„Jehowa zna tych, którzy do niego należą”

 1. Streść biblijną relację ukazującą zwodniczy sposób myślenia, jakiemu ulegli niektórzy słudzy Boży. (Zobacz ilustrację tytułową).

PEWNEGO ranka przy wejściu do przybytku Jehowy staje arcykapłan Aaron z kadzielnicą w ręku. W pobliżu staje również Korach i 250 mężów — każdy z kadzielnicą, w której ofiarowuje kadzidło dla Jehowy (Liczb 16:16-18). Na pierwszy rzut oka wszyscy wyglądają na Jego lojalnych czcicieli. Jednak w przeciwieństwie do Aarona pozostali to aroganccy buntownicy uzurpujący sobie prawo do kapłaństwa (Liczb 16:1-11). Ulegli zwodniczemu rozumowaniu, że Bóg uzna ich akt wielbienia. Ale takie myślenie znieważa Jehowę, który potrafi czytać w sercach i dostrzega obłudę tych zuchwalców (Jer. 17:10).

 2. Co zapowiedział Mojżesz i czy jego słowa się sprawdziły?

² Dzień wcześniej Mojżesz słusznie zapowiedział: „Rano Jehowa oznajmi, kto do niego należy” (Liczb 16:5). Jehowa dobitnie ukazał różnicę między prawdziwymi czcicielami a fałszywymi, gdy „wyszedł od Jehowy ogień i pochłonął [Koracha oraz] tych dwustu pięćdziesięciu mężów, którzy ofiarowali kadzidło” (Liczb 16:35; 26:10). Zachował jednak przy życiu Aarona, dając tym do zrozumienia, kogo uznaje za prawdziwego kapłana i swojego szczerego chwalcę (odczytaj 1 Koryntian 8:3).

 3. (a) Jaka sytuacja zaistniała w czasach apostoła Pawła? (b) Jaki precedens dotyczący postępowania z buntownikami Jehowa ustanowił stulecia wcześniej?

³ Podobna sytuacja zaistniała jakieś 1500 lat później, w czasach apostoła Pawła. Niektórzy rzekomi chrześcijanie przyswoili sobie fałszywe nauki, a mimo to wciąż należeli do zboru. W oczach przypadkowego obserwatora ci odstępcy mogli się nie różnić od pozostałych braci. Ale ich odstępstwo stanowiło zagrożenie dla wiernych chrześcijan. Te wilki w owczej skórze zaczęły ‛burzyć wiarę niektórych’ (2 Tym. 2:16-18). Jehowa nie jest jednak przypadkowym obserwatorem, o czym Paweł bez wątpienia wiedział dzięki relacji opisującej, jak stulecia wcześniej postąpił On ze zbuntowanym Korachem oraz jego zwolennikami. W związku z tym rozważmy pewien intrygujący fragment biblijny i zobaczmy, jakie praktyczne lekcje możemy wyciągnąć dla siebie.

 4. O czym Paweł był przekonany i jak to wyraził, pisząc do Tymoteusza?

⁴ Paweł był przeświadczony, że Jehowa potrafi rozpoznać zarówno obłudników religijnych, jak i tych, którzy są Mu posłuszni. Swemu głębokiemu przekonaniu apostoł dał wyraz w słowach, które pod natchnieniem skierował do Tymoteusza. Najpierw wspomniał o szkodach duchowych, jakie odstępcy już wyrządzili niektórym członkom zboru, po czym napisał: „Mimo to trwały fundament Boży dalej stoi, mając tę oto pieczęć: ‚Jehowa zna tych, którzy do niego należą’ oraz: ‚Niech każdy, kto wymienia imię Jehowy, wyrzeknie się nieprawości’” (2 Tym. 2:18, 19).

 5, 6. Dlaczego warto zwrócić uwagę na wyrażenie „trwały fundament Boży”, którego użył Paweł, i jak to sformułowanie zapewne wpłynęło na Tymoteusza?

⁵ Dlaczego dobór słów użytych przez Pawła w tym fragmencie zasługuje na uwagę? Jest to jedyna biblijna wzmianka o „trwałym fundamencie Bożym”. W Biblii wyraz „fundament” bywa metaforą różnych rzeczy, między innymi literalnej Jerozolimy jako stolicy starożytnego Izraela (Ps. 87:1, 2). Do fundamentu przyrównano również rolę Jezusa w zamierzeniu Jehowy (1 Kor. 3:11; 1 Piotra 2:6). Co więc Paweł miał na myśli, gdy napisał o „trwałym fundamencie Bożym”?

⁶ Apostoł wspomina o nim w tym samym kontekście, w którym przytacza słowa Mojżesza z Księgi Liczb 16:5 o Korachu i jego poplecznikach. Paweł wyraźnie odwołał się do wydarzeń z czasów Mojżesza, ponieważ chciał pokrzepić Tymoteusza i przypomnieć mu, że Jehowa potrafi wykryć buntownicze postępowanie i zaradzić takiej sytuacji. Odstępcy w zborze nie mieli udaremnić zamierzenia Jehowy, podobnie jak stulecia wcześniej nie udało się to Korachowi. Paweł nie wyjaśnił dokładnie, co wyobraża „trwały fundament Boży”. Ale wyrażenie to niewątpliwie zachęciło Tymoteusza do pokładania ufności w metodach działania Jehowy.

 7. Skąd możemy mieć pewność, że Jehowa będzie działał w sposób prawy i wierny?

⁷ Wzniosłe zasady Jehowy są niewzruszone. W Psalmie 33:11 czytamy: „Zamiar Jehowy ostoi się po czas niezmierzony; zamysły jego serca są na pokolenie za pokoleniem”. W innych wersetach oznajmiono, że panowanie Jehowy, Jego lojalna życzliwość, prawość i wierność nigdy nie przeminą (Wyjścia 15:18; Ps. 106:1; 111:3; 117:2). A w Księdze Malachiasza 3:6 znajdujemy zapewnienie: „Ja bowiem jestem Jehowa; ja się nie zmieniłem”. Podobnie w Liście Jakuba 1:17 powiedziano, że u Jehowy „nie ma zmienności obracania się cienia”.

 8, 9. Czego możemy się nauczyć z treści „pieczęci”, o której pisał Paweł?

⁸ Obraz słowny zawarty w Liście 2 do Tymoteusza 2:19 przedstawia fundament opatrzony pewną informacją, jak gdyby pieczęcią. W starożytności na fundamentach budynków często widniał napis objaśniający, kto zbudował dany obiekt lub kto jest jego właścicielem. Paweł pierwszy użył w Biblii takiego przykładua. Pieczęć na „trwałym fundamencie Bożym” zawiera dwa oświadczenia. Pierwsze brzmi: „Jehowa zna tych, którzy do niego należą”, a drugie — „Niech każdy, kto wymienia imię Jehowy, wyrzeknie się nieprawości”. Przywodzi to na myśl słowa z Księgi Liczb 16:5 (odczytaj).

⁹ Czego możemy się nauczyć z treści „pieczęci”, o której pisał Paweł? Dla tych, którzy należą do Jehowy, Jego wartości i zasady streszczają się w dwóch fundamentalnych prawdach: 1) Jehowa kocha tych, którzy są lojalni wobec Niego; 2) Jehowa nienawidzi nieprawości. Jaki ma to związek z kwestią odstępstwa w zborze?

10. Jak postępowanie odstępców odbijało się na wiernych osobach w czasach Pawła?

¹⁰ Tymoteusz i inni wierni chrześcijanie zapewne byli zaniepokojeni postępowaniem odstępców znajdujących się w ich gronie. Niektórzy bracia mogli zadawać sobie pytanie, dlaczego takim ludziom pozwala się pozostawać w zborze. Wierne osoby być może się zastanawiały, czy Jehowa rzeczywiście odróżnia ich niezachwianą lojalność wobec Niego od obłudnej religijności odstępców (Dzieje 20:29, 30).

11, 12. W jaki sposób list Pawła bez wątpienia umocnił wiarę Tymoteusza?

¹¹ Paweł swoim listem bez wątpienia umocnił wiarę Tymoteusza, ponieważ przypomniał mu o tym, co się wydarzyło, gdy wierny Aaron został oczyszczony z zarzutów, a obłudny Korach i jego stronnicy zostali zdemaskowani, odrzuceni i unicestwieni. Paweł niejako mówił, że choć w zborze pojawią się fałszywi chrześcijanie, Jehowa rozpozna tych, którzy naprawdę do Niego należą — tak jak to zrobił za dni Mojżesza.

¹² Jehowa nigdy się nie zmienia i jest godny zaufania. Nienawidzi nieprawości i w stosownym czasie zatwardziałym grzesznikom wymierzy sprawiedliwość. Tymoteuszowi, jako temu, który ‛wymieniał imię Jehowy’, przypomniano również, że ma obowiązek odrzucać nieprawy wpływ fałszywych chrześcijanb.

13. O czym możemy być przeświadczeni?

¹³ Natchnione słowa Pawła mogą umocnić pod względem duchowym także nas. Przede wszystkim pokrzepiająca jest świadomość, że Jehowa dobrze zna naszą lojalność wobec Niego. Znajomość ta nie jest bierna. Jehowa żywo interesuje się tymi, którzy do Niego należą. W Biblii powiedziano: „Oczy Jehowy przebiegają całą ziemię, by ukazał on swą siłę dla dobra tych, których serce jest wobec niego niepodzielne” (2 Kron. 16:9). Możemy więc żywić absolutną pewność, że to, co robimy dla Jehowy „z czystego serca”, nigdy nie jest daremne (1 Tym. 1:5; 1 Kor. 15:58).

14. Czego Jehowa nie toleruje w oddawaniu Mu czci?

¹⁴ Trzeźwiąca jest też świadomość, że Jehowa w oddawaniu Mu czci nie toleruje obłudy. Ponieważ Jego oczy „przebiegają całą ziemię”, dostrzega On tych, których serce nie jest „wobec niego niepodzielne”. W Księdze Przysłów 3:32 czytamy: „Przewrotny jest obrzydliwością dla Jehowy”. Ktoś taki na przykład rozmyślnie udaje przed innymi posłuszeństwo, a potajemnie dopuszcza się grzechów. Chociaż może przez jakiś czas sprytnie zwodzić ludzi, to jednak wszechmoc i prawość Jehowy stanowią gwarancję, że „kto zakrywa swe występki, temu się nie powiedzie” (Prz. 28:13; odczytaj 1 Tymoteusza 5:24; Hebrajczyków 4:13).

15. Czego powinniśmy się wystrzegać i z jakiego powodu?

¹⁵ Zdecydowana większość sług Jehowy jest Mu szczerze oddana. Do rzadkości należy, że ktoś w zborze świadomie obiera zwodniczą formę wielbienia Boga. Jednak coś takiego zdarzyło się w czasach Mojżesza i w zborze wczesnochrześcijańskim, może więc zdarzyć się także obecnie (2 Tym. 3:1, 5). Czy to znaczy, że powinniśmy odnosić się podejrzliwie do współwyznawców i kwestionować szczerość ich lojalności wobec Jehowy? W żadnym wypadku! Żywienie bezpodstawnych podejrzeń względem naszych braci i sióstr byłoby niewłaściwe (odczytaj Rzymian 14:10-12; 1 Koryntian 13:7). Co więcej, gdybyśmy mieli tendencję do podawania w wątpliwość lojalności innych członków zboru, ucierpiałoby na tym nasze własne usposobienie duchowe.

16. (a) Co możemy robić, żeby obłuda nie zakorzeniła się w naszym sercu? (b) Jakie lekcje możemy wyciągnąć z materiału dodatkowego „Stale sprawdzajcie (...), ciągle badajcie”?

¹⁶ Każdy chrześcijanin powinien ‛sprawdzać, jakie jest jego dzieło’ (Gal. 6:4). Istnieje niebezpieczeństwo, że z powodu grzesznych skłonności nieumyślnie przyswoimy sobie cechy mające niewiele wspólnego ze szczerością (Hebr. 3:12, 13). Dlatego od czasu do czasu powinniśmy analizować, dlaczego służymy Jehowie. Warto zadać sobie pytania: „Czy oddaję cześć Jehowie, bo Go kocham i uznaję Jego zwierzchnictwo? A może większą wagę przywiązuję do dobrodziejstw fizycznych, których spodziewam się w raju?” (Obj. 4:11). Niewątpliwie wszyscy odniesiemy pożytek, jeśli będziemy zastanawiać się nad własnym postępowaniem i usuwać z serca wszelkie oznaki obłudy.

17, 18. Dlaczego powinniśmy oddawać cześć Jehowie w sposób prawdziwy i szczery?

¹⁷ Kiedy staramy się oddawać cześć Bogu w sposób prawdziwy i szczery, przysparza nam to wiele korzyści. Psalmista napisał: „Szczęśliwy człowiek, którego Jehowa nie obciąża winą i w którego duchu nie ma podstępu” (Ps. 32:2). Ci, którzy usuwają z serca obłudę, są szczęśliwsi, a w przyszłości zaznają doskonałego szczęścia.

¹⁸ W stosownym czasie Jehowa zdemaskuje każdego, kto popełnia zło lub prowadzi podwójne życie, dzięki czemu będzie można wyraźnie zobaczyć „różnicę między prawym a niegodziwym, między tym, który służy Bogu, a tym, który mu nie służył” (Malach. 3:18). Zanim to jednak nastąpi, możemy czerpać otuchę z faktu, że „oczy Jehowy są zwrócone ku ludziom prawym, a jego uszy ku ich błaganiu” (1 Piotra 3:12).