MEWA

(hebr. száchaf).

Jeden z ptaków drapieżnych i padlinożernych, które Bóg zabronił Izraelitom spożywać (Kpł 11:13, 16; Pwt 14:12, 15).

Chociaż w angielskiej Biblii króla Jakuba tę hebrajską nazwę ptaka przetłumaczono na „kukułka”, to jednak obecnie przyjmuje się, że określa ona mewę. Zdaniem niektórych leksykografów nazwa ta pochodzi od rdzenia oznaczającego „być szczupłym, smukłym”, co może nawiązywać do kształtnej sylwetki mewy i jej stosunkowo wąskiego ciała w porównaniu z długimi, spiczastymi skrzydłami. Inni sądzą, że hebrajskie száchaf brzmieniem przypomina przenikliwy skrzek tego hałaśliwego ptaka. Również dawniejsi tłumacze (LXX, Vg) rozumieli, że chodzi o mewę. Hebrajska nazwa száchaf może być ogólnym określeniem ptaków morskich mających błony pławne i podobnych do mew. Należą do nich mewy właściwe, rybitwy, brzytwodzioby i wydrzyki.

Mewy (rodzina Laridae) świetnie latają i pływają, a poza tym umieją odpoczywać oraz spać na wodzie. Na przemian machają skrzydłami, szybują, kołują lub opadają lotem ślizgowym w celu zdobycia pożywienia, na które składają się ryby, owady i wszelkie odpadki (z których oczyszczają przystanie i porty). Mewa srebrzysta potrafi chwycić małża lub innego mięczaka, wzbić się z nim ponad skały i tam go upuścić; gdy w ten sposób rozbije muszlę, raczy się jej zawartością. Chociaż mewy chętnie jedzą padlinę, są bardzo czyste.

W Palestynie — na wybrzeżu Morza Śródziemnego oraz wokół Jeziora Galilejskiego — spotyka się różne gatunki mew, m.in. mewę srebrzystą (Larus argentatus) i rozmaite odmiany mewy śmieszki (Larus ridibundus). Ptaki te są na ogół białe, choć grzbiet i skrzydła z wierzchu mogą mieć perłowoszare. Mają silny, lekko zakrzywiony dziób. Zwykle mieszkają w koloniach, zakładając gniazda na występach skalnych lub nad brzegami wód. Mewy mogą być wielkości gołębia, ale niektóre osiągają aż ok. 75 cm długości; rozpiętość ich skrzydeł dochodzi do 1,5 m. Są bardzo ruchliwe i niezmordowane — latają nawet podczas sztormu. Dzięki licznym, zachodzącym na siebie piórom (u pewnej dużej mewy naliczono ich 6544) nie marzną ani nie przemakają w czasie długiego siedzenia na wodzie.

Nad akwenami Palestyny można też spotkać rybitwy (rodzina Sternidae). Ptaki te różnią się od mew jeszcze smuklejszym ciałem, rozwidlonym ogonem oraz długimi, węższymi skrzydłami; poza tym nie są padlinożercami. Rybitwy zazwyczaj mają białe ciało i czarną lub szarą „czapeczkę” na głowie. Ponieważ żywią się głównie małymi rybami, latają nad wodą, a gdy dostrzegą ofiarę, błyskawicznie nurkują z dziobem skierowanym w dół. Odbywają rekordowo długie wędrówki. Rybitwa popielata (Sterna paradisaea) potrafi pokonać co roku nawet 35 000 km. Niektóre rybitwy upodobały sobie przybrzeżne wody w cieplejszych regionach świata. Ze względu na szybki, pełen wdzięku lot bywają nazywane jaskółkami mórz.

Dla starożytnych Egipcjan mewa, podobnie jak sokół oraz ibis, była świętym ptakiem.