KETURA

(od rdzenia oznaczającego: „sprawiać, że się wznosi dym ofiarny”).

Żona Abrahama i matka sześciu jego synów: Zimrana, Jokszana, Medana, Midiana, Jiszbaka i Szuacha. Byli oni przodkami arabskich plemion zamieszkujących tereny położone na pd. i na wsch. od Palestyny (Rdz 25:1-4).

W 1 Kronik 1:32 Keturę nazwano „nałożnicą Abrahama”, a w Rodzaju 25:6, gdzie wspomniano o synach Abrahama z „nałożnic”, najwyraźniej chodzi o nią i o Hagar. Ketura była więc drugorzędną żoną i nigdy nie miała takiej pozycji jak Sara, matka Izaaka, poprzez którego przyszedł obiecany Potomek (Rdz 17:19-21; 21:2, 3, 12; Heb 11:17, 18). „Abraham dał Izaakowi wszystko, co miał”, natomiast synom ze swych nałożnic wręczył dary i „odprawił ich od Izaaka, swego syna, na wschód, do ziemi Wschodu” (Rdz 25:5, 6).

Niektórzy twierdzą, że Abraham wziął sobie Keturę na nałożnicę przed śmiercią Sary, gdyż uważają za niemożliwe, by miał jeszcze sześciu synów z jednej kobiety w wieku ponad 140 lat i by doczekał, aż dorosną i będzie mógł ich odprawić. Ale po śmierci Sary Abraham żył przeszło 35 lat, gdyż umarł w wieku 175 lat (Rdz 25:7, 8). Zdążył więc pojąć za żonę Keturę i mieć z nią sześciu synów, którzy dorośli przed jego śmiercią. Jeśli do tego wziąć pod uwagę szacunek Abrahama dla uczuć Sary, wydaje się mało prawdopodobne, by ryzykował pojawienie się konfliktów rodzinnych (podobnych do tych z udziałem Hagar i Ismaela) przez wzięcie sobie nałożnicy za życia Sary. Kolejność wydarzeń podana w Księdze Rodzaju wyraźnie wskazuje, że Abraham pojął za żonę Keturę dopiero po śmierci Sary (por. Rdz 23:1, 2; 24:67; 25:1).

Abraham i Sara mogli mieć w starości syna, Izaaka, jedynie dzięki temu, że w cudowny sposób przywrócono im zdolności rozrodcze (Heb 11:11, 12). Najwyraźniej właśnie dzięki nim Abraham mógł mimo jeszcze starszego wieku zostać ojcem kolejnych sześciu synów, których urodziła mu Ketura.