„Pamiętajcie o dawniejszych dniach” — dlaczego?

„PAMIĘTAJCIE o dawniejszych dniach”. Około 61 roku n.e. apostoł Paweł skierował tę zachętę do chrześcijan pochodzenia żydowskiego mieszkających w Judei (Hebrajczyków 10:32). Co go do tego skłoniło? Dlaczego tamci chwalcy Jehowy z I wieku mieli nie zapominać o przeszłości? Czy obecnie możemy odnieść korzyść z zastosowania się do takich wskazówek?

W ciągu wieków pisarze biblijni raz po raz ostrzegali przed lekceważeniem przeszłości lub zwracaniem na nią zbyt małej uwagi. Minione czasy i wydarzenia należało zachowywać w pamięci i o nich rozmyślać. Sam Jehowa powiedział: „Wspomnijcie na sprawy dawne, odwieczne, że Ja jestem Bogiem i nie ma innego, jestem Bogiem i nie ma takiego jak Ja” (Izajasza 46:9). Przeanalizujmy trzy ważkie powody, dla których powinniśmy wziąć sobie do serca powyższą zachętę.

Bodziec do czynu i zachęta

Po pierwsze, cofanie się myślą do przeszłości może pobudzać do działania i stanowić źródło zachęty. Kiedy Paweł pisał list do zboru Hebrajczyków, zwracał się do współchrześcijan, którzy codziennie przechodzili próby wiary z powodu sprzeciwu rodaków. Świadomy, że powinni rozwijać wytrwałość, Paweł nawoływał: „Wciąż (...) pamiętajcie o dawniejszych dniach, w których po otrzymaniu oświecenia przetrwaliście wielkie zmagania wśród cierpień” (Hebrajczyków 10:32). Wspominanie dawnych dowodów swej lojalności w duchowym boju mogło im pomóc uzbroić się w odwagę potrzebną do ukończenia biegu. Podobnie napisał prorok Izajasz: „Przypomnijcie sobie o tym, abyście nabrali odwagi” (Izajasza 46:8, NW). Taki sam pozytywny rezultat miał na myśli Jezus Chrystus, gdy powiedział zborowi w Efezie: „Dlatego pamiętaj, skąd spadłeś [jaką miłość przejawiałeś pierwotnie], i okaż skruchę, i pełnij poprzednie uczynki” (Objawienie 2:4, 5).

Nawołując naród izraelski do nieustraszonego trwania w lojalności wobec Jehowy, Mojżesz często powtarzał: „Wspomnij dni dawne, rozważcie lata dawnych pokoleń” (5 Mojżeszowa 32:7). Zwróćmy też uwagę na jego słowa zanotowane w Księdze 5 Mojżeszowej 7:18: „Nie obawiaj się ich [Kananejczyków]! Wspomnij raczej, co Pan, Bóg twój, uczynił faraonowi i całemu Egiptowi”. Rozpamiętywanie zbawczych czynów Jehowy dokonanych w obronie Jego ludu pomagało Izraelitom dalej wiernie przestrzegać praw Bożych (5 Mojżeszowa 5:15; 15:15).

Niestety, Izraelici często grzeszyli zapominaniem. Jakie były tego następstwa? „Ustawicznie kusili Boga i zasmucali Świętego Izraela. Nie pamiętali czynów jego ręki, dnia, w którym wyzwolił ich od ciemięzcy” (Psalm 78:41, 42). Ponieważ zapominali o przykazaniach Jehowy, On ich w końcu odrzucił (Mateusza 21:42, 43).

Dobrym przykładem jest dla nas psalmista, który napisał: „Wspominam dzieła Pańskie, zaiste, wspominam twoje dawne cuda. Rozpamiętuję wszystkie dzieła twoje i rozważam czyny twoje” (Psalm 77:12, 13). Rozmyślanie o wcześniejszej lojalnej służbie oraz o dowodach serdeczności Jehowy dodaje bodźca do czynu, stanowi źródło zachęty i roznieca docenianie. Ponadto ‛pamiętanie o dawniejszych dniach’ pomaga pokonać zmęczenie, skłania do wytężania wszystkich sił i do trwania w wierności.

Nauka z dawnych błędów

Po drugie, niezapominanie o przeszłości pozwala wyciągać naukę z dawnych błędów i ich skutków. Mając to na myśli, Mojżesz radził Izraelitom: „Pamiętaj, a nie zapominaj, jak pobudzałeś do gniewu Pana, Boga twego, na pustyni; od dnia, którego wyszliście z ziemi egipskiej, aż do przyjścia waszego na to miejsce byliście krnąbrni wobec Pana” (5 Mojżeszowa 9:7). Jak wykazał Mojżesz, z powodu nieposłuszeństwa Izraelitów ‛Bóg prowadził ich przez czterdzieści lat po pustyni’. Dlaczego zostali zachęceni do przywoływania na pamięć tych wydarzeń? Miało ich to ukorzyć i skorygować ich buntownicze nastawienie, by ‛przestrzegali przykazań Pana, Boga swego, chodząc jego drogami i okazując mu zbożną cześć’ (5 Mojżeszowa 8:2-6). Mieli się uczyć na własnych błędach i już ich nie powtarzać.

Pewien pisarz zauważył: „Rozważny korzysta z własnego doświadczenia, mądry — z doświadczenia drugich”. Mojżesz nawoływał Izraelitów, by zastanawiali się nad swoimi dawnymi błędami, apostoł Paweł zaś zachęcał, by z tych wydarzeń historycznych wyciągnęli lekcję również inni — zbór koryncki z I wieku, a w szerszym zakresie także my. W swym liście wyjaśnił: „A to wszystko spotkało ich [Izraelitów] jako przykład i zostało zapisane dla ostrzeżenia nas, na których przyszły końce systemów rzeczy” (1 Koryntian 10:11). Jezus Chrystus zwrócił uwagę na jeszcze inne starożytne wydarzenie biblijne oraz na płynącą z niego naukę, gdy powiedział: „Pamiętajcie o żonie Lota” (Łukasza 17:32; 1 Mojżeszowa 19:1-26). Angielski poeta i filozof Samuel Taylor Coleridge napisał: „Gdybyśmy potrafili wyciągać wnioski z historii, ileż mogłaby nas ona nauczyć!”

Skromność i wdzięczność

Po trzecie, pamiętanie o przeszłości pomoże nam wypielęgnować takie zbożne przymioty, jak skromność i wdzięczność. Radując się wieloma aspektami naszego ogólnoświatowego raju duchowego, nigdy nie zapominajmy, że opiera się on na określonej podstawie. Powstał dzięki lojalności, miłości, ofiarności, odwadze w obliczu przeciwności, wytrwałości, wielkodusznej cierpliwości i wierze naszych chrześcijańskich sióstr i braci, którzy dziesiątki lat temu zapoczątkowali działalność w poszczególnych krajach. W Roczniku Świadków Jehowy — 1995 pod koniec sprawozdania z nowożytnych dziejów ludu Bożego w Meksyku czytamy: „Osoby dopiero od niedawna związane ze Świadkami Jehowy mogą być zaskoczone tym, ile trudności musieli pokonać bracia uczestniczący w torowaniu drogi dziełu w Meksyku. Przyzwyczaiły się do raju duchowego, w którym jest pod dostatkiem strawy duchowej, gdzie przebywa się w otoczeniu setek tysięcy bogobojnych ludzi i pełni służbę dla Boga w sposób dobrze zorganizowany”.

Pierwsi głosiciele często przecierali szlaki w pojedynkę lub w gronie kilku osób działających na oddaleniu. Niezłomnie ogłaszali orędzie Królestwa pomimo samotności, niedostatku i innych ciężkich prób prawości. Chociaż wielu z nich opuściło już ziemską scenę życia, jakże pokrzepia świadomość, że Jehowa zachowuje w pamięci ich wierną służbę! Zapewnił o tym apostoł Paweł słowami: „Bóg nie jest nieprawy, żeby miał zapomnieć o waszej pracy oraz o miłości, którą okazaliście jego imieniu” (Hebrajczyków 6:10). Jeżeli Jehowa z docenianiem pamięta o tych braciach, czyż nie powinniśmy Go w tym naśladować, pielęgnując wdzięczność?

Osoby, które niedawno zetknęły się z prawdą, mogą się zapoznać z historią teokratyczną dzięki książce Świadkowie Jehowy — głosiciele Królestwa Bożego.a A jeśli w rodzinie lub w zborze chrześcijańskim mamy przywilej obcować z długoletnimi sługami Bożymi — braćmi i siostrami w podeszłym wieku — powinniśmy usłuchać zachęty z Księgi 5 Mojżeszowej 32:7: „Wspomnij dni dawne, rozważcie lata dawnych pokoleń, zapytaj ojca twego, a oznajmi ci, starszych twoich, a powiedzą ci”.

Wspominanie dawnych czynów zbożnego oddania rzeczywiście może nas pobudzić do dalszego radosnego trwania w naszej chrześcijańskiej służbie. Poza tym historia udziela wielu lekcji, które powinniśmy wziąć sobie do serca. Kiedy zaś rozmyślamy o naszym raju duchowym, na którym spoczywa błogosławieństwo Boże, rozwijamy stosowną skromność i wdzięczność. A zatem ‛pamiętajmy o dawniejszych dniach’.

[Przypis]