Co kryją w sobie imiona?

Etiopka rodzi dziecko. Ale jej radość zamienia się w rozpacz, kiedy zauważa, że chłopiec się nie porusza. Jednak gdy babcia podnosi malutkie, bezwładne ciałko, by je umyć, malec nagle zaczyna oddychać, ruszać się i płakać! Imię jego ojca znaczy po amharsku „cud”, więc rodzice łączą to imię z innym słowem w tym języku i nazywają chłopca „Stał się cud”.

W Burundi młody mężczyzna ucieka przed usiłującymi go zabić żołnierzami. Ukrywając się w polu, ślubuje Bogu, że jeśli go ocali, to nazwie swojego pierworodnego Manirakiza, co znaczy „Bóg jest Zbawcą”. Pięć lat później z wdzięczności nadaje pierworodnemu właśnie to imię.

NADAWANIE dzieciom imion o konkretnym znaczeniu może się niektórym wydawać czymś osobliwym, ale taki zwyczaj był powszechny już w starożytności. Setki tego rodzaju imion zawiera Pismo Święte. Poznanie ich pomoże ci odnosić więcej pożytku z lektury tej Księgi. Rozważmy kilka przykładów.

Znaczenie imion w Pismach Hebrajskich

Jedno z pierwszych imion wspomnianych w Biblii brzmi Set („wyznaczony; postawiony”). Ewa wyjaśniła, dlaczego wybrała dla swego syna takie imię: „Bóg dał mi [i w tym sensie „wyznaczył”] innego potomka w miejsce Abla, jako że Kain go zabił” (Rodzaju 4:25). Potomek Seta, Lamech, nazwał swego syna Noe, co prawdopodobnie znaczy „odpoczynek” lub „pocieszenie”. Nadając swemu synowi to imię, Lamech powiedział: „Ten nam przyniesie pocieszenie w naszej pracy i w bólu naszych rąk z powodu ziemi, którą Jehowa przeklął” (Rodzaju 5:29).

Niektórym osobom sam Bóg zmienił imię, nadając mu znaczenie prorocze. Na przykład imię Abram — „ojciec jest wywyższony” — zmienił na Abraham, czyli „ojciec mnóstwa”. Abraham rzeczywiście stał się ojcem wielu narodów (Rodzaju 17:5, 6). Z kolei jego żona miała na imię Saraj, co prawdopodobnie znaczy „swarliwa”. Jakże musiała się ucieszyć, gdy Bóg zmienił jej imię na „Sara”, to jest „księżniczka”, od niej bowiem mieli się wywodzić królowie (Rodzaju 17:15, 16).

Ponadto Bóg osobiście wybierał imiona niektórym dzieciom. Na przykład Abrahamowi i Sarze polecił nazwać syna imieniem Izaak, co znaczy „śmiech”. Imię to miało im przypominać, jak zareagowali na wieść, że w podeszłym wieku będą mieli syna. Izaak wyrósł na wiernego sługę Boga, ale jego imię zapewne nadal wywoływało w pamięci rodziców miłe wspomnienia związane z ukochanym potomkiem (Rodzaju 17:17, 19; 18:12, 15; 21:6).

Zupełnie inaczej było w wypadku Racheli, synowej Izaaka. Na łożu śmierci nazwała swoje nowo narodzone dziecko Ben-Oni, czyli „syn mojej żałoby”. Jej owdowiały mąż Jakub nieco zmienił to imię na Beniamin — „syn prawicy”. Imię to wskazywało, że nosząca je osoba cieszy się szczególnymi względami oraz jest dla kogoś wsparciem (Rodzaju 35:16-19; 44:20).

Niekiedy imiona nawiązywały do cech fizycznych danej osoby. Na przykład Izaak i Rebeka mieli syna, który urodził się z niezwykle gęstym owłosieniem, toteż nazwali go Ezaw. Dlaczego? W języku hebrajskim imię to znaczy „owłosiony; włochaty” (Rodzaju 25:25). W Księdze Rut czytamy, że Noemi miała dwóch synów. Jeden miał na imię Machlon, (prawdopodobnie od rdzenia oznaczającego „osłabnąć; zachorować”), a drugi Kilion („upadający; dobiegający kresu”). Nie wiadomo, czy imiona te otrzymali już przy narodzinach, czy później, jednak wydają się one trafne, skoro obaj zmarli w młodym wieku (Rut 1:5).

Innym powszechnym zwyczajem było zmienianie lub modyfikowanie imion. Po powrocie do Betlejem pozbawiona środków do życia Noemi nie chciała, by dalej nazywano ją tym imieniem, oznaczającym „moja rozkosz”. Nalegała: „Nie nazywajcie mnie Noemi. Nazywajcie mnie Mara [„gorzka”], bo Wszechmocny napełnił mnie wielką goryczą” (Rut 1:20, 21).

Czasami nadawano też imiona w związku z jakimś szczególnym wydarzeniem. Przykładem tego jest choćby prorok Aggeusz, którego imię oznacza „urodzony w święto”a.

Znaczenie imion w czasach chrześcijańskich

Doniosłe znaczenie prorocze ma imię Jezus. Zanim się on narodził, Bóg polecił jego rodzicom, aby go ‛nazwali imieniem Jezus’, które znaczy „Jehowa jest wybawieniem”. Dlaczego akurat takie imię? Anioł wyjaśnił Józefowi: „On bowiem wybawi swój lud od ich grzechów” (Mateusza 1:21). Jezus w dniu swego chrztu został namaszczony duchem świętym i od tej pory jego imię łączono z hebrajskim tytułem „Mesjasz”. Greckim odpowiednikiem tego tytułu jest słowo „Chrystus”. Oba te określenia oznaczają „Pomazaniec” (Mateusza 2:4).

Jezus nadawał niektórym uczniom imiona opisujące cechy ich osobowości. Na przykład Szymonowi dał semickie imię Kefas, czyli „skała”, choć później częściej używano greckiego odpowiednika tego imienia, tłumaczonego na „Piotr” (Jana 1:42). A braciom Jakubowi i Janowi ze względu na ich żywy temperament nadał przydomek „Boanerges” — „Synowie Gromu” (Marka 3:16, 17).

Uczniowie Jezusa kontynuowali praktykę nadawania charakterystycznych przydomków. Jednym z przykładów był Józef, którego apostołowie nazwali Barnabasem, a więc „Synem Pocieszenia”. Imię to pasowało do Barnabasa, gdyż niósł pokrzepienie wielu osobom (Dzieje 4:34-37; 9:27; 15:25, 26).

Jak ważne jest twoje imię?

Nie mieliśmy wpływu na wybór imienia, które otrzymaliśmy po narodzinach. Ale to właśnie od nas zależy, jaką zyskamy reputację (Przysłów 20:11). Warto siebie zapytać: „Jakie imię wybrałby dla mnie Jezus lub apostołowie? Jakie imię najtrafniej opisałoby moją dominującą cechę i najbardziej pasowałoby do opinii, którą się cieszę?”.

Pytania te zasługują na poważne przemyślenie. Dlaczego? Król Salomon napisał: „Lepiej wybrać imię niż obfite bogactwo” (Przysłów 22:1). W rzeczy samej, dobre imię, czyli opinia, jaką sobie wyrabiamy, to coś naprawdę cennego. A jeśli zyskamy dobre imię u Boga, to zdobędziemy wieczny skarb. W jakim sensie? Bóg obiecał, że imiona tych, którzy się Go boją, umieści w swej „księdze pamięci” i da tym osobom możliwość życia po wieczne czasy (Malachiasza 3:16; Objawienie 3:5; 20:12-15).

[Przypis]

[Napis na stronie 15]

Jakie imię najbardziej pasowałoby do opinii, którą się cieszę?

[Ramka i ilustracja na stronie 14]

Kim był Immanuel?

Niektóre imiona biblijne miały znaczenie prorocze i wskazywały na to, co dana osoba zrobi w przyszłości. Na przykład prorok Izajasz pod natchnieniem napisał: „Oto panna będzie brzemienna i urodzi syna, i nazwie go imieniem Immanuel” (Izajasza 7:14). Imię to oznacza „z nami jest Bóg”. Część biblistów jest zdania, że proroctwo to po raz pierwszy spełniło się na pewnym królu izraelskim, inni zaś uważają, iż dotyczy jednego z synów Izajasza. Jak jednak wykazał ewangelista Mateusz, owo proroctwo w pełni urzeczywistniło się na Jezusie (Mateusza 1:22, 23).

Ponadto twierdzi się, iż utożsamienie w Biblii Immanuela z Jezusem oznacza, że jest on Bogiem. Ale idąc tym tokiem rozumowania, musielibyśmy przyjąć, że Elihu — młodzieniec, który pocieszył i skorygował Hioba — także był Bogiem. Dlaczego? Ponieważ jego imię oznacza „moim Bogiem jest on”.

Tymczasem Jezus nigdy nie podawał się za Boga (Jana 14:28; Filipian 2:5, 6). Jednakże doskonale odzwierciedlał osobowość swego Ojca i spełnił wszystkie obietnice Boże dotyczące Mesjasza (Jana 14:9; 2 Koryntian 1:20). Imię Immanuel znakomicie opisuje rolę Jezusa jako Mesjasza, potomka Dawida, który dowiódł, że Bóg wspiera swych czcicieli.

[Ilustracja]

IMMANUEL „z nami jest Bóg”

[Ramka i ilustracja na stronie 15]

Najważniejsze imię

Osobiste imię Boga występuje w Biblii jakieś 7000 razy. Po hebrajsku zapisywano je za pomocą czterech liter יהוה. W języku polskim jest od stuleci znane w formie „Jehowa”. Co ono oznacza? Kiedy Mojżesz zapytał Boga o imię, w odpowiedzi usłyszał: „Okażę się, kim się okażę” (Wyjścia 3:14). Angielski tłumacz biblijny Joseph B. Rotherham oddał te słowa następująco: „Stanę się, kimkolwiek zechcę” (The Emphasised Bible). Imię Boga jest więc gwarancją, że może On stać się kimkolwiek zechce, aby zrealizować wszystkie swe zamysły (Izajasza 55:8-11). Gdy nam coś obiecuje, możemy Mu bez wahania zaufać i zgodnie z Jego obietnicami planować swoją przyszłość. Dlaczego? Ponieważ ma On na imię Jehowa!

[Ilustracja na stronie 13]

ABRAHAM „ojciec mnóstwa”

[Ilustracja na stronie 13]

SARA „księżniczka”