Dlaczego Bóg poprosił Abrahama, by złożył na ofiarę swego syna?

▪ Z Księgi Rodzaju dowiadujemy się, że Jehowa Bóg poprosił Abrahama, by złożył na ofiarę swojego syna Izaaka (Rodzaju 22:2). Niektórym czytelnikom Biblii trudno się z tym pogodzić. „Kiedy w dzieciństwie pierwszy raz usłyszałam tę historię, byłam oburzona” — mówi profesor Carol Delaney. „Co to za Bóg, że prosi o coś takiego?” Tego rodzaju odczucia są zrozumiałe, warto jednak wziąć pod uwagę kilka faktów.

Po pierwsze, zauważmy, czego Jehowa nie zrobił. Choć Abraham był gotowy złożyć Izaaka na ofiarę, Bóg ostatecznie do tego nie dopuścił. Poza tym już nigdy do nikogo nie skierował takiej prośby. Nie ulega wątpliwości, że Jehowa pragnie, żeby wszyscy Jego słudzy, łącznie z dziećmi, żyli i cieszyli się życiem.

Po drugie, z Biblii wynika, że Bóg poprosił Abrahama o złożenie tej ofiary, bo miał ku temu ważny powód. Wiedział, że wiele stuleci później On sam pozwoli, by Jego Syna, Jezus, oddał za nas życie (Mateusza 20:28). Jehowa chciał, by ludzie pojęli, na jakie poświęcenie postanowił się zdobyć. Przeżycia Abrahama miały im to dobitnie unaocznić.

Przyjrzyjmy się bliżej omawianej prośbie Boga. Powiedział On Abrahamowi: „Weź, proszę, swego syna, swego jedynaka, którego tak miłujesz, Izaaka, i (...) go ofiaruj jako całopalenie” (Rodzaju 22:2). Słowa „którego tak miłujesz” wskazują, że Jehowa doskonale zdawał sobie sprawę, jak cenny dla Abrahama był Izaak. Wiedział też, jakimi uczuciami sam darzy swojego Syna, Jezusa. Kochał go tak gorąco, że dwa razy osobiście przemówił z nieba, nazywając go ‛swoim umiłowanym Synem’ (Marka 1:11; 9:7).

Warto podkreślić, że zwracając się do Abrahama, Jehowa użył słowa „proszę”. Zdaniem pewnego biblisty wskazuje to, iż ‛PAN miał pełną świadomość, jak wiele oczekiwał’. Nietrudno nam sobie wyobrazić, jak Boża prośba przygnębiła Abrahama, dlatego rozumiemy też, co czuł Jehowa, gdy patrzył na cierpienia i śmierć ukochanego Syna. Niewątpliwie było to najboleśniejsze z przeżyć, jakich doświadczył lub kiedykolwiek doświadczy.

Chociaż więc ofiara, o jaką Jehowa poprosił Abrahama, może budzić w nas niepokój, nie powinniśmy zapominać, że Bóg ostatecznie nie pozwolił jej złożyć. Nie dopuścił, by ten wierny patriarcha poniósł tak bolesną stratę — uchronił jego syna od śmierci. Jednak własnego Syna nie uchronił i „wydał go za nas wszystkich” (Rzymian 8:32). Dlaczego zdecydował się na tak ogromne poświęcenie? Zrobił to, „abyśmy (...) uzyskali życie” (1 Jana 4:9). Trudno o dobitniejsze świadectwo miłości! Czyż nie pobudza nas to do odwzajemnienia Jego uczuć?b

[Przypisy]