NEBUZARADAN

(z babil.: „Nebo dał potomka”).

Dowódca straży przybocznej Nebukadneccara, stojący na czele wojsk, które w r. 607 p.n.e. zburzyły Jerozolimę. Wydaje się jednak, że Nebuzaradana nie było podczas oblężenia i zdobycia miasta, gdyż „przybył do Jerozolimy” jakiś miesiąc później — już po tym, jak król Sedekiasz został przyprowadzony do Nebukadneccara i oślepiony (2Kl 25:2-8; Jer 39:2, 3; 52:6-11).

„Siódmego dnia tego miesiąca” (piątego, czyli Ab) Nebuzaradan rozpoczął operację obejmującą złupienie skarbów świątyni, zburzenie murów, wzięcie jeńców i pozostawienie na miejscu niektórych spośród prostego ludu; najwyraźniej obozował wtedy pod miastem (2Kl 25:8-20; Jer 39:8-10; 43:5, 6; 52:12-26). Trzy dni później, dziesiątego dnia tego miesiąca, „wkroczył do Jerozolimy” (BWP) i po dokonaniu inspekcji podpalił dom Jehowy i puścił z dymem całe miasto (Jer 52:12, 13). Flawiusz zauważa, iż dokładnie tego samego dnia, w którym spłonęła świątynia Salomona — dziesiątego dnia piątego miesiąca — w 70 r. n.e. spłonęła świątynia przebudowana przez Heroda (Wojna żydowska, VI, IV, 5, 8 [250, 268]; zob. AB).

Na rozkaz Nebukadneccara Nebuzaradan uwolnił Jeremiasza; życzliwie z nim porozmawiał i pozwolił mu pójść, dokądkolwiek zechce, przy czym obiecał mu pomoc i zaopatrzył go w prowiant. Poza tym w imieniu króla Babilonu mianował Gedaliasza namiestnikiem nad ludnością pozostawioną w ziemi judzkiej (2Kl 25:22; Jer 39:11-14; 40:1-7; 41:10). Jakieś pięć lat później, w 602 r. p.n.e., wziął do niewoli kolejnych Żydów, prawdopodobnie tych, którzy wcześniej uciekli do ościennych krajów (Jer 52:30).