⁸ Kiedy Izrael pozostawał wierny Jehowie, podporządkowywał się Jego zwierzchnictwu i uznawał Go za swego Króla (Izajasza 33:22). A zatem naród ten był królestwem. Później jednak okazało się, że obietnica co do „królestwa” oznaczała coś więcej. Ponadto przestrzegając Prawa Jehowy, Izraelici zachowywali czystość i byli oddzieleni od okolicznych ludów. Tworzyli naród święty (5 Mojżeszowa 7:5, 6). A czy był on królestwem kapłanów? Otóż w Izraelu do służby świątynnej wyznaczono plemię Lewiego, z którego wywodziło się kapłaństwo lewickie. Kiedy ustanowiono Prawo Mojżeszowe, wyodrębniono męskich potomków Lewiego w zamian za pierworodnych z wszystkich rodzin należących do pozostałych plemion (2 Mojżeszowa 22:29; 4 Mojżeszowa 3:11-16, 40-51).a Tak więc podczas służby w świątyni była niejako reprezentowana każda rodzina izraelska. W tym właśnie sensie Izrael stanowił kapłaństwo. Niemniej wszyscy Izraelici reprezentowali Jehowę przed narodami. Jeżeli jakiś cudzoziemiec chciał wielbić prawdziwego Boga, musiał się przyłączyć do Izraela (2 Kronik 6:32, 33; Izajasza 60:10).