DAWIDOWE, MIASTO

Nazwa nadana „twierdzy Syjon” po odebraniu jej Jebusytom (2Sm 5:6-9). Jak się uważa, chodzi o urwiste wzniesienie leżące na pd. od góry Moria, na której Salomon wybudował później świątynię. Obecnie ten wąski płaskowyż jest znacznie niższy od góry Moria. Na terenie tym pozyskiwano w dużych ilościach kamień budowlany, zwłaszcza ok. r. 135 n.e., gdy za panowania Hadriana budowano rzymskie miasto Aelia Capitolina. Najprawdopodobniej więc w starożytności owo wzgórze było wyższe, choć mimo wszystko nie dorównywało górze Moria, na której stała świątynia (ILUSTRACJE, t. 1, s. 747, oraz t. 2, s. 947).

Miejsce to znakomicie nadawało się na twierdzę, gdyż z trzech stron otaczają je głębokie doliny: od zach. Tyropeon, od wsch. Kidron, obie zaś na pd. krańcu wzgórza łączą się z Doliną Hinnoma (1Kn 11:7). Miasto wymagało więc ochrony głównie od pn., gdzie wzniesienie było najwęższe, co niezwykle utrudniało ewentualny atak. Zdaniem niektórych uczonych właśnie tam znajdowała się pn. granica Miasta Dawidowego, choć nie wiadomo dokładnie, jak przebiegała. Doliny wypełniły się z czasem licznymi szczątkami, wskutek czego dzisiaj mniej rzuca się w oczy strategiczne i obronne położenie tego miasta. Jak się ocenia, zajmowało ono niegdyś obszar 4—6 ha.

W dolinie Kidron, niemal u stóp wsch. stoku wzgórza, na którym stała twierdza, znajduje się źródło zwane Gichon (1Kl 1:33). Wykopaliska archeologiczne ujawniły, że w starożytności wydrążono w skale tunel prowadzący do szybu, który zapewniał dostęp do źródła bez opuszczania murów miejskich. Niektórzy sugerują, iż właśnie przez ten szyb Joab i jego żołnierze wdarli się do twierdzy i ją zdobyli (2Sm 5:8; 1Kn 11:5, 6).

Nazwy „Miasto Dawidowe” zaczęto używać, gdy Dawid po siedmiu i pół roku panowania w Hebronie obrał to miejsce na swą królewską siedzibę. Tutaj z pomocą Chirama z Tyru zbudował swój „dom z cedrów” (2Sm 5:5, 9, 11; 7:2). Jego żona Michal wyglądała z okna tego domu, kiedy sprowadził do Miasta Dawidowego Arkę Przymierza z domu Obed-Edoma (2Sm 6:10-16; 1Kn 15:1, 29). W mieście tym Dawid został też pochowany, podobnie jak później wielu jego królewskich potomków (1Kl 2:10).

Rządy Salomona i późniejszy okres. Salomon umieścił Arkę w świątyni, którą zbudował na rozleglejszym płaskowyżu leżącym na pn. od Miasta Dawidowego. Arka została ‛wyprowadzona’ (dosł. ‛podniesiona’), z czego wynika, że teren świątyni (na górze Moria) był położony wyżej (1Kl 8:1). Kiedy Salomon ożenił się z córką faraona, sprowadził ją do Miasta Dawidowego (1Kl 3:1). Ale ponieważ było ono uważane za święte — ze względu na znajdującą się w nim Arkę Przymierza — król po jakimś czasie przeniósł żonę do nowo wybudowanej rezydencji (1Kl 9:24; 2Kn 8:11). Salomon przeprowadził w Mieście Dawidowym jeszcze inne prace budowlane, a Ezechiasz dokonał szeregu napraw przed spodziewanym najazdem Asyryjczyków pod wodzą Sancheriba (1Kl 11:27; 2Kn 32:5). Ezechiasz zmienił też bieg wód płynących ze źródła Gichon i doprowadził je do zach. części Miasta Dawidowego — najwyraźniej poprzez tunel wydrążony w skale między Gichonem a sadzawką Siloam, znajdującą się na pd.-zach. zboczu wzniesienia (2Kn 32:30). Po wsch. stronie, wzdłuż doliny Kidron, jego syn i następca, Manasses, zbudował mur zewnętrzny (2Kn 33:14).

Z powyższych wersetów wynika, że choć Jerozolima z biegiem czasu się rozbudowywała, Miasto Dawidowe pozostało jej odrębną dzielnicą. Tak było również po powrocie Żydów z niewoli babilońskiej, gdyż w opisie naprawy murów wymieniono niektóre charakterystyczne punkty Miasta Dawidowego (Neh 3:15, 16). „Schody Miasta Dawidowego” zapewne wiodły w dół z jego pd. krańca (Neh 12:37). Prowadzone tam wykopaliska odsłoniły fragmenty takich schodów i dzisiaj też w tym miejscu można zejść ze wzgórza po stopniach wykutych w skale.

W Chrześcijańskich Pismach Greckich określenie „miasto Dawidowe” odnosi się do Betlejem, gdzie urodził się zarówno Dawid, jak i Jezus (Łk 2:4, 11; Jn 7:42; zob. JEROZOLIMA).