KĄPIEL

Hebrajskie słowo rachác jest tłumaczone na „kąpać (się)” lub „myć” — zarówno w odniesieniu do ludzkiego ciała, jak i do przedmiotów, które oczyszczano przez polanie wodą lub zanurzenie w niej (Kpł 16:24; Rdz 24:32). Natomiast w związku z praniem ubrań w wodzie pisarze biblijni używali hebrajskiego określenia kawás, spokrewnionego z arabskim kabasa („ugniatać; tupać”) i akadyjskim kabasu („deptać”). Dlatego w Kapłańskiej 14:8 powiedziano: „A ten, kto się oczyszcza, wypierze [forma słowa kawás] swe szaty i zgoli wszystkie swe włosy oraz wykąpie się [werachác] w wodzie, i będzie czysty” (zob. też Kpł 15:5-27; Lb 19:19).

Greckim odpowiednikiem słowa „kąpiel” jest loutròn (Tyt 3:5).

Kto chce wielbić Jehowę w sposób święty i czysty, musi zachowywać czystość fizyczną. Świadczą o tym postanowienia związane z przybytkiem, a później służbą w świątyni. Podczas wprowadzania na urząd arcykapłan Aaron i jego synowie musieli przed nałożeniem szat kapłańskich zostać obmyci (Wj 29:4-9; 40:12-15; Kpł 8:6, 7). Do obmywania rąk i nóg kapłani używali wody z miedzianego basenu na dziedzińcu, a potem z wielkiego „lanego morza” przed świątynią wybudowaną przez Salomona (2Kn 4:2-6; Wj 30:18-21; 40:30-32). W Dniu Przebłagania arcykapłan kąpał się dwukrotnie (Kpł 16:4, 23, 24). Ludzie, którzy wypędzali kozła dla Azazela, wynosili pozostałości zwierząt ofiarnych i wyprowadzali poza obóz czerwoną krowę ofiarną, mieli się wykąpać i wyprać swe szaty przed ponownym wejściem do obozu (Kpł 16:26-28; Lb 19:2-10).

Wszyscy Izraelici musieli czasami poddać się ceremonialnej kąpieli z różnych powodów. Każdy, kto wyzdrowiał z trądu, kto miał kontakt z przedmiotami dotykanymi przez osoby mające „wyciek” (czyli mężczyzn, u których nastąpił wypływ nasienia, albo kobiety po menstruacji lub krwotoku) oraz kto miał stosunek płciowy, był „nieczysty” i musiał się wykąpać (Kpł 14:8, 9; 15:4-27). Kto przebywał w jednym namiocie ze zwłokami lub ich dotknął, pozostawał „nieczysty” i musiał zostać oczyszczony specjalną wodą. Gdyby ktoś się nie zastosował do tego wymagania, miał zostać ‛zgładzony spośród zboru, gdyż skalał sanktuarium Jehowy’ (Lb 19:20). Słusznie więc obmycie symbolizuje uzyskanie czystej pozycji przed Jehową (Ps 26:6; 73:13; Iz 1:16; Eze 16:9). Kąpiel w wodzie, będącej symbolem Bożego słowa prawdy, ma moc oczyszczającą (Ef 5:26).

Biblia wspomina przy rozmaitych okazjach o kąpielach różnych osób: córki faraona w Nilu (Wj 2:5), Rut przed pokazaniem się Boazowi (Rut 3:3), Batszeby, nieświadomej tego, że przygląda jej się Dawid (2Sm 11:2, 3), Dawida, zanim padł na twarz w domu Jehowy (2Sm 12:20), i nierządnic w sadzawce Samarii (1Kl 22:38). Trędowaty Naaman na polecenie Elizeusza wykąpał się siedem razy w Jordanie i został oczyszczony (2Kl 5:9-14). Zgodnie z ówczesnymi zwyczajami kąpano też nowo narodzone dzieci oraz obmywano ciała zmarłych przed złożeniem ich w grobie (Eze 16:4; Dz 9:37).

Na Bliskim Wschodzie panował gorący klimat, a ludzie chodzili po zakurzonych drogach w otwartych sandałach, dlatego przejawem życzliwości i gościnności było obmycie gościom stóp. Zrobił to Abraham, gdy gościł aniołów (Rdz 18:1-4), a przy innych okazjach także Lot, Laban i Abigail (Rdz 19:1, 2; 24:29-32; 1Sm 25:41; Łk 7:38, 44; 1Tm 5:10). Również Jezus umył nogi swym uczniom (Jn 13:5-17; zob. OBMYWANIE STÓP).

Faryzeusze myli „ręce aż do łokci” nie dla zachowania higieny, ale z powodu tradycji rabinicznych (Mk 7:1-5; Mt 15:1, 2).