Nie pozwól, żeby coś pozbawiło cię chwały

 1, 2. (a) Jaką myśl kryje w sobie hebrajskie słowo tłumaczone na „chwała”? (b) Jakie kwestie rozważymy w tym artykule?

Z CZYM kojarzy ci się słowo „chwała”? Z olśniewającą wspaniałością dzieł stwórczych? (Ps. 19:1). A może z uznaniem i szacunkiem, jakim darzeni są ludzie wyjątkowo bogaci, mądrzy lub dokonujący nadzwyczajnych rzeczy? Hebrajskie słowo tłumaczone w Biblii na „chwała” zasadniczo nawiązuje do ciężaru. W starożytności — kiedy pieniądze bito ze szlachetnych kruszców — im cięższa była moneta, tym większą miała wartość. Słów odnoszących się do ciężaru zaczęto z czasem używać w sensie przenośnym do tego, co cenne, wspaniałe, godne podziwu.

² Ludzie mogą podziwiać kogoś odznaczającego się siłą, pozycją czy sławą. A co liczy się u Boga? W Księdze Przysłów 22:4 czytamy: „Owocem pokory i bojaźni przed Jehową jest bogactwo i chwała, i życie”. A uczeń Jakub napisał: „Ukorzcie się w oczach Jehowy, a on was wywyższy” (Jak. 4:10). Zatem Pismo Święte wyjawia, że Bóg może obdarzyć nas chwałą. Jaką chwałą? Co mogłoby sprawić, że się jej pozbawimy? Jak możemy pomagać innym o nią zabiegać?

 3-5. Do jakiej chwały może nas poprowadzić Jehowa?

³ Psalmista wyraził przekonanie, że Jehowa ujmie go za prawą rękę i poprowadzi do rzeczywistej chwały (odczytaj Psalm 73:23, 24). W jaki sposób Jehowa to robi? Obdarza swych pokornych sług różnymi zaszczytami. Udostępnia im zrozumienie swojej woli (1 Kor. 2:7). Z tymi, którzy są Mu posłuszni, utrzymuje bliską więź (Jak. 4:8).

⁴ Poza tym Jehowa powierza swoim chwalcom wspaniały skarb — chrześcijańską służbę (2 Kor. 4:1, 7). Pełnienie jej prowadzi do chwały. Wszystkim, którzy korzystają z tego przywileju po to, żeby wychwalać Boga i pomagać innym, On sam obiecuje: „Tych (...), którzy mnie szanują, i ja uszanuję” (1 Sam. 2:30). Osoby takie wyrabiają sobie dobre imię u Jehowy i często są też chwalone przez innych sług Bożych (Prz. 11:16; 22:1).

⁵ A jaka przyszłość czeka tych, którzy ‛pokładają nadzieję w Jehowie i trzymają się jego drogi’? Spełni się na nich obietnica: „[Jehowa] cię wywyższy, byś posiadł ziemię. Zobaczysz, jak niegodziwcy zostaną wytraceni” (Ps. 37:34). Słudzy Boży wyczekują niezrównanego zaszczytu, jakim będzie dar życia wiecznego (Ps. 37:29).

 6, 7. Dlaczego wielu nie chciało uwierzyć w Jezusa?

⁶ Co mogłoby sprawić, że nie otrzymalibyśmy chwały, którą Jehowa pragnie nas obdarzyć? Między innymi przywiązywanie zbyt dużej wagi do opinii ludzi, którzy nie cieszą się Jego uznaniem. Zobaczmy, co o pewnych wpływowych ludziach z czasów Jezusa napisał apostoł Jan: „Nawet wielu władców wprawdzie uwierzyło w niego [Jezusa], ale ze względu na faryzeuszy nie wyznawali go, żeby ich nie wykluczono z synagogi; bardziej bowiem umiłowali chwałę ludzką niż nawet chwałę Bożą” (Jana 12:42, 43). Dostojnicy ci zrobiliby o wiele lepiej, gdyby nie przejmowali się tak bardzo tym, co pomyślą sobie faryzeusze.

⁷ Nieco wcześniej Jezus wyraźnie wskazał, dlaczego wielu go nie przyjmowało i w niego nie wierzyło (odczytaj Jana 5:39-44). Naród izraelski od stuleci oczekiwał przyjścia Mesjasza. Niektórzy ludzie współcześni Jezusowi mogli wiedzieć z proroctwa Daniela, że właśnie nadeszła ta pora. Gdy kilka miesięcy wcześniej zaczął głosić Jan Chrzciciel, wielu mówiło: „Może on jest Chrystusem?” (Łuk. 3:15). Kiedy wreszcie pojawił się wśród nich długo wyczekiwany Mesjasz i zaczął nauczać, znawcy Prawa go nie uznali. Dlaczego? Jezus ujął to następująco: „Jak możecie wierzyć, skoro przyjmujecie chwałę jeden od drugiego, a nie szukacie chwały, która jest od jedynego Boga?”.

 8, 9. Wyjaśnij na przykładzie, jak ludzka chwała może przysłonić chwałę Bożą.

⁸ Rozważmy, jak ludzka chwała może przysłonić chwałę Bożą. Przyrównajmy chwałę do światła. Otaczający nas wszechświat jest wspaniały. Kiedy ostatnio miałeś okazję w pogodną noc spojrzeć w rozgwieżdżone niebo i zachwycić się bezlikiem gwiazd? „Chwała gwiazd” budzi respekt (1 Kor. 15:40, 41). Ale jak wygląda to samo niebo, gdy się na nie patrzy z ulicy rozświetlonego miasta? Miejskie oświetlenie sprawia, że gwiazdy są prawie niewidoczne! Czy dlatego, że światło z ulic, stadionów albo budynków jest mocniejsze lub piękniejsze od światła gwiazd? Nic podobnego! Po prostu to oświetlenie jest bliżej nas i utrudnia obserwowanie dzieł stwórczych Jehowy. Jeśli chcemy podziwiać piękno nocnego nieba, nie możemy pozostawać w zasięgu sztucznych świateł.

⁹ Przenieśmy to na grunt duchowy. Jeżeli naszemu sercu zbyt bliska byłaby niestosowna chwała, to mogłaby utrudniać nam docenianie i szukanie trwałej chwały od Jehowy. Niejeden nie przyjmuje orędzia o Królestwie, gdyż boi się, co pomyślą o nim znajomi lub krewni. A czy pragnienie chwały od ludzi mogłoby wpłynąć również na sług Bożych? Załóżmy, że młodemu głosicielowi zostaje przydzielony teren, na którym sporo osób go zna, ale jeszcze nie jako Świadka Jehowy. Czy się przestraszy? Ktoś inny może być wyśmiewany z powodu zmierzania do celów teokratycznych. Czy pozwoli, by osoby pozbawione duchowej wnikliwości wpłynęły na jego życiowe plany? Albo jakiś chrześcijan popełnia poważny błąd. Czy będzie go ukrywać w obawie przed utratą pozycji w zborze bądź rozczarowaniem bliskich? Jeżeli skupi się na naprawieniu stosunków z Jehową, to „przywoła starszych zboru” i poprosi ich o pomoc (odczytaj Jakuba 5:14-16).

10. (a) Jak nadmierne przejmowanie się tym, co pomyślą o nas inni, może wpłynąć na naszą ocenę sytuacji? (b) Czego możemy być pewni, jeśli okazujemy pokorę?

¹⁰ Przypuśćmy, że w miarę jak zmierzasz do chrześcijańskiej dojrzałości, jakiś współwyznawca udziela ci rad. Odniesiesz korzyść z jego szczerych uwag, o ile nie przyjmiesz postawy obronnej, kierując się dumą, pragnieniem zachowania twarzy lub chęcią usprawiedliwienia swojego postępowania. A może otrzymałeś jakieś zadanie do wykonania razem z innym bratem. Czy na waszej współpracy zaważy niepokój o to, komu zostaną przypisane zasługi za twoje dobre pomysły i wysiłki? Gdybyś znalazł się w którejś z tych sytuacji, pamiętaj, że „kto jest pokornego ducha, dostąpi chwały” (Prz. 29:23).

11. Jak w głębi serca powinniśmy reagować na pochwały i dlaczego?

¹¹ Szukania chwały u ludzi muszą się też wystrzegać nadzorcy oraz bracia, którzy ‛ubiegają się o taki urząd’ (1 Tym. 3:1; 1 Tes. 2:6). Jak powinien reagować brat, gdy jest szczerze chwalony za dobrze wykonaną pracę? Zapewne nie wzniesie sobie pomnika, jak to zrobił król Saul (1 Sam. 15:12). Czy jednak chętnie przyznaje, że zdołał ją wykonać jedynie dzięki niezasłużonej życzliwości Jehowy i że dalsze powodzenie wciąż będzie zależeć od Bożego błogosławieństwa i wsparcia? (1 Piotra 4:11). To, jak w głębi serca reagujemy na pochwały, ujawnia, jakiej chwały szukamy (Prz. 27:21, Biblia Tysiąclecia).

12. Co sprawiało, że pewni Żydzi nie chcieli słuchać Jezusa?

¹² Chwały od Boga mogłyby też pozbawić nas nasze pragnienia. Jeżeli są niewłaściwe, mogą sprawić, że wcale nie będziemy słuchać prawdy (odczytaj Jana 8:43-47). Jezus powiedział pewnym Żydom, że nie słuchają jego orędzia, ponieważ ‛chcą spełniać pragnienia swego ojca, Diabła’.

13, 14. (a) Co naukowcy mówią o zdolności odbierania ludzkiej mowy przez nasz mózg? (b) Co decyduje o tym, kogo słuchamy?

¹³ Nasze pragnienia wpływają na to, jak słuchamy (2 Piotra 3:5). Jehowa stworzył nas ze zdumiewającą zdolnością ignorowania niechcianych odgłosów. Skup się przez moment i zastanów, ile dźwięków teraz słyszysz. Jeszcze przed chwilą wielu z nich zapewne nie byłeś świadomy. Układ limbiczny twojego mózgu pomagał ci skoncentrować się na jednej rzeczy, chociaż nieustannie zachowywałeś umiejętność odbierania całej gamy dźwięków. Ale naukowcy odkryli, że wyodrębnianie na bieżąco wielu dźwięków staje się trudniejsze, gdy w grę wchodzi mowa. Oznacza to, że gdy równocześnie słyszysz dwa ludzkie głosy, musisz wybrać, na którym skupisz uwagę. Wybór będzie zależeć od tego, kogo chcesz słuchać. Żydzi, którzy chcieli spełniać pragnienia swego ojca, Diabła, nie słuchali Jezusa.

¹⁴ Do naszych uszu dociera głos zarówno z ‛domu mądrości’, jak i z ‛domu głupoty’ (Prz. 9:1-5, 13-17). I mądrość, i głupota niejako do nas wołają, mamy więc wybór. Na który głos zareagujemy? Odpowiedź zależy od tego, czyją wolę chcemy spełniać. Owce Jezusa słuchają jego głosu i podążają za nim (Jana 10:16, 27). Są „po stronie prawdy” (Jana 18:37). „Nie znają głosu obcych” (Jana 10:5). Takie pokorne osoby zapewniają sobie chwałę (Prz. 3:13, 16; 8:1, 18).

15. W jakim sensie uciski znoszone przez Pawła ‛oznaczały chwałę’ dla innych?

¹⁵ Gdy wytrwale spełniamy wolę Jehowy, pomagamy też innym zapewnić sobie chwałę. Do zboru w Efezie Paweł napisał: „Proszę zatem, żebyście nie dawali za wygraną z powodu tych moich ucisków na waszą korzyść, gdyż one oznaczają dla was chwałę” (Efez. 3:13). W jakim sensie uciski apostoła ‛oznaczały chwałę’ dla Efezjan? Otóż jego gotowość do usługiwania owym braciom pomimo prób uświadamiała im, że przywileje, jakimi się cieszą jako chrześcijanie, są niezmiernie ważne, wręcz bezcenne. Gdyby Paweł się poddał, czyż nie sugerowałoby to, że ich więź z Jehową, służba i nadzieja nie mają większej wartości? Wytrwałość apostoła wywyższała chrystianizm i dowodziła, że bycie chrześcijaninem jest warte wszelkich poświęceń.

16. Jakiego ucisku Paweł doznał w Listrze?

¹⁶ Zastanówmy się, jaki wpływ na innych wywierała gorliwość i wytrwałość Pawła. W Dziejach Apostolskich 14:19, 20 czytamy o wydarzeniach w Listrze: „Przybyli (...) Żydzi z Antiochii oraz Ikonium i przekonali tłumy, tak iż ukamienowali Pawła i wywlekli go za miasto, mniemając, że umarł. Lecz gdy otoczyli go uczniowie, wstał i wszedł do miasta. Następnego zaś dnia odszedł z Barnabasem do Derbe”. Pomyślmy tylko! Jednego dnia Paweł był bliski śmierci, a następnego wyruszył w 100-kilometrową podróż, przy czym nie miał do dyspozycji nowoczesnych środków lokomocji.

17, 18. (a) Co wskazuje na to, że Tymoteusz wiedział o cierpieniach, które Paweł zniósł w Listrze? (b) Jak wytrwałość Pawła wpłynęła na Tymoteusza?

¹⁷ Czy wśród uczniów, którzy w Listrze udzielili Pawłowi pomocy, był Tymoteusz? Dzieje Apostolskie tego nie precyzują, ale jest to możliwe. Zwróćmy uwagę, co Paweł napisał w drugim liście skierowanym do Tymoteusza: „Wiernie poszedłeś za moją nauką, moim trybem życia, (...) za tym, co mnie spotkało w Antiochii [wyrzucenie z miasta], w Ikonium [groźba obrzucenia kamieniami], w Listrze [kamienowanie], za takimi prześladowaniami, jakie zniosłem; a jednak z nich wszystkich Pan mnie wyzwolił” (2 Tym. 3:10, 11; Dzieje 13:50; 14:5, 19).

¹⁸ Tymoteusz dobrze wiedział, na jaką wytrwałość musiał się zdobywać Paweł. Wywarło to na jego umysł silny wpływ. Kiedy później apostoł odwiedził Listrę, Tymoteusz był już przykładnym chrześcijaninem, ‛cieszącym się dobrą opinią u braci w Listrze oraz Ikonium’ (Dzieje 16:1, 2). Z czasem był w stanie przyjąć na siebie odpowiedzialne zadania (Filip. 2:19, 20; 1 Tym. 1:3).

19. Jaki wpływ na drugich może mieć nasza wytrwałość?

¹⁹ Podobnie nasza wytrwałość w czynieniu woli Bożej może wpływać na drugich — zwłaszcza na młodych, z których wielu wyrośnie na bardzo wartościowych sług Boga. Młodzi głosiciele nie tylko uczą się prowadzić rozmowy oraz nabywają różnych umiejętności, gdy obserwują nas w służbie kaznodziejskiej, lecz także odnoszą pożytek, gdy widzą, jak radzimy sobie z trudnościami życiowymi. Paweł napisał, że ‛dalej wszystko znosi’, by ci, którzy pozostaną wierni, ‛mogli dostąpić wybawienia wraz z wieczną chwałą’ (2 Tym. 2:10).

20. Dlaczego powinniśmy nieustannie szukać chwały, która jest od Boga?

²⁰ A zatem nieustannie ‛szukajmy chwały, która jest od jedynego Boga’! (Jana 5:44; 7:18). Jehowa daje „życie wieczne tym, którzy przez wytrwałość w dobrym dziele szukają chwały” (odczytaj Rzymian 2:6, 7). Ponadto wytrwałość ta pobudza innych do przejawiania niezłomności ku ich wiecznemu pożytkowi. Nie pozwól więc, żeby cokolwiek pozbawiło cię chwały, którą obdarza Bóg.