„Bądź odważny i bardzo silny”

„Nie bójcie się ich, bo za was walczy Jehowa, wasz Bóg” (Powt. Pr. 3:22).

 1. (a) W jakiej sytuacji znaleźli się Izraelici pod koniec swej wędrówki po pustyni? (b) Do czego nawoływał ich wtedy Mojżesz?

NADSZEDŁ okres przełomowych wydarzeń w dziejach Izraela. Święty naród Boży musiał się przygotować do zajęcia Ziemi Obiecanej. Od prawie 40 lat Mojżesz prowadził go przez wielką, groźną pustynię. Teraz w krainie moabskiej niedaleko Jordanu przemówił do Izraelitów po raz ostatni. Miał już 120 lat, lecz „wzrok jego nie był przyćmiony i siły go nie opuściły” ani też nie osłabł mu głos. Zarówno Jozue, mający wkrótce zająć jego miejsce, jak i wszyscy inni słuchacze z pewnością byli do głębi poruszeni tym płomiennym wystąpieniem, w którym jeszcze raz wyłożył im prawo Jehowy oraz usilnie ich nawoływał do odwagi, gdy wyruszą objąć ów kraj w posiadanie (Powt. Pr. 1:1-5, 19, 21, 29, 30; 3:22; 31:6, 7, 23; 34:7, Biblia Tysiąclecia, wyd. II).

 2. Skąd wiadomo, że omawiane sprawozdanie biblijne sporządzono dla naszego pouczenia?

² Czy te wydarzenia sprzed 3500 lat mają dziś jedynie historyczną wartość? Wręcz przeciwnie! Apostoł Paweł oświadczył: „Wszystko bowiem, co niegdyś napisano, to spisano dla naszego pouczenia, abyśmy przez wytrwałość i przez pociechę z Pism zachowali nadzieję” (Rzym. 15:4). We wspomnianym sprawozdaniu opisano wypadki mające odpowiedniki w naszych czasach. Zapoznanie się z nim może nam dzisiaj dodać sił do prowadzenia walki duchowej. Stanowi ono zarazem „przestrogę dla nas, na których przyszły końce systemów rzeczy”, i jest nam pomocne w omijaniu sideł zastawionych przez Szatana (1 Kor. 10:11; 1 Piotra 4:7).

SKĄD JOZUE CZERPAŁ SIŁY?

 3, 4. (a) Dlaczego również nam potrzebna jest odwaga? (b) Jak można ją w sobie wyrobić?

³ Lud Boży już niebawem wkroczy do obiecanego przez Jehowę nowego systemu rzeczy. W związku z rozwojem wydarzeń na świecie musimy teraz krzepić swą odwagę. Jak można to robić? Kiedy Jozue przygotowywał się, by wejść do Ziemi Obiecanej, Bóg pouczył go: „Tylko bądź odważny i bardzo silny, żeby zadbać o postępowanie zgodne z całym prawem, które ci nakazał Mojżesz, mój sługa. Nie odwracaj się od tego ani w prawo, ani w lewo, abyś działał mądrze, gdziekolwiek się udasz. Ta księga prawa niech nie schodzi z twych ust; będziesz ją półgłosem czytać dniem i nocą, abyś mógł zadbać o wprowadzenie w czyn wszystkiego, co w niej napisane, gdyż wtedy osiągniesz na swej drodze powodzenie i wtedy będziesz działał mądrze” (Joz. 1:7, 8).

⁴ A więc w tym tkwi cała tajemnica! Codziennie czytaj Biblię. Właśnie tam Bóg wyłuszczył nam swoje prawo. Rozmyślaj nad jej treścią. Trzymaj się zawartych w niej przypomnień. Nie daj się odciągnąć w stronę materialistycznie usposobionego, niemoralnego świata, który cię otacza. Bez względu na to, w jakiej byś się znalazł sytuacji, działaj mądrze. Rób praktyczny użytek z dokładnej wiedzy i duchowego zrozumienia, których nabywasz przy studiowaniu Słowa Bożego. Rozmawiaj o tym z drugimi. Tak postępując i polegając na Jehowie, możesz się stać naprawdę ‛odważny i bardzo silny oraz osiągnąć na swej drodze powodzenie’ (por. Ps. 1:1-3; 93:5; 119:165-168).

 5. (a) Jak młodzi głosiciele mogą dziś wzrastać w siłę na wzór Jozuego? (b) Jaki szczytny cel może sobie dziś wytknąć młody Świadek Jehowy?

⁵ Jozue ‛usługiwał Mojżeszowi od swojej młodości’ (4 Mojż. [Liczb] 11:28, Biblia warszawska). Dzięki temu bliskiemu kontaktowi niewątpliwie umocnił się duchowo. Podobnie dziś młodzi chrześcijanie mogą nabierać sił przez współpracę ze swymi oddanymi Bogu rodzicami, jak również z pionierami, długoletnimi głosicielami oraz innymi lojalnymi sługami Jehowy. Wspólne świadczenie od domu do domu z takimi gorliwymi braćmi i siostrami sprawia radość, a ponadto rozbudza u tej młodzieży pragnienie zdążania ku dojrzałości i robienia postępów w pracy kaznodziejskiej (Dzieje 20:20, 21; Izaj. 40:28-31). Czy młody Świadek Jehowy może sobie wytknąć lepszy cel niż pełnoczasowa służba na rzecz Królestwa Bożego? (Ps. 35:18; 145:10-12).

 6. Czego przykładem stał się dla nas Jozue w wyprawie przeciw Amalekitom?

⁶ Kiedy Mojżesz wysłał Jozuego do boju z Amalekitami, „Jozue uczynił tak, jak mu rozkazał Mojżesz” (2 Mojż. [Wyjścia] 17:10, Bw). Ściśle przestrzegał posłuszeństwa i dzięki temu zwyciężył. My również będziemy mieć udział w wywyższeniu Jehowy, jeśli postępujemy dokładnie według wskazówek co do sposobu prowadzenia walki, otrzymywanych za pośrednictwem Jego organizacji. Jehowa polecił Mojżeszowi, by uwiecznił Jego tryumf nad Amalekitami przez opisanie go w księdze oraz utrwalenie w pamięci Jozuego; ten zaś niewątpliwie wysławiał później owo zwycięstwo Jehowy, rozmawiając o nim z drugimi. Podobnie my możemy dziś zarówno rozgłaszać potężne czyny Jehowy, Pana Wszechwładnego, jak i zapowiadać nadciągający „dzień pomsty”, jaką wywrze On na niegodziwcach (Wyjścia 17:13, 14; Izaj. 61:1, 2; Ps. 145:1-4).

 7, 8. (a) Jakiemu ufnemu przekonaniu dali wyraz Jozue i Kaleb po powrocie z Kanaanu? (b) W czym ówczesne postępowanie Jehowy może być dla nas i przestrogą, i zachętą?

⁷ Jozue znalazł się wśród 12 naczelników, których Mojżesz wyprawił do Ziemi Obiecanej na zwiady. Po powrocie stamtąd dziesięciu z nich drżało ze strachu przed mieszkającymi w niej Kananejczykami i pod ich wpływem lud zaczął się domagać powrotu do Egiptu. Natomiast Jozue i Kaleb śmiało rzekli: „Jeśli nam Jahwe [Jehowa] sprzyja, to nas wprowadzi do tego kraju i da nam ten kraj, który prawdziwie opływa w mleko i miód. Tylko nie buntujcie się przeciwko Jahwe. Nie bójcie się też ludu tego kraju, gdyż ich pochłoniemy. Obrona od niego odstąpi, a z nami jest przecież Jahwe. Zatem nie bójcie się ich!” (Liczb 13:1 do 14:38, BT).

⁸ Tymczasem całe zgromadzenie Izraela dalej szemrało, aż w końcu Jehowa wkroczył i skazał tych bojaźliwych ludzi na 40 lat błąkania się po pustyni. Wszyscy ówcześni wojownicy, z wyjątkiem Jozuego i Kaleba, poumierali nie ujrzawszy Ziemi Obiecanej. Jakież to poważne ostrzeżenie dla nas! Nigdy nie utyskujmy na postanowienia Jehowy. Nawet jeśli nam wypadnie głosić na trudnym terenie, bądźmy odważni i silni, niosąc mieszkańcom życiodajne orędzie Królestwa. Obyśmy nigdy nie stali się podobni do tych nowożytnych odstępców, którzy zamiast uczestniczyć w działalności publicznego świadczenia, wolą szkalować braci i wracają na drogi świata zobrazowanego przez Egipt! (Liczb 14:1-4, 26-30; Łuk. 12:45, 46; por. Dzieje 5:27-29, 41, 42).

IMIĘ JEHOWY NAJWAŻNIEJSZE!

 9. Jak życie Jozuego odpowiadało znaczeniu jego nowego imienia?

⁹ Podając imiona 12 zwiadowców, Biblia wymienia Jozuego jako Hoszeę, co znaczy: „Wybawienie”. Zaraz przy tym czytamy jednak: „A Hoszea, syn Nuna, dalej był przez Mojżesza nazywany Jehoszua [czyli: Jehowa jest wybawieniem]”. Dlaczego Mojżeszowi zależało na takim uwydatnieniu imienia Jehowy? Ponieważ zadanie powierzone Jozuemu zmierzało przede wszystkim do wywyższenia tego imienia. Stał się on żywym przykładem posłuszeństwa wobec nakazu, który Mojżesz tak sformułował potem wobec Izraelitów: „Będziesz miłować Jehowę, Boga twego, całym swoim sercem i całą swoją duszą, i całą swą siłą żywotną”. Jozue tego właśnie się trzymał, więc też dany mu był przywilej udowodnienia, że „Jehowa jest wybawieniem” (Liczb 13:8, 16; Powt. Pr. 6:5).

10. (a) Co znaczy dla ciebie imię Jehowy? (b) Jak możemy nabierać sił z dalszych słów Jehowy, wypowiedzianych do Jozuego?

¹⁰ Czyż i my nie uznaliśmy, że nie ma nic cenniejszego nad imię Jehowy oraz że jest ono godne wszelkiej chwały? Sens tego niezrównanego imienia można oddać jako „Ten, który sprawia”, i odnieść do spełniania danych przez Niego przyrzeczeń. A jakże wspaniałe są Jego obietnice co do Królestwa! Równie gorliwie jak Jozue powinniśmy rozsławiać imię i zamierzenia Jehowy wobec wszystkich, którzy mogą się jeszcze uchwycić nadziei na czysty i sprawiedliwy nowy system rzeczy. W obecnych trudnych czasach posłużą naszemu umocnieniu dalsze słowa Jehowy skierowane do Jozuego: „Czy ci nie przykazałem: Bądź odważny i silny? Nie daj się przerazić ani zatrwożyć, bo Jehowa, twój Bóg, jest z tobą wszędzie, dokądkolwiek się udasz” (Joz. 1:9).a

11. (a) Jak podczas wjazdu Jezusa do Jeruzalem podkreślono znaczenie imienia, które nosił? (b) Jak Jezus ustosunkował się do imienia Jehowy? Co o tym świadczy?

¹¹ Grecki odpowiednik imienia Jehoszua (w krótszej postaci: Jozue) brzmi Jezus i tak samo znaczy „Jehowa jest wybawieniem”. Właśnie przez Jezusa Chrystusa Jehowa udostępnia ludzkości wybawienie. Kiedy w 33 roku n.e. Jezus wjeżdżał na oślęciu do Jeruzalem, tłum wykrzykiwał: „Racz wybawić! Błogosławiony, który przychodzi w imieniu Jehowy!” (Marka 11:9; Zach. 9:9). Syn Boży, trafnie zobrazowany przez Jozuego, ‛pozostawił nam wzór, abyśmy szli dokładnie jego śladami’ (1 Piotra 2:21). Podobnie jak Jozue cenił on i wywyższał imię Jehowy. Dwukrotnie zwrócił na nie uwagę w ostatniej wspólnej modlitwie ze swymi uczniami, gdy rzekł: „Wyjawiłem Twoje imię ludziom, których mi dałeś ze świata. (...) I dałem im poznać Twoje imię, i jeszcze dam je poznać, aby miłość, którą mnie umiłowałeś, była w nich, a ja w jedności z nimi” (Jana 17:6, 26). Jakże wielkim zaszczytem jest dla nas zapoznawanie drugich z tym imieniem!

12. Jakich potężnych czynów spodziewamy się w dobie obecnej? Dlaczego?

¹² Czytając sprawozdanie biblijne o lojalnym przewodnictwie Jozuego pamiętajmy, iż w dobie obecnej na czele ludu Bożego kroczy Większy Jozue, Jezus Chrystus. „Dzień Jehowy”, niosący ze sobą wywyższenie Jego imienia, jest już bliski. Z jakimż utęsknieniem oczekujemy spełnienia się obietnicy co do sprawiedliwego nowego systemu rzeczy, który potem nastąpi! (2 Piotra 3:10-13, 17, 18). Ufnie zatem wyglądamy dalszych wielkich czynów Jehowy, jeszcze potężniejszych niż te, których dokonał przez Jozuego.

CUD JEHOWY NAD JORDANEM

13. (a) W jakiej na pozór beznadziejnej sytuacji znaleźli się Izraelici na wschodnim brzegu Jordanu? (b) Jak zostali nagrodzeni za posłuszeństwo?

¹³ Był rok 1473 p.n.e. Nadeszła pora żniw i jak zwykle Jordanem płynęła wysoka woda. Jak przez tę rwącą rzekę przeprowadzić miliony osób — starych i młodych, mężczyzn, kobiety i dzieci? Jehowa polecił Jozuemu: „Wstań, przepraw się przez ten oto Jordan, ty i cały ten lud”. Izraelici ze swej strony zapewnili go: „Wszystko, coś nam rozkazał, uczynimy”. Zwinięto cały obóz. Pierwsi ruszyli kapłani, niosąc starannie okrytą arkę przymierza, która wyobrażała, że jest z nimi Jehowa. I wtedy On sam zaczął ‛wśród nich sprawiać cuda’. „Zaledwie niosący arkę przyszli nad Jordan, a nogi kapłanów niosących arkę zanurzyły się w wodzie przybrzeżnej (...) zatrzymały się wody płynące z góry”. Wody spływające do Morza Martwego „oddzieliły się zupełnie”, a lud przeszedł na drugi brzeg (Joz. 1:2, 16; 3:5-16, BT). Cóż za zdumiewający cud!

14. Na jaki odpowiednik tamtych zdarzeń można wskazać za naszych czasów? Jaki plon wydało składanie świadectwa?

¹⁴ Rozhukany Jordan ma dziś swój odpowiednik w wezbranych masach ludzkich, które bez opamiętania pędzą ku zagładzie w Armagedonie (por. Izaj. 57:20; Obj. 17:15). Obecnie, gdy ludzkość znalazła się zaledwie o krok od pogrążenia się w odmętach zguby, Jehowa znowu umacnia swych sług; Jego lud składa się dziś z przeszło 3 000 000 osób, co daje się porównać z liczebnością rzeszy, którą prowadził Jozue (por. Hab. 2:3).

15. (a) Jakie wypadki z czasów nowożytnych przypominają śmiałą postawę tamtych kapłanów? (b) Kto w tym proroczym pierwowzorze symbolizował „wielką rzeszę”?

¹⁵ Podczas gdy miliony Izraelitów przechodziły po udostępnionym im dnie rzeki, kapłani niosący arkę przymierza Jehowy „stali mocno na suchym łożysku w środku Jordanu”, co symbolizowało bezpośrednią interwencję Jehowy Boga (Joz. 3:17, BT). W roku 1919 niewielka grupa Jego świadków namaszczonych duchem świętym odważnie wyszła naprzeciw „wodom” ludzkości. W roku 1922 śmiało podjęła wezwanie, by ‛ogłaszać, ogłaszać, ogłaszać wieść o Królu i jego Królestwie’. Równało się to powiedzeniu Jehowie: „Oto ja, poślij mnie!” Zaliczających się do tego grona zapewnił On: „Gdy pójdziesz przez wodę, Ja będę z tobą, i gdy przez rzeki, nie zatopią ciebie”. A w roku 1931 wyróżnił ich nadaniem im miana Świadków Jehowy (Izaj. 6:8; 43:2, 12, BT). Wśród przekraczających Jordan byli też Izraelici nie należący do pokolenia Lewiego oraz potomkowie „wielkiego mnóstwa cudzoziemców”, którzy wyszli z Egiptu wraz z Mojżeszem. Podobnie jest z „wielką rzeszą”, która dziś przechodzi do nowego porządku Bożego, podczas gdy ostatek klasy duchowego kapłaństwa stoi ‛niezachwianie i niewzruszenie’, będąc dla niej wzorem w wierze (Wyjścia 12:38, BT; Obj. 7:9; 1 Kor. 15:58).

UPAMIĘTNIENIE CUDU

16. (a) Jak upamiętniono cud nad Jordanem? (b) Jaką to nasuwa myśl w odniesieniu do tego, czego Jehowa dokonuje obecnie?

¹⁶ Dla utrwalenia w pamięci tego cudu nad Jordanem rozkazał Jehowa, aby 12 mężczyzn, pochodzących z poszczególnych plemion Izraela, zabrało z łożyska rzeki 12 kamieni i ustawiło je na zachodnim brzegu, w Gilgal. Miały tam pozostać jako trwały pomnik ku chwale imienia Jehowy i Jego wielkich czynów. W przyszłości synowie Izraela mieli być pouczani, że głazy te przyniesiono, ‛aby wszystkie narody ziemi poznały, jak potężne jest ramię Jahwe, i by oni sami odczuwali przez wszystkie dni trwogę wobec Jahwe, swojego Boga’ (Joz. 4:1-8, 20-24, Biblia poznańska). W czasach nowożytnych takim widomym znakiem tego, że Jehowa jest ze swoim ludem i go wspiera, są fakty świadczące o cudownej ochronie przed zaciekłymi atakami przywódców religijnych i politycznych. Wspaniałe dzieła, przez które obecnie wywyższa On swe imię, niewątpliwie będą stale wspominane również w Jego nowym systemie rzeczy (Obj. 12:15, 16; Ps. 135:6, 13).

17. (a) Jaki jeszcze pomnik wzniósł Jozue? (b) Z jakim pamiętnym świadectwem musi się dziś stykać ludzkość?

¹⁷ Wzniesiono również drugi pomnik. „Dwanaście innych kamieni ułożył Jozue pośrodku Jordanu, w miejscu, gdzie stały stopy kapłanów niosących Arkę Przymierza; pozostają tam aż po dzień dzisiejszy”. Kiedy kapłani wyszli z koryta rzeki, Jehowa uwolnił spiętrzone wody powodziowe, które popłynęły w dół, kipiąc wirem wokół owych 12 kamieni ustawionych na świadectwo (Joz. 4:9, Bp). Odtąd skłębiony nurt rzeki zawsze natrafiał na nie na swej drodze. Podobnie dziś ludzkość w jeszcze szybszym tempie toczy się w kierunku „Morza Martwego”, jakim będzie dla niej Armagedon. Nie może jednak obojętnie pomijać ogromnego świadectwa, jakie na całym świecie dali jej słudzy Jehowy, trwając „mocno w jednym duchu, jedną duszą walcząc ramię przy ramieniu za wiarę dobrej nowiny” (Filip. 1:27, 28). Z dostępnych danych wynika, że w ciągu 67-letniego okresu, jaki upłynął do roku 1986, wydali oni w ponad 200 językach w celu rozpowszechnienia po całej ziemi przeszło 570 000 000 książek i broszur oraz więcej niż 6 400 000 000 egzemplarzy czasopism Strażnica i Przebudźcie się!, a także wielkie mnóstwo bezpłatnych ulotek. Cóż za monumentalne świadectwo!

18. (a) Jakie cechy wykazuje dziś klasa kapłańska? (b) Co dodaje bodźca wszystkim sługom Bożym?

¹⁸ Cieszymy się, że owo świadectwo rozbrzmiewało aż do minionego roku 1986. Spełnianie woli Bożej wymaga dobywania z siebie wszystkich sił, czego przykład dało 12 mężczyzn, z których każdy dźwigał na barkach swój kamień aż do Gilgal. Natomiast współcześni słudzy Boży przejawiają wspaniałego ducha pionierskiego, który jednoczy ich i pobudza do tego, by wciąż okazywali się ‛odważni i bardzo silni’ (Ps. 27:14; 31:25, BT; Sof. 3:9).

19. W jakim przeświadczeniu będziemy się zapoznawać z kolejnymi wydarzeniami z czasów Jozuego?

¹⁹ Za dni Jozuego były jeszcze inne zdarzenia, które również powinny nas zachęcać do podążania naprzód z ufnym przeświadczeniem, że Jehowa dokona więcej cudów na rzecz swego ludu. Część z nich omówimy w następnym artykule.

[Przypis]

Zastanów się nad wydarzeniami z czasów Jozuego:

● Dlaczego trzeba w nich dostrzegać coś więcej niż zwykłe dawne dzieje?

● Jak można rozwijać odwagę i pomnażać siły duchowe?

● W czym Jozue jest dla nas wspaniałym przykładem?

● Pod jakimi względami Jozue proroczo wyobrażał Jezusa?

● Jakie współczesne wydarzenia są odpowiednikiem tego, co się działo nad Jordanem?