GILBOA

(prawdopodobnie: „kraina wzgórz”).

Góra tradycyjnie utożsamiana z Dżabal Fakkuʽa, należąca do pasma wapiennych wzgórz ciągnących się na wsch. od równiny Jizreel i na zach. od Bet-Szean. Wąwozy przecinające to pasmo dzielą je na kilka płaskowyżów. Sporą jego część stanowią nagie skały — na zach. i pn. krańcach poszarpane i porowate wskutek erozji kredy. Jednak na łagodnych zach. stokach uprawia się pszenicę i jęczmień. Można tam również spotkać pastwiska oraz drzewa figowe i oliwne. Najbardziej strome i najwyższe jest pn. zbocze, które osiąga wysokość ok. 520 m n.p.m.

Ze względu na strategiczne położenie Gilboa po wsch. stronie żyznej równiny Jizreel, pomiędzy doliną potoku Kiszon a doliną Jordanu, w okolicy tej góry rozegrały się przynajmniej dwie większe bitwy. Przy „studni Charod”, powszechnie utożsamianej ze źródłem znajdującym się na pn.-zach. krańcu Gilboa, obozował Gedeon ze swymi ludźmi (Sdz 7:1). Później król Saul zgromadził na Gilboa swe wojska i poniósł porażkę z rąk Filistynów. Tam również zabito trzech jego synów, Jonatana, Abinadaba i Malki-Szuę, a sam Saul popełnił samobójstwo (1Sm 28:4; 31:1-4, 8; 2Sm 1:4-10, 21; 1Kn 10:1-8).