GORĄCZKA

Podwyższenie temperatury ciała powyżej normy; może wskazywać na stan chorobowy. Chociaż wysokiej gorączce nierzadko towarzyszy spadek masy ciała, ubytek płynów ustrojowych i soli, ból głowy oraz inne dolegliwości, to gorączka sama w sobie zazwyczaj jest elementem walki organizmu z infekcją. Kiedy silna gorączka stanowi jeden z głównych objawów jakiejś choroby, nieraz znajduje to odzwierciedlenie w jej nazwie, jak w wypadku żółtej gorączki (żółtej febry) czy gorączki denga.

Na Bliskim Wschodzie do najpowszechniejszych chorób przebiegających z wysoką gorączką należy malaria. Inną jest czerwonka, wspomniana w Biblii (Dz 28:8). Charakteryzuje się ostrym stanem zapalnym okrężnicy, a jednym z jej objawów są krwiste stolce z domieszką śluzu. W Kapłańskiej 26:16 hebrajskie słowo kaddáchat zostało przetłumaczone na „trawiąca gorączka” (NŚ); grecki czasownik pyrésso użyty w Mateusza 8:14 znaczy „gorączkować”.

Chociaż Prawo Mojżeszowe służyło głównie duchowemu pożytkowi Izraelitów i pozwalało im zachować odrębność od narodów pogańskich, analiza jego przepisów dotyczących odżywiania się i higieny wyjawia, że zapobiegało również szerzeniu się wielu chorób, m.in. chorób zakaźnych przebiegających z silną gorączką.

1) Izraelici na co dzień nie jadali dużo mięsa, ale gdy jakaś rodzina chciała zabić zwierzę domowe, przyprowadzała je do sanktuarium (chyba że po osiedleniu się w Ziemi Obiecanej mieszkała zbyt daleko) (Kpł 17:3-5; Pwt 12:20-27). Mięso spożywano po tym, jak kapłan ofiarował część zwierzęcia na ołtarzu i wziął swoją porcję. Niektóre ofiary współuczestnictwa zjadano tego samego dnia. Inne można było zjeść na drugi dzień, ale potem resztę mięsa należało spalić. Przepisy te były szczególnie przydatne z uwagi na gorący klimat Palestyny. Chroniły Izraelitów przed zatruciami pokarmowymi wywoływanymi przez toksyny o działaniu gorączkotwórczym, które powstają podczas gwałtownego namnażania się groźnych mikroorganizmów w źle przechowywanym mięsie. Do takich mikroorganizmów zaliczają się bakterie z rodzaju Salmonella oraz gronkowiec złocisty (Staphylococcus aureus). 2) Zapadaniu na różne choroby przebiegające z gorączką może sprzyjać spożywanie mięsa pewnych stworzeń, których Izraelitom nie wolno było jeść, np. świni, zająca, zwierząt i ptaków padlinożernych, gryzoni oraz niektórych zwierząt wodnych (Kpł 11:1-31). 3) Przepisy sanitarne zabezpieczały naczynia używane do przygotowywania posiłków oraz zapasy wody pitnej przed zakażeniem zarazkami wywołującymi dur brzuszny i podobne choroby (Kpł 11:32-38). 4) Każdy, kto dotknął padłego zwierzęcia lub zjadł trochę jego mięsa, musiał się oczyścić; zapobiegało to rozprzestrzenianiu się drobnoustrojów odpowiedzialnych za pewne choroby objawiające się gorączką (Kpł 11:39, 40). 5) Nakaz przysypywania ziemią odchodów oraz krwi chronił przed takimi chorobami, jak np. zapalenie wątroby (Kpł 17:13; Pwt 23:12, 13). 6) Prawa moralne praktycznie eliminowały wszelkie choroby przenoszone drogą płciową, które mogą zaatakować każdy narząd i często przebiegają z gorączką (Kpł 18:20, 22, 23). 7) Przepisy dotyczące kwarantanny zapobiegały szerzeniu się chorób zakaźnych (Kpł 13; Lb 19:11, 12, 16; 31:19).

Jehowa ostrzegł Izraelitów, że jeśli nie będą przestrzegać Jego przykazań, to dosięgnie ich głód — czynnik sprzyjający wielu chorobom objawiającym się gorączką; poza tym mieli cierpieć z powodu gruźlicy, trawiącej gorączki, zapalenia, palącej gorączki, ropni, wykwitów skórnych (często przebiegających z gorączką) oraz ślepoty (Kpł 26:14-16; Pwt 28:22, 27). Wszystko to spełniło się na nich, gdy zaczęli się raz po raz buntować przeciwko Jehowie i lekceważyć Jego prawa (Eze 4:16, 17; 33:10).

Kiedy Jezus Chrystus przebywał na ziemi, uzdrowił wiele osób zmagających się z gorączką. Była wśród nich teściowa apostoła Szymona Piotra (Mt 8:14, 15; Mk 1:29-31). Łukasz — najwyraźniej z racji swego wykształcenia lekarskiego — zaznaczył, iż dręczyła ją „wysoka gorączka” (Łk 4:38). Pewnego razu podczas pobytu w Kanie Jezus uleczył syna sługi króla Heroda Antypasa, mimo że umierający w gorączce chłopiec przebywał w oddalonym o 26 km Kafarnaum. W rezultacie ojciec chłopca i cała jego rodzina uwierzyli w Jezusa (Jn 4:46-54).

Apostoł Paweł również dysponował otrzymaną od Boga mocą uzdrawiania, będącą jednym z cudownych darów udostępnianych za pośrednictwem Jezusa Chrystusa niektórym członkom zboru wczesnochrześcijańskiego (1Ko 12:7-9, 11, 30). Wykorzystał ją, by przywrócić zdrowie dręczonemu gorączką i czerwonką ojcu Publiusza, naczelnika i właściciela ziemskiego na Malcie. Kiedy dowiedzieli się o tym chorzy mieszkańcy wyspy, zaczęli przychodzić do Pawła i dostępowali uleczenia (Dz 28:7-9).