„Pójdziemy z wami”

 1, 2. (a) Co Jehowa przepowiedział na nasze czasy? (b) Na jakie pytania odpowie ten artykuł? (Zobacz ilustrację tytułową).

W ODNIESIENIU do naszych czasów Jehowa zapowiedział: „W owych dniach dziesięciu mężów ze wszystkich języków narodów chwyci się, tak, uchwyci się skraju szaty męża, który jest Żydem, i powie: ‚Pójdziemy z wami, bo słyszeliśmy, że z wami jest Bóg’” (Zach. 8:23). Wzorem tych symbolicznych dziesięciu mężów ‛skraju szaty męża, który jest Żydem, uchwyciły się’ osoby mające nadzieję ziemską. Są dumne, że mogą towarzyszyć namaszczonemu duchem „Izraelowi Bożemu”, bo wiedzą, że Jehowa błogosławi swym pomazańcom (Gal. 6:16).

² Podobnie jak prorok Zachariasz, również Jezus wskazał na krzepiącą jedność, której zaznają słudzy Boży. O swoich naśladowcach mówił w kontekście dwóch grup: „małej trzódki” i „drugich owiec”. Ale zaznaczył, że będą oni stanowić „jedną trzodę”, mającą „jednego pasterza” (Łuk. 12:32; Jana 10:16). Jednak relacja łącząca te dwie grupy nasuwa kilka pytań: 1) Czy członkowie drugich owiec muszą znać imiennie wszystkich dzisiejszych pomazańców? 2) Jak namaszczeni chrześcijanie powinni postrzegać siebie? 3) Jak powinieneś reagować, gdy ktoś z twojego zboru zaczyna spożywać emblematy na Pamiątce? 4) Czy należy się niepokoić rosnącą liczbą spożywających? Poszukajmy odpowiedzi na te pytania.

 3. Dlaczego nie da się ustalić, kto z dzisiejszych sług Bożych ostatecznie znajdzie się w gronie 144 000?

³ Czy członkowie drugich owiec muszą znać imiennie wszystkich dzisiejszych pomazańców? Krótko mówiąc, nie. Dlaczego? Ponieważ powołanie niebiańskie, które ktoś otrzymuje, jest jedynie zaproszeniem, a nie ostatecznym potwierdzeniem nagrody. Właśnie dlatego Szatan wzbudza „fałszywych proroków (...), żeby — jeśli to możliwe — wprowadzić w błąd nawet wybranych” (Mat. 24:24). Nikt nie wie, czy namaszczony chrześcijanin dostąpi nagrody niebiańskiej, dopóki Jehowa nie uzna, że dana osoba jest godna ją otrzymać. Bóg podejmuje taką decyzję i dokonuje ostatecznego opieczętowania pomazańca albo jakiś czas przed tym, jak umiera on w wierności, albo przed wybuchem „wielkiego ucisku” (Obj. 2:10; 7:3, 14). Nie ma więc sensu, żeby żyjący obecnie na ziemi próbowali ustalać, kto ze sług Bożych ostatecznie znajdzie się w gronie 144 000^[1].

 4. Skoro nie znamy imion wszystkich pomazańców żyjących obecnie na ziemi, to jak możemy ‛z nimi iść’?

⁴ Skoro członkowie drugich owiec nie znają imion wszystkich Izraelitów duchowych żyjących obecnie na ziemi, to jak mogą ‛z nimi iść’? Zwróćmy uwagę, że w proroctwie Zachariasza zapowiedziano, iż owych dziesięciu symbolicznych mężów „uchwyci się skraju szaty męża, który jest Żydem, i powie: ‚Pójdziemy z wami, bo słyszeliśmy, że z wami jest Bóg’”. Chociaż wspomniano tu tylko o jednym Żydzie, to występujący potem zaimek „wy” w obu wypadkach odnosi się do więcej niż jednej osoby. Tak więc ten duchowy Żyd musi oznaczać zbiorową osobę, a nie pojedynczego człowieka! Nie trzeba zatem rozpoznać każdego duchowego Żyda i dopiero potem ‛z nim iść’. Powinniśmy raczej rozpoznać te osoby jako grupę, a następnie ją wspierać. Pismo Święte w żaden sposób nie zachęca do podążania za jakimś człowiekiem. Naszym Wodzem jest Jezus (Mat. 23:10).

 5. Nad jaką przestrogą powinni się poważnie zastanowić pomazańcy i dlaczego?

⁵ Ci, którzy spożywają emblematy na Pamiątce, powinni starannie rozważyć przestrogę z Listu 1 do Koryntian 11:27-29 (odczytaj). Na co apostoł Paweł zwrócił uwagę? Namaszczony duchem chrześcijanin spożywałby emblematy niegodnie, gdyby nie pozostawał w dobrych stosunkach z Jehową (Hebr. 6:4-6; 10:26-29). Takie ostrzeżenie pomaga pomazańcom pamiętać, że jeszcze nie pochwycili nagrody. Muszą dalej zmierzać „do celu po nagrodę Bożego powołania w górę za sprawą Chrystusa Jezusa” (Filip. 3:13-16).

 6. Co powinni o sobie myśleć chrześcijanie namaszczeni duchem?

⁶ Paweł pod natchnieniem zachęcił namaszczonych chrześcijan, by ‛chodzili w sposób godny powołania, którym zostali powołani’. Jak mieli to robić? Apostoł wyjaśnił dalej: „Z zupełnym uniżeniem umysłu i łagodnością, z wielkoduszną cierpliwością, znosząc jedni drugich w miłości, usilnie starając się zachować jedność ducha w jednoczącej więzi pokoju” (Efez. 4:1-3). Duch Jehowy krzewi pokorę, a nie dumę (Kol. 3:12). Pomazańcy skromnie przyznają, że nie mają większej miary ducha świętego niż osoby z nadzieją ziemską. Nie twierdzą, że posiadają szczególną wiedzę albo otrzymują objawienia. Nie próbują też w jakikolwiek sposób się wywyższać. Nigdy nie sugerują innym osobom, że one również zostały namaszczone i powinny zacząć spożywać emblematy. Pokornie przyznają, że to Jehowa powołuje pomazańców.

 7, 8. Czego nie oczekują namaszczeni chrześcijanie i dlaczego?

⁷ Powołanie niebiańskie to wspaniały przywilej, jednak namaszczeni chrześcijanie nie oczekują od innych jakiegoś wyjątkowego traktowania (Efez. 1:18, 19; odczytaj Filipian 2:2, 3). Duch Jehowy dał świadectwo każdemu z nich osobiście. Nie podano tego do publicznej wiadomości. Dlatego pomazańcy nie są zaskoczeni, jeśli niektórzy nie od razu uważają ich za naprawdę namaszczonych duchem świętym. Zdają sobie sprawę, że Biblia zaleca ostrożność wobec kogoś, kto twierdzi, iż Bóg wyznaczył mu szczególne zadanie (Obj. 2:2). W kontaktach z drugimi nie wykorzystują swego namaszczenia jako swoistej wizytówki. Zwykle nawet nie wspominają otoczeniu o tym osobistym przeżyciu, ponieważ nie chcą kierować uwagi na siebie ani chełpić się swą przyszłą nagrodą (1 Kor. 1:28, 29; odczytaj 1 Koryntian 4:6-8).

⁸ Poza tym chrześcijanie namaszczeni duchem nie uważają się za jakąś elitę. Nie wyszukują innych, mających to samo powołanie, by nawiązywać z nimi więzi lub w kameralnych grupach studiować Biblię (Gal. 1:15-17). Takimi poczynaniami wywoływaliby podziały w zborze i występowali przeciw duchowi świętemu, który krzewi pokój i jedność (odczytaj Rzymian 16:17, 18).

 9. Dlaczego powinieneś uważać na to, jak traktujesz osoby, które spożywają emblematy na Pamiątce? (Zobacz ramkę „Miłość ‚nie zachowuje się nieprzyzwoicie’”).

⁹ Jak należy traktować kogoś, kto spożywa emblematy na Pamiątce? Jezus powiedział swym uczniom: „Wy wszyscy jesteście braćmi”. Następnie dodał: „Kto by się wywyższał, będzie ukorzony, a kto by się korzył, będzie wywyższony” (Mat. 23:8-12). Wywyższanie innych osób, nawet jeśli są to namaszczeni bracia Chrystusa, byłoby niewłaściwe. Mówiąc o chrześcijańskich starszych, Biblia zachęca do naśladowania ich wiary, nigdzie zaś nie nakazuje, by jakiegoś człowieka wynosić do rangi naszego wodza (Hebr. 13:7). Wprawdzie o pewnych ludziach powiedziano w Piśmie Świętym, że są „godni podwójnego szacunku”. Jednak zasługują na to nie z racji swego namaszczenia, ale dlatego, że „bardzo dobrze przewodzą” oraz „ciężko pracują, przemawiając i nauczając” (1 Tym. 5:17). Dlatego osoby z powołaniem niebiańskim czułyby się zakłopotane, gdyby inni wyrażali im przesadne uznanie lub kierowali na nich nadmierną uwagę. Co gorsza, pomazańcom traktowanym w szczególny sposób trudno byłoby zachować pokorę (Rzym. 12:3). A przecież nikt z nas nie chciałby stać się dla nikogo z braci Chrystusa przyczyną potknięcia! (Łuk. 17:2).

10. Jak możesz pokazać, że szanujesz namaszczonych chrześcijan?

¹⁰ Jak osobom, które Jehowa postanawia namaścić, możemy okazywać stosowny szacunek? Nie chcemy zadawać im osobistych pytań na temat namaszczenia. W ten sposób unikniemy wtrącania się w coś, co nas nie dotyczy (1 Tes. 4:11; 2 Tes. 3:11). Nie należy zakładać, że rodzice, współmałżonek lub inni krewni również zostali namaszczeni. W tym wypadku więzy krwi ani małżeństwo nie mają żadnego znaczenia (1 Tes. 2:12). Powinniśmy też powstrzymywać się od wypytywania mężów lub żon pomazańców o to, jak się czują ze świadomością, że w przyszłym ziemskim raju będą żyć bez swego partnera. Zamiast zadawać pytania mogące wywoływać ból, każdy z nas może bezgranicznie ufać, że Jehowa ‛otworzy swą rękę i zaspokoi pragnienie wszystkiego, co żyje’ (Ps. 145:16).

11. Przed czym się chronimy, gdy unikamy ‛podziwiania osobistości’?

¹¹ Kto traktuje namaszczonych chrześcijan w odpowiedni sposób, chroni się przed zdradliwym niebezpieczeństwem. Biblia ostrzega, że do zboru mogą się wkraść „fałszywi bracia” (Gal. 2:4, 5; 1 Jana 2:19). Ci oszuści mogą nawet podawać się za pomazańców. Poza tym może się zdarzyć, że niektórzy chrześcijanie namaszczeni duchem odpadną od wiary (Mat. 25:10-12; 2 Piotra 2:20, 21). Jeśli wystrzegamy się sidła ‛podziwiania osobistości’, nie damy się im odciągnąć od prawdy. A gdyby jakiś znany lub długoletni chrześcijanin okazał się niewierny, nie zrujnuje to naszej wiary (Judy 16).

12, 13. Dlaczego nie powinna nas martwić liczba osób spożywających emblematy na Pamiątce?

¹² W ostatnich latach widać, jak rośnie liczba spożywających emblematy na Pamiątce śmierci Chrystusa. Tendencja ta kontrastuje ze spadkiem owej liczby, który się utrzymywał przez wiele dziesięcioleci. Czy ten wzrost powinien nas niepokoić? Nie. Rozważmy kilka czynników, o których warto pamiętać.

¹³ „Jehowa zna tych, którzy do niego należą” (2 Tym. 2:19). Osoby liczące obecnych na uroczystości Pamiątki nie potrafią ocenić, kto naprawdę ma nadzieję niebiańską. Liczba spożywających obejmuje więc także tych, którzy mylnie sądzą, że są namaszczeni. Część osób, które w pewnym momencie zaczęły spożywać emblematy, później przestała to robić. Inni przeżywają problemy psychiczne lub emocjonalne i czasem pod ich wpływem uznają, że będą panować z Chrystusem w niebie. Tak więc liczba spożywających nie odzwierciedla rzeczywistej liczby pomazańców żyjących jeszcze na ziemi.

14. Co Biblia mówi na temat liczby pomazańców, którzy będą na ziemi w momencie wybuchu wielkiego ucisku?

¹⁴ Pomazańcy będą obecni w wielu rejonach ziemi, gdy Jezus przyjdzie zabrać ich do nieba. W odniesieniu do tego momentu w Biblii tak powiedziano o Jezusie: „Pośle on swoich aniołów z potężnym głosem trąby i zbiorą jego wybranych od czterech wiatrów, od jednego krańca niebios do ich drugiego krańca” (Mat. 24:31). Pismo Święte rzeczywiście wskazuje, że w dniach ostatnich na ziemi będzie pozostawać jedynie ostatek pomazańców (Obj. 12:17). Nie precyzuje jednak, z ilu osób będzie się on składał w momencie rozpoczęcia wielkiego ucisku.

15, 16. Co musimy zrozumieć odnośnie do 144 000 wybranych przez Jehowę?

¹⁵ To Jehowa ustala, kiedy wybierze pomazańców (Rzym. 8:28-30). Jehowa zaczął wybierać pomazańców po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa. Wydaje się, że w I wieku n.e. wszyscy członkowie zboru chrześcijańskiego byli namaszczeni duchem. W okresie między I wiekiem a początkiem dni ostatnich ogromna większość podających się za naśladowców Chrystusa była fałszywymi chrześcijanami, przyrównanymi przez niego do „chwastów”. Ale nawet w tamtym okresie Jehowa w dalszym ciągu namaszczał pewne wierne osoby, które okazały się symboliczną pszenicą (Mat. 13:24-30). W dniach ostatnich Jehowa dalej wybierał osoby do grona 144 000^[2]. Jeżeli niektórych postanowi obdarzyć tym przywilejem w późnej fazie tego okresu, to kto może kwestionować Jego mądrość? (Izaj. 45:9; Dan. 4:35; odczytaj Rzymian 9:11, 16)^[3]. Musimy uważać, by nie upodobnić się do niezadowolonych pracowników, którzy narzekali z powodu tego, jak ich pan potraktował tych „z godziny jedenastej” (odczytaj Mateusza 20:8-15).

¹⁶ Nie wszyscy, którzy mają nadzieję niebiańską, wchodzą w skład „niewolnika wiernego i roztropnego” (Mat. 24:45-47). Podobnie jak to było w I wieku, również obecnie Jehowa i Jezus karmią wielu rękami niewielu. Tylko nieliczni z grona namaszczonych pierwszych chrześcijan brali udział w spisaniu Chrześcijańskich Pism Greckich. Tak samo w naszych czasach zaledwie garstka namaszczonych chrześcijan została wyznaczona do dostarczania duchowego „pokarmu we właściwym czasie”.

17. Czego się dowiedziałeś z tego artykułu?

¹⁷ Czego się dowiedzieliśmy z tego artykułu? Jehowa postanowił udostępnić dwie różne nagrody — życie w niebie dla Żydów duchowych oraz życie na ziemi dla dziesięciu symbolicznych mężów. Ale od obu tych grup wymaga przestrzegania tego samego miernika wierności. Obie muszą zachowywać pokorę, jedność oraz przyczyniać się do pokoju w zborze. Ponieważ dni ostatnie dobiegają końca, bądźmy zdecydowani służyć jako jedna trzoda pod przewodnictwem Chrystusa.