgrzeszymy, ale chcemy na nowo radować się z wybawienia, musimy przejawiać skruchę, aby się ustrzec popełnienia grzechu przeciw duchowi świętemu (Mateusza 12:31, 32; Hebrajczyków 6:4-6).
9. Co miał na myśli Dawid, gdy prosił Boga o wsparcie go „duchem ochoczym”?
9 Dawid prosił Jehowę o wzmocnienie go „duchem ochoczym”. Najwyraźniej nie chodzi tu o gotowość Boga do pośpieszenia z pomocą ani też o Jego świętego ducha, lecz o dominujące nastawienie Dawida. Pragnął on, aby Bóg mu dopomógł przez rozbudzenie w nim ducha, który by go skłaniał do pełnienia prawych uczynków i uchronił przed ponownym występkiem. Jehowa Bóg stale wspiera swych sług i pokrzepia przytłoczonych różnymi troskami (Psalm 145:14). Ileż pociechy przynosi uświadomienie sobie tego faktu, zwłaszcza gdy zbłądzimy, ale okazujemy skruchę i pragniemy odtąd zawsze wiernie służyć Jehowie!
Pouczanie występnych — o czym?
10, 11. (a) O czym Dawid mógł pouczać występnych Izraelitów? (b) Co najpierw Dawid musiał uczynić, aby móc uczyć grzeszników?
10 Gdyby Bóg dozwolił, Dawid chciał bezinteresownie czynić coś, czym okazałby wdzięczność za miłosierdzie Jehowy i co pomogłoby innym. Kierując do Jehowy błagalne prośby, skruszony król oświadczył dalej: „Przestępców będę nauczał dróg twoich i grzesznicy nawrócą się do ciebie” (Psalm 51:15). Jak to możliwe, by skalany grzechem Dawid pouczał przestępców o prawie Bożym? Co mógłby im powiedzieć? I co dobrego miałoby z tego wyniknąć?
11 Przedstawiając występnym Izraelitom drogi Jehowy — w nadziei, że zawrócą ze ścieżki zła — Dawid mógł wykazać, jaką niegodziwością jest grzech, co oznacza skrucha oraz jak dostąpić miłosierdzia Bożego. Przeżył udrękę wywołaną utratą łaski Jehowy i wyrzutami sumienia, toteż byłby niewątpliwie wyrozumiałym nauczycielem dla skruszonych i załamanych grzeszników. Rzecz jasna, chcąc się powoływać na swój przykład w celu pouczania drugich, najpierw sam musiał uznać mierniki Jehowy i uzyskać Jego przebaczenie, ponieważ ci, którzy nie chcą się dostosować do wymagań Bożych, nie mają prawa ‛wyliczać Jego przykazań’ (Psalm 50:16, 17, BT).
12. Jaki pożytek przyniosła Dawidowi świadomość, iż Bóg uwolnił go od winy za przelanie krwi?
12 Ujmując swe intencje w inne słowa, Dawid oznajmił: „Wybaw mnie od winy za krwi przelanie, Boże, Boże zbawienia mego, a język mój z radością wysławiać będzie sprawiedliwość twoją!” (Psalm 51:16). Przelanie krwi pociągało za sobą wyrok śmierci (1 Mojżeszowa 9:5, 6). Tak więc świadomość, że Bóg jego zbawienia uwolnił go od winy za krew Uriasza, przywróciłaby Dawidowi spokój umysłu i serca. Jego język mógłby potem radośnie opiewać sprawiedliwość Bożą, a nie jego własną (Kaznodziei 7:20; Rzymian 3:10). Dawid nie był w stanie odwrócić skutków swego niemoralnego postępku ani wskrzesić Uriasza, tak jak i teraz człowiek nie potrafi przywrócić czystości moralnej osobie, którą uwiódł, ani ożywić tego, kogo zabił. Czy nie powinniśmy pomyśleć o tym, gdy jesteśmy wystawiani na pokusę? I jakże bardzo winniśmy cenić miłosierdzie, które Jehowa nam okazuje w swej sprawiedliwości! Wdzięczność faktycznie powinna nas skłaniać do kierowania innych ku temu Źródłu sprawiedliwości i przebaczenia.
13. Jedynie kiedy grzesznik może należycie wysławiać Jehowę swymi ustami?
13 Żaden grzesznik nie może należycie wysławiać Jehowy swymi wargami, dopóki Bóg — symbolicznie mówiąc — miłosiernie mu ich nie otworzy, żeby mógł oznajmiać Jego prawdy. Dlatego Dawid śpiewał: „Panie! Otwórz wargi moje, a usta moje głosić będą chwałę twoją!” (Psalm 51:17). Dostąpiwszy przebaczenia Bożego, Dawid odzyskał czyste sumienie i został pobudzony do pouczania przestępców o drogach Jehowy, więc mógł swobodnie Go wysławiać. Wszyscy, którym tak jak Dawidowi wybaczono grzechy, powinni doceniać niezasłużoną życzliwość Jehowy i wykorzystywać każdą nadarzającą się sposobność do obwieszczania prawdy Bożej i ogłaszania Jego chwały (Psalm 43:3).
Ofiary miłe Bogu
14. (a) Składania jakich ofiar wymagało przymierze Prawa? (b) Dlaczego błędne byłoby mniemanie, że wyświadczaniem dobra można zrównoważyć trwanie przy niegodziwym postępowaniu?
14 Kolejne słowa Dawida świadczą o tym, że posiadł głęboką wnikliwość, powiedział bowiem o Jehowie: „Albowiem nie masz upodobania w ofiarach ze zwierząt; gdybym złożył ofiarę całopalenia, nie ucieszyłbyś się” (Psalm 51:18, Łach). Przymierze Prawa wymagało składania Bogu ofiar zwierzęcych. Nie mogły one jednak zgładzić grzechów, których się dopuścił Dawid, gdyż cudzołóstwo i morderstwo karano śmiercią. Gdyby nie to, Dawid nie szczędziłby kosztów na złożenie Jehowie ofiar ze zwierząt. Ale bez szczerej skruchy są one bezwartościowe. Błędem byłoby więc myśleć, że wyświadczaniem dobra można zrównoważyć trwanie w niegodziwym postępowaniu.
15. Czym się odznacza oddana Bogu osoba przejawiająca ducha skruszonego?
15 Dawid dodał: „Ofiarą Bogu miłą jest duch skruszony, sercem skruszonym i zgnębionym nie wzgardzisz, Boże” (Psalm 51:19). Od przejętego żalem grzesznika Bóg oczekuje ofiar w postaci „ducha skruszonego”. Osoba taka nie przejawia buty. Człowiek pobożny głęboko ubolewa w sercu nad popełnionym grzechem, przejawia pokorę, ponieważ odczuwa utratę uznania Bożego i jest skłonny uczynić wszystko, byle odzyskać Jego łaskę. Dopóki nie okażemy skruchy za swe grzechy i nie oddamy się całym sercem wyłącznie Bogu, nie będziemy mogli ofiarować Mu nic wartościowego (Nahuma 1:2, NW).
16. Jak Bóg zapatruje się na człowieka bolejącego nad swym grzechem?
16 Bóg nie odrzuca ofiary w postaci serca zgnębionego i skruszonego. A zatem bez względu na trudności, z którymi się borykamy jako Jego słudzy, nie poddawajmy się rozpaczy. Jeżeli krocząc drogą życia, w jakiś sposób się potykamy, ale z głębi serca błagamy o miłosierdzie Boże, to sytuacja nie jest beznadziejna. Nawet jeśli dopuściliśmy się rażącego grzechu, lecz okazujemy skruchę, Jehowa nie wzgardzi naszym skruszonym sercem. Przebaczy nam na podstawie Chrystusowej ofiary okupu i ponownie okaże swą łaskę (Izajasza 57:15; Hebrajczyków 4:16; 1 Jana 2:1). Jednakże wzorem Dawida powinniśmy prosić w modlitwach o odzyskanie uznania Bożego, nie zaś o zaoszczędzenie nam potrzebnego upomnienia czy skorygowania. Wprawdzie Bóg wybaczył Dawidowi, ale mimo to go ukarał (2 Samuela 12:11-14).
Troska o czyste wielbienie
17. Co jeszcze powinien uczynić grzesznik poza błaganiem Boga o przebaczenie?
17 Jeżeli popełnimy jakiś poważny grzech, niewątpliwie będziemy tym głęboko przejęci, a skruszone serce pobudzi nas do błagania Boga o przebaczenie. Niemniej módlmy się także za drugich. Chociaż Dawid oczekiwał, że będzie mógł na nowo oddawać Bogu cześć w sposób cieszący się Jego uznaniem, to w swym psalmie niesamolubnie wspomniał też o drugich. Między innymi błagał Jehowę: „Zechciej w łasce swej dobrze czynić Syjonowi, odbuduj mury Jeruzalemu!” (Psalm 51:20).
18. Dlaczego ogarnięty skruchą Dawid modlił się za Syjon?
18 Dawid faktycznie spodziewał się odzyskać uznanie Boże. Jednakże z pokorą modlił się również o to, by Bóg ‛w swej łasce dobrze czynił Syjonowi’, czyli Jeruzalem, stolicy Izraela, w której Dawid miał nadzieję wznieść świątynię Bożą. Rażące grzechy Dawida zagroziły całemu narodowi, gdyż wskutek niegodziwego postępowania króla mogli ucierpieć wszyscy poddani (porównaj 2 Samuela, rozdział 24). Jego grzechy niejako osłabiły „mury Jeruzalem”, które trzeba było teraz odbudować.
19. O co warto się modlić, gdybyśmy zgrzeszyli, ale dostąpili przebaczenia?
19 Jeżeli dopuściliśmy się poważnego grzechu, ale Bóg nam przebaczył, stosowne byłoby poprosić Go w modlitwie, żeby w jakiś sposób naprawił szkodę spowodowaną naszym postępowaniem. Być może sprowadziliśmy hańbę na Jego święte imię, osłabiliśmy zbór albo przynieśliśmy ujmę swej rodzinie. Nasz miłościwy Ojciec niebiański potrafi usunąć wszelką hańbę ze swego imienia, wzmocnić zbór swym świętym duchem, a także pocieszyć serca naszych bliskich, którzy Go miłują i Mu służą. Rzecz jasna, bez względu na to, czy zgrzeszyliśmy, czy nie, zawsze powinniśmy mieć na uwadze uświęcanie imienia Jehowy oraz pomyślność Jego ludu (Mateusza 6:9).
20. Jedynie kiedy Jehowa znajdował upodobanie w ofiarach i darach składanych przez Izraelitów?
20 Co jeszcze by się wydarzyło, gdyby Jehowa odbudował mury Syjonu? Dawid śpiewał o Jehowie: „Wówczas znajdziesz upodobanie w sprawiedliwych ofiarach (w darach i całopaleniach), wówczas cielce składać będą na Twoim ołtarzu” (Psalm 51:21, Bp). Dawid gorąco pragnął cieszyć się razem z całym narodem przychylnością Jehowy, dzięki czemu mogliby oddawać Mu cześć w sposób godny przyjęcia. Wtedy Bóg znalazłby upodobanie w ich ofiarach i całopaleniach. Byłyby to więc ofiary sprawiedliwe, złożone przez oddane, szczere i skruszone osoby, cieszące się łaską Bożą. Z wdzięczności za miłosierdzie Jehowy składaliby Mu na ołtarzu cielce, czyli młode byki — najlepsze i najkosztowniejsze ofiary. Obecnie okazujemy Jehowie szacunek, przynosząc Mu to, co mamy najlepszego. Do darów tych zaliczają się między innymi „cielce naszych warg”, to znaczy ofiary wysławiania naszego miłosiernego Boga, Jehowy (Ozeasza 14:2, NW; Hebrajczyków 13:15).
Jehowa słyszy nasze wołania
21, 22. Jaką naukę możemy wyciągnąć z Psalmu 51?
21 Ze szczerej modlitwy Dawida zanotowanej w Psalmie 51 wynika, że gdy dopuścimy się grzechu, powinna w nas wzbierać szczera skrucha. Psalm ten zawiera wyraźne nauki dla nas. Na przykład: Jeśli zgrzeszymy, ale przejawiamy skruchę, to możemy ufać, że Bóg się nad nami zmiłuje. Przede wszystkim jednak powinna nas martwić hańba, jaką moglibyśmy ściągnąć na imię Jehowy (wersety 3-6). Wzorem Dawida możemy prosić naszego Ojca niebiańskiego, by okazał nam miłosierdzie ze względu na nasze odziedziczone grzeszne skłonności (werset 7). Musimy być prawdomówni i szukać mądrości Bożej (werset 8). Jeżeli dopuścimy się grzechu, winniśmy błagać Jehowę o oczyszczenie, o czyste serce oraz o prawego i nieugiętego ducha (wersety 9-11).
22 Ponadto Psalm 51 ukazuje, iż nigdy nie wolno nam trwać w grzechu. W przeciwnym razie Jehowa odebrałby nam swego świętego ducha, czyli swoją czynną moc. Tymczasem gdy odczuwamy wpływ Jego ducha, możemy skutecznie pouczać innych o drogach Bożych (wersety 13-15). Jeżeli zbłądzimy, ale okażemy skruchę, Jehowa pozwoli nam, abyśmy Go dalej wysławiali, ponieważ nigdy nie gardzi sercem skruszonym i zgnębionym (wersety 16-18). Psalm ten wykazuje także, iż w swych modlitwach nie powinniśmy skupiać się wyłącznie na sobie. Przeciwnie, należy się modlić o błogosławieństwo i duchową pomyślność dla wszystkich, którzy podjęli czyste wielbienie Jehowy (wersety 20 i 21).
23. Dlaczego Psalm 51 powinien napawać nas odwagą i optymizmem?
23 Ten wzruszający psalm Dawida powinien napawać nas odwagą i optymizmem. Pomaga nam uświadomić sobie, że gdybyśmy popełnili grzech, nie musimy zaraz myśleć, iż wszystko stracone. Dlaczego? Bo jeśli okazujemy skruchę, to miłosierdzie Jehowy uratuje nas od rozpaczy. Jeżeli żałujemy swego postępku i całym sercem jesteśmy oddani naszemu miłościwemu Ojcu niebiańskiemu, usłyszy On nasze wołania o zmiłowanie. Ileż otuchy dodaje nam świadomość, że Jehowa nie gardzi sercem skruszonym!
-