Dlaczego Świadkowie Jehowy stale czuwają

„Czuwajcie (...), bo nie wiecie, którego dnia Pan wasz przyjdzie” (MATEUSZA 24:42).

 1. Do kogo odnosi się napomnienie, by czuwać?

KAŻDY sługa Boży — młody czy stary, czy oddał się Bogu dopiero niedawno, czy służy Mu już od wielu lat — powinien wziąć sobie do serca biblijne napomnienie: „Czuwajcie” (Mateusza 24:42). Dlaczego jest to takie ważne?

 2, 3. (a) Jaki znak dokładnie opisał Jezus i o czym miało świadczyć spełnianie się tego proroctwa? (b) Jaka okoliczność, wspomniana w Ewangelii według Mateusza 24:42, poddaje próbie szczerość naszej wiary i w jaki sposób?

² Pod koniec ziemskiej służby Jezus zapowiedział pojawienie się znaku jego niewidzialnej obecności w charakterze Władcy Królestwa (Mateusza, rozdziały 24 i 25). Szczegółowo opisał okres, kiedy miał być obecny jako Król, a wydarzenia spełniające owo proroctwo dowodzą, że został wyniesiony na tron w niebiosach w roku 1914. Wskazał także na pewną okoliczność, która miała ujawnić, jak szczera jest nasza wiara. Nawiązując do czasu, gdy jako Wykonawca wyroku przystąpi do unicestwienia obecnego niegodziwego systemu w wielkim ucisku, Jezus powiedział: „O tym dniu i godzinie nikt nie wie; ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko sam Ojciec”. Z tego też względu oświadczył: „Czuwajcie więc, bo nie wiecie, którego dnia Pan wasz przyjdzie” (Mateusza 24:36, 42).

³ Ponieważ nie znamy dnia ani godziny rozpoczęcia wielkiego ucisku, więc jeśli podajemy się za chrześcijan, musimy codziennie żyć jak prawdziwi chrześcijanie. Czy sposób, w jaki korzystasz z życia, zjedna ci uznanie Pana, gdy nadejdzie wielki ucisk? A gdybyś wcześniej umarł, czy będzie cię pamiętał jako tego, który lojalnie służył Jehowie do końca swych dni? (Mateusza 24:13; Objawienie 2:10).

Pierwsi uczniowie dokładają starań, by czuwać

 4. Czego możemy się nauczyć z przykładu czujności duchowej Jezusa?

⁴ Najwspanialszy wzór czujności duchowej ustanowił sam Jezus Chrystus. Często zanosił żarliwe modlitwy do swego Ojca (Łukasza 6:12; 22:42-44). Kiedy przechodził próby, całkowicie polegał na pouczeniach zawartych w Piśmie Świętym (Mateusza 4:3-10; 26:52-54). Nie pozwolił, by coś odwróciło jego uwagę od dzieła zleconego mu przez Jehowę (Łukasza 4:40-44; Jana 6:15). Czy ci, którzy uważali się za naśladowców Jezusa, byli równie czujni?

 5. (a) Dlaczego apostołowie Jezusa mieli trudności z utrzymaniem równowagi duchowej? (b) Jakiej pomocy udzielił Jezus apostołom po swym zmartwychwstaniu?

⁵ Czasami nawet apostołowie Jezusa się potykali. Wskutek nadmiernych oczekiwań lub błędnych poglądów doznawali rozczarowań (Łukasza 19:11; Dzieje 1:6). Zanim nauczyli się całkowicie polegać na Jehowie, nagłe próby wytrącały ich z równowagi. Na przykład gdy Jezus został aresztowany, apostołowie uciekli. Później, jeszcze tej samej nocy, Piotr ze strachu kilka razy wyparł się nawet znajomości z Chrystusem. W owym czasie apostołowie nie wzięli sobie jeszcze do serca rady: „Czuwajcie i módlcie się” (Mateusza 26:41, 55, 56, 69-75). Po zmartwychwstaniu Jezus za pomocą Pisma Świętego utwierdził ich wiarę (Łukasza 24:44-48). A kiedy się wydawało, że niektórzy mogą odsunąć powierzoną im służbę na dalszy plan, Jezus dodał im silnego bodźca, by się skupili na tej ważniejszej działalności (Jana 21:15-17).

 6. Przed jakimi dwoma pułapkami Jezus ostrzegł uczniów?

⁶ Wcześniej Jezus ostrzegł uczniów, że nie mogą należeć do świata (Jana 15:19). Poradził im też, by nie wynosili się nad drugich, lecz by wspólnie pełnili służbę jak bracia (Mateusza 20:25-27; 23:8-12). Czy usłuchali jego rady? Czy na pierwszym miejscu w życiu stawiali zleconą im działalność?

 7, 8. (a) Jak doniesienia spisane przez chrześcijan z I wieku wskazują, że wzięli sobie do serca napomnienie Jezusa? (b) Dlaczego ważne było nieustanne zachowywanie czujności pod względem duchowym?

⁷ Dopóki żyli apostołowie, zapewniali zborowi ochronę. Historia potwierdza, że pierwsi chrześcijanie nie angażowali się w sprawy polityczne cesarstwa rzymskiego ani nie mieli duchowieństwa, wynoszącego się ponad ogół. Byli natomiast gorliwymi głosicielami Królestwa Bożego. Pod koniec pierwszego stulecia świadczyli w całym cesarstwie rzymskim — pozyskiwali uczniów w Azji, Europie i północnej Afryce (Kolosan 1:23).

⁸ Jednakże te osiągnięcia w dziele głoszenia nie oznaczały, że już nie potrzebują czuwać pod względem duchowym. Przepowiedziane przyjście Jezusa ciągle należało do dalekiej przyszłości. A w II wieku naszej ery w zborze powstała sytuacja zagrażająca duchowemu zdrowiu chrześcijan. Jak do tego doszło?

Ci, którzy przestali czuwać

 9, 10. (a) Jak rozwój wypadków po śmierci apostołów pokazał, że wiele osób podających się za chrześcijan przestało czuwać? (b) Jakie wersety przytoczone w tym akapicie mogłyby pomóc tym rzekomym chrześcijanom zachować siły duchowe?

⁹ W zborze znalazły się osoby, które zaczęły wyrażać swe przekonania językiem filozofii greckiej, aby przez to ich orędzie stało się łatwiejsze do przyjęcia dla ludzi ze świata. Do skażonej formy chrystianizmu stopniowo przeniknęły takie pogańskie nauki, jak Trójca czy wrodzona nieśmiertelność duszy. Doprowadziło to do odrzucenia nadziei na Millennium. Dlaczego? Osoby, które uwierzyły w nieśmiertelność duszy, doszły do wniosku, że to dusza dozna wszelkich dobrodziejstw wynikających z panowania Chrystusa, gdy po śmierci ciała znajdzie się w dziedzinie duchowej. Nie widziały więc potrzeby, by wyczekiwać obecności Chrystusa jako władcy Królestwa (porównaj Galacjan 5:7-9; Kolosan 2:8; 1 Tesaloniczan 5:21).

¹⁰ Sytuację pogarszały jeszcze inne okoliczności. Pewni ludzie podający się za nadzorców chrześcijańskich zaczęli wykorzystywać zbory do osiągnięcia wysokiej pozycji. Własnym poglądom i naukom zręcznie przypisywali znaczenie równe Pismu Świętemu, jeśli nie większe. Gdy tylko nadarzyła się sposobność, ten odstępczy kościół wchodził w układy z państwem i zaczynał służyć jego interesom (Dzieje 20:30; 2 Piotra 2:1, 3).

Wzrost czujności przynosi wyniki

11, 12. Dlaczego reformacja protestancka nie oznaczała powrotu do prawdziwego wielbienia?

¹¹ Po stuleciach niecnych praktyk Kościoła katolickiego w XVI wieku otwarcie przeciwstawili się im pewni reformatorzy religijni. Nie oznaczało to jednak powrotu do prawdziwego wielbienia. Dlaczego?

¹² Chociaż różne ugrupowania protestanckie uwolniły się spod władzy Rzymu, to pozostały przy wielu odstępczych naukach i zwyczajach — utrzymały podział na kler i laików, a także wiarę w Trójcę, nieśmiertelność duszy oraz wieczne męki po śmierci. I podobnie jak Kościół katolicki dalej należały do świata, utrzymując bliskie stosunki z czynnikami politycznymi. Nie wyczekiwały więc przyjścia Chrystusa w roli Króla.

13. (a) Co dowodzi, że niektórzy ludzie naprawdę cenili Słowo Boże? (b) Jakie wydarzenie budziło w XIX wieku szczególne zainteresowanie pewnych osób uważanych za chrześcijan? (c) Dlaczego wielu doznało rozczarowania?

¹³ Ale Jezus przepowiedział, iż od śmierci apostołów aż do czasu żniwa wśród rzekomych chrześcijan (czyli chwastów) będą też rosnąć prawdziwi dziedzice Królestwa (przyrównani do pszenicy) (Mateusza 13:29, 30). Nie potrafimy dziś sporządzić nawet przypuszczalnej listy wszystkich osób uznanych przez Pana za pszenicę. Jest jednak godne uwagi, że w XIV, XV i XVI wieku niektórzy ludzie ryzykowali utratą życia lub wolności, tłumacząc Biblię na język prostego ludu. Inni nie tylko uznawali tę Księgę za Słowo Boże, ale odrzucili naukę o Trójcy jako niebiblijną. Niejedna osoba zauważyła także, iż wiara w nieśmiertelność duszy i męki piekielne jest całkowicie sprzeczna ze Słowem Bożym. W XIX stuleciu coraz wnikliwiej badano Biblię, toteż w Stanach Zjednoczonych, Niemczech, Anglii i Rosji pojawiły się grupy osób przeświadczonych o bliskości powrotu Chrystusa. Ale ich oczekiwania po większej części skończyły się rozczarowaniem. Z jakiego powodu? W dużej mierze wynikało to z faktu, iż za bardzo polegali na człowieku, a za mało na Piśmie Świętym.

Jak pewna grupa okazała czujność

14. Opisz metodę badania Biblii, którą posługiwał się C. T. Russell ze swymi przyjaciółmi.

¹⁴ W roku 1870 w Allegheny w stanie Pensylwania kolejną grupę zajmującą się badaniem Biblii utworzył Charles Taze Russell ze swymi przyjaciółmi. Wiele przyjętych przez nich prawd biblijnych odkryli wcześniej już inni, ale ci badacze Pisma Świętego mieli zwyczaj dokładnie sprawdzać wszystkie wersety związane z analizowanym zagadnieniem.a Nie chcieli szukać tekstów potwierdzających jakiś z góry przyjęty pogląd, lecz upewniali się, czy ich wnioski są zgodne ze wszystkim, co w tej sprawie ma do powiedzenia Biblia.

15. (a) Co uświadomiły sobie pewne osoby jeszcze przed bratem Russellem? (b) Czym różnili się od nich Badacze Pisma Świętego?

¹⁵ Jeszcze przed nimi pewne osoby zdały sobie sprawę, iż Chrystus powróci w sposób niewidzialny, w postaci duchowej. Niektórzy zrozumieli, że powrót Chrystusa nie będzie miał na celu spalenia ziemi i unicestwienia całego rodu ludzkiego, lecz zesłanie błogosławieństw na wszystkie ziemskie rodziny. A kilka osób uświadomiło sobie nawet to, że w roku 1914 skończą się Czasy Pogan. Ale Badacze Pisma Świętego skupieni wokół brata Russella nie potraktowali tych prawd jedynie jako materiał do dyskusji teologicznych. Dostosowali do nich swe życie i nadali im międzynarodowy rozgłos na skalę zupełnie niespotykaną w tamtych czasach.

16. Dlaczego w roku 1914 brat Russell napisał: „Żyjemy w okresie próby”?

¹⁶ Musieli jednak stale czuwać. Dlaczego? Między innymi dlatego, że chociaż znali proroctwo biblijne wskazujące na rok 1914, nie wiedzieli dokładnie, co się wtedy wydarzy. Stanowiło to dla nich próbę. W Strażnicy z 1 listopada 1914 roku (wydanie angielskie) brat Russell napisał: „Pamiętajmy, że żyjemy w okresie próby. (...) Jeżeli ktoś znajduje powód, by wyrzec się Pana i Jego Prawdy oraz przestać z oddaniem popierać Jego Sprawę, to do zainteresowania się Panem nie skłoniła go płynąca z serca miłość do Boga, lecz coś innego: prawdopodobnie nadzieja, że czas jest krótki; taka osoba poświęciła się jedynie na pewien okres”.

17. Dzięki czemu A. H. Macmillan oraz inni zachowali równowagę duchową?

¹⁷ Niektórzy zrezygnowali wtedy ze służby dla Jehowy. Nie należał do nich jednak A. H. Macmillan. Po latach szczerze przyznał: „Niekiedy od określonej daty oczekiwaliśmy więcej niż Pismo nas do tego upoważniało”. Co pomogło mu zachować równowagę duchową? Świadomość tego, że — jak się wyraził — „gdy oczekiwania nasze się nie spełniały, zamierzenie Boże mimo to pozostawało niezmienione”. Dodał także: „Zrozumiałem więc, że trzeba się przyznawać do błędów i w dalszym ciągu badać Słowo Boże, aby uzyskać jaśniejsze światło”.b Ci pierwsi Badacze Pisma Świętego pokornie pozwolili, by Słowo Boże na nowo ukształtowało ich poglądy (2 Tymoteusza 3:16, 17).

18. Jak dzięki czujności chrześcijanie coraz ściślej przestrzegali wymogu, by nie należeć do świata?

¹⁸ W następnych latach słudzy Boży w dalszym ciągu musieli czuwać. Wiedzieli rzecz jasna, że chrześcijanie nie mogą należeć do świata (Jana 17:14; Jakuba 4:4). Z tego względu nie przyłączyli się do chrześcijaństwa, gdy poparło Ligę Narodów jako polityczny wyraz Królestwa Bożego. Jednakże aż do roku 1939 nie pojmowali w pełni, na czym polega chrześcijańska neutralność (zobacz wydanie angielskie Strażnicy z 1 listopada 1939 roku lub wydanie polskie z 1 stycznia 1940 roku).

19. Jaką korzyść, jeśli chodzi o nadzór w zborze, przyniosła bezustanna czujność organizacji?

¹⁹ Nigdy nie było u nich klasy duchownych, ale niektórzy starsi z wyboru sądzili, że do ich obowiązków należy jedynie głoszenie w zborze. Niemniej dzięki gorącemu pragnieniu dostosowania się do Pisma Świętego organizacja ciągle badała, co ma ono do powiedzenia na temat roli starszych, i wielokrotnie publikowała na łamach Strażnicy zrewidowane wyjaśnienia. Dokonano więc zmian organizacyjnych zgodnych ze wskazówkami biblijnymi.

20-22. Jak cała organizacja była stopniowo przygotowywana do wykonania zapowiedzianego dzieła rozgłaszania Królestwa po całym świecie?

²⁰ Cała organizacja była przygotowywana, by w pełni wywiązać się z zadania nakreślonego w Słowie Bożym na nasze dni (Izajasza 61:1, 2). Jak szeroko miała być w naszych czasach rozgłaszana dobra nowina? Jezus oznajmił: „Najpierw musi być zwiastowana ewangelia wszystkim narodom” (Marka 13:10). Z ludzkiego punktu widzenia to zadanie często wydawało się niewykonalne.

²¹ Niemniej pokładając ufność w Chrystusie jako Głowie zboru, klasa niewolnika wiernego i rozumnego podąża naprzód (Mateusza 24:45, NW). Lojalnie i zdecydowanie kieruje uwagę ludu Jehowy na dzieło, które należy wykonać. Od roku 1919 kładziono coraz większy nacisk na służbę polową. Dla wielu osób chodzenie od domu do domu i prowadzenie rozmów z nieznajomymi nie było sprawą łatwą (Dzieje 20:20). Ale artykuły do studium, takie jak „Szczęśliwi, którzy są nieustraszeni” (z roku 1919) oraz „Mężnie sobie poczynaj” (z roku 1921), pomogły niektórym zaufać Jehowie i wziąć udział w tej działalności.

²² W roku 1922 rozległ się apel: „Rozgłaszajcie, rozgłaszajcie, rozgłaszajcie wieść o Królu i jego Królestwie”, który dostarczył bodźca potrzebnego do nadania tej pracy należnej rangi. W roku 1927 zaczęto usuwać starszych uchylających się od biblijnych obowiązków. Mniej więcej w tym samym czasie pielgrzymi, czyli podróżujący przedstawiciele Towarzystwa, zostali wyznaczeni na okręgowych kierowników służby, mających udzielać głosicielom osobistych pouczeń w służbie polowej. Nie każdy mógł być pionierem, ale wiele osób poświęcało na tę działalność całe soboty i niedziele — zaczynali wcześnie rano, robili krótką przerwę na zjedzenie jakiejś kanapki i kontynuowali pracę aż do późnego popołudnia. Był to okres wspaniałego rozwoju działalności teokratycznej, toteż odnosimy ogromną korzyść z przypomnienia sobie, w jaki sposób Jehowa prowadził swój lud. Zresztą w dalszym ciągu to czyni. Z Jego błogosławieństwem dzieło głoszenia dobrej nowiny o ustanowionym już Królestwie zostanie doprowadzone do pomyślnego końca.

Czy stale czuwasz?

23. Jak możemy osobiście pokazać, że stale czuwamy, jeśli chodzi o przejawianie miłości i trzymanie się z dala od świata?

²³ Poddając się kierownictwu Jehowy, Jego organizacja ciągle przestrzega nas przed nastawieniem i postępkami, które mogłyby świadczyć, że należymy do świata i że grozi nam przeminięcie wraz z nim (1 Jana 2:17). Każdy z nas musi więc osobiście czuwać i stosować się do wytycznych Jehowy. Ponadto udziela nam On wskazówek, jak mamy żyć i współpracować ze sobą. Jego organizacja pomaga nam coraz lepiej rozumieć, czym naprawdę jest miłość chrześcijańska (1 Piotra 4:7, 8). Jeżeli stale czuwamy, będziemy usilnie starali się zastosować do tych rad, nie bacząc na niedoskonałość drugich.

24, 25. Pod jakimi ważnymi względami powinniśmy ciągle czuwać i jakie widoki na przyszłość zapewnia takie postępowanie?

²⁴ Niewolnik wierny i rozumny wciąż nam przypomina: „Zaufaj Jehowie całym sercem i nie opieraj się na własnym zrozumieniu” (Przysłów [Przypowieści] 3:5, NW). „Nieustannie się módlcie” (1 Tesaloniczan 5:17, BT). Kieruje do nas rady, byśmy nauczyli się podejmować decyzje na podstawie Słowa Bożego i w ten sposób pozwolili Biblii stać się ‛pochodnią naszym nogom i światłością naszym ścieżkom’ (Psalm 119:105). Serdecznie nas przy tym zachęca, aby na pierwszym miejscu w życiu postawić głoszenie dobrej nowiny o Królestwie Bożym — dzieło zapowiedziane przez Jezusa na nasze dni (Mateusza 24:14).

²⁵ A zatem niewolnik wierny i rozumny z całą pewnością czuwa. Każdy z nas także musi stale zachowywać czujność. Obyśmy dzięki takiemu postępowaniu mogli znaleźć uznanie Syna Człowieczego, gdy przyjdzie on wykonać wyrok (Mateusza 24:30; Łukasza 21:34-36).

[Przypisy]

Pytania powtórkowe

◻ Z jakiego względu, wskazanego w Ewangelii według Mateusza 24:42, musimy stale czuwać?

◻ Jak Jezus i jego naśladowcy w I wieku zachowywali czujność pod względem duchowym?

◻ Jaki rozwój wydarzeń nastąpił od roku 1870 dzięki temu, że słudzy Jehowy stale czuwają?

◻ W jaki sposób każdy z nas może poświadczać, iż zachowuje czujność?

[Ilustracje na stronie 23]

Jezus był stale zajęty dziełem zleconym mu przez Ojca. Poza tym żarliwie się modlił

[Ilustracja na stronie 24]

Charles Taze Russell pod koniec życia

[Ilustracja na stronie 25]

Na całej ziemi działa ponad 4 700 000 głosicieli Królestwa