W swych rocznikach Sargon twierdzi: „Obległem i zdobyłem Samarię (Sa-me-ri-na)” (Ancient Near Eastern Texts, red. J. B. Pritchard, 1974, s. 284). Niemniej wydaje się, że jest to jedynie przechwałka Sargona lub tych, którzy próbowali go gloryfikować, polegająca na przypisaniu osiągnięć poprzedniego władcy aktualnemu monarsze. W pewnej kronice babilońskiej, która może być bardziej obiektywna, podano o Salmanasarze V: „Spustoszył Samarię” (A. K. Grayson, Assyrian and Babylonian Chronicles, 1975, s. 73). W sprawozdaniu biblijnym z 2 Królów 18:9, 10 czytamy po prostu, że Salmanasar „obległ” Samarię i że „została zdobyta”. Dla porównania, w 2 Królów 17:1-6 napisano, że Salmanasar, król Asyrii, nałożył daninę na Hoszeę, króla Samarii, oraz że później „król Asyrii zdobył Samarię”.

Agresywne poczynania Sargona doprowadziły imperium asyryjskie do kolejnego wzrostu potęgi i dały początek ostatniej wielkiej dynastii asyryjskiej. Zdaniem historyków Sargon panował 17 lat. Ponieważ uważa się, że wstąpił na tron w okresie upadku Samarii w 6 roku królowania Ezechiasza (2Kl 18:10) lub wkrótce potem, a jego syn i następca, Sancherib, najechał Judę w 14 roku Ezechiasza (2Kl 18:13), więc 17-letni okres rządów Sargona byłby możliwy jedynie pod warunkiem, że Sancherib podczas ataku na Judę był jego współwładcą. Równie prawdopodobne wydaje się, że liczba podawana przez historyków jest błędna. W ustalaniu okresów panowania z pewnością nie można polegać na listach eponimów, jak to wykazano pod hasłem CHRONOLOGIA. Wyjaśniono tam też, że asyryjscy dziejopisarze z zasady nie są godni zaufania, ponieważ często „poprawiali” poszczególne wydania kronik, by się przypochlebić władcy.