MIASTA-ENKLAWY

Miasta należące do jakiegoś narodu lub plemienia całkowicie otoczone terenem będącym własnością innego ludu. Do współczesnych przykładów można zaliczyć Berlin Zachodni, który był otoczony terytorium NRD, oraz posiadłość przekazaną ONZ w środku Nowego Jorku. Część starożytnej Jerozolimy, położonej na terytorium Izraela, była przez cztery stulecia enklawą Jebusytów, dopóki nie zdobył jej Dawid (Joz 15:63; Sdz 1:21; 19:11, 12; 2Sm 5:6-9).

Kiedy Ziemię Obiecaną podzielono między 12 plemion, niektóre miasta należące do jednego plemienia znajdowały się na terytorium drugiego. Jak czytamy w Jozuego 16:9, „synowie Efraima mieli miasta-enklawy [miasta „oddzielone”, przyp. w NW] pośród dziedzictwa synów Manassesa”, czyli „miasta wydzielone spośród posiadłości synów Manassesa” (BWP; zob. też Joz 17:8, 9). Niektórzy potomkowie Manassesa mieszkali zaś w miejscowościach leżących na terytoriach Issachara i Aszera (Joz 17:11; 1Kn 7:29).

Dziedzictwem Symeona były miasta na terenie Judy, gdyż „część przypadająca synom Judy była dla nich zbyt duża” (Joz 19:1-9; MAPY, t. 1, ss. 744, 947). Wszystkie 48 miast, którymi zarządzali Lewici, m.in. 6 miast schronienia, było enklawami na terytorium innych plemion (Joz 21:3-41). W ten sposób spełniło się proroctwo wypowiedziane przez Jakuba na łożu śmierci — że Symeon i Lewi zostaną ‛rozdzieleni w Jakubie i rozproszeni w Izraelu’ (Rdz 49:7).